De krijger en de zeven meiden, 2

Nietsvermoedende meisjes, boze wolven, eenzame prinsessen en dappere krijgers. Ik bevond me in het sprookjesland van Noord-Hessen, het land waar de gebroeders Jacob en Wilhelm Grimm in de 19^e eeuw hun sprookjes schreven.
De steden, dorpen, licht glooiende hellingen, machtige burchten, romantische kastelen en donkere wouden waren voor mij ook het decor voor mijn fantasiereis, vormgegeven in een aantal vertellingen, waarvan bijgaand de laatste bijdrage.

Het eerste verhaal was In het land van Roodkapje.
Het tweede verhaal Een boom voor Marlène.
Het derde verhaal, in twee delen, De krijger en de zeven meiden, 1

De krijger en de zeven meiden, 2

Ik kwam toch op een terras terecht, al was ik liever op dat van mijn vakantie-onderkomen geweest. Want wat ik zag, beangstigde me. Er zaten twee vrouwen, overduidelijk de door mijn begeleidster eerder genoemde slavinnen, die hier heropgevoed moesten worden. De ene was naakt en zij kon niet veel anders doen dan geknield op de klinkers zitten. Haar vrijheid werd zeer beperkt door een houten blok dat om haar hals zat met daarin ook, op borsthoogte, de polsen boven elkaar vastgezet. Haar zo te zien, deed me huiveren. Het andere slavinnetje bezag ik met verwondering. Zij droeg overduidelijk een dikke luier, met daar overheen een plastic broekje. Ik zag dat een kettinkje door de bovenkant van het broekje verhinderde dat zij het uit kon trekken. Iets wat sowieso moeilijk voor haar zou zijn, omdat haar handen in roze, satijnen en om de polsen afgesloten wanten zaten opgeborgen. In haar mond leek ze een speen te hebben, die op een riempje vastzat en in haar nek vastgegespt leek.
Mijn begeleidster had ondertussen een touw om mijn nek gebonden en knoopte dat vast aan een ring in de muur.
“Val niet om, want dan ben jij je eigen beul,” gaf ze me aan. “Ik ga even binnen informeren waar de meiden je willen hebben.”
Babygirl kwam licht waggelend, waarschijnlijk gehinderd door de dikte van de luier, op me af. Ik herkende de geur van talkpoeder. Haar reebruine ogen glansden en ik meende daar iets in af te lezen wat niet baby-eigen was. Geilheid. Wat me verwarde. In wat voor gekkenhuis was ik in hemelsnaam terecht gekomen! Haar in de wanten opgeborgen handen gingen naar mijn kruis, wreven over mijn spijkerbroek en wisten mij verdomme een lichte erectie te bezorgen.
“Laat dat,” siste ik.
“Hmmm,” meende ik vanachter de speen te horen, waarbij zij geen gehoor gaf aan mijn gesis.
En wat kon ik doen, met mijn op de rug gebonden polsen en de strop om mijn nek?
Ik werd ‘gered’ van haar, toen zij die mij in het bos gevangen had genomen, op het terras terugkeerde.
“Weg jij!”, reageerde ze kortaf naar babygirl, die braaf een metertje achteruit waggelde en daar nieuwsgierig bleef staan. Maar of ik opgelucht moest zijn met mijn redding? Want met toenemende ongerustheid begon zij mijn schoenen uit te trekken, mijn spijkerbroek en, met de geile blik van baby op mij gericht, mijn slip. Gegeneerd voelde ik dat mijn pik deels uit de ruststand was gekomen en naar luiergirl wees.
Het touw werd van de ring losgemaakt en ik werd meegetrokken, het drie verdiepingen hoge gebouw in.

Ze leidde me een ruime hal in, waar in het midden een paard stond, zoals ik die nog van het gymlokaal kende. Alleen miste deze de twee houten grepen bovenop. De poten aan de ene kant stonden wat hoger dan die aan de andere zijde.
In opperste verwarring voerde zij mij daar naartoe, want moesten we niet naar boven, waar ongetwijfeld de slaapkamers zich bevonden? Het was toch de bedoeling dat ik haar zeven Meiden ging neuken, zoals zij mij gezegd had?
Pas bij het paard aangekomen zag ik de riemen.
“Wwat is, wat ga je…”
“Voorover liggen,” was de korte reactie.
Paniek. En wat ging, wat kon ik doen? Pogen haar onderuit te schoppen? En dan? Met mijn gebonden polsen en slechts in mijn T-shirt ‘gekleed’ het op een lopen zetten? Nee, dat zou mijn reinste zelfmoord zijn, wetende dat een pijl sneller was dan ik kon rennen. Dus legde ik me in de lengte over het paard neer. Meteen ging er een riem onder mijn oksels door, die rond mijn schouders werd vastgeriemd. Een tweede kwam rond mijn middel en ik lag op het paard vast. Mijn enkels volgden, vastgezet onderaan de poten. Het touw rond mijn polsen werd doorgesneden, waarna die aan de voorpoten werden vastgeriemd.
“Nou, je ligt klaar voor de Meiden. En ik ga eens kijken of ik een hert kan verrassen.”
En met die woorden liet zij mij in opperste verwarring en groeiende onrust achter. Hoe kon ik in hemelsnaam haar meiden op deze manier van dienst zijn?

Een deur tegenover me ging open en de Meiden kwamen binnen, opgetogen in hun reacties toen ze mij zagen.
“O, hij ligt al helemaal klaar voor ons.”
“Kijk nou toch eens, wat een lekker ding.”
“En vast een lekker kontje ook.”
“Mag ik dadelijk eerst?”
Een opgetogenheid die ik niet met hen deelde, want met dat ik hen zag, kreunde ik een “O, nee!” en ik rukte aan mijn riemen in een vergeefse poging los te komen, te ontsnappen aan de strapons. Die zij alle zeven droegen. En die ze me showden, toen ze een voor een voor me kwamen staan.
Een vleeskleurige met ontblote eikel. Nog een vleeskleurige, maar over de gehele lengte voorzien van ribbels. Een paarse, ook met ribbels. Een donkerbruine met een lichte kleur van de ontblote kop. Een zwarte, met ballen. Weer een vleeskleurige, ook met een balzak. En de laatste een bruine geaderde. En alle dildo’s minimaal twee handen omvattend in de lengte.
Vervuld van afgrijzen liet ik die parade aan me voorbij gaan. Gingen zij mij echt allemaal daarmee …?
Ik voelde hoe mijn bilspleet en kontgat ingesmeerd werden met een vettige substantie, terwijl een blonde meid met de paarse dildo voor me kwam staan.
“Mond open en pijpen.”
Ik schudde mijn hoofd in een nee. Ze loste het simpel op door mijn neus dicht te knijpen. En op het moment dat zij de dildo mijn mond in schoof, passeerde de eerste mijn sluitspier.

Hoe lang het duurde? Geen idee. Ik wist alleen nog, wegzwevend in mijn ellende, dat mijn aars pijnlijk aanvoelde en één groot gapend gat moest zijn geworden.
En geen moment was er enig gevoel van genot of opwinding geweest en dat terwijl de Meiden allen slechts lingerie droegen. Slipje of stringetje van katoen, nylon, rubber. Beha’s die de borsten bedekten, opduwden of net niet de tepels lieten zien. Zelfophoudende kousen, laarzen, hooggehakte pumps.
Ik merkte niet eens dat ik van de riemen ontdaan werd. Dat de Meiden verdwenen waren. Ik kwam pas bij mijn positieven toen een in een donker pak en wit overhemd geklede man mij overeind hielp, mij mijn kleren aanreikte en toen ik eenmaal aangekleed was, me door de hal naar de voordeur begeleidde.
“Als u deze weg afloopt en de eerste zijweg inslaat, bent u in een half uurtje weer op uw adres terug.”
Waarna hij de deur achter me sloot en ik verdwaasd de eerste wankele stappen naar de weg aflegde. Geen protest, geen getier of gevloek, maar gaan.
Huilen, na de eerste meters over het asfalt. Ontdaan over wat me was overkomen en om de pijn rond mijn kontgat. Ik strompelde voort, had misschien het geluk dat de weg en ook de zijweg daalden. Vanwaar mijn vakantieverblijf al zichtbaar was in de verte. En achter de graslanden, stond daar aan de bosrand de vrouw met wie alles was begonnen? Maar nee, het was verbeelding, het was een sprookje geweest …, die me bij iedere stap eraan herinnerde.