Terwijl hij haar voorgaat naar de slaapkamer, vraagt hij zich in een licht extatische roes af hoever Marjo zal gaan in het vormgeven van hem in de andere sekse? Waarschijnlijk krijgt hij een jurk of truitje met een rok aan. En schoenen met een hakje? En hopelijk een maillot, want de temperatuur buiten zal niet ver boven het vriespunt liggen.
In de slaapkamer schudt hij snel het nog teruggeslagen dekbed op aan de zijde waar hij slaapt en trekt het strak, iets wat zij met een lach aanziet.
“Kleed je alvast uit, pak ik ondertussen je andere kleren.”
Normaal heeft hij er geen moeite mee om uit de kleren te gaan in het bijzijn van anderen en hij neemt ook aan dat zij wel vaker een man in z’n blootje heeft gezien. Maar wat hij gênant vindt, is dat zijn pik onmiskenbaar tekenen van enthousiasme toont. Toch lijkt dat haar niet te storen of op te winden als ze hem op neutrale toon een zwart behaatje aanreikt. “Lukt het je om die om te doen of moet ik je erbij helpen?”
“Volgens mij moet dat wel gaan,” neemt hij het van haar aan. En zonder te veel gestuntel weet hij de enkele haakjessluiting vast te zetten en op de rug te draaien, waarna hij de armen door de schouderbandjes steekt en de beha omhoog tot over zijn tepels trekt.
Wat volgt is een hemdje met lange mouwen, eveneens zwart en van een transparante stof, dat hij vanwege het voor hem delicate materiaal wel met enige hulp van haar aantrekt. Zoals hij ook haar assistentie nodig heeft bij de brede jarretelgordel en de kousen, alle ook transparant en zwart.
“En, begin je je al een beetje vrouw te voelen?” lacht ze met een licht spottende ondertoon en ze pakt hem met de rechterhand bij de ballen, die ze even ronddraait.
“Owh,” hijgt hij geschrokken, “dat doet zeer.”
“Niet gelijk zo miepen, hè,” ziet ze hem met glinsterende ogen aan, “want dit is gewoon nog lief.”
Het zijn woorden die hem het ergste doen vrezen, mocht ze plannen hebben om zich strakjes op hem uit te leven als zijn domina. Maar ze gaat hem in het bos toch alleen maar vastzetten aan een boom, zei ze daarstraks?
De druk op zijn ballen neemt toe als ze die nog iets verder doordraait. “Toch?”
“Ja…, Meesteres.”
“Ach, kijk nu toch eens, wil mijn vriendinnetje naast mijn sletje ook nog eens mijn slavinnetje zijn. Hoe leuk.” Het lijkt hem verstandig om er niet op te reageren.
Ze laat zijn ballen los en ze vestigt haar aandacht weer op de inhoud van de tas. Waar ze leren boeien uithaalt, die ze zelf om zijn polsen en enkels bevestigt.
De jurk die ze vervolgens voor hem heeft, vindt hij wel overeenkomen met de kledingsmaak van Marjo. Het is een zwarte jurk met de opdruk TOKYO en eronder in kleinere letters LET’S GO ON A NEW ADVENTURE. Waarmee ik toch ook een beetje in Japan ben, flitst het door hem heen als hij de tekst ziet.
Als hij die over zijn hoofd heeft aangetrokken, merkt hij dat de onderkant ervan halverwege zijn bovenbenen eindigt. Wat hij maar kort vindt, bij zichzelf dan, terwijl hij met eenzelfde lengte bij het jurkje van Marjo geen punt maakt.
“Nou, ik ben er klaar voor, hè?” Dat is iets waar hij zich dus in vergist als ze hem met een luide lach aangeeft dat hij mee terug gaat naar de kamer en op een kruk aan de eetbar moet zitten. Zij heeft de tas meegenomen, waaruit ze een etui opdiept en hij tot zijn schrik ziet dat er van alles en nog wat aan make-up spullen uitkomt.
“Je gaat me…” Het ‘toch niet’ slikt hij in.
“Opmaken? Maar ja, natuurlijk. Een beetje vrouw gaat niet onopgemaakt naar buiten hoor.”
Gelaten ondergaat hij het ‘schilder- en plamuurwerk’ aan zijn gezicht. Als hij het resultaat bij het licht in de spiegel in de badkamer mag zien, moet hij tot zijn opluchting bekennen dat het niet te overdreven is.
“En nu ben ik er wel klaar voor?” vraagt hij, terug in de kamer.
“Bijna. Nog twee dingetjes.”
Die twee ‘dingetjes’ zijn een pruik, waarvan het zwarte haar tot aan de schouders komt en het voorhoofd in een pony dekt en een paar muiltjes met een dun en best hoog hakje.
“Zo, en nu zijn we wel helemaal klaar en mag mijn vriendinnetje met me mee naar buiten,” neemt Marjo hem tevreden ogend van top tot teen op.
In de hal helpt hij eerst netjes haar in haar lange jas, waarna hij zijn sjaal omdoet en z’n jas aantrekt, die in tegenstelling tot die van haar dus kort is. Die bedekt zijn kont slechts voor de helft.
De eerste schreden buiten vallen dik tegen. Wankelend beweegt hij zich voort. Maar na een tiental meters is hij al redelijk in staat om zich vrouwelijk staande te houden op de hakken.
Waar hij blij om is en evenzo dat in de huisjes rondom weinig aan activiteit te bespeuren is. Bij sommige zijn de lampen al wel aan, maar de gordijnen nog toe. En ook tot aan haar auto passeert niemand hen. De enige levende wezens zijn een man en zijn hond in de verte.
En de temperatuur? Die was voor hem onder normale omstandigheden, dat wil dus zeggen met een spijkerbroek aan, te doen geweest. Maar met een paar kousen aan viel die hem vies tegen. Als hij haar dat laat blijken en aangeeft bewondering te hebben voor vrouwen die er bij kou toch zo bij lopen, geeft ze hem grinnikend te kennen: “Mannen zijn watjes, lieverd. Dat weet je toch?”
Onderweg vertelt ze dat ze hier vroeger een aantal jaartjes heeft gewoond en daarom deze omgeving redelijk goed kent. “En het stuk bos waar we heengaan altijd wel rustig was.”
Wat hij een geruststellende gedachte vindt.
De parkeerplek waar ze haar auto oprijdt, is een stukje bosgrond dat ruimte aan misschien vijf wagens biedt, maar er vooralsnog alleen voor die van haar is. Het is ook nog steeds vroeg, pas kwart voor tien.
Over een soort van karrespoor gaan ze het bos in. Het lopen hier, op het steenslagachtige pad, bepaalt niet makkelijk, om niet te zeggen zwaar. Het valt hem in ieder geval vies tegen en hij hoopt dan maar dat ze geen flinke wandeling gaan maken en dat Marjo spoedig een boom op het oog heeft om hem aan vast te zetten. Dat ze eerst iets anders voor ogen heeft, laat ze hem op gedecideerde toon weten: “Ik wil dat je je jas en je jurk uitdoet. Laat de jurk langs je benen zakken, dan blijft de pruik goed zitten voor nu.”
Geschrokken door wat ze van hem verlangt, kijkt hij in lichte paniek het pad af. Dat voor en achter hen leeg is, maar wat als er verdomme wel wandelaars of mountainbikers aankomen? Aarzelend trekt hij zijn jas uit, die zij van hem aanneemt en voorzichtig op een strookje gras naast het pad neerlegt. Oké, die ging zonder schroom uit. Weliswaar is het zonder die ineens een stuk kouder. En dan moet de jurk nog uit.
Nogmaals gaat een licht panische blik beide kanten uit. Nog steeds niemand te zien gelukkig en dus op hoop van zegen, de jurk langs zijn benen naar beneden.
“Leg die maar op je jas en ga dan midden op het pad staan, met je rug naar me toe. Zo ja, zo sta je er lekker geil bij met die clit van je zichtbaar tussen je benen.”
Hij snapt dat ze zijn vrij hangende pik bedoelt.
Als hij over zijn schouder kijkt, ziet hij dat ze foto’s van hem aan het maken is met de camera van haar telefoon. “Een paar leuke plaatjes voor Anja,” klinkt ze enthousiast. “En dan mag je nu weer in de kleren.” En dat laat hij zich geen twee keer zeggen.
Opgelucht met het jurkje en de jas weer aan en minstens zo blij dat er niemand is opgedoken tijdens dit angstige avontuur staat hij huiverend tegenover haar. “Pffff,” verzucht hij, “ik heb het me toch koud gekregen.”
“Hm,” is haar reactie. “Ik kan me dat invoelen, want eerlijk is eerlijk, zelfs met mijn jas aan vind ik het ook niet echt behaaglijk meer. En dus zal ik je teleur moeten stellen door je niet aan een boom vast te zetten.” De uitdrukking daarbij op haar gezicht verraadt dat ze het, net zoals de opluchting bij hem af te lezen is, niet erg vindt om dat gedeelte over te slaan. “Alleen jammer dat ik me daarmee ook teleur moet stellen, omdat ik mijn bevrediging door jou mis.”
Op dit moment kan hij dat zelf niet als een gemis ervaren. Het vooruitzicht de warmte van de autokachel te ervaren wint het van die van haar schaamspleet. “Maar misschien dat we daar in je huisje nog een invulling aan kunnen geven,” knipoogt ze.
Mijn prikkelende fantasieën 