Ik word wakker met een gigantische stijve. De droom waaruit ik ontwaakte, kan ik me niet echt meer voor de geest halen, maar ik weet nog wel dat op het eind een in een strak broekje gevatte bilpartij op mijn gezicht afkwam, terwijl ik vastgebonden op bed lag. Dat deze droom ongetwijfeld is ingegeven door gisteravond lijkt me niet onwaarschijnlijk, glimlach ik.
De chat en het daarop volgende gesprek hadden me nog lang bezig gehouden. Allereerst natuurlijk het na afloop pas langzaam tot me doordringende besef dat het echt tot een SM-afspraak was gekomen en dat ik over een week of vier niet één, maar liefst twee Meesteressen over de vloer kreeg. Om me op dat moment te realiseren dat ik maar twee slaapkamers heb, die van mezelf en de logeerkamer. Hoe ik dat op ging lossen, moest ik op een later tijdstip maar bedenken. Voor de rest had ik me bezig gehouden met wat Angela voor spullen aan zou schaffen voor die week en wat zij beiden met mij van plan waren gedurende die 7 dagen. Vanzelfsprekend waren dat zinloze gedachtegangen, maar het was wel leuk en spannend geweest om me daar een tijdje mee bezig te houden.
Maar nu is het tijd om uit bed te komen, omdat ik straks naar mijn afspraak met Christa moet. Een jonge vrouw van tegen de dertig, die er uitziet zoals je van een Spaanse een beeld hebt: slank, met lang donkerbruin haar dat net tot aan haar billen komt, bruine ogen en met een vurig temperament. Zij geeft mij op de dinsdag- en vrijdagochtenden Spaanse les.
Voluit heet zij Christabella-Maria Rodríguez Ruíz en in één van haar lessen heeft ze me uitgelegd hoe het in Spanje werkt met de achternamen, waarbij ze haar achternaam als voorbeeld nam. Iedere Spanjaard heeft steeds twee familienamen, zo vertelde ze. De eerste familienaam is de eerste familienaam van zijn of haar vader. De tweede is de eerste van zijn of haar moeder. Dus, en ze schreef de namen op een papiertje: Mijn vader heet José Rodríguez García en mijn moeder María Ruíz Fernández, waarmee ik dus sinds mijn geboorte de familienamen Rodríguez Ruíz draag. In de praktijk, zo begreep ik uit haar woorden, zal een Spanjaard enkel zijn eerste familienaam noemen als je hem naar zijn naam vraagt, maar op officiële documenten moeten steeds de twee familienamen ingevuld worden.
Haar lessen zijn leuk en leerzaam. Omdat ze al snel van me wist dat ik, in Nederland nog, gedurende vijf maanden enige basiskennis van de taal had opgedaan, ging ze al snel over in conversatie Spaans en moest ik haar van alles en nog wat vertellen. Wie ik was, wat ik gedaan had, waarom ik naar Spanje en met name Catalonië was gekomen. Maar ook het praktische, het leven van alledag, kwam uitgebreid aan bod. Waarbij, meestal in een rollenspel, ik de klant of de gast was en zij de verkoopster, kapster of serveerster. En als ik er niet meer uit kwam, kreeg ik de opdracht mee naar huis om het uit te zoeken en het de volgende keer opnieuw te vertellen. Geregeld ook liepen we door het dorp, door de omgeving, langs het strand, waarbij ik moest vertellen wat ik zag, rook, voelde, kleuren en geuren benoemen.
Maar andersom moest ook ik haar uithoren, wie ze was, wat ze deed, enzovoorts. Zo leerde ik dat ze een horecaopleiding had gevolgd en daarna ervaring had opgedaan in hotels in Barcelona, Londen en Genève. En dat haar ouders een barretje aan de boulevard in Tamariu hebben, met twee kleine appartementen erboven. ’s Ochtends vroeg al kan je er ontbijten en in de middag en in de avond is het een barretje met ook een beperkte menukaart.
En ik leerde ook dat zij soms plagend of zeer verrassend uit de hoek kan komen. Bijvoorbeeld op de eerste dag van het jaar dat de temperatuur boven de 20˚C uitkwam. Tot dan had ik haar steeds in een spijkerbroek of pantalon gezien, maar toen had ze een rokje aan. Dat verraste me. Ze zag er verleidelijk uit met benen die al lichtbruin waren, waarschijnlijk nog van de vorige zomer. Terwijl we samen over de boulevard langs het strand liepen, wierp ik zo nu en dan een steelse blik op haar, iets wat haar waarschijnlijk niet ontgaan was, want plots vroeg ze me, met een grijns op haar gezicht: “¿Me encontrarás a una chica caliente?”
Ik begreep dat ze me vroeg: “Vind je me een hm-hm meid”, maar ik had geen flauw idee wat ze met caliente bedoelde.
Ze grinnikte. “Horny”, verklaarde ze me. Wat me deed blozen, maar verder had ik er geen antwoord op gehad, omdat ik ‘lekkere meid’ niet wist te vertalen in het Spaans of Engels. En nee, voor die keer kreeg ik geen huiswerk mee <glimlach>.
Toen we met de lessen begonnen, spraken we af bij haar of bij mij thuis. Maar de laatste anderhalve maand ontmoetten we elkaar meestal op het terras van het barretje van haar vader en moeder. Waar ik bij hen dan steeds als eerste neerstreek voor een ontbijt en zij zich een half uurtje later vervoegde. Waarna de les startte.
Ik hoefde niet eens meer aan haar moeder aan te geven wat ik wilde, ik kon gaan zitten en dan kwam moeder Maria even later aan met een kannetje koffie, verse jus d’orange en twee broodjes, boter, kaas of ham en jam.
Maar vandaag zit tot mijn verbazing Christa al op het terras, een kop koffie voor haar op tafel. Als ik aanschuif, begroet ze me zonder haar gebruikelijke enthousiasme.
“Jij bent er al vroeg bij.”
“Ja. M’n vader had post die hij met me door wilde nemen.”
“En, is dat gelukt? Afgehandeld?”
Een schaduw trekt over haar gezicht. “Nee. Er zijn problemen waar we een oplossing voor moeten vinden.”
Wat mij doet vragen of ik mag weten wat er aan de hand is. “Tenzij je het niet wilt delen hoor.”
Ze lijkt te aarzelen, kijkt naar de bar. Als ze haar ogen over de gevel laat gaan, zegt ze: “Ik heb je eens verteld dat ik te zijner tijd de bar en de appartementen van hen overneem.” Even is ze stil, dan kijkt ze me aan. “Alleen is die dan anders van opzet dan nu. Ik had daar al zo mijn ideeën over, ideeën die ik ook met mijn ouders heb doorgenomen en ze kunnen zich daar ook in vinden.”
“Wat wil je dan?”
“Een uitgebreidere keuken en menukaart, waarbij het eten een belangrijker plaats gaat innemen dan de bar. Aan het einde van de middag en ’s avonds een ruime keuze aan tapas, maar ook ’s avonds de mogelijkheid om aan tafel te eten. En dan echt Spaanse gerechten, gemaakt van eerlijke producten van lokale boeren- en andere bedrijfjes vandaan.”
“Dat klinkt goed.”
Ze knikt, maar stopt haar verhaal, omdat ze haar moeder naar buiten ziet komen met op een dienblad mijn ontbijt.
“Wil jij ook iets te eten?”
“Nee, ik heb daarstraks al wat gegeten.”
Haar moeder is bij ons en terwijl ze mijn ontbijt uitserveert, vraagt ze met een glimlach hoe het met de Spaanse les gaat.
“Prima hoor mevrouw Rodríguez, ik heb een goede, maar soms ook strenge lerares hoor.”
“Dat is fijn om te horen. Dan laat ik jullie gauw weer alleen met de studie.”
Als ze buiten gehoorsafstand is, vraag ik Christa: “Maar wat is het probleem om die veranderingen door te voeren?”
Ze glimlacht wat wrang. “Geld. De keuken moet worden uitgebreid en gemoderniseerd, het bargedeelte moet worden aangepast en ook wat vergroot. Maar onze bank durft het in deze tijden niet aan om een lening te verstrekken.”
“Om hoeveel gaat het?”
Ze haalt haar schouders op. “Dat zal ergens tussen de 50 en 75.000 euro liggen.”
“Ik kan jullie dat bedrag lenen.” Het ontvalt me in een opwelling, maar ik meen het wel. Omdat ik haar en haar ouders graag mag, het zijn mensen die oké zijn en waar ik me prettig bij voel. En ik kan dat bedrag toch missen voor een tijdje?
Ze kijkt me ondertussen vol ongeloof aan. “Wat zeg je? Als dat een grapje van je is, is dat een heel flauw grapje.”
“Nee”, schud ik mijn hoofd, “ik ben serieus.”
“En waarom zou je dat doen?” Ze kijkt me fronsend aan.
“Geloof jij dat je idee van die uitbreiding een goede kans van slagen heeft?”
“Ja. Ja, dat geloof ik zeker.”
“Dan heb je je antwoord. En ik kan dat bedrag best voor een tijdje missen.”
Ze kijkt me nog steeds vol ongeloof aan, maar nu ook aangevuld met argwaan. “En wat voor rentepercentage heb je in gedachten?”
Tja, ook mij overvalt deze spontane actie van mezelf en dus heb ik daar natuurlijk nog niet over nagedacht. Wil ik eigenlijk ook niet, ik hoef helemaal geen rente. Zakenman ben ik nooit geweest en zal ik nooit worden ook. Ik glimlach. “Wat ik van jullie daarvoor terug verlang is dat ik, als het zover is, alle gerechten van jullie nieuwe menukaart een keertje gratis mag proeven.”
“Jij bent gek! Maar wel een lieve gek. En over die rente hebben we het nog over. Ik ga je voorstel aan mijn ouders voorleggen, goed?”
Ik knik. “Ja, doe dat. En dan eet ik mijn ontbijt verder op.”
Ze staat op en loopt naar binnen. Ik ben benieuwd hoe het nieuws ontvangen zal worden. Lang hoef ik daar niet op te wachten, want haar vader komt naar buiten stormen, achtervolgd door een schreeuwende Christa. Haar vader is al bij mijn tafeltje en begint tegen mij te schreeuwen in zo’n rap Spaans dat ik niet meekrijg wat hij tegen me roept.
In net zo rap Spaans gaat nu Christa tegen hem tekeer, waarna hij mokkend in een stoel gaat zitten. Ook zij neemt plaats en wendt zich beschaamd tot mij.
“Hij vraagt of jij soms wat van me wilt en dat ik niet te koop ben en dat hij het wantrouwt omdat er meer achter moet zitten,” legt ze zijn geratel van zonet uit.
Hoe komt hij daar nu bij? Omdat we leuk met elkaar omgaan? Omdat ik blij ben, ja, misschien zelfs straal als ik haar zie en bij haar ben? En komt dat niet door haar onbevangenheid, zelfs speelsheid, en het gemak waarmee ze met mij en anderen omgaat? En ja, ik heb zeker wel eens een geile fantasie, bijvoorbeeld als ze met de rug naar me toestaat bij het aanrecht en koffie voor ons inschenkt en ik naar haar billen kijk in een strakke spijkerbroek of pantalon. Of als ze met deinende billen voor me uit loopt. Of als ik een stiekeme blik op haar in een strak shirtje gevangen borsten werp. Maar is dat vreemd? Nee. Want ze is een leuke en lekkere meid om te zien en om naar te kijken, meneer Rodríguez. Alleen betekent dat niet dat ik iets van haar wil of met haar wil. Sterker nog, ik zou niet eens wat met haar willen, om de simpele reden dat dat onze band zodanig zou veranderen dat het ten koste zou gaan van onze vriendschappelijke relatie. En die is mij daarvoor te waardevol. Plus dat ze qua leeftijd mijn dochter had kunnen zijn en dat is iets wat dan voor mij niet goed voelt. Wat niet wegneemt dat kijken en zo nu en dan een geile fantasie hebben geen kwaad kan.
“Zie je nu?” zegt ze tegen haar vader. “Je hebt hem pijn gedaan, gekwetst.”
Drie dagen na de korte aanvaring met haar vader en het weekend voorbij ben ik met hem en met Christa bij mijn Spaanse bank om een en/of rekening te openen, een rekening dus waar hij en ik beiden de bankzaken mee kunnen doen. Mijn bijdrage is vooralsnog een storting van € 80.000. Die van hen, voor nu, een omarming, waarbij die van Christa een uitzinnige en die van haar vader een ingetogene, maar zeker dankbare is.
Ze stonden er op dat we het gingen vieren, tegenspraak werd niet geduld en zo waren we ’s avonds met z’n vieren, haar ouders, Christa en ik, naar het verderop gelegen Llafranc gegaan. Om daar te gaan eten in het befaamde restaurant van Hotel Llafranc, een restaurant waar bijvoorbeeld Salvador Dali vroeger graag kwam, maar ook Johan Cruijff is er geregeld gesignaleerd, zo vertelde haar vader trots. En Christa voegde eraan toe dat het er heerlijk visgerechten eten is, wat niet vreemd is, omdat het nog steeds druk in gebruik zijnde haventje voor de deur ligt.
Het was een welkome afleiding geweest, omdat ik het weekend geregeld mijn inbox had gecheckt om te kijken of er een berichtje van Angela tussen zat, maar omdat dat niet het geval was geweest, had me dat onzeker gemaakt. Vroeg me op een gegeven moment zelfs af of ze me voor de gek had gehouden, of het allemaal nep was geweest, gespeeld. Toch kon ik me dat nou ook weer niet voorstellen, zeker niet nadat ik het chatgesprek nog eens terug las. Tot aan het moment dat we op ‘live’ over gingen, zag alles er serieus genoeg uit om niet te geloven dat het fake was geweest.
Maar na het afscheid van de familie Rodríguez haast ik me naar huis om, hoewel het al na middernacht is en ik er morgen weer vroeg uit moet voor de Spaanse les van Christa, toch nog even de laptop op te starten. En meteen zie ik het: ze staat tussen de binnengekomen mailtjes! De andere laat ik voor wat ze zijn, die van haar open ik gelijk.
Dag slaafje,
Ik heb het met mijn vriendin over deze vakantie gehad en ja, ze komt met me mee. Dus ook Mrs. Isis ontmoet je in die week.
Yes, juich ik. Schitterend! Maar oei, ook wel heel spannend om dan twee te moeten dienen. Snel lees ik verder.
Met haar heb ik ook besproken wat we aan speeltjes wenselijk achten en dat is nog een aanzienlijk lijstje geworden met daaraan gekoppeld helaas ook een aanzienlijk bedrag, te weten € 1.689,84, excl. verzendkosten. Er is het een en ander af te halen en dat zal niet ten koste gaan van de spelmogelijkheden, maar Mrs. Isis en ik zijn uitgegaan van het meest optimale. Maar goed, jij beslist, het zijn jouw centen. Laat ons snel weten wat je wilt.
Mrs. Angela
Het is inderdaad een bedrag waarvan ik even schrik. Wat te maken heeft met dat ik nog steeds niet gewend ben aan het feit dat ik rijk ben en dat het genoemde bedrag eigenlijk peanuts voor me is. Dus, ook al omdat zij mij voor dat bedrag het meest optimale spelplezier garanderen, reageer ik:
Dag Meesteres Angela, ik vind het heel fijn dat Mrs. Isis mee komt, ik verheug me er op. En met het bedrag ga ik akkoord. Uw Pascal.
P.S. Wat ik vorige keer in de chat ben vergeten te melden, is dat ik slechts over 2 slaapkamers beschik, die van mij en een logeerkamer. Maar goed, daar komen we wel uit als u beiden hier bent.
Terwijl ik zit na te denken over wat zij aan ‘speelgoed’ zoal gevonden hebben, een zinloze maar wel een leuke tijdsbesteding, komt er een email van haar retour.
Daar zijn wij blij om. Wil je dan het bedrag z.s.m. overmaken op IBAN Code NL22ING000xxxxxxx ten name van Xxxxx.NL?
De meeste spullen zijn op voorraad, het resterende deel is binnen 14 dagen leverbaar. De verzending zal geen week duren, dus wat ons betreft kunnen we elkaar over 3 weken treffen, op maandag30 juni?
Ik weet niet of je een föhn hebt, zo niet, dan moet je die kopen. En ik wil dat je, voordat we die week bij je zijn, een hondenbench hebt gekocht, eentje waar je op je handen en knieën in past. En koop er eentje met skai of plastic bekleed matrasje in.
Angela.
Ik concentreer me voor een moment in het meteen overmaken van het gevraagde bedrag, om erna nog te reageren om haar bericht.
Dag Meesteres,
Het bedrag heb ik overgemaakt naar het opgegeven banknummer. Wat ik nog moet kopen is me duidelijk. De datum lijkt me oké, ik moet alleen even kijken of er op die dag ook een vlucht gaat.
Wat ik van uw beiden voor die tijd wil ontvangen is achternaam en voorletters, zoals die ook vermeld staan op het ID-bewijs of op het paspoort en ook welke luchthaven uw voorkeur heeft, zodat ik de tickets kan rondmaken.
Uw Pascal.
Er volgt nog één reactie van haar kant.
Het liefst vliegen we vanaf Eindhoven als dat lukt en anders Rotterdam. Onze namen zijn: A.C. van Heesch en I.M. Kelders. Ik hoor het wel. Voor nu: Welterusten.
Achter hun namen staan de ID-nummers vermeld.
Nou, mijn ongerustheid is wel weg na deze mailtjes van haar. En goh, over drie weken zie ik hen dan al. Even dwalen mijn gedachten af, overdenkend wat ik over me afgeroepen heb en wat er staat te gebeuren. Zonder dat ik daar nu een invulling aan kan geven natuurlijk. Maar het lijkt me een heftige week te worden. Wat ik wilde, toch?
Een blik op de klok leert me dat het half twee is en dus echt de hoogste tijd om m’n bed op te zoeken. Ik sluit de laptop af. Morgen, na de Spaanse les, maar op mijn gemak uitzoeken welke maatschappijen die dag deze kant op komen en hoe ik tickets kan boeken.
Ik heb net mijn ontbijt op, als Christa het terras op komt en mij verrast met haar kleding: een strak wit shirtje dat om haar lichaam spant en waar doorheen haar beha zichtbaar is. Een fuchsia kleurige, zo te zien dezelfde kleur als die van haar wel erg korte rokje. Pas als ze aan tafel aanschuift, gaan mijn ogen naar haar gezicht, waar een brede lach op staat.
“Zo te zien bevalt m’n kleding je” lacht ze.
Kleur ik? Ja dus, voel ik.
Heb je vanmiddag wat te doen?” vraagt ze me dan.
“Eh, nee, niet echt. Hoezo?” Ik kan me immers ook vanavond wel over vliegtuigen en tickets buigen.
“Dan gaan we vandaag naar het strand. Vind je dat leuk?”
“Eh, ja. Maar ik heb niets bij me en eh, ik heb zelfs geen zwembroek.”
“Ik heb er alle spullen al voor in m’n auto liggen, handdoeken, badlakens, zonnebrandcrème, drinken. En een zwembroek kopen we dadelijk wel voor je. Ga je mee dan? M’n auto staat om de hoek.”
“Oké…” Wat overdonderd sta ik op. “Maar we gaan dus niet hier naar het strand?”
“Nee. Ik wil je Sa Riera eens laten zien. Dat heeft een relatief klein, maar heel leuk strand. Je hebt er douches, een strandbar en je kunt er waterfietsen en kano’s huren. En je hebt er langs de boulevard veel leuke winkeltjes en gezellige restaurantjes.”
Met een armzwaai nemen we afscheid van haar moeder. Ze loopt voor me uit het terras af en nu pas zie ik dat tussen shirtje en rokje een heel stuk blote rug te zien is en niet alleen dat, maar ook dat ze een witte string aan heeft. Jeetje, is het wel de bedoeling dat ik dit te zien krijg? En weet haar vader dat ze dit aan heeft en dat zij mij zo meeneemt? Ongerust draai ik mijn hoofd om naar het terras. Waar ik haar moeder bij mijn tafeltje zie staan om het ontbijt af te afruimen; ze kijkt ons met een glimlach op het gezicht na. Toch ben ik blij als we de hoek om zijn.
Haar auto blijkt een jeep te zijn, een witte Suzuki Vitara met een zwarte linnen kap, die dicht is.
“Die heb ik maar dicht gelaten hoor, anders zijn we al verbrand voordat we op het strand liggen.” Ze houdt de sleuteltjes omhoog. “Rijd jij? Wijs ik je wel de weg.”
“Ja, prima.”
Vroeger, tijdens vakanties in Griekenland, huurde ik ook wel eens een auto en altijd was dat eenzelfde wagen als deze. En altijd was dat een plezier geweest om er in te rijden.
Ze leidt me eerst een stukje het achterland in, voordat ze me een smalle binnenweg in stuurt, die ons naar de kust leidt en grotendeels langs de kust blijkt te gaan – met schitterende uitzichten op zee en rotsformaties – tot aan Sa Riera. Overigens heb ik ook zicht op wat anders; het rokje is wellicht, toen ze ging zitten, opgekropen en verbergt daarmee niet langer het wit van haar slipje op haar bollende kruis. Ik probeer er zo min mogelijk acht op te slaan, ondanks dat het me licht nerveus maakt. En niet alleen dat, het prikkelt ook mijn geilheid. Onderweg geeft ze me zo nu en dan uitleg wat we zoal aan ook andere bezienswaardigheden passeren.
Als we de auto vlakbij het strand geparkeerd hebben, vraag ik: “Eerst maar een zwembroek kopen?”
“Ja, dat kan. We kunnen het ook zonder doen.”
Met een frons op mijn gezicht kijk ik haar aan.
Ze lacht. “Hier vlakbij is ook een nudistenstrand, alleen te bereiken via een rotspad. Of ben je daar te preuts voor?”
Verbaasd nu staar ik haar aan. Een naaktstrand? Is dat de reden dat we hier naar toe zijn gegaan, is dat een vooropgezet doel van haar geweest? Net zoals haar kleding? En zo ja, wat moet ik daarmee aan? “Eh nee, echt preuts ben ik niet, maar eh, meen je dat of zei je dat als grapje?”
“Ja hoor, ik meen dat. Ik heb daar geen moeite mee.”
Een bezorgde trek gaat over mijn gezicht. “Ik heb zo het idee dat je vader daar niet echt blij mee zal zijn.”
Glimlachend haalt ze haar schouders op. “Moet hij dat weten dan?” Ze kijkt me nu uitdagend aan. “Maar als je het te spannend vindt om je lerares naakt te zien, gaan we hier aan het strand liggen. Kan ik me ook best in vinden hoor.”
Waarmee ze de bal bij mij legt. En daar ben ik al gauw uit. Want hoewel ik haar beweegreden niet ken, zeg ik zo neutraal mogelijk: “Nee hoor, ik vind het naaktstrand prima.” Ik neem de tas en een kleine koelbox van haar aan, waarna ze me naar het rotspad leidt. Onderweg vertelt ze me dat ze wel vaker op de naaktstrand is geweest en dat dat iets is waar haar vader geen weet van heeft.
“Ik vertel hem best veel, maar hij hoeft niet alles van me te weten,” geeft ze met een knipoog aan. “Overigens heeft dat strand in de zomer een gezellig klein terras, waar ’s avonds ook gegeten kan worden.”
Mijn prikkelende fantasieën 