Weerzien

Het was nat zonder dat het geregend had. Mistslierten hingen druilerig tussen de lichtmasten, die met het bleekoranje schijnsel van de lampen het terrein voor de veerboot nog naargeestiger maakten. Ondanks het wat sinistere geluid van rammelende kettingen van wellicht een kraan en het klagende geluid van een misthoorn was er stilte. Een tiental wagens stonden in de rij voor haar glinsterend van het vocht te wachten op de overtocht. Verderop gingen er al auto’s aan boord. Op haar mobieltje liet de tijd haar digitaal zien dat het 14:41 was. Het duurde dus ongeveer een zeventig minuten tot aan het moment dat de ferry uit Kristiansand vertrok voor haar reis, met als bestemming de Eemshaven in de provincie Groningen. Maar dat zij hier, in het uiterste zuiden van Noorwegen, voor een ferryboot zou staan, dat had ze gistermiddag niet kunnen bedenken. Lees verder Weerzien

Een museum en buttplugs

Weliswaar was de schoolvakantieperiode net voorbij, maar dat het op een 100% regendag zo stil was in het museum  had ik niet verwacht, eerder gedacht dat de mensen die toch nog vrij waren juist de voorkeur gaven aan een bezoek daaraan. Maar voorlopig deelde ik mijn komst met twee jongedames, die steeds in de nabijheid van elkaar de collecties aanschouwden en voor mij daarmee het idee gaven dat ze vriendinnen waren. Ik volgde ze niet, maar kwam ze natuurlijk wel 20230111_112605geregeld tegen omdat we min of meer dezelfde route volgden. In de zaal waar de trans en queer vreugdes centraal stonden en die ik al rond was geweest zag ik, terug aan het begin, de ene bij het werk van drie sculpturen staan. Het waren forse buttplugs, die me hadden doen huiveren vanwege het enorme formaat.  De bijbehorende info had me verteld dat deze kunstenares de anaalplugs als het ware overstroomd had met vloeibaar glas, dat vervolgens bevroren leek te zijn. Ik herinnerde me dat ze die informatie geëindigd was met ‘Mensen willen het aanraken, eraan likken’. Ik nam aan dat ze met dat likken bedoelde vooraf en niet nadat die uit de anus waren gekomen. Lees verder Een museum en buttplugs

Toilet

Hij heeft ervoor gekozen (en betaald)
om haar toilet te moeten zijn
en ligt zo – vastgebonden –
eronder en hij daardoor
niet anders kan dan
te blijven liggen
tot ze komt

en hij slechts kan wachten
op wat zij daarboven
hem zo geven gaat.

mistress corinne1 (2)

Een huis in Spanje, 8.

Als ik wakker word, heb ik het gevoel dat ik verder zweef in een droom, een droom die ik niet los wil laten. Nog niet. Of misschien wel helemaal niet. Maar als ik eenmaal opgestaan ben en beneden de kamer door loop en het terras opga, voel ik meteen de leegte om me heen. Het was ook zo’n intense week in beleving met de twee en soms drie domina’s om me heen. Die nee, niet constant met me bezig waren, want dat zou immers ondoenlijk zijn. Wel was de voor mij altijd natuurlijke dominantie van Angela merkbaar, bijna tastbaar in zowel haar uitstraling als in taalgebruik en stem, ook buiten het spel van sm om. Ook bij haar switch Isis was die aanwezig, maar toch kwam dat anders over. Niet gemaakt, dat zeker niet, want de dominantie zat zeker in haar. Alleen was er een verschil, waarschijnlijk omdat ze in haar bdsm-beleving net zo makkelijk van de dominante naar de rol van onderdanige wisselde? Hoewel ik die laatste in de week dat ze bij me waren niet heb mogen ervaren. En mijn Juf? Leergierig, iemand ook die de ‘lesstof’, de tips en de hints als het ware opzoog. Maar pure dominantie? Nee, ik denk niet dat die echt in haar zit. Lees verder Een huis in Spanje, 8.

Een huis in Spanje, 7.

Ik zit op een kruk aan een in een boog lopende houten bar die aan de buitenkant van Caffé di Fiore gesitueerd is en uitzicht biedt op het zelfbedieningscafé, een soort van La Place, met voor me een kop koffie en een zoete lekkernij. Achter me ligt de aankomsthal T2b van het vliegveld van Barcelona.
     Ik ben aan de vroege kant. Want ondanks dat ik hier diverse keren eerder ben geweest in de tijd dat ik hier een huis zocht en later ook nog met interieurontwerpster Hettie Scheper, die ik in de arm had genomen voor advies over en inrichting van mijn huis, ben ik hier nooit met de auto geweest. En om geen gestress te hebben met het zoeken naar de juiste parking en aankomsthal, was ik dus eerder van huis gegaan. Zodat ik nu dus op mijn gemak op de dames kan wachten. Nou ja, op mijn gemak… Want ik ben knap nerveus. Zitten ze wel in het vliegtuig, zie ik ze straks daadwerkelijk, hoe zullen ze in het echt zijn, hoe zal Meesteres Isis er uitzien en, niet in de laatste plaats: begin ik het avontuur daadwerkelijk met de begroeting zoals die van me verwacht wordt? Dus met het kussen van hun pumps, laarzen of wat ze dan ook aan hebben? Gezien de drukte in de hal heb ik daar zeer mijn twijfels over. Lees verder Een huis in Spanje, 7.