Maand: juli 2018

Geneugten

De clown.JPGHij heeft de lach aan zijn kont hangen
en muziek maken kan hij ook.

Als de klanken van zijn saxofoon
mijn ziel beroeren
en me meenemen in een weemoed
van afscheid nemen,

iets dat bijna altijd pijn doet
het vaarwel,
een laatste groet …

Gezichten komen aan me voorbij
en nee, jullie namen noem ik niet
mijn lieve vriendinnen van destijds,

want sommigen van jullie zie ik nog,
van een afstandje bekijkend
en met hetzelfde verlangen als toen.

Het applaus klinkt en haalt me terug
bij de laatste klanken van de saxofoon.

Gesprekken aan tafel

Een slingerende weg voerde me door het heuvelachtige landschap en verstilde plaatsjes. Toen ik door één van die dorpjes reed, zag ik ineens iets vanuit mijn ooghoeken waarvan ik dacht Huh, wat was dat dan? Het was in ieder geval iets dat me bijzonder genoeg leek om een eindje verder te keren en terug te rijden.
En het was zonder meer apart te noemen. In het midden van een met kiezels bedekte cirkel stond een tafel met daar omheen vijf stoelen, waarvan twee bezet waren door gestileerde tegenover elkaar zittende mensen. De ene helemaal rood, de andere compleet groen.
Ik stapte uit en tegen de auto geleund nam ik allereerst het geheel vragend in me op. Want waarom was de ene, een vrouw, rood en de andere, een man die ik op de rug keek, groen? En waarom zaten ze in deze setting? Op een braakliggend lapje grond, met rond de kiezels gras, omzoomd door een wal met grassen en kleurig bloeiend onkruid? En er aan grenzend, vanaf mij gezien links, een vervallen schuur?
Lees verder Gesprekken aan tafel

Voor Lynn, dagboek van mijn road trip (Een herziende versie)

De bel gaat. Verdomme, lazer op, ik heb geen zin in buren of Jehova’s of wie dan ook voor de deur staat. Het was gisteren en eergisteren een gekkenhuis geweest op het werk en ik had mijn collega Hans in die hectiek gemist. Dus wil ik vandaag, op mijn vaste woensdag lekker vrij zijn dag, geen gezeik.
Ik sta op van de bank. Als ik de hoge spiegel in de hal passeer, zie ik dat ik eigenlijk zo niet open kan doen.
Voor de deur staat een bezorger van DHL, hij heeft een pakje in de hand.
“Voor mij?”
Hij bloost zowaar als zijn ogen van mijn topje en stringetje naar het etiket op het pakketje gaan.
“Als u Lynn Treffers bent, ja.”
Ik zet mijn krabbel voor ontvangst en weet zijn blik op mijn behaloze borsten gevestigd. Ik gun hem nog kort een kijk op mijn billen, voordat ik de deur sluit. Zijn dag kan niet meer stuk.
Terwijl ik de gang weer door loop, moet ik met een glimlach aan Hans denken. Wat zou hij me graag zo eens zien, vermoed ik. En misschien gebeurt dat ook een keer? Want hij is leuk en lief en aardig. Gek eigenlijk dat het nog nooit is gebeurd dat we in bed zijn beland. In de jaren dat we nu met elkaar werken, hebben we zoveel met elkaar gedeeld dat we volgens mij geen geheimen meer voor elkaar hebben.
Aan mijn bureau in de woonkamer open ik nieuwsgierig het pakje. Tot mijn verbazing zie ik dat dit het dagboek van Hans is dat hij, zoals hij me beloofd had, over zijn reis voor mij zou bijhouden. Waarom krijg ik dat nu al? Hij is immers nog maar een week weg!
Bij het lezen van de eerste zinnen glijdt er een glimlach over mijn gezicht. Lees verder Voor Lynn, dagboek van mijn road trip (Een herziende versie)

De therapie / Het correctiecentrum 2

Ik voel me naakt en opgelaten. Nog nooit heb ik naakt tegenover een geklede vrouw gestaan en nu dus bij twee. En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren met de boeien. Ja, vermoedelijk dat ik die om krijg. En dan? Ik zie Evy knikken.
“Ga  uw gang, Ann.”
De roodharige zet de mand neer en pakt uit de stapel een vrij brede riem, die ze om mijn middel bevestigt. Boeien om mijn polsen volgen, die met korte schakelkettinkjes aan de zijkanten van de tailleriem worden vastgezet, waarmee mijn bewegingsvrijheid miniem is, merk ik als ik mijn handen omhoog wil brengen; met de toppen van mijn vingers kan ik net mijn tepels aanraken.
Enkelboeien volgen, die met een ketting met vijf schakels worden verbonden. Ik besef dat hard weglopen van wat dan ook een tot mislukken gedoemde onderneming zal zijn. Lees verder De therapie / Het correctiecentrum 2

De therapie / Het correctiecentrum 1

Ik ben onderweg naar België. En waar ik anders met de snelheid bijna altijd net boven de toegestane zit, ligt het tempo nu beduidend lager. Ik heb geen haast om op mijn bestemming te komen, simpelweg omdat ik er niet naar uitkijk.

De ochtend na de sessie met mijn therapeute had ik het haar toegezegde berichtje ontvangen. Dat niet meer behelsde dan de datum dat ik in het correctiecentrum verwacht werd, het adres en haar woorden ‘Ik wens je veel sterkte’.

Wat ik daar kan verwachten? Ik heb geen idee. Maar ik vrees ellenlange gesprekken met de begeleidster, misschien psychologe of psychiater?  Om op die manier van mijn verslaving af te komen? Een verslaving die mij nagenoeg iedere avond achter de laptop doet plaatsnemen om plaatjes te zoeken over mannen onder de brillen van toiletstoelen of –boxen, van vrouwen in luiers. Foto’s die appelleren aan mijn verlangens om dat zelf een keer mee te maken, te beleven, in het echt dus. Lees verder De therapie / Het correctiecentrum 1

De therapeute, 2

“De behandeling in het correctiecentrum …” Ze zakte iets onderuit in haar stoel, waarmee het zomerjurkje een stukje optrok en mijn ogen zich weer op haar kruis richtten. Het slipje was onmiskenbaar van nylon.
“Ik kan je daar niet te veel over vertellen, omdat daardoor het effect van de behandeling weg is. Wat ik je erover kan zeggen is dat je daar in die week de enige cliënt bent en jij dus van je behandelaar en haar wisselend team van vrouwen de volle aandacht krijgt …”
Omdat ze stil viel, liet mijn blik haar kruis los. Ik zag een glimlach rond haar lippen en ook een glinstering in haar ogen?
“En zij je een op maat toegesneden behandeling laten volgen die jou van je extreme wensen en daarmee internetverslaving afhelpt en jij je daarna op andere interesses kunt richten.” Lees verder De therapeute, 2

De therapeute, 1

Deze serie van vier verhalen is los te lezen van wat eraan vooraf ging. Maar mocht je willen weten wat er eerder speelde en waarom hij bij een therapeute terecht is gekomen, dan moet je even zoeken naar ’Een date- De ontmoeting’ en verder met ‘De date’.

De therapeute

De fauteuil was laag en de rugleuning helde iets achterover. Ik miste armleuningen. Daarom lagen mijn armen op de bovenbenen, de vingers ineengestrengeld in mijn schoot, terwijl mijn duimen rusteloos langs en over elkaar friemelden. Lees verder De therapeute, 1

De vrouw in het groene rokje

De gasten druppelden nog steeds binnen, familie, vrienden en collega’s van mijn vader, die het stralend middelpunt was van het feest dat hij ter gelegenheid van zijn onlangs bereikte pensioenleeftijd gaf.
Vanuit de keuken serveerde een cateraar de hapjes en de drankjes, een Caribbean bandje in de schaduw van de bomen versterkte de zomerse sfeer en ze wisten met hun aanstekelijke muziek mensen op het daarvoor vrijgemaakte terras te verleiden om te gaan dansen. En anderen stonden aan de statafels of zaten aan de her en der opgestelde zitjes gezellig met elkaar te keuvelen. Lees verder De vrouw in het groene rokje