Ik zit op een kruk aan een in een boog lopende houten bar die aan de buitenkant van Caffé di Fiore gesitueerd is en uitzicht biedt op het zelfbedieningscafé, een soort van La Place, met voor me een kop koffie en een zoete lekkernij. Achter me ligt de aankomsthal T2b van het vliegveld van Barcelona.
Ik ben aan de vroege kant. Want ondanks dat ik hier diverse keren eerder ben geweest in de tijd dat ik hier een huis zocht en later ook nog met interieurontwerpster Hettie Scheper, die ik in de arm had genomen voor advies over en inrichting van mijn huis, ben ik hier nooit met de auto geweest. En om geen gestress te hebben met het zoeken naar de juiste parking en aankomsthal, was ik dus eerder van huis gegaan. Zodat ik nu dus op mijn gemak op de dames kan wachten. Nou ja, op mijn gemak… Want ik ben knap nerveus. Zitten ze wel in het vliegtuig, zie ik ze straks daadwerkelijk, hoe zullen ze in het echt zijn, hoe zal Meesteres Isis er uitzien en, niet in de laatste plaats: begin ik het avontuur daadwerkelijk met de begroeting zoals die van me verwacht wordt? Dus met het kussen van hun pumps, laarzen of wat ze dan ook aan hebben? Gezien de drukte in de hal heb ik daar zeer mijn twijfels over.
Deze dag duurde net zo eindeloos lang als de zondag. Ik kon maar moeilijk een invulling geven aan de beide dagen. Wel voor het eerst benutte ik de siësta op zowel de zondag als vandaag om te slapen, want de nachtrust was me de vorig nacht en vannacht weer niet gegund door het kooitje, of eigenlijk doordat het kooitje me de erecties niet gunde.
Het enige waar ik met plezier en een glimlach aan terug denk, is het mailtje van zondagavond. Ik pak mijn mobieltje erbij om het berichtje in mijn mailbox nog een keer te lezen.
Dag slaafje, het is bijna zover hè? Morgen zie je ons dan eindelijk. En we hebben er zin in. Niet alleen vanwege de ‘werkvakantie’, haha, maar ook om wie en wat je bent. Christa heeft ons namelijk uit eigen beweging het één en ander over je verteld en dat waren enkel lovende woorden, denk aan lief, aardig, attent, warm. En dat je, ondanks dat je het financieel ineens goed hebt gekregen, naar haar idee niet een ander mens bent geworden dan daarvoor. En dat alles maakt dat we morgen met extra veel plezier jouw kant op gaan.
Groet, Meesteressen Angela en Isis
En nu weer geeft het me een warm gevoel dat Christa zulke lieve, aardige dingen over me heeft gezegd. En de waardering daarover van beide Meesteressen, gezien de laatste zin in deze mail.
En vandaag waren er twee sms’jes van Angela binnen gekomen. De eerste om 16.34 uur: We hebben de tickets, ze lagen keurig klaar bij de balie van Transavia. En de tweede om 17.31 uur: We gaan nu boarden. De vlucht zal met ongeveer 10 minuten vertraging vertrekken.
Wat betekende dat ze om kwart over 8 zouden moeten landen, maar op de infoborden had ik bij binnenkomst gezien dat de vlucht nog steeds op de oorspronkelijke aankomsttijd van 20.05 stond vermeld. Voordat het vliegtuig dan bij de gate staat, de passagiers eruit mogen en ze hun bagage een keer hebben, is het zo drie kwartier later.
Toch drentel ik al ruim voor die tijd heen en weer in de hal. Ik ben nog wel het lectuur- en boekenwinkeltje in gelopen, om er met een boek voor kinderen vanaf 12 jaar uit te komen. Want hoewel ik me nu al aardig weet te redden in het spreken en ook het verstaan en begrijpen, mits ze niet te rap gaan ratelen, kost het lezen van bijvoorbeeld een krant me nog te veel moeite en soms krijg ik ook niet mee wat er in een artikel staat. Daarom had Christa me al eens aangeraden kinderboeken te gaan lezen.
De vertraging hebben de piloten aardig weten in te lopen, zie ik ineens op de borden, want het vliegtuig is geland om 19.59 uur. Hebben die ‘boeven’ bijna een kwartier weten in te lopen. Ze hebben zeker geweten dat ik met smart op hun komst sta te wachten, grinnik ik bij mezelf.
En eindelijk gaan de toegangsdeuren naar de hal zo nu en dan open en komen de eerste passagiers naar buiten. Gespannen sta ik iedere keer te kijken wie erdoor komen, waarbij ik me afvraag of ik Meesteres Angela zal herkennen. Iets waar ik me geen zorgen over hoefde te maken, want de herkenning is er gelijk, over en weer trouwens, want een brede lach is mijn deel als ze me ziet.
Mijn aandacht gaat daarna meteen door naar de vrouw naast haar, die al net zo’n gulle lach heeft. Blond, lang haar tot op de borsten, die in omvang niet onder doen voor die van Angela. Ze heeft ongeveer dezelfde lengte, alleen zal ze een maatje of misschien wel twee minder nodig hebben in kleding, gok ik. In leeftijd is ze een stuk jonger vermoed ik, maar omdat ik in het raden daarvan niet een ster ben… In ieder geval, zo besef ik, heb ik twee bepaald niet slecht ogende dames bij me op bezoek.
Ik wacht tot ze met hun bagagekar bij me zijn, die overigens behoorlijk gevuld is met twee uit de kluiten gewassen koffers en de handbagage van beiden zal qua omvang net aan de toelatingseisen hebben voldaan, schat ik zo in. Als ze bij me zijn werp ik slechts kort een blik om me heen, heb dan schijt aan alles en iedereen en met de gedachte dat toch niemand hier mij kent, zak ik door de knieën en druk, oké, wel snel en vluchtig, een kus op de twee rode hooggehakte sandalen van Angela en de twee zwarte, eveneens hooggehakte enkellaarsjes van Isis. Om hen dan, met toch een lichte blos op mijn wangen, de hand te schudden.
“Dag Meesteres Angela, dag Meesteres Isis, wat vind ik het ontzettend leuk u beiden te zien en hier welkom te mogen heten.
“Dat is insgelijks”, begroet Angela mij hartelijk en met stralende ogen.
“Dat geldt ook voor mij”, lacht Isis. “En ik moet je een pluim geven dat je toch het lef hebt getoond om ons zo te begroeten. Wat natuurlijk wel zo hoort, maar we hadden niet gedacht dat je dat in het openbaar zou durven.”
“Daar sluit ik me bij aan”, bevestigd ook Angela haar lezing.
“Dank u voor het compliment. Zal ik de bagagekar over nemen?” Meteen voeg ik de daad bij het woord, want ik zie een eindje achter de dames een groepje mensen lachend naar ons staan kijken en nog verderop is een drietal achter ook een bagagekar gestopt om te kijken hoe het verder gaat?
Ik ben allang blij dat de dames niet opzichtig gekleed gaan. Hoewel, het mouwloze zwarte jurkje van Isis zit wel superstrak om haar lichaam. Gelukkig is de lengte normaal, tot net boven de knie. Het zwarte jasje dat over de koffers ligt, zal waarschijnlijk ook tot haar outfit behoren. Angela heeft een zwarte blouse aan, ook mouwloos, waarvan ze de bovenste twee knoopjes open heeft. Onder de blouse een rood rokje, dat iets verder boven de knie stopt dan bij Isis. Tot mijn verbazing heeft zij een huidkleurige panty aan. Of zullen het kousen zijn?
We hoeven maar een klein stukje de hal door om naar buiten te gaan. De zon neemt al afscheid van de dag en zal over een kwartiertje onder zijn, maar de temperatuur is nog aangenaam, een graadje of 22 vermoed ik. We staan gelijk voor het zebrapad naar de overkant, naar de onoverdekte parking. Even een korte stop bij de betaalautomaat voor het uitrijdticket en dan nog een klein stukje naar mijn auto.
“Kijk, we worden in luxe vervoerd,” merkt Angela lachend op bij het zien van de wagen.
“Wil één van u voorin, of wilt u beiden achterin?”
“Mij heb je al redelijk uitvoerig op Skype gezien, dus laat Isis maar voorin, kun je ook een beetje aan haar wennen”, beantwoordt Angela mijn vraag.
Gedienstig open ik beide portieren voor de dames, laat hen instappen, sluit de deuren, om daarna de bagage in de bagageruimte te bergen. Oei zeg, de beide koffers zijn flink aan het gewicht, ben benieuwd wat ze daar allemaal in hebben zitten. Vast meer dan alleen maar vakantiekleding.
Enigszins nerveus stap ik nu ook in, want de eerste kennismaking was weliswaar oké, maar zal er verder ook een klik zijn tussen ons? “Nou dames, daar gaan we dan”, geef ik aan als ik achter het stuur zit en de motor start.
“Op weg naar een spannende week. Kijk je er een beetje naar uit?” vraagt Isis.
“Zo!” laat ik me ontvallen. “Dat heeft me niet meer losgelaten nadat alles beklonken was. Dus wat dat betreft ben ik blij dat het zover is.”
Beiden schieten in de lach.
“En, nerveus?” wil Angela weten.
“Ja, toch wel”, geef ik eerlijk toe. “Omdat ik geen idee heb wat me deze week te wachten staat en hoe ik dat alles zal ervaren.”
“Maar ja, nu is er geen weg meer terug en zit je met twee strenge, harde en valse Meesteressen opgescheept”, grinnikt Isis.
“Zit hem niet nu al bang te maken”, lacht Angela. “Maar we kunnen ook heel lief en teder zijn hoor Pascal”, voegt ze er, ter geruststelling?, aan toe.
“En geil”, vult Isis aan. “Maar of jij daar plezier aan beleeft?” Ze grinnikt.
Ik vermoed waar ze op doelt en ik word er ook bijna meteen aan het nu knellende kooitje herinnert.
Waar ik in ieder geval niet nerveus over hoef te zijn, is of het klikt. Want al snel na de nieuwsgierige vraag van Isis “Maar waar gaan we eigenlijk naar toe?” ontstaan er geanimeerde gesprekken over van alles en nog wat. Waarmee de anderhalf uur durende rit voorbij vliegt.
Als ik de wagen het laatste stukje naar m’n huis stuur, vangen de koplampen de rechts van de weg geparkeerde jeep van… Christa? Wat doet zij hier! Is ze uitgenodigd door de dames om ook nu aanwezig te zijn? Ik draai mijn wagen naast mijn Audi in.
“Zo”, merkt Isis op, “je buren rijden ook niet bepaald in een verkeerde auto.”
“Nee, dat geloof ik ook niet”, lach ik kort, om er dan met enige gêne aan toe te voegen: “Maar deze is ook van mij.”
Ze fluit zachtjes. “Zo-o.” En naar Angela: “We hebben een slaafje met machogedrag.”
Ik stap uit, loop om de wagen heen en open de portieren voor hen. Ook boven wordt de deur geopend en Christa snelt de trap af, terwijl ze al een vrolijk “Hola” roept naar ons en ik neem aan met name naar de dames. Die ze, beneden aangekomen, beiden welkom heet met twee dikke zoenen en mij met even een liefkozende aai over mijn onderrug.
“Wat een verrassing dat ook jij hier bent,” begroet ik haar in het Spaans.
“Ja hè?” reageert zij in het Engels. “Maar ik had het idee dat Angela en Isis nog wel zin hadden in een drankje en een hapje na zo’n lange reis. En het leek me een aardig welkom in Spanje.”
“Dat is lief van je.” Ik snap de keuze voor het Engels, omdat we zo alle vier mee krijgen wat er gezegd wordt.
“Zal ik u eerst het huis laten zien en daarna de bagage ophalen?” vraag ik dan de dames.
“Nee,” reageert Angela. “Breng jij de bagage maar naar boven en dan kan Christa vast beginnen ons rond te leiden.” Ze lacht. “En aangezien zij een sleutel van je huis heeft, kent ze vast alle vertrekken al wel.”
Christa grinnikt. “Eh ja, ik heb ze allemaal al gezien.”
Terwijl de dames de trap op gaan naar het huis, open ik de 5e deur van de jeep en haal eerst de twee tassen er uit. Als ik die in de hal neerzet, hoor ik hun stemmen van bovenaf komen; ze ‘inspecteren’ mijn slaapkamer, de logeerkamer en de beide identieke badkamers. Als ik met de eerste zware koffer in de hal aankom, komen zij net naar beneden.
“Als je de andere koffer ook boven hebt, kun je onze bagage gelijk naar boven brengen,” geeft Angela aan. “Ik slaap in jouw kamer en Isis in de logeerkamer.”
O? Dat is eh, verrassend. Want met deze verdeling van de kamers, roept dat natuurlijk bij mij de vraag op waar ik dan slaap. Toch niet in de bench? Want dat lukt natuurlijk voor geen meter, ik kan er niet eens in liggen, zelfs niet opgekruld!
“Dan zien we je straks wel weer als je daarmee klaar bent,” voegt ze eraan toe.
Met een ongerust gevoel ga ik nog een keer naar beneden voor de laatste koffer. Zal ik op één van de banken moeten slapen? Maar op een tweezits bank is dat ook geen doen. Of moet ik ergens in huis op de stenen vloer slapen? Ook bepaald geen aanlokkelijk idee. Een laatste optie kan zijn dat ik afwisselend bij één van hen in bed slaap, maar het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat dat zal gebeuren.
Als ik de tassen en koffers op ‘hun’ kamers heb staan, kan ik naar beneden, waar zij gedrieën op het terras staan.
“Ha, daar ben je,” begroet Angela me. “Je hebt een leuk huis hoor. Weliswaar is het niet groot, maar voor jou alleen, of met z’n tweetjes – ze grijnst – is het groot genoeg.”
“Ja, het is inderdaad niet groot. Maar ik ben destijds gevallen voor het uitzicht op de baai en de rotsen. Want dat is echt prachtig.”
“Dat is het zeker,” reageert Christa. “Wat dat betreft staat het huis op de meest fraaie plek van Aigua Blava.”
“En daarvoor moet ik zeker om de hoek van mijn balkon kijken,” meesmuilt Isis.
“Of naar beneden gaan,” lach ik. “Maar u heeft dan weer een mooi uitzicht op de bergen in het achterland.”
“Maar ik zal de hapjes en de rosé even halen,” brengt Christa in, “want jullie hebben vast nog wel zin in iets.”
“Dat hebben we zeker wel,” antwoordt Angela, “maar…”
“… daar heb je een slaafje voor om het te halen,” vult Isis op licht strenge toon aan.
“O ja,” bloost Christa. “Sorry hoor, maar het is even wennen voor me.”
Ze heeft alles al in de keuken klaar staan. De rosé in de wijnkoeler en verrukkelijk uitziende, kleine hapjes op een schaal. Als ik daarmee terugkeer naar het terras hoor ik net Angela aan Christa vragen: “Heb jij morgen verplichtingen?”
“Nee.” Ze kijkt naar mij. “Normaal geef ik op de dinsdagochtend Spaanse les aan iemand, maar diegene heeft voor deze week afgezegd, omdat hij twee dames uit Nederland op visite kreeg.”
Terwijl ik de rosé inschenk, bekijken beide dames nieuwsgierig de hapjes.
“Wauw,” is de reactie van Isis, “dat ziet er verrukkelijk uit.”
“Dank je,” glundert Christa en ze legt uit wat het een en ander is.
Ondertussen aarzel ik wat ik moet doen. Schuif ook ik aan de tafel aan? En mag ik dat wel? Of moet ik daar toestemming voor vragen? Alleen durf ik de gesprekken niet te onderbreken.
“Maar om terug te komen op wat ik je net vroeg,” komt Angela na Christa’s uitleg. “Als je voor morgen geen verplichtingen hebt, wat denk je er van om zelf les te krijgen? Van ons? In het omgaan met een slaafje? Met jouw slaafje?”
“O,” kijkt Christa blij verrast. “Dat vind ik super. Dan ga ik zo, als ik mijn glas leeg heb, naar huis en hoe laat zal ik hier dan morgen zijn?”
“Wat denk je ervan als je vannacht hier blijft?”
“Dat kan toch niet? Er zijn immers maar twee slaapkamers?”
“Nou en?” komt Isis. “Wij zijn beiden bi hoor.”
O? Dat is nieuwe informatie voor me. Ik kijk naar Christa, want ik ben benieuwd hoe zij hierop reageert. En helemaal als Isis met de aanvulling daarop komt: “En heb jij dus een legio aan keuzes,” lacht ze. “Je kunt ervoor kiezen om met mij het bed te delen, of je kiest voor dat van Angela. En een derde optie is dat je alleen mijn bed neemt en dat ik naar Angela ga.”
Aan de uitdrukking op haar gezicht denk ik af te kunnen lezen dat ze niet afwijzend staat tegenover dat voorstel. Ik vermoed dat zij dat zelfs een spannende nieuwe ervaring vind.
“Ik heb nog nooit iets met een vrouw gedaan,” is haar reactie.
“We kunnen ook braaf gaan slapen hoor,” lacht Angela.
Even bijt Christa op haar onderlip. “Maar misschien moet ik dat eens ervaren? Ik ben de laatste tijd al zoveel nieuwe dingen aan het ontdekken”, glimlacht ze. “En die zijn me tot nu toe best bevallen”, grinnikt ze er achteraan.
“Mooi,” lacht Angela opnieuw. “Dan maak je later maar de keuze met wie van ons twee.”
Die laatste knikt. “Ja.” Haar ogen glanzen.
En waar of met wie mag of moet ik slapen? Ik mag toch hopen dat ook ik bij één van de vrouwen op de kamer mag. Kan ik dat vragen? Maar vooralsnog niet als ik te horen krijg: “Oké. Dan gaan we nu eerst even naar boven voor wat meer passende kleding voor je.” En naar mij: “Jij blijft hier staan wachten met je handen op je rug tot we terug zijn.”
Het duurt. Wat zijn ze boven aan het doen? Dingen doornemen die ik niet mag horen? Nog niet mag weten? Niet mag zien? En vanavond, vannacht en morgen heb ik dus 3 Meesteressen? Nou ja, 2 en eentje in opleiding. Mijn Juf. Die wel erg makkelijk overstag ging bij het idee om het bed met één van de dames te gaan delen? De gedachte daaraan laat mij weer weten dat ik nog steeds dat verdomde kloten kooitje om heb.
Als ik ze eindelijk weer hoor aankomen, valt mijn mond zowat open bij het zien van Christa. Waar de andere twee nog steeds dezelfde kleding aanhebben, heeft Juf een lilakleurige body met lange mouwen aan. Aan de glans te zien is die van lakleer. Middenvoor sluit die met een lange veter, die kruislings langs haakjes is geleid. In het kruis zie ik een rits.
“We hebben op haar verzoek wat dingen aan kleding voor haar meegenomen,” geeft Angela een toelichting op mijn verwonderde gezichtsuitdrukking.
“Ah,” is het enige wat ik weet uit te brengen.
“En voor nu helpt dit je er wellicht aan herinneren dat je een Meesteres bent, nou ja, in opleiding dus,” voegt Isis er glimlachend aan toe.
Pas nu zie ik dat Christa een rijzweepje in haar hand heeft, het lusje om haar pols.
“En het zit me allemaal als gegoten en ik ben er dan ook erg blij mee. En mag ik hiermee – ze tikt even met het zweepje tegen haar been – straks wat oefenen?”
Angela lacht. “Dat is aan jou hoor.”
De dames gaan aan de tafel zitten. Een moment aarzel ik wat ik moet doen. Ik zie Christa even naar Isis en Angela kijken. De laatste knikt, nauwelijks merkbaar. Waarop Christa naar de grond naast haar stoel wijst. “Kom jij maar op je knieën naast me.”
En daar zit ik, tussen de stoelen van Christa en Isis in en met het lachende gezicht van Angela tegenover me aan de andere kant van de tafel. Ik luister maar half naar de gesprekken, want er zijn immers zoveel dingen die me bezig houden, van terugdenkend aan het begin, wat de start was van dit ongewisse avontuur tot aan waarin ik verzeild ben. Met tegenover me de naar eigen zeggen echte Meesteres, iets waar ik wel van overtuigd ben dat zij dat is. En naast me, aan de ene kant Christa, die voor mij van lerares Spaanse les naar Juf, slash Meesteres in opleiding is gegaan. En aan de andere kant van me Isis, die misschien de gevaarlijkste is van dit drietal. Immers, zij is eigenlijk de slavin van Angela en tevens switch. En een slavin die naar een dominante rol gaat, zijn meestal stukken gemener, valser als een Meesteres.
“Sta eens op jij,” tikt Christa me aan. “En kleed je uit. Om Angela en Isis te laten zien wat je nog steeds om hebt en niet uit kunt doen en omdat ik dus nog even voordat het bedtijd is wil ervaren hoe het slaan met de zweep is.”
Oké, dit was voor mij de bedoeling van deze week, toch? Maar terwijl ik opsta en iets van de tafel vandaan eerst mijn shirt uittrek, voel ik gek genoeg schaamte om dadelijk mijn gekooide pik aan het drietal te tonen. En wat dat is? Het is echt niet voor het eerst dat ik voor een groepje strenge en kinky fetisj dames naakt sta of zit. Dus wat dit het anders maakt?
Zo gauw ik op het kooitje na in mijn blootje sta, komt Angela uit haar stoel omhoog en op me af. “Kijk,” checkt ze eventjes het nummer van de tie-wrap, “je hebt, gelukkig voor jou, nog de goeie eraan zitten. En, bevalt het kooitje je nog?”
“Nee, Meesteres,” antwoord ik eerlijk. “Omdat die ’s nachts vaak en soms overdag erg knelt, heb ik daar best last van en ben ik het aardig zat.” Of dat nou handig was van me om dat haar te zeggen? Maar ik wilde er niet om liegen wat het met me deed.
“Hm. Je weet ongetwijfeld hoe je een poging kan doen er vanaf te komen?”
Heel even ben ik in verwarring waarop ze kan doelen, om dan een idee te hebben waarop ze doelt. “Meesteres, mag ik om genade vragen voor het kooitje? Dat die af mag?”
Ze glimlacht. “Kijk, je weet het dus. Maar voor dit moment is jouw Juf de Meesteres van dienst, dus ik laat het aan haar over of dat ja of nee af mag.” Waarna ze zich omdraait en naar de tafel terug loopt. “Het slaafje is voor jou,” geeft ze Christa te kennen. En die gelijk opstaat en met het zweepje in de hand op me afkomt. “En mijn antwoord daarop is nee, nog niet. Je krijgt eerst met de zweep en als ik tevreden ben hoe je daarop reageert, zal ik er over denken of dat ding af mag.”
Oei, wat leert dat ‘kreng’ verdomde snel zeg.
Het is nu Isis die zich bij ons voegt en die vervolgens Christa aanwijzingen geeft en ook laat zien hoe ze deze zweep kan en moet hanteren. Ze blijkt een snelle leerling te zijn. En gelukkig voor mij is ze tevreden hoe ik de slagen heb doorstaan en bevrijdt zij mij uiteindelijk van het kooitje.
Kort erna vindt Angela het tijd om naar boven te gaan en vraagt aan Christa of zij al een keuze heeft gemaakt wat ze wil, alleen of met één van hen en zo ja, met wie ze dan wil.
“Ja, ik heb daar inderdaad al over nagedacht en ik ga voor het avontuur,” straalt ze. “En dat wil ik graag met jou, Angela.”
“Super, meid. Daar verheug ik me op. En wat wil je met je slaafje doen?”
“Die neem ík mee,” verrast Isis mij daar compleet mee. Vind ik dat leuk? Ja. Spannend? Nou en of, omdat ik geen idee heb wat ze ermee voor ogen heeft. Iets dat ik ongetwijfeld zo te weten zal komen. En verrassend vind ik het ook dat we met z’n vieren de tafel afruimen. Erna gaan we met z’n vieren de trap op naar boven, waar Angela en Christa mijn slaapkamer ingaan en ik Isis volg, de logeerkamer in. Omdat ik al naakt ben, sta ik met de handen op de rug ietwat nerveus op mijn voeten heen en weer te wiebelen. Gespannen, omdat ik niet weet wat er straks met mij gebeurt of wat er van me verwacht wordt en omdat ik me geen houding weet te geven als Isis aanstalten maakt om zich uit te kleden. Ze begint met de enkellaarsjes. Als ze opstaat om de rits van het superstrakke jurkje omlaag te halen, wend ik mijn ogen af.
“Je mag kijken, ik schaam me niet voor mijn lichaam.”
Wat ze zeker ook niet hoeft, beaam ik aan mezelf als het jurkje uitgaat, gevolgd door beha en stringetje. Ze gaat op bed de rand van het bed zitten.
“Ik wil dat je me neukt.”
Verstond ik dat nou goed?
“Alleen niet op de manier waar jij ongetwijfeld van uitgaat” en met een spottende glimlach haalt ze onder het hoofdkussen vandaan een penis-dildo-gag. Van plaatjes ken ik zoiets, in de praktijk heb ik die nog niet ervaren. Maar dat gaat dus zo gebeuren?
“Kom maar hier,” gebaart ze naar de zijkant van het bed. Ze stopt de rubberen, realistisch ontworpen eikel van een penis in mijn mond en gespt de riempjes van de gag in mijn nek vast. Met de mond vol dikke ‘eikel’ heb ik weinig meer in te brengen. Aan de buitenkant van de gag is er daarentegen genoeg in te brengen, bij haar. Met dat ze gaat liggen, trekt ze me aan de eveneens realistisch ontworpen penis mee het bed op en leid me zo tussen haar benen. Waar haar al vochtige vagina wacht om genomen te worden.
Mijn prikkelende fantasieën 