In gedachten zit ik op het terras voor me uit te staren. Het is nog vroeg, de zon moet nog op temperatuur komen. Ik heb een wat saaie anderhalve week achter de rug, omdat ik Christa gemist heb.
Nadat ik de jeep en de tassen bij haar afgeleverd had, vertelde ze me dat ze me voor even nauwelijks tot niet zou zien, omdat ze met haar vader op pad ging. Onder andere naar de leverancier van de keuken om de maten en levering af te stemmen. Overleg met de aannemer wat er moet gebeuren aan het bar- en restaurantgedeelte. En die werkzaamheden willen ze laten uitvoeren gelijk met de levering van de keukenapparatuur en dan hopen ze de klussen in 3 dagen gedaan te hebben. Wat mij een optimistische gedachte lijkt, want Spanjaarden en afspraken en planning? Daar had ik al genoeg slechte ervaringen mee gehad, toen ik het plan had opgevat om me hier te settelen en met aanpassingen van mijn huis het nodige te stellen heb gehad.
Maar vandaag wordt het voor mij een spannende dag. Althans, het lang verwachte pakket uit Nederland vandaan wordt vandaag geleverd door UPS. Niet dat ik daar overigens wat mee kan doen, anders dan het in ontvangst nemen, want openmaken mag ik het niet. Maar toch, spannend. Want ik zie het toch een beetje als de echte start van het bezoek. Over 6 dagen zijn ze hier al!
En een leuke dag wordt het ook, want ik zie Christa vandaag weer even. Ben benieuwd hoe het haar en haar vader is vergaan. En of zij nog met Angela heeft gemaild en vooral, of daar nog uit is gekomen wat zij zich wenste, of op hoopte.
Als eerste staat UPS voor de deur. De grootte van de doos verrast me, het gewicht valt me mee als ik het pakket heb aangenomen. Binnen schud ik de doos voorzichtig heen en weer, maar ik hoor niets rammelen. Alles zal dus goed verpakt erin zitten. En zal dat alles veel of weinig zijn? Oftewel, zullen het grote dan wel kleine dingen zijn? Want boeien en klemmetjes, als die er al in zitten, nemen niet veel ruimte in. Dus moeten er haast wel ook grotere dingen in zitten. Maar wat? Ik kan me er niets bij bedenken.
En waar laat ik de doos tot maandag? In de hal? Op mijn slaapkamer? Of in de woonkamer? Ik kies na enige aarzeling voor de laatste optie en zet het pakket naast de tegenover het raam staande bank neer.
Kort na UPS staat Christa voor de deur. “Zo zeg, die pakken uit!” merkt ze op, als ze de doos ziet staan. Dan, naar mij: “Maakt het je nerveus?”
“Ja, een beetje wel”, moet ik toegeven.
“En je hebt geen idee wat het allemaal is of kan zijn?”
“Nee. Ik kan wel gissen en ongetwijfeld zal ik daarmee wat dingetjes noemen die er dan ook in zitten.”
“Zoals?”
“Ik denk in ieder geval boeien. Misschien zwepen. Klemmen.”
“Klemmen?”
“Ja. Tepelklemmen.”
Ze huivert. “Dat zou niets voor mij zijn.”
“Nee?” lach ik. “Misschien vind je dat wel hartstikke lekker.”
“Ja, duh. Laten zij ze er straks maar lekker bij jou op zetten.”
“Heb jij trouwens nog met Angela gemaild?”
“Ja.”
Omdat er niets op volgt, vraag ik: “En?”
“Ik heb een leuk mailtje van haar terug gekregen.” Ze kijkt me met pretogen aan.
“En is daar nog wat uitgekomen?”
“Misschien.” Een glimlach speelt om haar lippen, haar pretogen lijken nog meer pret te hebben. Ik begrijp dat ik niets verder te weten zal komen en dus dat het geen zin heeft om door te vragen. Ik laat dat onderwerp daarom ook maar rusten en vraag: “Vertel dan maar eens hoe het er met de verbouwingsplannen voor staat.”
“Super”, reageert ze nu enthousiast. “De leverancier van de keuken is langs geweest om nog wat dingen op te meten en op maat te maken, zodat straks alles er zo in kan en alleen nog hoeft te worden aangesloten. Maar dat is dan een fluitje van een cent. En ook de aannemer heeft een en ander opgemeten en hij doet al wat aan voorbereidend werk. Zoals het er nu uitziet, gaan we dan vanaf maandag 14 juli voor 3 dagen dicht, om op de donderdag in het nieuw open te gaan.”
“Hé, goed zeg. Ik ben zeer benieuwd wat het gaat worden.”
“Je bent die dag eregast”, glimlacht ze. “Dat heeft papa al helemaal bedacht.”
Dat raakt me en ik ben dan ook zichtbaar ontroerd. Ze raakt me even liefdevol aan. “Dat heb je ook verdiend, want dankzij jou kunnen we dit realiseren.”
“Wat ik graag gedaan heb.”
“Dat weet ik. Maar o, ik heb nog wat in de jeep liggen. Voor volgende week.”
Ik kijk haar verbaasd aan.
“Je matje, voor in de bench”, lacht ze. “Heb je die trouwens al in elkaar gezet?”
“Ja. En ik heb die voorlopig maar in mijn slaapkamer gezet. Omdat ik toch niet weet wat de bedoeling ervan is.”
Met enige spot in haar stem reageert ze met: “Dat je er in moet?” Waarna ze zich omdraait en naar buiten gaat om het matje te halen. Dat er fraai uitziet met een zo te voelen dikke laag plastic er aan alle kanten omheen en netjes afgewerkt. Ik neem het van haar over en samen lopen we naar boven, naar de slaapkamer. Waar ik het matje in de bench leg. Het past perfect, helemaal op de juiste maat. Angela zal tevreden zijn.
Christa zit op de rand van het bed. “Kruip er nu eens in, wil wel eens zien hoe dat eh, staat”, grinnikt ze.
Aarzelend geef ik er gehoor aan, trek mijn loafers uit en kruip achterwaarts de kooi in. Zij staat op van het bed, komt naar de kooi toe en doet de deur toe. Hurkt en kijkt me grinnikend aan. “Blaf eens”, lacht ze dan.
“Ja, da-ag.”
“Wil je een bakje water?” Ze rolt nu zowat van het lachen over de grond. Ik duw de deur open en kruip weer uit de kooi, wil haar grijpen, maar ze is me te snel af. Gierend van de pret rent ze de trap af, waar ik haar weer tegenkom bij de buitendeur.
“Ik moet helaas weer gaan, zie je aan het einde van de week nog wel even.” En met een kus in de lucht en een armzwaai is ze weg.
De dagen lijken maar niet voorbij te gaan, het is alsof er een keer zoveel uren in zitten. Het is alsof het geen maandag mag worden. En steeds vraag ik me af of ik niet nog dingen moet doen, moet regelen of misschien vergeten ben te doen? Hoe vaak ik al niet door het huis ben gegaan om te kijken of alles schoon en netjes is. Of ik genoeg wijn en sappen en flessen water in huis heb. Of de keuze voor badoliën de juiste is geweest. En geregeld kijk ik op m’n horloge op de klok hoe laat het nu is. En zo is het al gegaan vanaf het moment dat Christa eergisteren is vertrokken.
Ik sta net op het punt om naar Aigua Blava te lopen, een wandeling van bijna 30 minuten, om daar wat te gaan drinken en dat puur om de tijd te doden, als mijn mobieltje laat horen dat er een berichtje is. Als ik kijk, zie ik dat het van Angela afkomstig is. Kijk even in je mail. Snel open ik de laptop, zeer nieuwsgierig wat ze me te melden heeft. Het is een berichtje dat ik met enige opwinding lees.
Slaafje,
Morgen krijg je via UPS nog een pakje. Een cadeautje van ons tweetjes. Je laat het dicht, maar komt ’s avonds om 20.00 uur op Skype. En morgenavond, zaterdag- en zondagavond check je na 21.30 uur een keer je mail, maar denk erom, niet eerder op de dag!
Meesteres Angela
Ik stuur natuurlijk gelijk een berichtje terug.
Dag Meesteres,
Ik heb uw berichtje gelezen. Spannend hoor, ik ben zeer benieuwd. En ’s avonds ziet u me om 8 uur op Skype. En het checken van de mail morgenavond en de dagen erna is me duidelijk.
Uw slaafje Pascal
Goh, een cadeautje. Natuurlijk kan ik weer van alles en nog wat bedenken wat het kan zijn, maar weet dat dat geen enkele zin heeft. Het wordt tot morgen wachten. Ik neem in ieder geval aan dat ik het ’s avonds, als ik haar op Skype zie, mag openen.
Het pakje, ter grootte van een cakeblik, is inderdaad geleverd, vroeg in de middag, waarna de tijd tot aan 8 uur vanavond natuurlijk weer een eeuwigheid duurde .En nu zit ik voor de laptop te wachten tot zij op Skype verschijnt, het pakketje ernaast.
Het geluid van de telefoon gaat door de speakers en direct erna heb ik haar in beeld. Ze ziet er anders uit dan de vorige keer, zwaarder opgemaakt. En ze heeft een zwart leren jasje met lange mouwen aan, waarvan de rits behoorlijk ver openstaat. In eerste instantie dacht ik dat ze er niets onder aan heeft, maar dan merk ik rond haar hals een zwarte boord op en als ik goed kijk zie ik die overgaan in een doorzichtige stof, als die van een nylon of panty. Zal het een body zijn?
“Zo slaafje, ben je de dagen al aan het aftellen naar maandag?”
“Nou Meesteres, zegt u maar gerust de uren hoor. Ik kan echt nauwelijks meer wachten tot het zover is.”
“Toch nog even geduld hebben hè? Maar ook voor ons geldt dat we er naar uitkijken hoor. Houd maandag wel je mobieltje bij de hand, zodat we je kunnen berichten, mocht er vertraging met de vlucht zijn of anderszins.”
“Ja Meesteres, maar die heb ik altijd bij me hoor.”
“Heb je het pakketje bij de hand?”
“Ja Meesteres, dat heb ik hier.”
“Mooi. Nieuwsgierig wat er in zit zeker?” lacht ze.
“Nou en of!”
“Goed zo. Maak het maar open dan.”
Als ik het open heb, zie ik tussen het opvulmateriaal een zwart tasje, een soort van etui, dat met een rits over de bovenkant open kan. Ik heb geen idee nog wat daar in verborgen kan zitten en nu helemaal nieuwsgierig rits ik het etui open. Bijna meteen weet ik wat het is als ik de drie plastic zakjes eruit haal.
“Heb je een idee wat het is, herken je het?”
“Jazeker Meesteres, het is een kuisheidskooitje, toch?”
“Ja, dat heb je goed gezien. Heb je zoiets al eerder gedragen?”
“Nee Meesteres, maar ik herken het van plaatjes.”
“Haal eerst die plastic zakjes leeg.”
Als ik dat gedaan heb, kijk ik met een enigszins benauwde blik naar wat er allemaal voor me op tafel ligt aan van hard kunststof gemaakte dingen: het kooitje, dat zo is geconstrueerd dat het de vorm van de penis volgt, ringen die niet geheel gesloten zijn, maar waaruit een gedeelte ontbreekt, een serie ronde staafjes in diverse lengtes, twee losse gebogen stukjes waarvan aan de ene twee staafjes vast zitten en de andere zonder. Het lijkt verdorie wel een puzzel. En een slotje en tie-wraps.
“Je hoeft niet zo benauwd te kijken, ik leg je uit wat je moet doen en dat is, om te beginnen, je broek en slip uittrekken.”
En met haar aanwijzingen volgend, blijkt het redelijk simpel te zijn. Nou ja, behalve dan om mijn onwillige penis zover te krijgen dat die in het kooitje gaat. Maar voor de rest is het eenvoudig. Een goed passende ring gaat achter de balzak om de penis. De twee losse gebogen stukjes blijken de ontbrekende schakel in de tot dan deels open ring te zijn. De staafjes op het ene stukje maken de koppeling met het kooitje. Waarna nog slechts één van de losse staafjes het sluitstuk vormt. Letterlijk. Dat steek je midden door de gaatjes in de ring, de gebogen schakelstukjes en de rand van de kooi. En als allerlaatste gaat of een hangslotje, of in mijn geval in opdracht van mijn Meesteres een bijzondere tie-wrap door het gaatje net onder de ronde top van dat laatste staafje. Waarmee het dus onmogelijk is om de gordel zelf te verwijderen.
Het bijzondere aan het vijftal bijbehorende tie-wraps is, dat ze alle een plastic plaatje eraan vast gegoten hebben zitten, waarop een uniek, 6-cijferig getal staat. En het getal van de tie-wrap dat mijn kooitje gesloten houdt, moet ik nu hardop voorlezen aan mijn Meesteres. Ik snap dat het een controle is of ik het kooitje niet af heb gedaan, want dan is immers de tie-wrap met die code verbroken.
“Goed, je weet wat je vanavond nog en de komende 2 dagen ’s avonds moet doen. Meesteres Isis en mij zie je maandag en jij gaat zo dadelijk nog langs Christa, mag je je cadeautje van ons aan haar laten zien.”
“O, ik weet niet of ze thuis is of dat ze aan het werk is Meesteres.”
“Dat maakt mij niet uit, als ze werkt, laat je het haar op haar werk zien. En veel plezier nog met het kooitje de komende dagen”, besluit ze met een lach. En weg is ze.
Beduusd blijf ik voor een moment stil op mijn stoel zitten. Waarom, zo vraag ik me af, moet ik naar Christa? Waarom moet ik haar hun cadeautje, en daarmee dus mijn gekooide penis, laten zien? Is dat soms om mij te vernederen? Of is er meer uitgekomen uit die mail over en weer tussen Angela en haar? En wat ze me afgelopen dinsdag niet wilde of mocht vertellen? Want ze gaf er immers eigenlijk geen antwoord op toen ik haar ernaar vroeg.
Met een diepe zucht haal ik mijn mobieltje uit mijn broekzak en bel haar.
“Hallo?” klinkt het.
“Hai. Met mij. Pascal.”
“Hé, hoi. Is er wat aan de hand? Of mis je me en heb je zin in een praatje of is er soms nog wat anders?”
Misschien verbeeld ik het me, maar klonk er bij dat laatste iets van een weten in door? “Eh, nou, ik had zonet Angela op Skype. Vandaag heb ik van haar en Meesteres Isis een cadeautje via UPS binnen gekregen en eh, dat moet ik van haar aan je laten zien. Vanavond nog.”
“Ow? Leuk! Ik ben heel benieuwd. Wat is het?”
“Dat eh, zie je wel. Ben je thuis?”
“Ja.”
| “Oké, zie je me zo. Goed?”
“Ja. Schenk ik alvast een wijntje voor je in. Wil je rood of wit?”
“Doe maar rood.”
Ik heb net de motor uit gezet en zit nog in de auto als ik zie dat zij de voordeur opent. Hoezo nieuwsgierig? Terwijl ik dus bepaald niet sta te trappelen om dadelijk mijn broek voor haar te laten zakken om haar te laten zien, te moeten laten zien wat ik als cadeautje heb gekregen. Om één of andere reden voel ik een gêne en ik vind het eigenlijk ook vernederend. Of zal dat laatste nu precies de bedoeling zijn van Angela?
Ik stap uit en loop naar haar toe. Ze is blootsvoets en heeft een geel jurkje aan met smalle schouderbandjes. Haar tepels tekenen zich er in af. Is ze geil? Weet ze soms al wat in aan heb, eh, om heb? En windt haar dat op? Ik loop achter haar aan naar binnen.
“Heb je je cadeautje niet meegenomen?” vraagt ze over haar schouders. “Of is het iets wat je aan hebt?”
Zie je wel, flitst het door me heen, ze weet het.
Ze gaat op de 2-zits bank zitten. De wijn staat al ingeschonken op tafel. Ik zie dat ze haar laptop op tafel open heeft staan.
“Ik heb je toch niet gestoord?” knik ik in de richting van de tafel.
“Nee hoor. Ik moet zo nog wel even een berichtje versturen, maar erna gaat die uit. Maar wat heb je nu van haar gekregen?”
“Dit”. Meteen laat ik mijn broek en slip zakken, zodat ik het maar gehad heb en er vanaf ben.
“Owww”. Ze slaat een hand voor de mond, schiet vervolgens in de lach. “Dat ziet er eh, opgeborgen uit.” Ze staat op om het van dichterbij te bewonderen. “Maar nu kun je er dus niets meer mee doen!”
“Nee,” reageer ik wat nukkig, “maar dat zal dus ook de bedoeling van haar zijn, lijkt me.”
Ze trekt een wenkbrauw op. “Zodat je maandag extra opgewonden bent?”
“Waarschijnlijk is dat de opzet, vermoed ik.” Ik trek mijn slip en broek weer omhoog, omdat ik vind dat ik het lang genoeg heb geshowd.
“Maar,” trekt ze een pruillip, “heb ik na je belletje gauw wat spannends aangetrokken omdat ik je nu eens een keer in me wil voelen, wellicht dat ik het zelfs wel eens anaal wilde proberen, en heb ik dit.”
Mijn mond valt nog net niet open. “Meen je dat echt?”
“Ja. Ik ben zelfs al helemaal voor je open.” Gelijk tilt ze haar jurkje op en ik kijk naar de latex slip met het open kruis. Kut!
“Maar ja, dat gaat dus niet door nu.” Ze laat haar jurkje zakken en kijkt me teleurgesteld aan. “Nou, dan houden we het maar bij de wijn. Ga jij vast lekker zitten, verstuur ik gauw nog even een mailtje en kom dan bij je.” Ze is al gauw klaar met haar berichtje. Maar ze zit nog maar net, als er een ‘pling’ van de laptop vandaan komt. “Sorry, moet ik nog even naar kijken.” Een korte boodschap waarschijnlijk, want bijna meteen draait ze zich naar me om en lacht: “Ze vindt je braaf.”
“Hè? Wie.”
“Je Meesteres.”
“Hè?” roep ik verwonderd uit. “Mijn Meesteres?” herhaal ik dan stom haar antwoord.
“Ja. Ik heb haar daarstraks het nummer van de tie-wrap van je kooitje doorgegeven en dat schijnt dus te kloppen met wat jij haar hebt doorgegeven.”
“Dus jij wist er van?”
“Ja,” grinnikt ze.
“Kreng!” veer ik op.
“Pas op jij hè,” lacht ze, ‘want voor je het weet mag je dat kooitje de hele volgende week dragen.”
Ik zak weer terug in de bank. “Maar… Jij bent dus van alles op de hoogte?”
“Nee. Maar ik wist al wel van je kuisheidskooitje.”
Dus, zo realiseer ik me, heeft ze meer dan één keer van mail gewisseld met Angela. “En eh, volgende week? Ben je er ook bij?”
Ze haalt haar schouders op. Grinnikt. “Misschien?”
Ik open mijn mond, sluit die weer, besef dat ik, net als dinsdag, toch niet meer te weten zal komen van haar. Dan, met een frons: “Waarom moest je nog dat nummer doorgeven?”
“Controle,” geeft ze aan. “Stel dat jij het nummer van een andere tie-wrap had doorgegeven. Dan had je, als je het kooitje zat was, de tie-wrap die je er in had door kunnen knippen, het kooitje af doen en dat dan maandag weer om kunnen doen met dan de juiste tie-wrap erdoor.”
Aha. Ja. Alleen was die mogelijkheid helemaal niet bij me opgekomen. Goh, er lopen toch slimmere slaven rond, blijkt maar weer uit deze uitleg.
“Moet jij nog wat op de pc doen?” vraagt ze me. “Anders zet ik hem uit.”
“Ja,” veer ik op. “Ik moet nog even naar mijn mail kijken.” Iets wat ze ongetwijfeld wist, anders had ze me toch niet gevraagd of de pc nog aan moest blijven? “Maar dat wist je vast al wel.”
“Nee. Echt niet.”
Het klinkt oprecht, maar wat dat betreft vertrouw ik haar niet meer. Zonet kon ze ook al zo goed toneelspelen. Ik open mijn mailbox. Zie gelijk dat ik inderdaad een bericht van haar heb.
We hebben alvast wat regels en eisen voor je.
1. Vanaf nu draag je geen ondergoed meer, dus dat gaat METEEN in. Ik begrijp het dwingende van het ‘meteen’, sta op en trek mijn broek en slip uit.
“Wat doe jij nu?” klinkt het verbaasd vanaf de bank.
“Ik mag geen slip meer dragen vanaf nu.”
“Vanwege je kooitje?”
“Nee, dat denk ik niet. Maar er staat nog meer.” Ik trek mijn broek weer aan en ga zitten om het vervolg te lezen.
2. Je spreekt ons gedurende die hele week aan met Meesteres of met Meesteres Angela, dan wel Meesteres Isis. Maar dit wist je al.
3. Maandag, op het vliegveld, begroet je ons zoals van een slaaf verwacht wordt! Dat zie ik me dus echt niet doen! Ik ga niet in een geheid volle aankomst- en vertrekhal door de knieën om een kus op iedere schoen of laars van beiden te geven. No way!
4. Iedere ochtend willen we ontbijten met vers brood, vleeswaren en kaas, jam, echte boter, thee en vers geperste jus d’orange.
5. We gaan je alvast verklappen dat je vriendin Christa er volgende week in ieder geval één keertje bij zal zijn. Dus toch. Iets wat ik al vermoedde sinds dinsdag.
Wat zij nog niet weet – maar dat laat je haar zo lezen – is dat je vanaf nu tot dat we weer weg zijn ook aan haar wensen en eventuele nukken voldoet, mocht ze die hebben. Maar je spreekt haar niet aan met Meesteres. Ze bedenkt zelf maar hoe jij haar wel aan moet spreken.
Tot morgenavond.
Ik sta met een wat ongemakkelijk gevoel van de stoel op. Ik zie dat ik vanaf de bank nieuwsgierig wordt aangekeken. “Je mag de mail even lezen, er staat namelijk ook iets voor jou in.”
“O?” Gelijk springt ze op en gaat achter de laptop zitten. Ze haalt de vertaling er overheen. “O”, glimt ze dan, “dat is een eh, leuke verrassing. Dus als ik het goed versta mag ik vanaf dit moment van je verlangen wat ik wil?”
“Ja, daar komt het wel op neer. Het lijkt erop dat Angela je hiermee tot een Meesteres in opleiding heeft gemaakt.”
Ze laat het een paar tellen op zich inwerken. Dan: “Dus als ik nu tegen je zou zeggen om op je knieën te gaan zitten en me te likken, je dat zou doen?”
“Ja. Omdat ik je heb te gehoorzamen.”
“Of omdat je dat wel lekker vindt,” lacht ze.
“Dat zeker,” lach ik ietwat ongemakkelijk met haar mee, want ik moet dit van de mail echt even verwerken.
“Maar”, fronst ze, “als ik je iets zou vragen en je hebt daar echt, maar dan ook echt geen zin in?”
“Dan is het op dat moment aan jou hoe je daarmee omgaat, op reageert of naar handelt. Maar ik verbeter je gelijk even: een Meesteres vraagt niet, maar ze gebiedt of eist iets.”
| “Ah ja.”
“Maar ik wil jou wat vragen.”
Gelijk trekt ze glimlachend een wenkbrauw op. “Wil jou wat vragen?”
“Kijk,” glimlach ik, “dat is het!” Om er met een knipoog op te laten volgen: “Mag ik je wat vragen?”
“Maar natuurlijk,” grijnst zij.
“Waar kan ik hier in het dorp het beste de spullen voor het ontbijt halen?”
Ze denkt kort na. “Voor echt lekkere jam en thee moet je eigenlijk in Platja d’Aro zijn, dat is hier 15 kilometer vandaan. Daar kunnen we morgen samen wel heen. En met papa regel ik dat je de vleeswaren en kaas en het brood iedere ochtend bij hem in de bar kunt halen.”
“O, dat is tof.”
“Daar zijn we toch vrienden voor? En weet je, je blijft vanavond hier slapen, tenminste, als je je gedraagt,” grinnikt ze vals, met een hoofdknik naar mijn gekooide penis. “En dan gaan we morgen van hieruit op pad.”
“Maar,” werp ik op, “mijn auto staat voor de deur. Kan daar niet over gekletst worden?”
Want hoewel grotere auto’s hier in Tamariu en met name in Aigua Blava niet echt een uitzondering zijn en mijn zwarte Suzuki Grand Vitara Exclusive daarmee niet uit de toon valt. Maar die staat bij mij voor de deur. Ik ben bij haar gekomen in mijn witte Audi S5 Cabrio met z’n rode dak en zo’n beetje iedereen in het dorp weet wel wie de eigenaar daarvan is. En om geroddel te voorkomen?
Ze haalt haar schouders op. “Je kan toch met een taxi naar huis zijn gegaan? Nee, daar kan ik niet mee zitten. Bovendien, als ik vannacht wakker word, kan ik mooi van je diensten gebruik maken.” Een brede grijns is mijn deel. “En ik heb bedacht dat je me vanaf nu mag aanspreken met Juf of Juf Christa. Begrepen?”
Goh, wat heeft ze dat leuk gevonden, dat Juf. Past ook bij haar ‘functie’ als mijn lerares Spaans. “Ja Juf.”
“Mooi zo. Maar nu heb ik nog een vraag over die mail. Wat bedoelde ze met die begroeting op het vliegveld”
Ik leg haar uit hoe een Meesteres begroet moet worden, dan wel na een sessie bedankt dient te worden.
“Oww,” zegt ze met bezorgdheid in haar stem. “En ga je dat doen?”
Ik schud m’n hoofd. “Ik weet het nog niet. Ik weet dat het zo hoort, maar om dat zo in het openbaar te doen? Ik weet niet of ik dat wel durf.”
“Dat snap ik. Ik zou dat voor geen goud durven doen.” Ze huivert even bij de gedachte alleen al.
“Daar hoef jij je geen zorgen om te maken als een Meesteres in spe. Maar hoe is Angela erop gekomen om je tot Juf te promoten en dat je de baas over me mag zijn? Door mailtjes over en weer?”
“Daar hoef je niet alles over te weten, maar ja, we hebben met elkaar gemaild en op Skype gesproken en ze heeft daarbij dominante trekjes bij me ontdekt.”
Ik knik even. Dat ze soms fel uit de hoek kan komen en ook soms dwingend is en ja, daarin zelfs dominant kan zijn, heb ik wel ondervonden tijdens haar lessen. Maar ik heb dat nooit ervaren als iets SM’erigs. Voor mij was dat gewoon haar temperament en deels ook het zakelijke dat in haar zit.
“En daar ga ik nu eens wat mee te doen. De mail net van Angela en al de hele avond dragen van de rubber slip hebben me geil gemaakt. Dus, ga op je knieën voor me zitten, dan kan je me gaan bevredigen. En denk erom dat je goed werk levert, want anders…” Terwijl ze iets onderuit zakt in de stoel, trekt ze gelijk haar jurkje op en spreidt vervolgens haar benen. Ik heb geen verdere aansporing nodig en buig me voorover naar haar tussen de latex zittende lippen. Ze is nat. En ik voel ineens mijn geilheid pijnlijk knellen. Oefff, dat voelt kut!
Na een voor haar zeer bevredigend einde en nadat ze weer van deze wereld is, wijst ze naar de grond en zegt: “En?”
Niet begrijpend kijk ik naar haar op.
“Je wilt toch niet zeggen dat dankbaarheid alleen getoond wordt als ik schoenen of laarzen draag, is het wel?”
“Nee. Nee, natuurlijk niet.” Ik wil me voorover buigen om in dank haar blote voeten te kussen, als ze me bij de haren grijpt en m’n hoofd achterover trekt. Ze kijkt me fel aan.
“Nee, natuurlijk niet wat?”
Oei, wat pikt ze het snel op nu. “Nee, natuurlijk niet Juf.”
Ze laat m’n haren los en ik buig voorover en druk een kus op haar beide voeten. Ze staat op, trekt haar jurkje uit en werpt die in mijn handen. “Gooi die maar voor me in de wasmand. En neem je slip mee en stop die er ook maar bij.”
“En als je moeder, of vader…”
“Die snuffelen niet in mijn wasmand,” klinkt ze bits. “En dan nog, ze weten dat ik geen maagd meer ben.”
Zwijgend pak ik mijn slip op en ga naar de badkamer. Als ik terug kom in de woonkamer, zit ze op de bank, haar benen over elkaar. Ze wijst naar de grond dat ik aan haar voeten mag gaan zitten.
“En,” vraagt ze me, terwijl ze met een voet plagend tegen mijn gekooide penis tikt, “Heb jij wel in mijn wasmand gesnuffeld?”
Ik kleur, heb inderdaad even gekeken of ik iets van haar ondergoed kon zien liggen. Wat niet het geval was. “Nee Juf. Ik heb wel gekeken of ik iets zag liggen, maar ik heb er niet in gegrut.”
“Wat je eigenlijk wel had willen doen.”
“Ja Juf.”
“Wat hebben jullie mannen toch met lingerie en met name met gedragen slipjes?”
“Tja, ik weet het niet, het windt op.”
“Maar wat is dat dan wat je opwindt? De geur?”
“Ook. Maar vooral de inhoud, de vlekken.”
“Afscheiding, geil, urine? Poepvlekken ook?”
“Ja Juf,” antwoord ik timide.
“En wat wil je er dan mee? Aan ruiken? Je er op of in aftrekken? Hoewel dat laatste nu helaas niet kan, hm?” Ze schopt zachtjes met haar voet tegen m’n ballen.
“Nee, Juf Christa.”
Ze pakt haar glas en neemt een slokje van de wijn, terwijl ze me in een nadenken aankijkt. Ze knijpt haar ogen iets toe. “Weet je dat ik me nog steeds verbaas over het feit dat je eigenlijk van het ene op het andere moment van Pascal kan switchen naar het onderdanig zijn?”
Ik haal even mijn schouders op. “Ik denk dat zoiets als onderdanigheid in je zit en als je iemand ontmoet die de juiste snaar weet te raken of de juiste knopjes weet te bedienen, dat gevoel zich gelijk openbaart.” Nu kijk ik haar met iets samengeknepen ogen aan. “Maar omgekeerd is dat toch ook zo? Toen ik hier vanavond aankwam, was je nog gewoon Christa en nu ben je Juf Christa.”
Haar ogen openen zich en ze straalt gelijk. “Ja hè? En doe ik dat een beetje goed?”
“Ik zit toch aan je voeten?”
“Ja. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het me nog moeite kost. Niet om je te eh overheersen, want ik moet je stiekem bekennen dat ik daar best van geniet. Maar eerder in het bedenken van wat ik nu weer met je kan of ga doen.”
“Zoiets groeit als je er mee bezig blijft en er ervaring in opdoet.”
Weer knijpt ze even haar ogen toe. “En wat zou jij ervan vinden als ik na volgende week als jouw Juf met je verder ga?”
Ik schrik. Aan de ene kant zou het super zijn om op geregelde basis een invulling te kunnen geven aan mijn SM-behoeften, maar of het een verstandige zet is om haar die behoefte te laten invullen? “Dat weet ik nog niet hoor.”
Ze buigt zich voorover en grijpt me onverwacht bij de tepels. “Dat is toch geen antwoord, daar kan ik niets mee. Het is een vraag waar je natuurlijk ‘ja, dat vind ik leuk’ op antwoord.” Ze grijnst. “Ook al meen je daar helemaal niets van. Dus?” Ze draait mijn tepels nu bijna een slag rond.
“Ja Juf Christa, dat zou ik erg leuk vinden,” hijg ik.
Ze grinnikt. “Ik zie aan je gezicht dat je er niets van meent. En je weet dat je niet mag jokken hè?”
Mijn prikkelende fantasieën 