Maand: augustus 2018

Erotica Estafette deel 9 – Rekeningen

Het vervolg wordt geschreven door Initium Novum.

“Hallo?” kraakt de intercom.
“Dag Maria, ik ben het, Mireille.”
Met een klik gaat het hek van het slot. Ze passeert de toegang en snelt het pad op naar de voordeur. Het pistool houdt ze verborgen achter haar rug.

Ze had het dashboardkastje geopend en gezien wat ze daar verwachtte. Zijn Walther PPQ met de geluiddemper. Lees verder Erotica Estafette deel 9 – Rekeningen

Een Meesteres met een plus

Ik kan kiezen in welk parkeervak in mijn auto neerzet, wat ongetwijfeld te maken heeft met de vakantieperiode. En degenen die niet op vakantie zijn, zitten of te zweten op een te warm kantoor of ze liggen ergens aan een water verkoeling te zoeken. En ik zit met een aan mijn rug plakkend T-shirt en het transpiratievocht onder mijn oksels naar een stel dames in de wei te kijken die loom herkauwend mij liggen te observeren.
Ik pak mijn mobieltje uit het heuptasje dat aan mijn broekriem hangt en bel het nummer van haar die ergens in één van de eengezinswoningen achter me woont.
“Hallo?” klinkt haar stem, die ik nu voor het eerst hoor.
“Ik ben er al.”
“Ah, lieverd, fijn dat je er bent. Geef me nog tien minuutjes, ik leg net de laatste hand aan mijn make-up. Ik stuur je een berichtje als ik zover ben en dan krijg je ook het huisnummer.” Lees verder Een Meesteres met een plus

Een leuker seksleven met …

Voor de maanduitdaging van NBRplaza’s Erotica Fest #21 / Pittig Proza #8, dat als thema ‘Vakantieliefde’ had, schreef ik onderstaand verhaal.

Het terras van het café zit op dit nog redelijk vroege uur al behoorlijk vol met dagjesmensen en toeristen; de klok van de toren aan de Markt heeft net tien slagen laten horen.
Ik ga de openstaande deur door. Achter de bar staat de donkerharige Monica, aan wiens felle blik nagenoeg niets ontgaat. Ze steekt haar hand op ter begroeting en erna houdt ze, met iets tussenruimte,  haar wijsvinger en duim horizontaal. Ik knik en ga aan de leestafel zitten, vis tussen de stapel kranten het AD er tussenuit en vouw de krant voor me open op het tafelblad. Lees verder Een leuker seksleven met …

Nooit vermist, 3

Ik was murw, had ook geen idee hoe lang ik al in de cel zat. Uren? De hele nacht? Mijn maag rammelde, maar meer nog had ik behoefte aan drinken.
Eindelijk hoorde ik het getik van hakken in het gangetje. Moeizaam kwam ik overeind en net dat ik stond verscheen er een vrouw aan de andere kant van de tralies. Deze was ook geheel in het zwart gekleed, inclusief het zwarte masker, alleen had zij dijhoge rode laarzen aan.
“Mag ik alsjeblieft iets te drinken?” vroeg ik zachtjes, bijna bedeesd.
“Dadelijk.” Voor het eerst sinds onze ontvoering was er tenminste eentje die haar mond open deed. “Ik vertel je eerst wat er met je gaat gebeuren.”
Ineens drong het tot me door dat ik in mijn nakie tegenover een geklede vrouw stond. En dat ik niets kon bedekken, omdat nog steeds mijn polsen vast zaten aan de riem om mijn middel. Lees verder Nooit vermist, 3

Nooit vermist, 2

Mijn hoofd bonkte, mijn lichaam schudde en wie gooide verdomme steeds water over me heen? Ik …, een lap, ether. Mijn ogen schoten open, ik wilde overeind komen, wat niet kon! Ik tilde mijn hoofd op en gilde.
Ik was naakt, lag met touwen vastgebonden op een plank, die met een redelijke vaart door het water van de rivier ging. Achter die waar ik op lag, zag ik een andere plank met daarop een eveneens gillende Margreet, ook gebonden.
We waren door die bende vrouwen overvallen!
Ik rukte aan de touwen. Vergeefs. Ik probeerde achter me te kijken, maar kon mijn hoofd niet ver genoeg achterover buigen. Wel drong nog meer gegil tot me door en ik meende daarin het geluid van Lisanne te herkennen. Lees verder Nooit vermist, 2

Nooit vermist, 1

Weg van de wereld, zo leek het en we voelden ons er zeer happy bij. Heuvels met bossen, rotspartijen, prachtige vergezichten en ergens aan het einde van de ochtend een boerderijtje. Dat was het laatste wat we waren tegengekomen aan bewoning. En aan mensen.
Totdat we het tijd vonden om ons tentje op te zetten in een bos waar geen einde aan leek te komen.
“Hé, moet je horen,” zei mijn vriendin, daarbij een wijsvinger omhoog stekend. “Water?”
Ik knikte, hoorde het ook.
“Dan moet het vanachter dat heuvelruggetje vandaan komen,” sprak ik mijn vermoeden uit.
Het kostte ons toch nog enige moeite, omdat het laatste stukje steiler omhoog ging dan verwacht, maar onze moeite werd beloond met zicht op het snel stromend water van een riviertje, plus aan de oevers enkele open plekken die ideaal waren om ons tentje neer te zetten. Lees verder Nooit vermist, 1