Ik rijd de mij ondertussen bekende straat in. Links van me, in het donker, weet ik het parkje. Rechts van me de naoorlogse flat, die met vier woonlagen geen liften heeft. Wat maakt dat ik, iedere keer als ik de stenen trappen naar de bovenste verdieping opga, mijn nervositeit per etage voel groeien. Om uiteindelijk, helemaal boven, gespannen bij mijn Meesteres aan te bellen.
Ik rijd door tot aan het laatste portiek. Natuurlijk is er geen plek vrij voor de deur. Was er verder terug wel plek? Ik heb er niet op gelet. Door de nat beregende achterruit zie ik de lichten van een auto aan gaan. Een moment later zwenken de lichtbundels naar rechts; ik heb een parkeerplek. Gelukkig maar, want ik zie op het dashboardklokje dat ik me haasten moet om nog binnen de tijd bij haar aan te bellen.
Ze had me eerder op de avond gebeld. Zoals altijd onverwachts. Momenten die door haar werden bepaald. Als zij zin had om verder te werken aan mijn opleiding. Lees verder Ik wil (ook) onderdanig zijn
Mijn prikkelende fantasieën 