ik leun tegen de deurpost
van mijn vakantiehuisje en rook
zij komt aanlopen
langzaam, bijna loom
haar hondje, aangelijnd
is actief en rent over het asfalt
van de ene naar de andere kant
zij slaan af, recht tegenover me
haar kont is rond Lees verder Kortstondig genot
Mei 2016. Voor mij werd het de eerste keer dat ik een EWA workshop bezocht. Iedere bijeenkomst was opgehangen aan een thema, dat voor die meimaand luidde: Schrijf een erotisch verhaal dat verkeerd afloopt.
Het was een bijzondere en vooral enerverende ervaring. Ik kreeg ladingen aan kritische kanttekeningen over me heen op mijn bijdrage, Leermoment. Feedback, die ik eerst heb laten bezinken, om daarna mijn bijdrage te corrigeren. Die versie vind je hierna.
Noot: Per 1 december 2017 stopt Antoinette met EWA Nederland. De activiteiten van EWA fuseren met EroScripta (zie de linkverwijzing op mijn site) en NBRplaza.
Leermoment
Een zomaar rondje Bollenstreek bracht me tegen koffietijd in een plaats aan zee. Even later stond ik in wat het centrum van de badplaats moest zijn. Op een plein dat Kerkplein was genoemd, zag ik op het naambord, maar er was geen kerk te bekennen. Afgrijselijke nieuwbouw deed de enkele oude en wel fraaie panden verloren gaan in deze ronduit stuitende omgeving. Horeca zat er niet en het winkelaanbod bestond uit een Kruidvat, een Hema, een zaak die matrassen en dekbedovertrekken verkocht en een bakker, die probeerde te verkopen dat gezond brood lekker is. Lees verder Leermoment
Omdat jij 
voor eeuwig in mijn hart zit.
Ingrid, 02 mei 1958 /19 januari 1982
Ingrid
(sommige tranen drogen nooit)
Ze zeiden dat het een kleine ingreep was
toen ze weer
in je hoofd moesten boren
Liggend tussen witte lakens
konden enkel nog
je ogen spreken en ik,
machteloos, wist niet
wat daarin te lezen was:
angst, hoop, een verwijt?
In mij bloedden tranen,
terwijl m’n gezicht lachte
en m’n mond over dingen sprak
die hopelijk verzachtten
wat er in die ogen stond
tot aan de dag dat
hij naast je stond, aarzelend
“ach, zo’n jong ding nog”
maar jij pakte z’n magere handen
en zo stil gingen jullie weg
november 1982
Bij het koffieapparaat in het midden van de lange gang kwam hij haar voor het eerst tegen, hij met een plastic bekerhoudertje in de hand, zij met een kartonnen doosje. Ze was er een paar stappen eerder en wachtte.
“Hoeveel heb jij nodig?” vroeg ze hem.
“Vijf.”
“O, ik acht. Ga jij dan maar eerst.”
“Welnee joh, ik heb geen haast, dus ga je gang.”
De reden dat hij haar voor liet gaan, was omdat hij haar graag wat langer zag. Ze leek hem een kittig katje, ingegeven door het korte, roodkoperen haar en de felle oogopslag. Haar blouse spande om stevige borstjes, een strakke suède broek liet zien dat de rest ook in proportie was met haar tengere lichaamsbouw en lengte. Lees verder Vals spel
Hij dwaalde zonder doel rond in het alleraardigste plaatsje, waar nog steeds vele gebouwen bewaard waren gebleven die in de late middeleeuwen, getuige de jaartallen op de gevels, binnen de stenen omwalling gebouwd waren. Het oude centrum met de prachtige panden waarvan de welvaart van de bewoners van destijds was af te lezen, had hij achter zich gelaten. Ook hier was de oudheid van de stad af te lezen aan de huizen, maar ze waren kleiner, smaller en stonden dichter op elkaar. En doordat de verdiepingen wat uitstaken, was het vrij donker in de straatjes, zelfs op een zonovergoten dag als vandaag.
Hij groette een oudere vrouw, die met haar onderarmen op de onderste helft van haar uit twee delen bestaande voordeur leunde. In het voorbijgaan hoorde hij hoe ze hem nariep.
“Je vrouw zal je twee gezonde kinderen schenken.” Lees verder Voor het blok gezet
Mijn prikkelende fantasieën 