Ik sta voor het raam
in mijn kamer.
Achter me brandt het licht
van de lampen
en voor me is het donker
van de avondlucht.
In de weerspiegeling van het glas
zie ik wat er was, maar niet meer komt.
En voor me blijft het donker,
achter me is nog steeds het licht,
maar ik draai me niet om,
niet weer,
nooit meer.
Zittend op een stapel jaarboeken,
waarvan het ene dikker is als het andere,
bladert hij met zijn benige vingers
door het exemplaar van dit jaar.
Ik zit aan tafel en kijk toe,
terwijl ik me afvraag
hoever de tijd weg is
waar ik angst voor heb.
Want ik wil nog niet mee,
omdat ik het leven wil herbeleven
zoals het voorheen normaal was.
Ik kende haar niet
en ik kende hen niet,
maar na de kennismaking
heb ik dat in rap tempo ingehaald Lees verder After forever
Hij wacht al zolang
op haar komen, maar
de tijd tikt wel door
en is zelfs
aan zijn herfst
voorbijgegaan.
Dus wacht hij maar
niet langer en zoekt hij
het surrogaat op straat.
Gebonden aan haar
is hij niet vrij
om zo nu en dan
echt geboeid te worden
De muziek van Eleftheria Arvanitaki
op de destijds daarginds gekochte cd
brengt hem terug naar een ver verleden,
toen de zon nog scheen en de mensen lachten
Lees verder Griekse dagen en nachten
Hij vindt het weer eens tijd worden
om zijn ontspoorde ziel te voeden
met haar prikkelingen (humor, lach, nagels,
pret, vingers, kont) en prikkeldingen, zoals
vandaag een fopspeen, een het gezicht bedekkend
plastic masker, een plug, een luier, het dikke luierpak
van pvc – ach, zo heeft een ieder wel iets dat zijn of haar
opwinding laat staan, groeien, of doet gloeien –
waarin hij voor haar en voor zichzelf speelt wat hij niet is
maar in dat uurtje zijn ontspoorde ziel wel laat voeden
met haar prikkelingen en haar prikkeldingen, zodat
zijn onrust weer is weggenomen …
In het winkelcentrum lopen wij,
volwassen dochter en ik,
naar de kantoorboekhandel.
Een jongedame komt aangelopen
en gaat aan ons voorbij
in een beige/bruin jurkje.
Vanuit mijn ooghoek zie ik iets
dat ik niet kan geloven, want Lees verder Onder haar jurk / Zomerhitte
De weemoed is zijn duisternis,
het leven de voorbijganger,
een passant die niet groet
en hem vaak niet eens ziet staan.
Het licht komt soms van de enkeling
die hem met verlokkende klanken
uitnodigt bij haar binnen te komen
en daarna de gordijnen sluit.
Buiten het schijnsel van de lamp
staart hij donker naar de overkant,
met de handen in de zakken van zijn jas,
zonder iets te voelen, alleen
de steen waarmee hij dobbelt,
die keren dat hij niet weet wat te doen
en hij het lot laat beslissen wat het wordt.
