Een huis in Spanje, 1.

De lager gelegen grillige rotsformaties waar ik vanaf het terras van mijn huis zicht op heb en die aan drie kanten de baai omringen, worden nog net door de ondergaande zon beschenen; aanstonds zal die achter de heuvels verdwijnen en zullen de kliffen, net als het water in de baai, bijna zwart worden.
De geluiden die tot hier door dringen komen van de zwaar kloppende dieselmotor van een vroeg uitgevaren vissersboot die waarschijnlijk zonet vanuit Llafranc is vertrokken. En van passerende auto’s die over de weg tussen Aigua Blava en Tamariu gaan, een weg waarvan het dichtstbijzijnde punt nog altijd een tweehonderd meter van mijn huis vandaan is.
Maar ik zie en hoor niets van dat alles, want mijn gedachten zijn bij straks, als ik op Skype mijzelf moet ‘verkopen’ aan een vrouw die ik net zo min ken als zij mij. Het is dus feitelijk een blind date. Maar die voor mij aanvoelt als een sollicitatie, omdat de door mij eerder op een site geplaatste advertentie slechts drie reacties had opgeleverd, waarvan die van haar als enige een kans van slagen biedt. Dus als  het in de chat dadelijk al niet klikt, wordt het een verder zoeken en dat kan wel eens een zoektocht worden naar de bekende speld in de hooiberg. Immers, zo weet ik nog van ver terug in de vorige eeuw, de kans voor een sub of slaaf om een Meesteres via een contactadvertentie te vinden, is buitengewoon klein.

Vijf dagen geleden had ik, na een dag zwoegen op de tekst, de advertentie op een Nederlandstalige BDSM-site gezet. Een tekst die anders was dan de gebruikelijke. Maar ik had dan ook een afwijkende ‘aanbieding’. Die als volgt luidde:

Wat biedt de adverteerder?
Ik bied een Meesteres een volledig verzorgde vakantie van minimaal een week aan, inclusief de vliegreis heen en terug, bij mij thuis aan de kust van de Costa Brava, Spanje. En wie ben ik? Een er verzorgd uitziende, slanke man van 53, die van het leven in Spanje geniet. En die zich in de wereld van BDSM schaart onder de noemer van slaaf, of masochist.
Wat zoekt de adverteerder?
Ik zoek dus een Meesteres die, in ruil voor het aanbod zoals hiervoor vermeld, haar dominantie in die week laat gelden, waarbij ik in die periode ook hoop te ontdekken of er naast mijn masochistische kant een onderdanige en dienstbare ik in me zit.
Wat kun je wel verwachten?
Een verblijf in een prachtig deel van Spanje, aan de Costa Brava, met stranden, kleine baaien, beschermde natuurgebieden, kleur- en geurrijke markten, lieflijke dorpen en de steden Girona en Barcelona nabij.
En een gastheer en natuurlijk ook slaaf die zijn uiterste best gaat doen om het zijn gast volledig naar de zin te maken en te behagen.
Wat kun je niet verwachten?
Dat er onwaarheden in deze advertentie staan.

De volgende dag zag ik dat een eerste vrouw ’s avonds laat nog had gereageerd. Maar in haar niet eens zo lange reactie zaten zoveel taalfouten, dat ik daarop alleen al afknapte, temeer nadat ik in haar profielschets zag dat ze Nederlandse was. En omdat ik toch iemand van enig niveau wenste, schreef ik haar gelijk af. Een tweede vrouw was er de ochtend erna vroeg bij geweest, maar zij kwam zo bot en grof over in haar tekst dat ik er van gruwde. Zij mocht van mij naar een ander op zoek, naar iemand die er wel op kickte om afgebekt te worden.
Ik was bang dat het bij deze score zou blijven, omdat er die dag en de daaropvolgende geen reactie meer op mijn advertentie kwam. Totdat ik gisterochtend nog een derde bericht in de box zag. Zij schreef: Dag slaaf. Ik ben wel weer toe aan een vakantie, hoewel ik uit je tekst begrijp dat jij vindt dat het eerder om een werkvakantie gaat. Maar werken zal het voor mij niet zijn hoor, want ik haal juist voldoening uit het domineren van een man. Mijn interesse is gewekt, alleen wil ik weten hoe serieus dit is en wie achter deze advertentie schuil gaat. En omdat ik zoiets niet in een ellenlange mailwisseling doe, wil ik je morgenavond om 9.45 uur op Skype zien. Mijn Skypenaam is: Mrs.Angel. Groet, Lieke.
     Deze tekst sprak me aan, meer nog, prikkelde me en ik was op slag geil. En waardoor? Door het idee dat dit wel eens kon slagen en dat ik wellicht binnenkort een Domina voor een week, of langer, over de vloer kreeg die de meest verschrikkelijke, maar o zo gewenste dingen met me zou gaan doen?
Diezelfde dag nog downloadde ik het mij onbekende Skype op mijn laptop. Ik had er van gehoord, net als van bijvoorbeeld iPad, iPhone, Android, whatsApp, maar ik zou de betekenis of de werking of het doel ervan niet kunnen uitleggen. Wat dat betreft was ik een onbenul. Voor mij ook was een telefoon, een mobieltje dus, om mee te bellen en misschien eens een berichtje mee te versturen. Het had me dan ook danig geïrriteerd toen ik aan een nieuwe toe was en bleek dat er geen normaal toestel meer te verkrijgen was. Waardoor ik gedwongen was een smartphone aan te schaffen. Die ik vervolgens dus alleen gebruikte om te bellen.
Ik voerde haar Skypenaam in en ja hoor, ze verscheen meteen onder Contactpersonen, met links van haar naam een foto, die jammer genoeg niet aan me liet zien wie ze was, wel wat ze was: de afbeelding toonde haar zittend, waarbij alleen haar in rijglaarzen en netkousen gestoken benen waren te zien, het rechter over de linker gekruist, waarmee ze nog een stukje been bloot gaf. Geil! Toch had ik liever haar gezicht in het profielvakje gezien, want naast de satisfactie van een Meesteres met enig niveau wil het oog toch ook enige voldoening.

Als ik mijn handen losmaak van de afzetting van het terras om op mijn horloge te kijken, merk ik dat mijn vingers verkrampt zijn, zo stevig moet ik gedurende mijn gedachtegang de balustrade omklemd hebben. Vanwege de spanning? Die ik, als ik zie dat ik over een kwartier op Skype moet zitten, door mijn hele lijf voel gaan.
Ik draai me om en ga naar binnen, naar de eettafel, waarop ik de laptop klaar heb staan. Ik ga zitten, haal de computer uit de slaapstand, open Skype en log in. Dat gaat gelukkig goed. Want er zou nu maar iets mis gegaan zijn. Ik zie dat zij nog niet online is, iets wat ik ook niet verwacht had.
Terwijl ik in een groeiende nervositeit wacht, besef ik ineens dat ik in het donker zit en daarmee voor haar in beeld niet te zien zal zijn, mocht het tot een videochat komen. Ik spring op en doe snel wat lampen aan, keer terug aan tafel en wacht.    Hoe traag kunnen minuten gaan? Of staat de tijd rechtsonder in de taakbalk soms stil? Ik kijk op mijn horloge en zie daarop geen andere tijd.
Als die op de taakbalk naar 21.48 gaat, vraag ik me af of ze zich bedacht heeft. Of heb ik het moment, de dag, het tijdstip soms verkeerd begrepen? Kan ik nog snel naar haar reactie op mijn advertentie switchen om het te checken? Dan moet ik internet openen, de site openen, inloggen, naar ‘mijn advertenties’ gaan en … Aan deze vertwijfeling komt een einde als ik plots het gerinkel van een telefoon door de luidspreker van mijn laptop hoor. Als ik de oproep geaccepteerd heb, start zij gelijk de chatsessie.
– Je zat al braaf op me te wachten.
– Ja Meesteres.
– Je mag me vooralsnog Angela noemen.
– Ja Angela.
– Uit je Skypenaam maak ik op dat je Pascal heet?
– Ja Angela, dat klopt.
– Goed Pascal, allereerst wil ik een aantal dingen van jou weten, te beginnen met hoe je eruit ziet. Zet daarom je camera eens aan.
Ik moet even zoeken hoe ik die in werking zet, maar als ik mezelf plots in de benedenhoek in beeld zie, heb ik het idee dat het gelukt is.
– Heeft u beeld?
– Ja, ik zie je.
Omdat ik haar niet zie, vraag ik me af of ik soms iets verkeerds heb gedaan.
– Maar ik u niet?
– Dat klopt en dat laat ik voorlopig zo.
Waarom mag ik haar niet in beeld hebben?
– Je moet je gezicht niet in een frons trekken, daar krijg je rimpels van. <grijns>
Ik voel me betrapt en realiseer me meteen dat ik op moet letten dat niet alles van mijn gezicht af te lezen is. Ondertussen heeft zij haar volgende vraag al op het scherm staan.
– Woon je in Spanje?
– Ja. Ik heb me hier per 1 februari definitief gesetteld.
– Dat is niet verkeerd, lijkt me. Woon je er alleen?
– Ja, ik heb geen relatie, ik ben single.
– Wat doe je daar voor de kost?
– Niets. Ik eh, hoef niet meer te werken.
Meteen nadat ik het verstuurd heb, besef ik dat ik daarmee mijn rijk zijn etaleer. En of dat nu echt een goocheme actie van me is?
– Hoe dat zo? Ben je binnen gelopen?
– Laat ik zeggen dat ik enige mazzel heb gehad.
Wat een understatement is. Want  op 10 februari van het vorige jaar was het lot mij gunstig gezind. Wat ook wel mocht, want de situatie was vrij hopeloos geweest. Na zestien maanden van werkloos zijn, een periode waarin ik me suf had gesolliciteerd, maar afwijzing op afwijzing had gekregen (leeftijd en recessie wist ik, al zou geen werkgever dat eerste toegeven), was het financieel steeds zorgelijker geworden met een bankrekening en credit card waarop de cijfers van rood naar dieprood waren gegaan. Tot ik dus op die 10^e hét lot in handen bleek te hebben, dat goed was voor de jackpot. Niet een echt vette, maar vet genoeg om ineens een heleboel cijfers op mijn privérekening te zien staan. En nee, ik hoefde geen begeleiding van een raadgever van de loterij, ik wist wat ik wilde: een huis in Spanje en vaarwel Nederland.
Toen ik hier net woonde, had ik een keertje becijferd dat ik, na de aankoop van het huis, het laten inrichten ervan en de aanschaf van twee auto’s, met het resterende bedrag tot aan mijn 80^ste, mocht ik die leeftijd halen, maandelijks 5.130 euro te besteden had; en met tot dan een gemiddeld uitgavepatroon van 3.000 euro per maand zou ik, indien ik nog ouder mocht worden, er warmpjes bij zitten.
– Je hebt je schaapjes dus op het droge <glimlach>. Goed, vertel me dan nu eens de reden van je advertentie.
Ik ben opgelucht dat ze niet doorgaat op het financiële, maar de switch maakt naar waar het me om gaat.
– Ik heb, door omstandigheden, lange tijd niet een invulling kunnen geven aan mijn SM behoeften. En nu dat wel weer kan …
– Maar in Spanje zullen toch ook Meesteressen te vinden zijn?
– Ongetwijfeld,  maar omdat mijn Spaans nog niet van dien aard is. Ik wil namelijk wel ten volle haar verstaan, begrijpen en kunnen volgen in haar opdrachten. Dus vandaar dat ik gekozen heb voor deze optie.
– Oké, is me duidelijk. Schets mij dan nu eens wat een Meesteres in jouw beleving voor iemand is of moet zijn?
– Dat is voor mij iemand waarbij je aan alles voelt en merkt dat ze over een natuurlijke dominantie beschikt. Waarmee ik bedoel dat het echt moet zijn, niet gemaakt is.
– En speelt kleding daar nog een rol bij?
– Natuurlijk geeft dat er een bijkomende dimensie aan. Lak, leer of latex, hoge laarzen, prachtig! En het prikkelt de zinnen extra, de geur, het knisperende geluid van latex, het getik van hakken op de vloer. Maar ook zonder, dus in gewone kleding, moet die dominantie voelbaar en merkbaar kunnen zijn.
– En hoe zie jij de invulling daarvan in die week? En wat zijn je verwachtingen van wat er kan gebeuren?
Ik besef dat ik me daar nog geen voorstelling van heb gemaakt. Omdat ik niet had verwacht een reactie op de advertentie te krijgen? En zelfs niet na die van haar er op durven hopen dat het zover zou kunnen komen dat wellicht zij hier naartoe zou afreizen?
– Naast dat we leuke dingen gaan doen in uitstapjes en lekker eten en drinken hoop ik dat ik iedere dag een heerlijke, maar ook nerveuze spanning voel, ingegeven door de onzekerheid wanneer er iets SM’erigs staat te gebeuren, zonder te weten wat.
– Maar je zult je restricties hebben.
Ik schud even mijn hoofd, type dan:
– Weet u, ik houd er nooit zo van om met een lijstje te komen van wat ik graag wel en liever niet zou willen beleven. Het wordt dan zo’n wensenlijstje en dat wil ik niet.
– Ik kan me niet voorstellen dat je niet je dont’s hebt. Of kan ik je met je polsen op je rug geboeid en een halsband om aan een ketting mee naar buiten nemen?
Een moment staar ik met ongeloof naar het scherm. Huiver. Ze zal toch niet op zulke extreme dingen kicken? Want dat wil ik niet! En daarbij, ik zou me niet meer in het dorp durven vertonen! Ik schud dan ook mijn hoofd.
– <glimlach> Zie je wel dat je je dont’s hebt? En als je die niet kunt of wilt aangeven, zal het een spannende week voor je worden.
Ja, daar heeft ze natuurlijk wel een punt. Maar wat zijn dingen waarvan ik per se niet wil dat ze gebeuren? Wat echt een harde grens voor me is? In al mijn sessies die ik met diverse Meesteressen heb beleefd, is daar nooit over gesproken. Het was altijd een spel met boeien, diverse zwepen, klemmetjes, eens een keer kaarsvet, een keer naalden, anaal genomen worden met een dildo of voorbinddildo. Kortom, het ‘normale’ werk.
– Oké Pascal, ik heb zo wel een beeld van je gekregen.
Razendsnel probeer ik te reconstrueren of deze chat tot nu haar een positief beeld van mij heeft gegeven.
– Stel dat we tot een akkoord komen, dan gebeurt er niet zo nu en dan iets SM’erigs, zoals jij dat zo mooi zegt, maar dan ben je die hele week mijn slaaf, 24/7 dus. En zal ik je gebruiken en misbruiken, vernederen, martelen en me laten verzorgen en verwennen op alle manieren zoals ik die wens en wil. Dus zeg het maar.
Meteen voel ik hoe opwinding zich van mij meester maakt. Is dit niet waar ik eigenlijk op hoopte, maar niet echt goed wist te verwoorden in de door mij geplaatste advertentie? Tegelijkertijd maakt het me ook nerveus. Ik heb dat nog nooit ervaren. Ik kan me er wel iets bij voor de geest halen, maar hoe dat in een daadwerkelijke beleving zal zijn? En of ik dat een week lang aan zou kunnen?
Ik laat snel nog een keer mijn ogen over haar tekst gaan. Proef ik uit haar woorden dat als ik hier ja tegen zeg, we een deal hebben? Ik heb het idee van wel. Dus? Zeg ik ja? Durf ik hier ja tegen te zeggen? Verdomme Pascal, dit wilde je toch? Dit is wat je toch verlangde? Dit is …
– Nou?
Nog steeds aarzel ik, terwijl mijn vingers de toetsen zoeken en ik al typende op het scherm zie verschijnen:
– Ik heb zoiets nog nooit ondervonden Angela, maar ik wil proberen of ik dat kan eh, ondergaan. Waarbij ik wel aanteken dat ik geen idee heb hoe ik zoiets zal ervaren. Maar begrijp ik hieruit dat we hiermee een deal hebben?
– <glimlacht> Ik heb een positief gevoel over je Pascal, maar voordat ook jij ja zegt, leg ik je eerst nog een aantal zaken voor.
Las ik uit haar woorden een ja? Ja, zie ik als ik haar reactie snel nog een keer lees; het staat er echt. Yes!
– In tegenstelling tot wat je misschien verwachtte: ik ben een commerciële Meesteres. Ik ontvang bij mij thuis, op afspraak, slaven en soms slavinnen of koppels. Dat betekent dus dat, als ik een week naar Spanje zou gaan, ik inkomstenderving heb.
Mijn euforiestemming tempert gelijk, ik vermoed wat er komen gaat: ze gaat me geld vragen. Maar vooralsnog lees ik met stijgende verbazing en een groeiend gevoel van opwinding haar vervolg.
– Daarnaast wil ik niet alleen gaan, maar een vriendin meenemen. Zij is een switch, wat betekent dat zij voor mij mijn slavin is, maar voor jou gaat zij dan mee als ook een Meesteres.
Heb ik hier straks twee Meesteressen in plaats van eentje? Jeetje, dat zal me toch wat zijn! Wauw zeg.
– En voor haar gaan natuurlijk dezelfde voorwaarden van de geheel verzorgde trip op. En ben jij ook voor haar 24/7 beschikbaar. En bruikbaar. Als jij je hierin en in een naar mijn idee redelijke vergoeding van € 2.000 kunt vinden, hebben we een deal.
Wat! Tweeduizend euro? En dat als extra op wat ik voor hen betaal, aan eten en drinken en de retourvlucht? Dat is een absurde eis. Toch, als ik even terugkeer naar de realiteit, wat betaalde ik vroeger voor een uurtje bij een commerciële Meesteres? Dat waren bedragen, variërend van 175 tot 250 euro. Voor een uur! En dan zit ik nu moeilijk te doen over een bedrag waarvoor ik twee (!) Meesteressen een hele week lang (!) over de vloer kan krijgen?
En ja, natuurlijk is tweeduizend euro veel geld en ik weet dat mijn eerste reactie is ingegeven door de situatie waar ik voor het winnende lot in zat en waarin ik iedere cent een paar keer omdraaide voordat ik die ergens aan uitgaf. En zelfs in de tijd dat ik nog werkte, is dit een bedrag dat ik toen bruto (!) in de maand verdiende. Maar in de positie waar ik nu in verkeer is dat bedrag peanuts, geld wat ik gemiddeld in de maand overhoud. En dus wat zit ik me hierover druk te maken?
– We hebben een deal, ik ga akkoord met je vraagprijs en ik zie uit naar de komst van twee Meesteressen die ik een compleet verzorgde trip aanbied.
– Oké. Maar…
Wat nu, nog meer aanvullende voorwaarden?
– … mogelijk haak jij af. Op mij. Je hebt me immers nog niet gezien? Misschien ben ik wel een gekromde toverkol met een grote, donkere wrat op haar neus, haha. Of wil je niet weten hoe ik eruit zie? <grijns>
Nu moet ik zeggen dat ik inderdaad zo gefocust was op de chat, dat ik geen moment meer stil heb gestaan bij hoe zij eruit zou zien.
– Maar ja! Graag zelfs. Ik ben heel benieuwd.
– Waar hoop je op?
Oei, dat is een gemene. Jeetje, waar hoop ik op?
Ze ‘helpt’ me.
– Vast op een jonge, er geil uitziende, goed ogende Meesteres? Grinnn. Nou, dat eerste ben ik al lang niet meer.
Meteen na haar laatste woord heb ik haar op het scherm.  Ik kijk naar een stralend, sprankelend gezicht. Asblond haar dat tot op haar schouders komt. De lippen rood gestift. Groene, lachende ogen. De kraaienpootjes ernaast verraden dat ze inderdaad niet meer tot de jongsten behoort.
“En? Bevalt het wat je ziet?” klinkt haar stem ineens door de luidspreker. “Of valt een 60-jarige niet meer bij je in de smaak?”
Is ze inderdaad al 60? Dat had ik haar niet gegeven.
Ze gaat iets verder van het scherm vandaan, waardoor ze me laat zien dat ze een mouwloos zwart overhemd aan heeft met witte knoopjes, waarvan ze de bovenste twee open heeft. Ze ziet er echt goed uit. En leuk.
“Zeer”, lach ik. “Ik zie je heel graag in het echt hier.”
Ik zie een tevreden lachje bij haar.
“Mooi zo. Maar ik zal me even voorstellen. Ik heet voluit Angelieke Christina, roepnaam Lieke. Voor mijn slaven ben ik Meesteres Angel, of Angela. En zo spreek jij me vanaf nu ook aan, met Meesteres of met Meesteres Angela.”
Omdat ze even stopt, antwoord ik: “Ja Meesteres.”
Ik vind haar stem prettig, warm, energiek, er klinkt opgewektheid in door, iets vrolijks. En ik meen er een accent in te horen dat me doet vermoeden dat ze uit Noord Brabant of Limburg vandaan komt.
“Ik houd van de prettige dingen van het leven, van een goed glas wijn, van fraaie kledij, van verre reizen in luxe resorts. En ik heb een passie voor mooie lingerie, met name voor nylon kousen die ik dan graag op hoge hakken show.”
Ze neemt een pauze om een sigaret op te steken. Gelukkig, ze rookt!
“Ik ben 1 meter 70, weeg 63,5 kilo, maatje 39 van schoen en een maatje meer van kleding. En ik heb een mooie DD-cup.”
Haar vrije hand gaat naar het overhemd en ik zie hoe die één voor één de resterende knoopjes begint los te halen. Wat is ze van plan? Gebiologeerd blijf ik kijken tot haar hand uit het zicht van het scherm verdwijnt. Zij gaat ondertussen rustig verder met haar verhaal.
“Ik ben zeer passioneel in al mijn bezigheden. Positiviteit is mijn tweede naam en alles wat ik doe gebeurt vanuit het hart en op buikgevoel.”
Ze neemt een trek van haar sigaret.
“In mijn dominantie ben ik streng, sta enorm op mijn strepen, ben principieel, maar ben daarin zeker geen onmens. Mijn buikgevoel en passie om te domineren, te heersen over het lichaam en de geest van een slaaf of slavin en mijn sensualiteit en openheid prevaleren in een spel. Wat ik verder belangrijk vind, is wederzijds respect. Waar ik dan ook op afknap zijn mensen die dat niet hebben en op mensen die het woord ‘nu’ gebruiken. Die egoïstische instelling maakt voor een groot deel onze maatschappij een beetje minder prettig, zo is althans mijn mening.”
Ze neemt nog een trek van haar sigaret en legt die dan weg. Met twee handen trekt ze nu het overhemd open. Ik kijk naar een zwart kanten body of catsuit met een soort van bloemmotief die haar tepels niet laten zien, maar wel de inderdaad flinke omvang van haar borsten laat zien. Op slag ben ik geil. Bij haar zie ik een vage glimlach rond de lippen.
“Goed, voor zover de kennismaking. Nu wat anders. Wat zijn de mogelijkheden bij je thuis? Heb je een ingerichte kamer? Of heb je haken aan het plafond en/of ogen in meubels, bed of aan muren?”
“Nee Meesteres.”
“Wat heb je wel aan spullen en kleding?”
“Helemaal niets van dat alles Meesteres, sorry.” Ik kijk haar beschaamd aan. “Maar ik zal ervoor zorgen dat ik voor jullie komst wat spullen gekocht heb hoor.”
“Hm, dat laatste zie ik niet zitten. Dan wil ik het een en ander aanschaffen en dat laat ik voorafgaand aan onze komst bij je bezorgen. Heb je er een budget voor in gedachten?”
“Eh, nee, want hier overvalt u me mee.” Een moment kijk ik haar peinzend aan, om vervolgens de bal bij haar neer te leggen. “Waar denkt u aan, wat is een redelijk bedrag voor zoiets?”
“Dat loopt al gauw in de papieren hoor, je bent zo een duizend euro verder.”
Ik slik. In de bijna drie kwartier dat we nu met elkaar skypen ben ik al minimaal drieduizend euro extra kwijt. En dat voor een weekje, wat ik erg graag wil en waar ik heel, heel erg naar verlang en naar uit kijk. Maar omdat ik ook begrijp dat het zonder spullen niet echt leuk spelen is.
“U bent de deskundige in deze, dus ik laat het aan u over wat u denkt nodig te hebben. Waarbij ik ervan uitga dat u redelijk bent in de aanschaf en niet dat ik hier straks een complete SM-kamer in kan richten.”
Op het scherm zie ik haar breeduit lachen, een lach die ook voluit door de luidspreker klinkt.
“Nee hoor. Ik ga kijken wat ik denk nodig te hebben en dan laat ik je nog weten wat je daaraan kwijt bent en of je daar akkoord mee kunt gaan.”
Ze buigt zich weer naar het scherm toe.
“Dan zijn we er voor nu wel uit slaafje. Of heb je nog vragen?”
“Hebt u al een week voor ogen?”
“Nee. Ik kijk eerst wat ik aan spullen nodig vind voor een leuke week en hoe snel die geleverd kunnen worden. En afhankelijk daarvan prikken we een datum. Maar ik vermoed dat we elkaar over een week of vier wel zullen zien.”
“Moet ik al geld naar u overmaken?”
Ze lijkt heel even te aarzelen, schudt dan haar hoofd.
“Nee. Ik ga eerst naar spullen kijken. Dan wil ik akkoord van je voor het bedrag. En als jij je daarin kunt vinden, maak je dat bedrag over naar een vriendin van me die ik de spullen laat inkopen.”
“Oké. En de tweeduizend?”
“Die betaal je ons uit als we bij je zijn.”
Zwart dus, want dat zal niet op hun bankrekeningen verschijnen, vermoed ik.
“Heb je overigens beperkingen waar we rekening mee moeten houden? Lichamelijke klachten, of anderszins?”
“Eh nee, voor zover ik weet ben ik lichamelijk gezond. En anderszins weet ik ook niets te bedenken.”
“Geef me tot slot even jouw email, je 06-nummer en je volledige adres.”
Ik type het gevraagde voor haar in.
“Goed, dit was het wel voor nu, lijkt me. Wens ik je verder nog een fijne avond.”
“U ook, eh, Meesteres Angela.”
Gelijk na mijn laatste woorden staat ze op offline.