Overboord – voor Pittig Proza#1: Goede voornemens

Ik hing mijn jasje over de rugleuning van mijn stoel, ging zitten en startte de pc op. In afwachting tot die gebruiksklaar was, kon ik koffie halen. Of ik liet dat over aan mijn collega, die elk moment binnen kon komen. En ja hoor, ik hoorde het getik van haar hakken op de gang al naderbij komen.
Ik was blij haar weer te zien. In de week na de kerstdagen had ik de honneurs op de afdeling waargenomen en zoals ieder jaar was het doodsaai geweest. Contacten met klanten waren er minimaal en ik miste haar vrolijkheid, spontaniteit en bruisende levenslust. Ik wist bij haar zelfs geen inschatting te maken wanneer ze ongesteld was, iets waar ze toch periodiek de lasten van moest ondervinden.
“Goedemorgen, Klaas en allereerst de beste wensen.”
“Jij ook de beste wensen, Chantal.”
Ze omhelsde me en drukte me een kus op de mond. Lees verder Overboord – voor Pittig Proza#1: Goede voornemens

De waarheid wordt duur betaald

Als het een latertje wordt op mijn werk, stuur ik mijn vrouw altijd vroegtijdig een WhatsApp. Zij kan dan met onze meiden eten. Ikzelf neem iets in de bedrijfskantine, waarna ik, op weg naar het station, meestal een tussenstop maak in de kroeg. Een kroeg, waar ik vaker kom als het laat geworden is op het werk en met een biertje of twee laat ik de drukte van de werkdag daarna achter me.
Het is een kroeg met een zeer gemêleerd klantenbestand. De volkse buurtbewoners, de nieuwe bewoners, meestal jonge tweeverdieners, die langzaam de buurt overnemen, wat kantoorpersoneel, werklui van de bedrijfjes rondom en de vrouwen, die hier nog even een snelle snack nemen of een bakkie leut, voordat ze naar hun werkplek achter de ramen verdwijnen. Lees verder De waarheid wordt duur betaald

Vernissage

De vrouw schoot me aan.
“Ik ken u ergens van. Hebben we elkaar al eens bij een eerdere gelegenheid ontmoet?”
Ik had met een drankje in m’n hand de bezoekers van de vernissage een tijdje geobserveerd, waarbij ik probeerde in te schatten wie waarom hier naartoe was gekomen en wie daarom mogelijk interessant kon zijn om een praatje mee te maken. En die vervolgens bereid was om me meer te leveren dan alleen dat praatje.
Als freelance lifestyle journalist, fotograaf en interieurstylist was ik bijna altijd op zoek naar trends in wonen, maar ook naar interieur- en woonideeën voor mijn blogs, Pinterest, Twitter, Instagram en Facebook. En dus naar mensen die op één of andere manier daar een bijdrage aan konden leveren.
De werken die hier hingen bevielen me. Het waren felgekleurde doeken waarop, bijna verborgen, close-ups waren te vinden van zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtsdelen en borsten of tepels. Lees verder Vernissage

Laura

Hij maakte zich zorgen om zijn gezondheid. Het maakte hem zelfs bang. Want sinds een paar weken overkwam het hem dat zijn blik plotseling wazig werd als hij een tijdje achter de laptop of voor de teevee zat. Alsof hij door een venster keek dat nat van de regen was. En dat was niet het enige. Geregeld zat er iets in zijn hoofd. Geen hoofdpijn, maar…, ja, iets wat er niet in thuishoorde. Iets wat soms ook een licht duizelig gevoel met zich meebracht. Het maakte hem bang, bevreesd dat het iets ernstigs moest zijn, iets dat zijn levenseinde aankondigde en dat de weg daarnaartoe een lijdensweg werd.
Een bezoek aan de huisarts was in deze natuurlijk een logische en verstandige beslissing, maar dan liep hij het risico doorwezen te worden en wat als hij dan te horen kreeg wat hij niet wilde weten? Lees verder Laura