Een huis in Spanje, 8.

Als ik wakker word, heb ik het gevoel dat ik verder zweef in een droom, een droom die ik niet los wil laten. Nog niet. Of misschien wel helemaal niet. Maar als ik eenmaal opgestaan ben en beneden de kamer door loop en het terras opga, voel ik meteen de leegte om me heen. Het was ook zo’n intense week in beleving met de twee en soms drie domina’s om me heen. Die nee, niet constant met me bezig waren, want dat zou immers ondoenlijk zijn. Wel was de voor mij altijd natuurlijke dominantie van Angela merkbaar, bijna tastbaar in zowel haar uitstraling als in taalgebruik en stem, ook buiten het spel van sm om. Ook bij haar switch Isis was die aanwezig, maar toch kwam dat anders over. Niet gemaakt, dat zeker niet, want de dominantie zat zeker in haar. Alleen was er een verschil, waarschijnlijk omdat ze in haar bdsm-beleving net zo makkelijk van de dominante naar de rol van onderdanige wisselde? Hoewel ik die laatste in de week dat ze bij me waren niet heb mogen ervaren. En mijn Juf? Leergierig, iemand ook die de ‘lesstof’, de tips en de hints als het ware opzoog. Maar pure dominantie? Nee, ik denk niet dat die echt in haar zit.

Gisteravond had ik Angela en Isis naar het vliegveld van Barcelona gebracht en bij het afscheid moest ik tegen mijn tranen vechten toen ze aan de douane voorbijgingen en zij met een laatste armzwaai uit mijn zicht verdwenen.
     “En als je een keer weer in Nederland bent, kom je langs in mijn studio hoor!” gaf Angela me te kennen. Een belofte die ik haar zonder tegenwerping gaf.
Eenmaal buiten was ik op de parkeerplaats naast mijn auto zolang blijven wachten tot ik even na negen uur de Boeing van Transavia zag opstijgen en met hen daarin zag wegvliegen, terug naar Nederland. Dat was wel het moment dat de tranen daadwerkelijk over mijn wangen biggelden. En waarom? Ik denk omdat ik gehecht was aan de levendigheid van mensen om me heen en ik daarin niet alleen hun aanwezigheid zou missen, maar ook de dagelijkse sm-prikkels, zowel lichamelijk als mentaal.

En wellicht was er specifiek het gemis van die ene hier nog aanwezige dagelijks om me heen? Onderweg naar het vliegveld had Angela in de auto gezegd: “Jij en Christa passen goed bij elkaar. Jullie zouden een leuk stelletje zijn. Heb je er wel eens over gedacht om haar te vragen?” En die opmerking van haar, gevolgd door die vraag, hield me onderweg in het donker terug naar huis bezig. Ja, we konden het prima met elkaar vinden, hadden het leuk als we bij elkaar waren. Vulden elkaar aan. Maar wat me al eerder in situaties bezig en tegen had gehouden was het verschil in leeftijd. Ze had verdorie m’n dochter kunnen zijn.
     Laat thuis stuurde ik haar een berichtje. Ik mis je. En omdat het laat was, verbaasde het me niet dat er geen reactie terugkwam. Het was al knap geweest van haar dat ze er de afgelopen week drie dagen bij had kunnen zijn, omdat de aankomende verbouwing van de taveerne van haar ouders op wens van haar aanstaande was en de voorbereidingen daarvoor veel van haar tijd opeiste.

Maar het gemis dus van sm-prikkels, zowel lichamelijk als mentaal. En de ergste mentale in die week? Dat was toen Christa ons mee had genomen voor een cocktail op een alleraardigst terras met uitzicht op de boulevard, het strand en de zee. Het was druk en daarom werd het even een zoeken naar een vrij tafeltje voor ons vieren. Dat met enige mazzel lukte. Isis en Christa namen gelijk plaats, maar Angela schoof de vierde stoel van de tafel vandaan voordat ook zij ging zitten en vervolgens naar de grond naast haar stoel wees en tegen mij zei: “Kom naast me, op je kont op de grond.” Had ik dat goed verstaan? Vol ongeloof keek ik haar aan, schudde nee. “O ja en wel nu!” was haar felle reactie, terwijl haar ogen nog net geen vuur spoten. Ik zakte met een gevoel van schaamte door de knieën, liet me op mij achterwerk zakken en keek vervolgens opgelaten om me heen. En ja, natuurlijk waren er stellen die verbaasd onze richting uit keken en gek genoeg dan eerder naar Angela dan naar mij. Het ergste moest nog komen en dat was toen de serveerster aan onze tafel kwam en zei dat ze vast en zeker een stoel kon vinden om bij te schuiven. “Nee hoor, dat is niet nodig,” was de reactie van Angela daarop. “Hij is het gewoon om naast me op de grond te moeten zitten.”
    
Ook vernederend? De keer dat de vrouwen in de woonkamer zaten. Isis en Christa op de bank, Angela in de fauteuil en ik op mijn knieën voor de salontafel. Ik naakt, de vrouwen in mini-jurkjes. Ik moest me aftrekken. Iets wat voor mij redelijk gewoon was zo nu en dan, maar niet om dat gedwongen voor drie spottend toekijkende vrouwen te doen. En het ergste kwam nog toen ik, bijna tegen mijn orgasme aan Angela aankeek en vroeg wat ik met mijn kwakkie aan moest. “Je spuit je leeg op de salontafel.” En dus spoot ik niet lang daarna mijn zaad op het donkere glazen blad. Dat ik er vervolgens van af moest likken! Dat de dames de grootste lol hadden, kon ik beschaamd aanhoren.
    
En o ja, er was nog een keer een aftrek moment. Maar dat was zonder dat Christa erbij was. Na een ‘rondje’ zweepslagen van de beide Domina’s moest ik op mijn rug op de grond gaan liggen en mijn benen optrekken. Waarna Isis haar slipje uittrok, haar voeten aan weerskanten van mij hoofd zette, me bij de enkels pakte en zo naar zich toetrok, waarbij mijn billen van de vloer kwamen en mijn pik in de richting van mijn gezicht wees. “Trek je af,” was het bevel van Angela. “En spuit je zaad tot de laatste druppel in die mond van je.” Met het zicht op de vagina van Isis boven me was het aftrekken en klaarkomen geen issue, maar wel om mijn sperma te moeten nemen en slikken! “Zo, weet je eens hoe dat voor ons is,” was de opmerking van Isis. “En, is het lekker?” Ik moet bekennen dat het niet naar was of zo, het was gewoon eh, zaad.
    
Een ander spelletje dat me nog helder voor de geest stond, was een naakte Isis en Christa op het terras, leunend met de onderarmen op de afzetting en de voeten een eindje van elkaar, waardoor hun onderlichaam en daarmee de spleten van en tussen de billen door voor mij zichtbaar waren. Want ik zat, natuurlijk eveneens naakt, op handen en knieën een eindje van hen vandaan. Met mijn ballen gemeen afgebonden met koord, waarvan de uiteinden achter me werden vastgehouden door Angela. “Komop, geniet niet alleen van het uitzicht, maar verwen de dames eens!” Waarop ik naar voren schuifelde en daarmee het touw strak trok maar ik het dus niet tot aan de twee vrouwen redde. “Kom op, doe eens beter je best!” en met een zweepje sloeg zij me op de ballen. Owww, dat was zeer voelbaar! En gemeen. Maar ondanks die ‘stimulans’ redde ik het niet om bij die begeerlijke ‘lekkernijen’ te geraken. Kutzooi.
    
En o ja, niet te vergeten wat me ook pijn deed. Geestelijk. Weer een actie in het bijzijn van alle drie. En weer in de setting van twee op de bank en de derde, Angela dus, in de fauteuil. Of ik geil was en in staat was om een nummertje te maken, vroeg die laatste me. Ze verraste en verbaasde me met die vraag. En tegelijkertijd was ik argwanend. Want ik kon niet geloven dat ik één van hen een beurt kon of moest geven? Op mijn enigszins twijfelende bevestiging haalde Isis een al opgeblazen seks pop vanachter de bank vandaan. Begeleid door het gegrinnik van Christa.
     “En je mag zelf weten of je haar vaginaal of anaal neemt. Of laat je je eerst pijpen?” lachte Isis.
     “Owh, volgens mij wil hij anaal eens uitproberen,” lachte Christa daarop uitbundig.
     “Dat kan,” legde Isis de pop op de buik voor me neer. Ik staarde naar het roze gat waarvan de dames verwachtten dat ik mijn geslacht daar in ging steken. “Toe maar hoor,” moedigde Isis me aan. “Ze is daar nog maagd en dus lekker strak.”
     Christa rolde zowat van het lachen van de bank. Met mijn speeksel bevochtigde ik mijn pik en haar ‘kontgat’, voordat ik haar penetreerde en ik voor even mijn ogen sloot om de lachende gezichten van de dames te mijden. Ik merkte al snel dat ik mijn onderarmen op de armen van de pop moest leggen, omdat zij anders bij iedere stotende beweging op veerde met haar bovenlichaam. Opnieuw sloot ik mijn ogen om alles en iedereen om mee heen uit te bannen in een poging om zo snel mogelijk tot een ontlading te komen en hiervan af te zijn. Want wat was dit vernederend!
    
Overigens kwam ik de eerste dag erachter dat Christa niet echt van de harde aanpak was. Ik had polsboeien om gekregen en de D-ringen eraan waren vastgemaakt aan touwen die van de uiteinden van de vide naar beneden kwamen. En zo, met de armen zijwaarts schuin omhoog gespreid werd ik door Angela en Isis met diverse zwepen bewerkt. En hoewel Christa ook werd aangemoedigd om daaraan deel te nemen, iets wat ze ook deed om deze ervaring te beleven en vertrouwd te worden met enkele zwepen, zag ik aan haar dat dit niet haar ding was. Iets wat ook Angela constateerde en in een nagesprek met haar werd dat ook beaamd. De conclusie werd uiteindelijk dat mijn Juffie meer van het vernederende was en van kinky spelletjes hield.
    
En daarvoor zat er het nodige in de doos die door UPS was geleverd en waarvan de spullen voor mij waren en ook door mij betaald. Zoals een compleet leren hoofdmasker dat van achter met een rijgveter werd strak getrokken en waarvan de openingen voor ogen en mond konden worden afgesloten. Voor spannend of kinky of vernederend gebruik konden de ogen van het zicht worden onthouden met een gewatteerd oogmasker dat met twee drukknopen aan het hoofdmasker kon worden vastgezet. Voor de mond waren er wat meer opties, toevoegingen die eveneens met drukknopen werden vastgezet. Zoals een oppompbare penisvormige knevel en – heel kinky – een toiletrolhouder. En een plumeau. Hoe konden ze zoiets verzinnen, vroeg ik me af bij het zien van die laatste twee dingen.
     Iets wat ik me ook afvroeg toen ik het hoofdmasker zag met daaraan bevestigd een trechter, bedoeld voor bijvoederen of drinken, hoorde ik later. Wat dat laatste betrof had ik zo’n idee wat voor drinken dat meestal zou zijn. En ja, wat ik op een vroege ochtend dus ook ervoer. Gelegen in de badkamer kwamen de dames, net uit bed gestapt, vervolgens alle drie langs.

Nog een ‘fraai’ item uit de doos was een anaalhaak. Een haak dus met eraan een metalen bal. Die ter lering en vermaak voor Christa bij mij de kont inging, waarna Angela aan haar de mogelijkheden benoemde.
     “Je kunt je slaafje met de haak aan de wand of met touw of een ketting aan het plafond vastzetten, waardoor hij dus geen kant meer op kan. Een andere optie is om hem een tijdje rond te laten lopen met de haak vast aan de halsband, zodat elke beweging voor hem van binnen voelbaar is en dat maakt hem extra geil en gewillig.” En daar had Christa wel oren naar om dat van die haak uit te proberen en gebruik van te maken.

Ik loop mijn werkkamer in. Die de afgelopen week ook ter sprake kwam. Het was Isis geweest die me had gevraagd of ik in deze week niet de dingen miste die normaal in een studio te vinden waren. Meubels zoals een kruis, een schandblok, een gynaecologen stoel. Want natuurlijk was het leven van de dames in Nederland onderwerp van gesprek geweest. Angela had me foto’s van haar studio laten zien toen Isis met die vraag kwam. Ik moest bekennen dat ik dat tot dan in hun spelletjes niet gemist had, niet bewust althans. Maar de eerlijkheid gebood me wel te zeggen dat ik na haar vraag moest toegeven dat zulke meubels meer mogelijkheden bieden en èen schoeisel als pumps, laarsjes en laarzen. Waarna de vraag kwam of ik geen ruimte over had om zoiets te realiseren. En we mijn werkkamer in gingen. Geen super grote ruimte, maar die wel groot genoeg was om er iets mee te kunnen doen, aldus de beide dames uit Nederland. Een kruis aan de muur geen plaats in en je houdt voldoende plek over de zweep te hanteren. En een spanking bankje c.q. strafbankje erbij ging lukken. “En zo is er nog wel wat aan klein spul,” vulde Isis aan. “Denk aan een krukje met kroonkurken of met spikes. Of een befstoeltje, of een hardplastic toilet box.” Bij die laatste twee verscheen er een niet begrijpend vraagteken op Christa’s gezicht, waarop Isis haar foto’s daarvan liet zien op haar telefoon. “Owh,” reageerde zij daarop. “Dat eerste ding lijkt me super, maar die tweede? Hm. Die is voor hem wel heel vernederend, hè?”
     “Ja, dat is het. Maar vernederend en spannend tegelijk. En er zijn behoorlijk wat liefhebbers voor hoor, ik merk dat echt aan de vraag ernaar, omdat ik die laatste in mijn studio heb,” vulde Angela daarop aan.
     Maar nu ik opnieuw in deze kamer sta, vraag ik me af of het de moeite van het ombouwen waard is. Immers, wanneer ga ik straks Christa nog zien? Want ik ga ervan uit dat de taveerne straks ontiegelijk veel tijd van haar gaat vragen. En zeker in het toeristenseizoen is zo’n zaak 7 dagen in de week open, van ’s ochtends vroeg tot in de kleine uurtjes.
     Bedrukt loop ik de werkkamer uit en ga terug naar boven, om in de logeerkamer de rond slingerende spullen op te ruimen. Zoals de strapon voorbindgordel, die Christa tot haar grote verrassing en vreugde van Angela en Isis als meegenomen cadeautje kreeg, met natuurlijk daarbij maar liefst drie dildo’s die ze daartoe kon gebruiken. Waarvan ze er eentje al een avond had uitgeprobeerd, glimlachte ik bij die herinnering.
     Een pling op mijn mobieltje.  Sorry dat ik niet op je berichtje reageerde, lag er al in, doodop en ik ben als een blok in slaap gevallen. Hoe erg miste en mis je me? Heel erg?
     Ja.
     Als je Juffie?
     Heel even moet ik om die reactie grinniken. Om vervolgens te antwoorden: Haha, ja, ook. Maar meer nog mis ik jou, als Christa zelf.
     Wat lief.
     Het liefst zou ik je voor altijd om me heen willen hebben.
     Het duurt even voordat daarop een reactie komt. Iets wat ik me kan voorstellen. Maar dan komt haar: Meen je dat?
     Ja. Voordat ze daarop kan reageren, kom ik met een vervolg. Maar dat kan natuurlijk niet in het katholieke Spanje. Dus … Waag ik het erop? Ja, ik neem de gok. Wil je met me trouwen? Mijn berichtje is nauwelijks weg of ik krijg retour Ja.

Die avond nog zitten we tegenover elkaar in een restaurant aan de boulevard.
     “Ik heb nog geen ring voor je, want ik moet, nee, wil eerst iets anders gaan doen. Namelijk je vader en ook je moeder om je hand vragen.”
     Ik zie de tranen nu in haar ogen springen. “Wat super mooi en lief van je. Ik denk dat met name mijn vader dat heel erg zal weten te waarderen.”
     “Ik hoop maar dat zijn antwoord dan niet afwijzend zal zijn,” frons ik gespeeld.
     “Welnee! Hij waardeert jou zeer, als mens en als mijn vriend. Want hij ziet echt wel hoe wij met elkaar omgaan. En mijn moeder al helemaal.”
     “Maar zal ons verschil in leeftijd …”
     “Houd daar nu eens over op. Mij boeit dat niet en dus heb ik daar geen problemen mee en ik denk zeker te weten mijn ouders ook niet. Voor hen telt alleen een liefde die mensen voor elkaar voelen en dat hebben zij, en mijn moeder zeker, al bij ons gezien.”
     “Zou het?” aarzel ik nog.
     “Ja.”

De ochtend na mijn aanzoek aan haar stappen we vroeg, nog voordat de taveerne opengaat voor de ontbijtliefhebbers, het terras op. En we zijn niet alleen, want ook een vriendin en vriend van Christa, die bij drukte ’s middags laat en ’s avonds geregeld inspringen bij haar ouders, zijn met ons mee. Haar moeder ziet ons groepje aankomen en bijna meteen staan zowel zij als haar vader in de deuropening en de verbazing is van hun gezichten af te lezen. Hun dochter neemt gelijk het initiatief. “Jullie mogen even met mij en Pascal aan een tafeltje op het terras gaan zitten en Mireia en Joaquim nemen de honneurs waar, mochten er klanten komen.”
     Een moment later zitten we aan de koffie. Voor haar vader en mij een café solo en voor de beide vrouwen een koffie verkeerd. Ben ik nerveus? Ja, wel een beetje, want ik ben het niet gewoon te doen wat ik ga vragen. Ik kuch, schraap mijn keel en heb hun aandacht.
     “Meneer en mevrouw Rodríguez,” en ik kijk de één en de ander even daarbij aan. “Zoals u beiden niet zal zijn ontgaan, hebben uw dochter en ik een speciale band, die is ontstaan toen ik van haar Spaanse les begon te krijgen. En die is in de loop van de maanden gegroeid in een respect en waardering voor elkaar.” Ik zie een instemmend knikken van haar vader en haar moeder glimt. “En daar is nog iets bij gekomen. De liefde.” Heel even laat ik een pauze vallen om die bij hen in te laten dalen. “Daarom, meneer en mevrouw Rodríguez, wil ik u beiden vragen om uw dochters hand.”
     Meteen schuift haar vader zijn stoel naar achter en bijna tegelijkertijd staat hij al. Even vrees ik het ergste als hij op me af komt. Om me vervolgens te omhelzen, op mijn schouders te slaan en uit te roepen: “Die krijg je, mijn vriend. Mijn zoon,” ziet hij me aan en ik kijk in zijn gezicht dat straalt. Ook zijn vrouw en hun dochter komen erbij en ook hen sluit hij in zijn armen, waardoor het één grote ‘hug’ wordt. Helemaal als Mireia en Joaquim de reden van deze groepsknuffel horen en zij zich ook in die omhelzing voegen.
     Als iedereen weer tot bedaren is gekomen en haar ouders zich aan hun dagelijkse taak kwijten, stuur ik Angela een berichtje: Dag Angela, Christa en ik willen jou en Isis graag over een tijdje nog een keer hier in Spanje zien, want … En deze verstuur ik vast, om er daarna pas op te laten volgen: … hoewel we nog geen datum hebben, staat in ieder geval vast dat wij gaan trouwen. Het duurt slechts enkele seconden voordat de mailtjes binnen stromen.
– A: Wat een super mooi bericht. En, dit jaar nog?
– I: Toch wel in stil hè, dus in leer of rubber, grinnn.
– Ik naar A: Dat is wel de bedoeling ja en we laten het je tijdig weten.
– En naar I: Wat denk je zelf, haha.
– Naar A opnieuw: En ik wil jou vragen om mijn getuige te zijn.
– I: Mag ik dan bruidsmeisje zijn?
– A: Je ontroert me daarmee en ja, natuurlijk wil ik dat voor je zijn.
– C naar I: Hihi, ja, dat mag je, tenminste, als je je gedraagt.
– I naar C: Ik zal een mondknevel in doen en m’n polsen op m’n rug laten boeien, haha.
Ik naar A en I: We laten jullie zo spoedig mogelijk meer weten. Knufff.
En na hun knuffels sluit ik dit af.

Die avond zit ik naakt op handen en knieën in de bench. Mijn Lief zit met opgetrokken benen naakt op de bank, een glas wijn onder handbereik. “Je beseft wel, voordat je straks voor de ambtenaar je jawoord geeft, wat je ook van mij blijft, hè?”
     “Ja Juf, en daar kan ik alleen maar dankbaar voor en blij om zijn.” Hoewel de al best wel lange tijd in de bench nou niet echt een pretje is.
     “Heeft mijn puppy dorst?”
     Ik speel haar spel maar mee en blaf, terwijl ik mijn achterlijf, voor zover dat lukt in de kooi, heen en weer schudt.
     Ze komt van de bank af en tot mijn verbazing heeft ze een metalen drinkbak in de handen. Ze komt voor de bench staan, hurkt en houdt de drinkbak onder zich? Om er kort daarna haar plas in te laten lopen! Met een grijns opent ze de deur van de bench en plaatst de bak erin.
     “Is dat even verwennen voor je? Lekkere champagne van je Baasje. Lebber het maar lekker op.”
     Wat een kreng is ze toch! Maar wel een kreng van wie ik zielsveel houd en van wie ik straks ook kan zeggen dat ze mijn vrouw is.