De therapie / Het correctiecentrum 2

Ik voel me naakt en opgelaten. Nog nooit heb ik naakt tegenover een geklede vrouw gestaan en nu dus bij twee. En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren met de boeien. Ja, vermoedelijk dat ik die om krijg. En dan? Ik zie Evy knikken.
“Ga  uw gang, Ann.”
De roodharige zet de mand neer en pakt uit de stapel een vrij brede riem, die ze om mijn middel bevestigt. Boeien om mijn polsen volgen, die met korte schakelkettinkjes aan de zijkanten van de tailleriem worden vastgezet, waarmee mijn bewegingsvrijheid miniem is, merk ik als ik mijn handen omhoog wil brengen; met de toppen van mijn vingers kan ik net mijn tepels aanraken.
Enkelboeien volgen, die met een ketting met vijf schakels worden verbonden. Ik besef dat hard weglopen van wat dan ook een tot mislukken gedoemde onderneming zal zijn.
“Zo, hij is klaar voor deze week,” geeft Ann aan.
Hè? Impliceert dat wat zij net zei dat ik er de rest van de week zo bij loop? Dat kan, kunnen ze niet menen!
Evy staat op, knikt naar mij. “Goed, komt u achter me aan?” En tot haar medewerkster: “We zien u dadelijk?”
“Ja. Over een kwartiertje moet ik wel kunnen.”
“Mooi.”
Roodhaar verlaat als eerste de kamer, gevolgd door Evy en ik, schuifelend achter haar aan.

De kamer waar we naar binnen gaan, is klein, betegeld, voorzien van een douche en … tot mijn schrik een toiletbox, waarvan de toiletbril met het deksel naar achter is geklapt en de voorkant de bovenste helft mist. De onderkant, met de halfronde uitsparing, vormt één geheel met de box. Ga ik het dan toch ervaren? Hier, in dit centrum?

Mijn gedachten gaan voor een moment terug naar destijds, met Julia die mij fokte met haar suggesties dat ze naar het toilet moest en misschien mij daarvoor wilde gebruiken. Gevolgd door Saskia, bij wie ik daadwerkelijk een toiletstoel boven me kreeg en vermoedelijk een spelletje mindfuck met me speelde, want het bleef bij een straaltje urine. Of ze kon toen echt niet poepen.

Ik zie Evy door de hurken gaan en iets van de grond naast de box oprapen. Als ze weer overeind staat, zie ik iets van metaal in haar hand, wat ik niet zo gauw thuis kan brengen, maar wat me alras duidelijk wordt na haar: “Doet u uw mond open.”
Twee met plastic gevoerde stangetjes gaan mijn mond in, waarna zij met een handbeweging iets doet waarmee het ding beetje bij beetje open gaat en mij mijn mond steeds verder open laat sperren!
“En dan mag u nu gaan liggen, met uw hoofd in deze box.”
Wat kan ik anders doen dan gehoorzamen? De kamer uit schuifelen en naar mijn luxe verblijf terug keren?
Ik ga liggen zoals gevraagd is en bemerk dat de wanden van de box ‘gestoffeerd’ zijn met een dikke laag skai bekleding. Het maakt dat ik mijn hoofd niet zijwaarts kan draaien.
Het bovenste deel van de voorkant wordt op zijn plaats geschoven, waarmee mijn hals gevangen zit in de nu complete cirkel. De toiletbril verschijnt boven me. En het gezicht van Evy.
“Ik zal u vertellen wat u deze week te wachten staat.”

Op dit punt aangekomen raad ik jou, lieve lezer, aan om het verhaal hierbij af te sluiten. Accepteer een weten dat Dennis  na de week in het centrum van zijn verslaving en bizarre verlangens af is.
Wil je toch verder lezen, weet dan dat het vervolg smerig wordt.

“Zowel ik als de op die ochtend, middag of avond aanwezige dames zullen u als toilet gebruiken voor zowel onze plas als voor onze ontlasting. Die u zult drinken en eten. En dat is ook het enige wat u gedurende deze week te consumeren krijgt.”
Ik wilde nee schudden, ik wilde protesteren, ik wilde … dat ik nooit akkoord was gegaan om hier naar toe te gaan!
“Gedurende de nacht ligt u op een matje in een hoge houten krib, aan de wanden daarvan geboeid en slaapt u met een lading luiers over uw lichaam heen en op uw gezicht, luiers die wij dagelijks uit de wijde omgeving verzamelen.”
Dit is complete waanzin!
“En als het goed is, bent u aan het einde van deze week zover dat u geen behoefte meer heeft om zelfs nog maar aan uw wensen te denken of foto’s op het internet daarover op te zoeken.”
Ze is nog maar net uitgesproken, als Ann het kamer in komt.
“Ja, ik kan,” geeft ze aan, waarop Evy knikt en ons alleen laat.
Ik ben nog bezig de ellende waarin ik verzeild ben geraakt proberen te verwerken, als ik Ann met de rug naar me toe haar jurk op zie trekken en haar slipje laat zakken. Nee! Het gaat toch niet echt gebeuren!
Haar onderlichaam verschijnt vlak boven me, angstig, nee, panisch kijk ik naar haar anus en kutje, waarvan de vingers van haar hand de lippen iets van elkaar duwen. Om te plassen? Maar o nee, mijn god, o nee, kerm ik in mijn gedachten als ik haar aars zich zie openen en kort erna het eerste bruin verschijnt van … Ik sluit mijn ogen. Waardoor ik het niet meer zie. Maar wel ruik. En …, het eerste in mijn mond voel neerkomen. Ik houd het tegen met mijn tong, kan, wil niet slikken. Ik voel meer neerkomen. Tranen stromen over mijn gezicht.
Het wordt licht, de schemer verdwijnt als zij overeind komt. Ik kijk haar aan, merk gewoon dat mijn ogen open gesperd zijn van angst. Mijn mond is gevuld, mijn wangen staan er bol van.
“Slik,” klinkt zij kortaf.
Ik kan geen nee schudden, maar ik ga zeker niet slikken.
Een van een witte latex voorziene hand komt op mijn gezicht af en perst de stront, haar poep dieper mijn mond in. Het is stikken of slikken, besef ik.

Misselijk en wankel sta ik weer overeind. Verdwaasd laat ik toe dat zij mij een luier omdoet, gevolgd door een plastic luierbroekje, dat met een kettinkje en hangslotje wordt afgesloten.
“Voordat u gaat slapen, gaan die uit en af, ’s morgens krijgt u een nieuwe om, waar u de rest van de dag in rondloopt. Tussentijds wordt u niet verschoond.”
Het dringt niet eens tot me door wat ze tegen me zegt. Ik wil alleen nog maar weg van hier.

Wat pas aan het einde van de zaterdag gebeurt. In de zeven dagen tot dan leer ik naast Evy en Ann, Louise, Emma, Elena, Lotte, Amélie, Liv, Nora en Charlotte kennen. Nou ja, met name hun onderkanten en behoeften. Van donker- tot heldergeel en soms geurend vanuit de voorkant tot dun, dik en alles wat daartussen zit aan de achterkant vandaan. En ’s avonds laat ladingen luiers over me heen, van babyluiers tot aan van volwassenen toe, plus die ene van mezelf.
En tussen die eh, ‘maaltijden en drankjes’ door? Niks. In ellendige spanning wachten tot de volgende me weer kwam halen om in de toiletbox plaats te nemen.
Daas, gebroken, kapot en afgevallen was ik op het einde van de zaterdag. Een verblijf dat voor me op de boerderijwoning eindigde onder de douche, waarbij ik ondersteund werd door Nora en Liv en door hen geshampood en ingezeept werd met weldadig geurende luxe producten. Hun naaktheid mocht ik niet aanschouwen, ze hadden beiden een badpak aan.

Weer aangekleed bracht Evy me terug naar het landhuis en begeleidde me tot in mijn kamer, waar mijn spullen er nog net zo bij lagen als ik ze had achter gelaten. Ze kleedde me uit en stopte me onder de lakens. Nog voor ze de kamer uit was, sliep ik al.

Of Dennis er werkelijk van genezen is? De tijd zal zoiets leren, maar …
ik, als schrijver, betwijfel dat ten zeerste.