Hoofdstuk 5: Kip, ik heb je

Een irritant gepiep haalt me uit mijn slaap. Even heb ik geen besef waar ik ben en wat er aan de hand is. Totdat het tot me doordringt dat ik in mijn eigen bed lig en het wekkeralarm me wakker heeft laten worden.
Ik schiet overeind. Het is de dag! Ik keer me op mijn zij, druk het alarm uit. De rode cijfers op de display laten me zien dat het zeven uur is; ik heb tweeëneenhalf uur voordat ik klaar moet staan voor de taxi. Ik heb de neiging om weer onder het dekbed te kruipen en me daaronder veilig en geborgen te voelen en alles vergeten.

Zoals het diep vernederende gisteravond, voor de webcam, met het plasmasker op mijn gezicht; ik kan nog mijn urine proeven, gatver.

O shit, ik moet naar mijn werk bellen, om me ziek te melden. Ik pak mijn mobieltje van het nachtkastje. Het duurt even voordat ik iemand van de balie aan de lijn krijg, waarschijnlijk de beveiliger. Hij verbindt me door met de afdeling, waar Jos, één van mijn collega redacteuren, de telefoon aanneemt. Ik hang een verhaal op dat ik gisteren waarschijnlijk iets verkeerds heb gegeten, zowat de hele nacht boven de toiletpot heb gehangen, maar probeer er morgen weer te zijn. Na zijn lief / bezorgde doe het rustig aan, beterschap en we klaren het hier wel, kom ik het bed uit. Overigens wel licht misselijk van de spanning wat de dag me gaat brengen na half tien. Tot die tijd weet ik helaas maar al te goed wat ik moet doen en daar kijk ik bepaald niet naar uit.

Gelukkig heb ik me gisteravond weten te dwingen de spullen in de logeerkamer nog op te bergen, zodat ik de tijd die ik heb kan besteden om me klaar te maken, de gordel met de bollendildo’s in en om doen, het jurkje aantrekken met het riementuigje erover.
Ik ga eerst maar naar beneden voor een kop thee. Ik trek een slipje en shirt aan en ga de trap af. Op de deurmat ligt een dikke, bruine kartonnen envelop.
Die moet vannacht of vanmorgen heel vroeg in de bus zijn gestopt. Heeft meneer X voor mijn huis gestaan? Ik voel een rilling over mijn ruggengraat gaan.
Zijn de plannen gewijzigd?
Nog in de hal maak ik de envelop open. Ik haal er een telefoon, een leren oogmasker, vier biljetten van twintig euro  en een briefje uit. Waar is in hemelsnaam dat masker voor? En dat geld?

Je eigen mobieltje laat je thuis! Deze prepaid telefoon neem je wel mee. Ik houd daarmee per sms contact met je. En het maskertje neem je mee in je tasje. X

Waarom mag ik mijn eigen telefoon niet meenemen? Is het omdat hij daar het nummer niet van heeft? Dat zal het zijn, ja. Bij het maskertje kan ik me niets bedenken. En het geld? Is dat een bedrag waar hij me voor wil neuken? Iets wat moeilijk zal gaan als ik strakjes dubbel gevuld ben. Of moet ik hem een blow job geven?
Ik doe de spulletjes terug in de envelop en leg die op het aanrecht neer.

Ik doe water in de waterkoker. Ik wil een sigaret. Eigenlijk rook ik niet meer, een enkele keer een sigaret als ik met collega’s of een vriendin een avondje uit ben. Thuis nooit. Maar nu wil ik er eentje.
Ik ga de woonkamer in en diep achter een paar biografieën in de boekenkast vandaan een aangebroken pakje, waar nog drie peuken in zitten.
Met een glas thee en een sigaret ga ik het terras van de achtertuin op. Pas nu dringt het tot me door hoe ik in deze waanzin verzeild ben geraakt: de  camera’s. Waar ik nog niet naar gespeurd heb, maar hoe zijn die in godsnaam in mijn huis verzeild geraakt!
Niet door mijn ex. We zijn in een goede verstandhouding uit elkaar gegaan, hij heeft zelfs uit eigen beweging  de sleutels afgegeven, dus nee, hij zeker niet.
Eén van de twee one night stands die ik heb gehad sinds we van tafel en bed zijn gescheiden? Goede seks, geen problemen of lastig gedoe achteraf. Dus ook nee.
De buurman dan, toen buurvrouw de planten verzorgde toen ik met de meiden op vakantie was? Te belachelijk voor woorden.
Ik kom er toch niet uit en mocht het iemand zijn die ik ken, dan zie ik dat straks wel, besluit ik mijn overpeinzing.
Ik houd de peuk even onder de kraan en verstop die daarna onder een laagje troep in de vuilnisbak.

Het is bijna acht uur, nog anderhalf uur te gaan. En als de taxi om wat voor reden ook een kwartier eerder voor de deur staat? Jeetje Lisette, je bent toch in een kwartiertje wel in die gordel en dat jurkje met riemending? En om een uur of langer al met die dingen in mijn kut en kont rond te lopen, nee. Maar als het me meer tijd kost? Omdat ik bijvoorbeeld de sluiting van de gordel niet snap of hoe die riemen over dat jurkje dicht gaan?
Met een diepe zucht besluit ik dan toch naar boven te gaan en me voor alle zekerheid klaar te maken.

Met de drie dingen die ik in, om en aan moet op bed, kijk ik bedenkelijk naar de bollen dildo’s en ik ben gelukkig dat ik in de seksshop het glijmiddel cadeau heb gekregen.
Toch bekruipt me een nieuwsgierigheid hoe het zal zijn om die dingen in te hebben en te voelen. Iets wat ik dus zo zal weten.
Ik open het koperen hangslot, leg het sleuteltje op het nachtkastje en zie hoe simpel het in z’n werk gaat. Appeltje, eitje.
Ik laat het glijmiddel over de beide dildo’s lopen, om het vervolgens ook tussen mijn bilspleet en rond mijn anus te smeren. Waarna ik de eerste bol voorzichtig voorbij mijn sluitspier breng. Ik probeer te ontspannen. Pfff, hoever ben ik? Mijn vingers tasten en voelen dat ik nog twee van de vier heb te gaan. Kut zeg. Ik sluit mijn ogen en zacht vloekend en steunend druk ik de laatste twee naar binnen.
Met de dildo die mijn kut in gaat, heb ik beduidend minder problemen.

Oké. Ik breng de heupriem om mijn middel, schuif de ene helft over de metalen knop die op de andere helft vast zit. De band die tussen mijn benen door gaat, schuift als laatste over de knop en daarmee zit de riem om. Het enige wat me nog te doen staat, is die afsluiten. En hoe vernuftig is het systeem. De boog van het hangslot sluit precies aan rond het deel achter de kop van de knop en vervolgens is het een kwestie van de boog naar beneden drukken en na de klik is de riem met geen mogelijkheid af te krijgen.
Zal ik het sleuteltje toch ergens in mijn tasje of zo verstoppen? Maar ik durf  het niet, stel dat hij me fouilleert en alles naloopt of ik hem gehoorzaam heb.
Ik loop in de slaapkamer heen en weer om te voelen hoe het voelt met beide kogeldildo’s in. Niet prettig, concludeer ik. Het zou in elk geval niet mijn speeltje zijn.

Goed, het jurkje. Doe ik er een beha onder? Hij heeft daar niets over geschreven. Dus, ja en ik kies lekker voor een simpele huidkleurige.
Ik trek het jurkje over mijn hoofd aan. Ben ik verbaasd dat het precies mijn maat is? Nee. Ik heb zo langzaamaan het idee dat hij zo niet alles simpelweg ontzettend veel van me weet. In elk geval veel te veel.
Het riementuigje is simpel. De ene riem om mijn middel, de andere twee om de bovenbenen. Als ik het resultaat in de spiegel ‘bewonder’ kan ik het alleen maar afdoen als een belachelijke modegril. Misschien dat het een leuk iets is voor jonge meiden, hoewel ik het zelfs voor hen een bespottelijk iets vind, laat staan voor mij als negenendertig jarige moeder van twee kids. En hiermee moet ik straks over straat? Of zet de taxi me voor een huisadres af?
Ik maak me licht op, wil niet ‘bloot’ de deur uit gaan. En al met al is het daarmee kwart voor negen geworden.

Mijn mobieltje laat ik op het nachtkastje liggen. Nou, ik heb alles om aan en in en ik ben daarmee klaar boven. Ik pak mijn schoudertasje en ga de trap af met een gemompeld ‘Oefff’. Het is, voelt alsof de kogels van de twee dildo’s tegen elkaar ketsen en in elk geval bewegen ze irritant vervelend bij mijn neerwaarts gaande stappen; ik ben blij om beneden te zijn.
In de keuken haal ik de spullen uit de envelop, op het briefje na. Mobieltje, masker en het geld gaan in mijn tasje, de envelop in de vuilnisbak.
De telefoon meldt zich met een melodietje. Ik haal die weer uit mijn tasje. Ik zie dat het een sms berichtje is.
Het adres waar je heen moet is van de KFC aan de Vrijenbanselaan.
Kip, ik heb je, schiet het door me heen. Stom spreekwoord, maar waar, besef ik.