Weliswaar had ik me na mijn eerste zelfbondage-avontuur voorgenomen me niet meer aan dat soort spelletjes te wagen, omdat het me zwaar was gevallen een etmaal lang geboeid te zijn en op het einde in een vernederende situatie terecht te komen. Dat het na verloop van tijd toch weer was gaan kriebelen, had me verbaasd doen afvragen waar dat vandaan kwam. Was het de kick om me in een hopeloze situatie te bevinden? De kans op ontdekking? De angst om er door een onvoorziene omstandigheid niet uit te kunnen ontsnappen? Hoewel ik aan dat laatste niet moest denken, pfff. En wellicht ook was dat de reden geweest om Joy, een vriendin van me, uit te nodigen en in vertrouwen te nemen, in wat ik had uitgespookt en wat ik voor een tweede avontuur van plan was. Ik liet haar de uitdraai zien waarop de uitleg stond van wat de bedoeling was. Nadat ze het gelezen had, was haar eerste reactie: “Je bent niet goed bij je hoofd.” Om de uitdraai met het bondage-idee nogmaals door te lezen, waarna ze opkeek en me met flonkerende ogen aanzag. “Ik vind het wel een geil idee. Maar sta je er zelf helemaal achter? Want je kiest hiermee opnieuw een heftige hè. Dat besef je toch wel?”
Ik knikte ja, omdat ik dondersgoed besefte dat dit, net als de vorige, gekkenwerk was om te doen.
“Okay,” gaf ze me te kennen. “Maar dan ga je bij mij ’s avonds de deur uit en niet vanuit hier, omdat het me niet verstandig lijkt dat buren je mogelijk zo zien, want dan heb je geen leven meer denk ik. Plus dat het sowieso veel drukker is met verkeer in je wijk dan bij mij en daarmee de kans dat je betrapt wordt groter.”
Het was een voorstel dat ik tof vond en bijzonder waardeerde, omdat het buurtje waar zij in woonde inderdaad een flink stuk rustiger was dan de wijk waarin ik zat.
Ze pakte het stukje papier op en las het nogmaals door. Waarna ze aangaf: “Ik heb wel een beha en slip voor je, een setje dat ik niet meer draag. Is dat wat voor je?” Ik was op slag geil, want hé, de kans om gedragen lingerie te krijgen en dan ook nog eens dat zij had aangehad? Daar zei ik geen nee tegen. “Lief van je,” reageerde ik met een ietwat schorre stem. “Maar geef me als je wilt dan je behamaat, omdat ik een siliconen borsten beha wil kopen, een ding dat ik over mijn hoofd aan kan trekken, zoals je een hemdje aantrekt.”
“Oké, ik ben benieuwd hoe dat eruit ziet. En ik heb een cup 75C.”
We spraken af dat zo gauw ik de benodigde spullen in huis had, we een avond zouden prikken. Want net als bij de eerste opdracht had ik ook voor deze het een en ander aan te schaffen. Iets wat ik niet erg vond, omdat ik zo immers een collectie aan kledingstukken en attributen opbouwde die ik ongetwijfeld weer kon gebruiken bij andere opdrachtjes. Of als ik in een gekke bui zelf een idee had om iets te doen of uit te spoken.
Tweeëneenhalve week later parkeerde ik mijn auto achter die van haar en stapte ik met een tas waarin de vereiste spullen en een fles likeur zaten bij haar naar binnen. Waar ik enthousiast begroet werd door haar Duitse herder. “Hai Bella, meissie van me,” aaide ik haar even over de kop, waarna ik Joy gedag zei. Ik overhandigde haar de fles. “Ha,” lachte ze, “wil je alvast een glaasje om moed in te drinken? Of zal ik je eerst laten zien welke plek ik in gedachten heb voor je sleutelbos?” Ik knikte. “Ja, laat me dat eerst maar zien.” Want het eerste deel van deze zelfbondage-opdracht was om de sleutels van boeien en riemen op een buitenlocatie op te hangen of te verbergen waarheen ik als vrouw gekleed en opgemaakt en geboeid heen moest om me daarna en daarmee pas te kunnen bevrijden en ontdoen van alles.
Bella nam ze gelijk mee voor het ommetje. We liepen de deur uit en sloegen aan het einde van de korte straat rechtsaf, in de richting van het park, een voormalige buitenplaats zo had ze mij ooit verteld. “Om het niet te spannend voor je te maken, heb ik een plek opgezocht dat heen en terug zo’n zeshonderd passen is. Ook al omdat je straks met een riem boven je knieën gebonden niet van die al te grote passen kunt nemen.”
“Dat is lief van je,” mompelde ik. Want eerlijk gezegd brak het zweet me al uit bij de gedachte om de zelfbondage-opdracht uit te voeren. Weliswaar beperkte de drukte op straat van fietsende en lopende buurtgenoten zich tot het aantal vingers van één hand en later op de avond zeker nog minder, maar ik moest ik er niet aan denken straks ook maar iemand tegen te komen. Waarbij ik weer tot de conclusie kwam om dit soort spelletjes te laten voor wat ze waren. Overdenkingen die onderbroken werden door de stem van Joy. “Kijk,” wees ze, “dit had ik voor je bosje sleutels in gedachten.” Ze stapte langs de zijkant van een bankje naar de boom erachter en daarachter staken de takken van waarschijnlijk een heester omhoog. En aan één ervan hing ze de sleutelring met de sleutels. Op een hoogte waar ik later met mijn op de rug geboeide handen bij kon komen en vanaf het pad was de ring met eraan de sleutels voor het oog verborgen. Iets was ik van alle kanten controleerde. Weliswaar had ik een reserve set thuis liggen, maar daar had ik ter plekke geen ene malle moer aan, mochten de sleutels er straks niet meer hangen.
Terug bij haar thuis vroeg zij me of ik me al klaar wilde maken, maar met de klok pas op tien over tien aarzelde ik, omdat ik het liefst zo laat mogelijk op pad ging. En liever helemaal niet, dacht ik erachter aan. “Ah joh, kom op. Want ik ben hartstikke benieuwd wat je bij je hebt en hoe je er dadelijk uitziet. En je kan altijd beneden wachten tot je zover bent om de deur uit te gaan.”
“Oké,” gaf ik aarzelend toe en pakte de tas op en de uitdraai met instructies om haar naar boven te volgen. Naar haar slaapkamer, waar ik nog niet eerder was geweest. En waar het tot mijn verrassing en verbazing boudoir-achtig was ingericht. Rond het zwarte ijzeren ledikant met metalen staanders op de hoeken hingen rode doorzichtige embrasse gordijnen aan alle kanten van die staanders en ook het beddengoed was in roodachtige tinten. Even bekroop me het gevoel in een hoerenkast terecht te zijn gekomen. “Mag ik de spullen op je bed uitstallen?”
“Ja, natuurlijk.” Ze bleef naast me staan om te zien wat ik uit mijn tas ging halen. “Wow, wat is dat een super vet ding, zeg,” kreet ze en pakte gelijk de siliconen borsten beha van bed op. “En wat voelen die borsten super echt aan!”
“Klopt. Ik heb ze één keertje uitgeprobeerd, bij levering en ze bewegen in het lopen en voorover buigen enzo naar mijn idee zo natuurlijk.”
“Dat wil ik wel zien, dus kleed je maar eens uit hè?”
Nou was ik zeker niet preuts en toch voelde ik enige gêne om voor haar uit de kleren te gaan. Misschien kwam het door de boudoir achtige setting? Ik deed mijn shirt uit, mijn schoenen, sokken en jeans, maar ik hield vooralsnog mijn slip aan. Zonder haar aan te kijken trok ik voorzichtig de rubberen bovenkant van wat de vrouwelijke torso was over mijn hoofd om m’n bovenlichaam heen. Zij floot zachtjes. “Jeetje zeg, wat is dat gaaf,” gaf ze me te kennen. “Loop eens door de kamer?” Waarmee haar begeestering nog toenam. En haar nieuwsgierig ook, want er volgde: “Wat heb je nog meer in je tas?” Ze nam het papier met wat te doen voor deze opdracht van het bed. “O ja, het slipje en de beha. Wacht, ik zoek het setje dat je van me kreeg even voor je op.” Ze liet de spiegeldeur van de kledingkast open glijden en trok onderin de een na onderste lade open. Waarmee ze me, zo voelde ik het althans, een intieme blik op haar lingerie gunde. Ze ging door de knieën om het te zoeken.
“Ik had dit voor ogen,” kwam ze weer omhoog, “omdat het een beha zonder beugel is, wat wel zo veilig is voor je siliconen borsten had ik gedacht. En de slip is een zogenaamde brazilian. Die heeft meer stof dan een string en dat lijkt me wel zo handig om je zaakje binnenboord te houden.”
Ik kleurde. Omdat ze het zo specifiek benoemde en daarmee de aandacht vestigde op wat er nog achter mijn onderbroek verborgen zat. En dat ik zo aan haar moest laten zien. Ze hielp me de beha om te doen. Waarna ze op het bed naast mijn tas ging zitten en ze benieuwd wachtte op mijn volgende stap. Nou ja, ik hoefde me niet te schamen voor m’n pik, want ik had eens gehoord dat het een flinke jongen was. Plus dat ik ervoor gezorgd had om er nog steeds kaal te zijn. Ik liet mijn slip zakken, hoorde geen commentaar, en trok die van haar aan. En zoals ze al had aangegeven en vermoed hield die van haar mijn pik en ballen netjes achter de stof geborgen. Ik probeerde niet eraan te denken hoe die bij haar om haar onderlichaam had gezeten.
“En nu de riemen?” had ze het blad met de instructies opnieuw in de handen. “Nee,” gaf ik haar te kennen. “ik heb daar iets anders voor bedacht, iets wat ik leuker vond.” En uit de tas haalde ik een rok tevoorschijn. “Namelijk een hobble skirt
, of zoals je wilt, een strompel rok.”
“Of een kokerrok,” lachte ze en ze pakte de rok uit mijn handen. “Wel een erg fraaie hoor,” gaf ze me goedkeurend te kennen. “En deze heeft een slotrits, dus uittrekken lukt me straks niet meer zonder het sleuteltje. En erop draag ik deze blouse.”
“Een mooi geheel zo,” droeg deze combinatie haar goedkeuring eveneens. “En met de bovenste knoopjes open,” glimlachte ze, “ben je dadelijk helemaal een verleidelijke vamp.” Ik lachte er enigszins ongemakkelijk bij, want wilde ik een femme fatale zijn? Anderzijds kon ik het wel als een compliment opvatten voor de keuzes die ik gemaakt had om aan te schaffen.
“Ik heb wel deze riem,” haalde ik die uit de tas. “Voor om mijn middel. En die kan op slot, zodat ik die niet af kan doen en ik m’n geboeide handen sowieso op de rug moet houden.”
“En de rest doen we beneden,” bestudeerde ze het papiertje, “want ik laat je niet op je high heels van de trap af gaan.”
Iets wat ik wel kon inkomen. Ik nam de tas daarom op en volgde haar de trap af naar beneden, waar zij aan de eettafel ging zitten en ik op de bank om daar die prachtige, supergeile, voor de vorige opdracht aangeschafte paaldansschoenen aan te trekken. Gelijk stond Joy van tafel op, pakte één van de laarzen op en bekeek die met een bewonderend gefluit. “Ik ben best wat gewend op hakken, maar zulke hoge stiletto’s heb ik nooit gehad. Dat je daarop hebt kunnen lopen.”
“Oefenen,” glimlachte ik. “Veel oefenen.” Toch was het voor mij ook weer even wennen nadat ik ze aanhad en opgestaan was om naar de tafel te lopen. Waar ik een vervolg van het vrouw worden aan Joy overliet, namelijk het me laten opmaken en het lakken van de nagels. En in tegenstelling tot wat ik bij de vorige keer noodgedwongen beperkte tot nagellak en lipstick, immers onervaren met me opmaken, kreeg ik van haar het volledige pakket aan kwast- en schilderwerk, om dat oneerbiedig zo maar te noemen. Ze spoot zelfs wat parfum op mijn polsen en in mijn nek.
Wat nog restte en wat ik zwijgend vanuit de tas op tafel legde, waren een ballgag en de handboeien.
“En wat nu?” blikte Joy naar de klok aan de keukenmuur. Ik keek ook die kant uit. Het was kwart over elf. “Klaar voor die laatste twee en dan naar buiten?” Ze zag me talmen. “Ik durf niet.”
“Wat is dat nou zeg!” Ze stond op van haar stoel. “Nou ben je zóver en bijna klaar om deze door jou zèlf uitgekozen opdracht uit te voeren en nu haak je af?” Ze pakte de ballgag van tafel. “Mond open!” Iets wat ik nog deed ook en gelijk had ik de mondbal in de mond en voelde hoe ze het riempje in mijn nek vastzette en met het slotje afsloot. Kut, bedacht ik, protesteren is daarmee uit de boze. Iets wat min of meer door haar werd bevestigd met de woorden: “Zoals Anna al zei” en ze tikte met de gelakte nagel van haar wijsvinger op het papier, “meisjes moeten gewoon zwijgen.” Wat bij deze dus het geval was, op een onverstaanbaar gemurmel van me na. “En als ik nu de boeien op je rug vastzet weet je dat je moet gaan, hè? Want ik ben niet van plan de sleutels op te halen hoor.”
Monddood gemaakt knikte ik dat ik begreep wat ze net zei.
“Dus, doe ik ze bij je om? Waarmee het je laatste kans is om je keuze te maken. Knik ja of schud nee.” Ze stond voor me, keek me vorsend en met schitterende ogen aan. Genoot ze hiervan? Zat er ineens iets van dominantie in haar? Maar ik talmde nog steeds, stond in tweestrijd. Want weliswaar was het stil in de buurt, maar ik hoefde maar één iemand tegen te komen en als die stennis ging maken, kon ik geen weerwoord geven of me anderszins verdedigen, indien nodig. Zelfs wegrennen zou niet lukken. Of wat als ik net een groepje jongeren uit de kroeg vandaan tegenkwam, die me begonnen uit te jouwen, te duwen, te slaan, te schoppen? Het zweet brak me uit. Maar verdorie, hoe groot was de kans dat één van de twee gebeurtenissen met konden overkomen?
Joy zag, ‘las’ in mijn ogen waarschijnlijk mijn worsteling. “Wat als ik met Bella jou op een afstandje volg en wij ingrijpen, indien nodig?”
Oké, dat was een optie die me over de streep trok? Het deed haar in elk geval niet aarzelen. “Draai je om en je handen op de rug.” Ik gehoorzaamde. Voelde hoe ze de handboeien om m’n polsen sloot. Ze pakte het korte kettinkje, het allerlaatste attribuut, van tafel en wurmde dat achterlangs de riem om mijn middel. Het was voor haar nog een kwestie van dat kettinkje om die van de boeien te leiden en vervolgens met een slotje door twee schakels heen deze vast te koppelen.
“Nou, loop maar mee naar de hal, dan zal ik de voordeur voor je open doen.”
Ik stapte over de drempel en stond buiten, op het trottoir! Ik hoorde de deur achter me dicht gaan. Brandde er nog ergens licht? Niet bij haar naaste buren. Alleen een eind verderop in de straat, aan de kant waar ik gelukkig niet heen moest, waren er lampen aan en aan het geflikker te zien de televisie. Zo ver als de strompelrok me toestond nam ik mijn stappen en tegelijk probeerde ik mijn hakken niet al te luid te laten tikken op de stoeptegels.
Achter me hoorde ik een deur opengaan. Ik paniek keerde ik mijn hoofd om, maar tot mijn opluchting stapte Joy met de aangelijnde Bella de deur uit. Op de hoek van de straat speurde ik in beide richtingen de straat af, die leeg was qua voet- en fietsvolk. Ik stak over naar het trottoir dat langs de zeer brede groenstrook en het water van een sloot liep waar ik weg was van de huizenrij eengezinswoningen en aan beide kanten van de straat min of meer gedekt werd door de geparkeerde auto’s. Waar achter ik eventueel nog weg zou kunnen duiken, indien nodig. Tenzij natuurlijk iemand me tegemoet zou komen aan de kant waarlangs ik me in de richting van het park en het pad waar de sleutelbos verborgen hing, repte. Driehonderd passen heen had Joy me gezegd.
De meeste huizen waren donker, slechts bij een drietal was er nog activiteit te bespeuren van ook daar het geflikker van de schermen van televisies. Zolang die mensen de aandacht daarop gevestigd hielden, vond ik het best. Maar zonder dat ik de interesse van welke daar aanwezige huisgenoot of huisgenoten trok, bereikte ik het pad dat me naar de latere bevrijding van alles bracht. En net dat ik bij het bankje aankwam, hoorde ik twee fietsers over de weg aankomen. Ik kon niet horen wat ze tegen elkaar zeiden, maar herkende er wel aan dat het een jongen en meisje waren. Ik hoopte dat ik gedekt werd door de bomen en heesters en was opgelucht dat die twee lachend en kletsend passeerden zonder te stoppen.
Gerustgesteld stapte ik langs de zijkant van het bankje naar de boom erachter en daarachter naar de heester, waaraan die ene tak tot mijn vreugde nog steeds de sleutelring met de sleutels hing. Ik keerde me in het struikgewas om en schuifelde naar achteren om met mijn op de rug geboeide handen naar de sleutelring te tasten. Die ik gelukkig beet kon pakken en over de tak heen schuiven, totdat ik die in mijn ene hand had liggen. Het was nog slechts een kwestie van ongezien terugkeren en dan … Ik had niet eens door gehad dat Joy en Bella ook het pad op waren gekomen en dat pas realiseerde toen ik haar stem hoorde. “Geef mij die sleutels, dan zal ik je hier vast bevrijden van de boeien en de riem om je middel.” Iets waar ik maar al te graag gehoor aan gaf. Eenmaal van beide verlost stond ze tegenover me. “Ik ben trots op je” en ze gaf me een zoen op de mondbal. “En die mag je nog even in houden. Ga je mee terug?”
Van de drie huizen van daarnet brandde er nog bij eentje licht beneden en bij de tweede boven, achter de ramen van de slaapkamer. En voor de rest was en bleef het stil op straat. Maar pas bij haar thuis viel de spanning van me af en kwam de ontlading met een huilbui. Met een glimlach op haar gezicht veegde ze de tranen van m’n wangen. Kuste me opnieuw op de mondbal. Om dan het slotje van de riem in mijn nek los te maken, zodat ik me kon bevrijden van de knevel. Ik liet me op de bank neerploffen, blij om me ook te kunnen ontdoen van de laarzen. Daarmee bezig zei zij tegen me: “Ik wil wel eens met een transseksueel naar bed.” Niet begrijpend waar dat ineens vandaan kwam, keek ik naar haar op. “Je mag na de laarzen ook de rest uitdoen, maar je borsten houd je om en dan mag je met me mee naar bed.” Meteen kwam mijn pik omhoog in nog steeds haar slip.
Meer zelfbondage ideeën kun je vinden op: http://www.boundanna.com
Mijn prikkelende fantasieën 