Hij dwaalde zonder doel rond in het alleraardigste plaatsje, waar nog steeds vele gebouwen bewaard waren gebleven die in de late middeleeuwen, getuige de jaartallen op de gevels, binnen de stenen omwalling gebouwd waren. Het oude centrum met de prachtige panden waarvan de welvaart van de bewoners van destijds was af te lezen, had hij achter zich gelaten. Ook hier was de oudheid van de stad af te lezen aan de huizen, maar ze waren kleiner, smaller en stonden dichter op elkaar. En doordat de verdiepingen wat uitstaken, was het vrij donker in de straatjes, zelfs op een zonovergoten dag als vandaag.
Hij groette een oudere vrouw, die met haar onderarmen op de onderste helft van haar uit twee delen bestaande voordeur leunde. In het voorbijgaan hoorde hij hoe ze hem nariep.
“Je vrouw zal je twee gezonde kinderen schenken.” Lees verder Voor het blok gezet
Liefde Leven
dag
wacht
op de nacht
en wij niet
of ook – misschien
doen we het altijd
overal. Liefde
houdt van ons
en wij mogen
blij zijn
vrij zijn
ons te buiten gaan
aan de dag
en aan de nacht.
O, wat een genot
O, wat een genot
De wind blaast
Uit je kont
Zo in mijn mond
En vult
De wangen bol
En de neus
Met geur
Je komt wat omhoog
En zegt: ‘Sorry’
Gemeend? Want vuil
Druk je andermaal
Je goddelijke billen
Op mijn gezicht
En ik geniet opnieuw
Van de klamme warmte
Van het gewicht
Van je geuren
Van jou
En lik
En slik
En proef
Al het bitter,
En zoet
27 mei 2008
Atlantic, kamer 5.12
De zon zakte al langzaam richting horizon, maar de warmte van de zomerse dag zinderde nog na. Hij zat in een loungestoel, die hij zo had neergezet, dat hij zowel het strand als het terras kon overzien. Het strand dat gestaag leegliep en het terras dat zich vulde met mensen, die nog wat gingen drinken of eten voordat ze huiswaarts keerden. Iets wat hij niet hoefde, naar huis gaan. Hij had voor vannacht een ruime kamer geboekt in een hotel vlakbij, met balkon dat uitzicht bood op strand en zee. Lees verder Atlantic, kamer 5.12
Weekje vakantiepark
De bui was hevig geweest. Nu druipen druppels in een rustgevend geluid neer van de takken van de bomen en de heesters. Verder is het stil. Een stilte die hij thuis, in de drukte van de grote stad, zelden ervaart. Hooguit als hij ’s nachts buiten op balkon zit te roken en de stad slaapt, op een paar auto’s na die de wijk verlaten of inrijden. Eenmaal per jaar stilt hij dat verlangen naar rust door in januari een weekje weg te gaan.
De tweepersoons accommodatie die hij deze keer heeft gehuurd, ligt net buiten het eigenlijke park. Het zijn zes dezelfde huisjes, die aan een kronkelend zandpaadje liggen, drie aan elke kant ervan. Zijn verblijf is de laatste aan het paadje, dat iets verderop in het naast het park gelegen bos verdwijnt. Vijf van de zes huisjes zijn verhuurd, het huisje naast hem staat leeg. Lees verder Weekje vakantiepark
De bitch
Mijn radar had het alweer gespot, voordat mijn ogen het daadwerkelijk registreerden: Een rokje! Let op, het kan wat zijn. Ik moest wachten totdat ze door de schuifdeuren de shop binnenkwam om te concluderen dat het inderdaad om een ‘wauw-rokje’ ging. Kort, rood en waarschijnlijk van leer, maar dat was vooralsnog een gok, omdat de afstand tussen ons een meter of zes bedroeg. Ze stopte bij de vriezer met de ijsjes, die midden tussen de twee looppaden was gepositioneerd, vlak voorbij de schuifdeuren. Eerst bekeek ze het assortiment in het rechter gedeelte en daarna in het linker vak. Daar zag ze iets wat haar begeerte opwekte. Ze schoof de klep open en boog zich voorover. En dat wakkerde mijn lust aan. Lees verder De bitch
De tekening
Hij wierp een blik op de navigatie en zag dat het nog een uur duurde voordat hij bij het hotel arriveerde. Het zou betekenen dat, als hij doorreed, hij pas op z’n vroegst om kwart over zeven aan tafel zat voor een warme hap. En omdat zijn maag al een tijdje knorde, leek het hem verstandig niet langer te wachten, maar aan dat sein gehoor te geven en zijn honger te stillen. Misschien lukte het in het eerstvolgende dorp, mocht dat een beetje eetgelegenheid hebben. Het hoefde geen toprestaurant te zijn, maar in een veredeld cafetaria had hij geen trek.
Hij hoefde niet lang geduld te hebben, voordat een dorpje in zicht kwam. Het was met recht een dorpje, want bij de eerste kruising zag hij het gele bord met de rode streep door de zwarte letters van de plaatsnaam al, terwijl in zijn achteruitkijkspiegel het begin nog zichtbaar was. Hm, dat zag er niet hoopvol uit. Lees verder De tekening
