Net voorbij Heesch

Met de weekendtas in de hand laat hij de receptie achter zich, gaat de deur door en daarmee staat hij gelijk buiten in de Veerstraat tussen de zeven auto’s, die alle met de neuzen naar het hotel geparkeerd staan, vier rechts en drie links van hem. De laatste in dat rijtje, een blauwe Alfa Romeo Giulia, is zijn wagen.
Hij ontgrendelt de deuren, opent de achterklep en zet de tas in de bagageruimte, waarna hij ze weer vergrendelt en vervolgens langs het hotel naar de hoek kuiert om een laatste blik op de Maas te werpen. Voor het veer staan een personenwagen en een zandwagen te wachten op de pont die bijna bij de andere oever is. Ze moeten dus geduld hebben voordat zij ook de oversteek naar Arcen kunnen maken.
De lucht is helder, het ochtendlicht zacht in de stralen van zon die misschien net een uur aan haar klim naar het hoogste punt van de dag bezig is. Met de lente net één week en twee dagen jong voelt het op deze maandagochtend al helemaal voorjaar.
Hij tast in de rechter zak van zijn jas naar een pakje sigaretten, maar dat is alweer anderhalf jaar terug verruild voor een rol pepermunt. Dat de behoefte naar een sigaret zich nog steeds bij vlagen aan hem opdringt, is iets wat hem uitermate ergert. Daartegenover staat dat hij de verleiding heeft kunnen weerstaan om er toch weer eentje op te steken en ja, dat is iets waar hij best trots op is. Hij steekt een pepermuntje in de mond en zuigt ermee de herinnering aan tabak weg.
De pont heeft zich van de overkant losgemaakt en keert daarmee terug naar deze kant. Het moment voor hem om ook om te keren en terug te lopen naar zijn auto voor het hotel en de lange rit richting huis te maken na het weer genotvolle weekend met Mirjam. Die nog steeds in de hotelsuite verblijft, waar ze geboeid op bed ligt, wachtend totdat de sluitingstijd van het tijdslot is verstreken en zij zichzelf van haar boeien en van de vibrerende dildo kan bevrijden. Dat is over vijfentwintig minuten, ziet hij op zijn horloge. Een tijdsduur waar zij geen enkel benul van heeft, want bij het verlaten van de suite heeft hij tegen haar gezegd dat zij pas weg kan als ze los is of als het kamermeisje haar gevonden heeft. De smeekbedes om haar niet zo achter te laten bereikten hem nog net voordat hij de deur achter zich dichtdeed en ja, wel de kaart Niet storen aan de klink hing.

Voor het hotel kijkt hij nog een keer naar boven. Zal ze daar op bed tevergeefs aan de boeien liggen rukken? Of zal ze er vertrouwen in hebben dat ze op tijd loskomt? Hij stapt in, stelt de navigatie in en rijdt de Veerstraat uit om strakjes uit te komen bij de A73 en daar de richting naar Nijmegen op te gaan voor de lange rit huiswaarts. Hij belt haar even na negen uur wel om te vragen hoe ze het geboeid zijn en door hem achtergelaten ervaren heeft. Hij vermoedt dat ze hem allereerst de huid vol scheldt, om vervolgens te zeggen dat het haar bloedgeil had gemaakt.
Het was in elk geval opnieuw een supertof weekend geweest. Het zesde op rij. Een gedachte die hem spontaan doet lachen. Want als hij het al zo aan iemand zou zeggen, zou het lijken alsof het om zes weekenden achterelkaar is gegaan. De werkelijkheid is dat het een periode van zes jaar behelst.
Even laat hij zijn gedachten gaan naar toen zij elkaar na een twintigtal jaren op een reünie van de middelbare school tegen waren gekomen. De herkenning was er gelijk geweest, net als de klik. Alsof ze elkaar de week ervoor nog gezien hadden. Toch was er natuurlijk meer dan genoeg stof geweest om uit te wisselen, omdat na de schooltijd hun wegen zich scheiden toen hij in Groningen ging studeren en zij in Utrecht en later, dat had hij nog wel vernomen, een master aan een universiteit in de Verenigde Staten ging volgen.
Na de reünie waren ze nog een kroeg ingedoken, waar ze elkaar gevonden hadden in het idee dat het leuk zou zijn om elkaar één keer per jaar te ontmoeten. En ze hadden er ook gelijk een vast jaarlijks moment voor gekozen, te weten het weekend van de twaalfde week. Waarbij zij het ene en hij het andere jaar de locatie en het hotel zou kiezen.
Het waren weekenden geworden van wandelen, musea bezoeken, uit eten gaan en ja, ook het bed delen. Iets wat ze in hun tienerjaren één keer eerder hadden gedaan, op een luchtbed in een tent op de festivalcamping tijdens een Pinkpop-weekend. Ze waren er gescheiden naartoe gegaan, zij met een vriendin en hij met een vriend een trein later en zij op deze slinkse wijze de respectievelijke ouders om de tuin hadden geleid om naar het festival te mogen.
De seks in de eerste twee weekenden van hun jaarlijkse ontmoetingen was er één geweest van lust en passie en die zeker verder ging dan alleen de beleving ervan in de missionarishouding.
Zo’n twee maanden voor hun derde jaar kreeg hij een berichtje van haar dat hem verraste en hij tegelijkertijd hartstikke leuk vond.
Daniel, vind jij het raar of vervelend als we het in onze weekenden soms wat avontuurlijker maken buiten de heerlijke seks om die we samen hebben? Als variatie? Iets wat ik maar als kinky benoem. Ik denk aan iets van een rubberen pakje of zo, misschien een zweepje ook en een balknevel. Maar als je dat helemaal niets vindt, ook prima hoor. Want zonder dat weet je me ook heerlijk te verwennen. Liefs, Mirjam.
En zo is het gekomen dat het stoute, het ondeugende hun weekenden was binnengekomen. En omdat hij zich wat meer was gaan verdiepen in wat leuke toevoegingen konden zijn, was hij de mogelijkheid tegengekomen om boeien aan een tijdslot te kunnen koppelen. Hij had niet met haar overlegd, maar als verrassing het slot en toebehoren besteld en laten bezorgen.

Na al deze heerlijke overpeinzingen ziet hij op de info dat het vijf over negen is geworden en het daarmee een mooie tijd is om te horen of die verrassing een goed onthaal heeft gevonden.
“Bel Mirjam,” geeft hij de opdracht aan het infotainment. Bijna meteen gaat de telefoon over.
Meteen nadat ze de telefoon heeft aangenomen, brandt ze zoals hij daarstraks als vermoedde, los: “Daniel, verdomme! Dat je me zo geboeid achter hebt gelaten. Wat als er iemand van het hotel was binnengekomen?”
“Ik had de kaart ‘Niet storen’ buiten aan de deurklink gehangen.”
“Dan nog. Alleen bij het idee al moest ik bijna plassen. En met wat voor verhaal had ik dan bij de receptie aan moeten komen, hè?”
“Maar je hebt niet geplast.”
“Nee. Wel ben ik klaargekomen. Twee keer zelfs.”
Hij glimlacht en haalt moeiteloos het beeld voor de geest van Mirjam die met de armen en benen gespreid op het bed ligt, met een de vleeskleurige en oppompbare dildo tussen haar schaamlippen. Die hij zonder veel moeite aan haar al van het nat glanzende lippen voorbij had laten gaan. Vijf knepen in het pompje waren genoeg geweest om haar vagina dusdanig te vullen dat ze kreunde niet meer te kunnen hebben. Wat ze nog niet wist, was dat de dildo ook nog eens een ingebouwde vibrator had, waarvan een timer de start ervan tot vijf minuten uit kon stellen. Net voordat hij de suite verliet, stelde hij die in.
Hij hoort haar zachtjes lachen. “Ik schrok even toen ik ineens die vibraties in mijn kut voelde, maar owh, wat was dat een heerlijk en geil makend gevoel. Toch duurde het een tijd voordat ik kwam en pfff, dat de vibraties daarna niet stopten, dat was best kut.”
Even is er een stilte tussen ons, voordat ze vervolgt en daarbij haar stem dreigend probeert te laten klinken: “Toch, met wat jij me geflikt hebt, dat vergeef ik je niet. Dus reken er maar op dat mijn wraak zoet zal zijn, mannetje.”
Hij lacht. “Dat ben je over een jaar vergeten. Maar ga jij, voordat je strakjes vertrekt nog wel ontbijten? En dan hoef je daarna alleen nog de kamersleutel af te geven bij de receptie, want de kosten van de suite, de diners en beide ochtenden ontbijt zijn al voldaan. ”
“Oké. Stuur jij me dan nog een tikkie?”
Ze waren destijds bij de start van hun plan van de ontmoetingen afgesproken om de kosten steeds te delen.
“Ja, doe ik.”
Dan klinkt ze aarzelend: “Weet je, lieve Daniel. Ik wil, ik kan zo niet verder.”
De adem stokt hem in de keel.
“Ik wil meer.”
Opgelucht haalt hij weer adem. En hij kan begrijpen dat ze daarmee komt, toevallig heeft hij een paar weken voor dit weekend ook nagedacht of ze elkaar niet vaker konden gaan zien.
“Daar ga ik helemaal in mee, ik voel dat ook zo.”
“Nee, wacht even. Ik doel niet alleen op meer weekenden.”
Zijn hart begint sneller te kloppen.
“Ik wil met je door, verder.”
Hoe ver is dat ver? Doelt ze op vakanties? Of gaat het nog verder?
“En mijn vraag is of jij dat ook wilt.”
In de verte rijdt een tractor met een groot landbouwvoertuig erachter dat hij nu snel nadert op de N324 waar hij na het korte stukje snelweg en de N321 op terecht is gekomen. Hij is net Heesch gepasseerd en niet zo gek ver meer van ’s-Hertogenbosch vandaan.
“Even voor mij hoor, of ik het goed begrijp. Doel je op vaker weg of…?”
“Sorry dat ik niet helemaal duidelijk was. Nee, ik bedoel of jij met mij samen wilt leven.”
Wow!
“Ja. Jee zeg, Mirjam, ik moet er bijna van huilen. Ja, dat wil ik, dolgraag.”
“O Daniel, wat heerlijk om dat te horen.”
De reactie terug bestaat uit een enorm lawaai en daarna is het stil.

***

Mirjam heeft zich beziggehouden met zich snel even opfrissen, zijn nummer opnieuw bellen, zich aankleden. Bellen. De spullen bij elkaar zoeken, inpakken en weer het groene telefoontje van zijn nummer op haar mobieltje indrukken. En er geen ene moer van begrijpt waarom hij niet meer opneemt.
Gaat hij haar met iets verrassen?
Ze ontbijt niet, levert de sleutel van de suite in bij de receptie en rijdt huiswaarts.
Thuis belt ze hem opnieuw en wederom is dat vruchteloos. Ze aarzelt geruime tijd of ze de politie kan en moet bellen, om dan toch uiteindelijk het nummer 0900-1844 in te toetsen, het nummer van de politie voor alle niet-spoedeisende vragen. De ongerustheid en angst in haar stem is te horen voor de centraliste. Die verbindt haar door met het regiocorps Brabant-Noord en de centralist daar belooft dat ze sowieso door iemand teruggebeld zal worden.

Het antwoord komt uiteindelijk. Op de N324 heeft die ochtend een ongeval plaatsgevonden, waarbij een drietal voertuigen waren betrokken en evenzoveel slachtoffers, waarover geen verdere informatie verstrekt kan worden.
Uiteindelijk lukt het haar om via een connectie in de mediawereld de info te krijgen waar ze naar op zoek is. Het is een boodschap die ze liever niet had gehoord: Bij een inhaalmanoeuvre heeft de chauffeur de wagen die al aan het inhalen was niet gezien, misschien omdat die in zijn dode hoek zat. Daarbij is zijn auto van de weg geraakt en frontaal tegen één van de langs de rijbaan staande bomen gebotst, waarbij de bestuurder om het leven is gekomen. Hij zal op slag dood zijn geweest.