Zondige gedachten bestraft

De affiche die hij in het plaatsje tegen was gekomen en waarop te lezen was geweest dat er in het weekend in het park een middeleeuws festival plaatsvond, had hem enthousiast gemaakt om dat te gaan bezoeken. Het zou ongetwijfeld een leuk uitstapje in deze vakantieweek zijn. Weliswaar had hij geen idee wat hij kon verwachten, maar hij nam aan dat het iets van een oude ambachten markt in zich had, alleen een stuk verder terug in de tijd. En zou zo’n markt niet ook nog Keltische invloeden hebben, bijvoorbeeld in muziek? Ineens moest hij denken aan een vakantie in Bretagne, waar op de camping buiten op het terras voor de bar een duo op een bombarde, een blaasinstrument en een Bretonse vorm van een doedelzak speelden. Hij wist zich dat nog te herinneren, omdat het geluid van beide instrumenten bijzonder luid in de oren had geklonken. En omdat hij toch bij de Kelten en de Keltische muziek was, kwam het Wat zullen we drinken, zeven dagen lang, wat zullen we drinken, wat een dorst van de Nederlandse groep Rapalje. Waarop de man met de gitaar met zijn zware stem riep: “Bier.”
Daar was het straks later op de dag zeker weer voor, met de lucht strakblauw en de zon die de temperatuur rond dit tijdstip van even voor half elf al aangenaam had gemaakt en ervoor zorgde dat niet alleen hij zomers rondliep, in korte broek en T-shirt. Want nagenoeg iedereen voor hem in de rij was in korte broek en de vrouwen, owh hoe heerlijk geil, in een short, rokje met hemdje of blouse of in een jurkje. Kortom, dat waren de geneugten die de zomers met zich meebrachten.
Langzaam schuifelde de rij in de richting van de witte, kleine, vierkante tent kraam, waar de toegangskaarten tot het terrein werden verkocht en die al een middeleeuwse uitstraling had door het puntdak en de banier in top.
Een eindje verderop, bijna bij de ticketuitgifte, stond een gezin. Vader, moeder en dochter, de laatste in de leeftijd van begin twintig. Zij droeg een zwart hemdje dat net nog de heupen bedekte en het eveneens zwarte broekje, waarschijnlijk van lycra, kon niet strakker om haar onderlichaam zitten. De vriend, of vriendin, die ze ooit zou krijgen, was een bofkont om dat fraais te mogen uitpakken. Hij hield het dan wel bij de moeder in haar bermuda jeans en het hemd met de verticale blauwe en witte banen, de blonde haren opgestoken met zo’n bruine haarklem. De vader ontving de kaartjes en het gezin ging aan de kaartjescontroleur voorbij en de toegang tot het terrein door. Hij was bijna aan de beurt, voor hem restte enkel nog een stel en een alweer blonde vrouw, waarvan de brede bilpartij omvat werd door een veelkleurige en strakke joggingbroek. Het waren billen die geheid op uiteenlopende manieren genot konden geven, van eronder liggen en – moeten – likken en ruiken tot aan billenkoek geven.
Het was niet alleen hier, want het spotten, het met de ogen vangen van vrouwen en meiden was iets wat hij altijd en overal deed. Op straat, in winkels, in het park. En natuurlijk ging dat niet op voor iedere vrouw. Nee, ze moesten iets hebben dat hem aansprak. De heen en weer zwiepende staart van een joggende vrouw in een strak joggingpak, een lekkere kont, een paar heerlijke tieten, maar net zo goed een lach op een stralend gezicht. En natuurlijk was het niet alleen het zien, want soms was er ook een gedachte bij wat met hen te doen zou zijn, zonder daadwerkelijk hen daarmee lastig te vallen. Maar verdorie, er waren zovele dingen die leuk of spannend of geil of geil makend waren. Eronder, erachter, erop of ertussen liggen, standje 69, aangelijnd mee moeten kruipen. Of simpelweg genieten door naar haar blote lichaam op bed of onder de douche te kijken. Gedachten of fantasieën die slechts even bleven hangen, omdat de vrouwen en meiden meestal zo voorbij en wegwaren.
Het was zijn beurt. “Eentje graag,” glimlachte hij naar de vrouw die in middeleeuwse kledij gestoken de kaartverkoop deed. Waarna ook hij het festivalterrein op kon en hij gelijk verrast werd door de aanblik van een ‘straat’ waaraan tenten, die eenzelfde uitstraling hadden als die van de tickettent, maar dan een stuk groter.
Naast de eerste tent waar hij op afliep, stond een oudere man naast een jongedame, beiden natuurlijk in de middeleeuwse kledij, die hij instructies gaf hoe zij een strijdbijl moest werpen naar een op ongeveer tweeënhalve meter van hen vandaan geplaatst verticaal omhoog staand houten bord, waarop een in simpele lijnen getekende beer eveneens rechtop stond, wachtend op wat zo op hem afkwam. Het werpgebied was afgebakend met palen, waartussen aan touw gele en zwarte plastic vlaggetjes hingen, opdat de zich eraan vergapende bezoekers in geen geval in de gevarenzone kwamen.
In de volgende tenten waren geen middeleeuwers actief, maar hem was duidelijk wat er uitgestald was, dan wel uitgebeeld moest worden. In de ene kraam lagen en hingen tal van horens die tot gebruiksartikelen waren gemaakt en in de kraam ernaast geslagen touw, dat in het gebruik varieerde. In de vriendelijkste versie hielden twee touwen een plankje tussen zich in als schommel. Een andere was het minst vriendelijk, want van die was overduidelijk te zien dat het een strop was. Want ja, er werden in die tijd mensen daartoe veroordeeld. Of wellicht erger, heksen die na uit gruwelijke martelingen verkregen bekentenissen op de brandstapel kwamen. Of, zoals in de kraam verderop, de dieven en degenen die vreemd waren gegaan, in het schandblok werden geplaatst. Bij de versie op dit feestterrein kon je er voor een bedrag in geplaatst en op de foto gezet worden en na afloop van het bezoek bij de uitgang de fotoafdruk afhalen. Twee jongedames, de ene donkerblond en in wit hemd en de andere lichtblond en in een, gek genoeg op de onderrug dichtgeknoopte lila blouse stonden er ginnegappend bij.
“Ah, toe nou joh, dat is toch lachen.”
“Maar dan ga jij ook daarna hoor!”
“Ja, tuurlijk,” lachte de donkerblonde.
“Beloofd?”
“Ja.”
Dat was iets waaraan hij twijfelde, want toen haar vriendin zich aarzelend tot degene naast het blok wendde, sloeg de ander de hand voor de mond om haar lachen te maskeren. De man schoof het bovenste deel van het blok omhoog. “Maar jij gaat ook hoor!” wilde ze nogmaals de belofte van haar vriendin horen. Die knikte en reageerde met haar “Toe nou maar.” Haar lach klonk erin door. Tot zijn spijt gaf de man bij het blok haar aan om aan de andere kant ervan te komen, zodat zij met het gezicht naar ons toestond. Balen, want waar de beide meiden een zwarte rok aanhadden, was er duidelijk een verschil in lengte. Waar die van de donkerblonde naast hem tot op de knieën reikte, ging die van bij het blok slechts een eindje aan de billen voorbij. Verdorie, dat was toch een aardige aanblik geweest als ze eenmaal in het blok stond. Spannend werd het dus niet, hooguit nog een leuk tafereel. Maar omdat er achter hem ineens muziek klonk, draaide hij zich om.
In zijn oren was het Keltisch, ook al gezien de instrumenten. Een fluit, twee doedelzakken, een trommel en een grote trom. Niet al te lang bleef hij erbij staan, want het geluid drong ver genoeg over het terrein door om verder te gaan. Langs een vrouw aan het spinnenwiel, langs een heuse smid, die met zijn ene hand het ijzer in het vuur hield en met de andere het hout op en neer haalde waarmee hij de blaasbalg aan de praat hield die het vuur aanwakkerde.
Hij passeerde een met tierelantijnen versierde tent van een waarzegster, die doende was de toekomst aan een man te voorspellen. Zou hij dat ook een keertje laten doen als ze strakjes vrij was? Gewoon uit nieuwsgierigheid wat en hoe zo iemand iets deed? Want daarin geloven, nee.
De tent kraam met allerhande houten en rieten gebruiksvoorwerpen en sieraden trok zijn aandacht. Niet eens zozeer vanwege de spullen en spulletjes, maar vanwege de goedlachse kraamhouder en dan met name vanwege de leren bustier, die bijna schaamteloos de aandacht vestigde op haar bepaald niet onaardige en flinke borsten. Omdat ze druk was met iemand die aandacht voor haar sieraden had, kon hij steeds stiekeme blikken op haar en haar boezem werpen. Overigens, als die klant ook een bustier aantrok, zou ze zeer waarschijnlijk eenzelfde aandachttrekker daarin hebben als die van de verkoopster. Omdat hij zag dat de waarzegster net op de schapenvacht op de zitting van de houten stoel voor haar tent ging zitten, liet hij de borsten achter en haastte hij zich haar richting uit, voordat iemand anders van haar diensten gebruik wilde maken.
“Dag,” knikte hij haar toe. “Bent u vrij om mij mijn toekomst te laten zien?”
“Daarvoor ben ik hier, hè?” gaf ze hem glimlachend te kennen. Ze stond op en ging hem over het kleedje voor haar tent in, waar ze naar het stoeltje aan de andere kant van de tafel gebaarde. “Ga zitten en laat me de binnenkant van je handen zien.” Ze boog zich iets voorover en ging met de vingers van haar handen langs de diverse lijnen en diktes op zijn handen. Er verschenen rimpels in haar voorhoofd.
“Wil je het echt horen of moet ik er iets aardigs van maken,” fronste ze en ze keek hem aan.
Haar reactie bevreemdde hem, want ze zat er toch om waar te zeggen? “Is het zo’n somber vooruitzicht dan?”
Ze haalde haar schouders op. “Somber? Och. Maar leuk zal je het niet vinden.”
Het was zijn beurt om de schouders op te halen. “Kom maar op.” Zo erg kon het toch niet worden?
“Ik weet niet of je een relatie hebt of relaties hebt gehad, maar deze lijn, de hartlijn, vertelt me dat als je relaties hebt gehad, die kortstondig en vluchtig waren,” startte ze dan.
Voor zijn geestesoog zag hij hoe hij naar vrouwen en naar meiden keek en zijn gedachten en fantasieën daarbij, waarna die alweer net zo snel weg waren als dat zij uit zijn blikveld verdwenen waren. Gold dat ook voor wat zij hem net zei?
“En je levenslijn vertelt me dat je daar niet echt gelukkig mee bent. Wat overeenkomt met je Venuserg, die me duidt dat je waarschijnlijk een geblokkeerde seksuele energie hebt, waar ook deze, de Lunaberg, me doet vermoeden dat je een disconnectie met de fysieke realiteit hebt.”
Met verbazing en enige vertwijfeling keek hij van de lijnen in zijn hand op naar haar. “Dat eh, klinkt me allemaal wat zorgelijk in de oren. Is er heel misschien ook nog iets blijmoedigs te vertellen?”
“Ik zal nog even kristalkijken.” Ze haalde van de tafel naast haar inderdaad een kristallen bol tevoorschijn. Hij zag alleen zichzelf erin weerspiegeld, maar wellicht dat zij iets anders dan zichzelf zag.
“Ik zie een vrouw die een groot ongemak voor jou met zich meebrengt.”
“Wat voor ongemak,” werd hij ietwat ongerust.
“Dat wordt me niet gezegd, maar…”
Onverwachts schoof ze met een ruk haar stoel achteruit, dusdanig dat hij ervan schrok, wat versterkt werd door een afwerend gebaar van haar handen. “Het is naar, erg naar.” Ze kwam gehaast uit haar stoel omhoog, lijkwit. “Ga weg, ik wil met dit onheil niets van doen hebben.”
Geschrokken van deze plotselinge wending stond ook hij op en onthutst verliet hij de tent. Hij was na dit wel toe aan een biertje. Maar nog onderweg naar de biertent besefte hij dat zij duidelijk iets gezien had. In elk geval iets wat hij wilde weten, dat hij van haar wilde horen en daarom draaide hij zich om, om vervolgens te zien dat de waarzegster het tentdoek voor de toegang dicht had gedaan. En daar zag hij haar, terwijl zij zich op een drafje van haar tent vandaan haastte.
“Hé.” En ook hij wilde het net op een lopen zetten, toen een vrouw hem de weg blokkeerde.
“Jou zocht ik,” hield ze hem tegen. “En ik heb je nu dus gevonden.”
Hij keek langs haar heen, maar zag de waarzegster niet meer, ze was tussen de bezoekers en andere middeleeuwse figuranten verdwenen. De vrouw voor hem, met een soort van gewei van leer op haar hoofd, keek hem aan. Minachtend, leek het wel.
“Jij bent de man die vrouwen beziet als seksuele objecten, waarop jij je geile gedachten en fantasieën loslaat. Daarvoor straf ik je.”
Dit bestond niet, dit kon niet. Dit was …
“Je pik zal straks krom als een banaan tussen je benen naar achteren blijven. In een groter en dikker formaat dan je huidige pik. Van je ballen zal je daarbij geen last ondervinden, want die zitten in je lieskanalen opgeborgen.”
Hij kreeg nauwelijks mee wat ze zei, wat ze raaskalde. Een banaan tussen zijn benen?
“Zo gauw je geilt op een vrouw zal die in omvang nog meer toenemen tot tussen je bilspleet of als je pech, of geluk hebt aan je anus voorbij gaan. Kan je je zaad in je darmen spuiten.” Ze deed een stap opzij en passeerde hem. Als verlamd bleef hij staan, overdonderd door wat hem in korte tijd overkwam. De waarzegster die het over zijn seksualiteit en zijn falen daarin had, toch? En vervolgens de vrouw die hem wist te vertellen dat hij feitelijk een geil mannetje was. Speelden die twee soms onder één hoedje?
Hij draaide zich om, om verhaal te halen, maar ook haar zag hij al niet meer in de menigte. Wat was dat nou voor kutzooi. Hij had het wel gehad met dit stomme festival. Oké, hij nam zo een biertje en hield het daarna voor gezien hier.
Gelukkig stond er in bar kraam een man achter de tap, die hem in een pul een lokaal blond bier tapte. Aan één van de statafels dronk hij, nog steeds verward door het hele gebeuren van daarstraks, van het bier. Goed, overpeinsde hij, dat van de waarzegster kon waar zijn, omdat handlezen simpelweg bestond en als iemand daar een beetje kundig was, kon dus best het een en ander ‘gelezen’ worden. Maar bij de tweede vrouw was het hem nog steeds een raadsel hoe zij met wat ze had gezegd daartoe gekomen was. Was zij soms een helderziende? En had ze op het festivalterrein hier ‘gezien’ wat sommige van de vrouwen en jonge meiden met hem, met zijn gedachten deden? Oké, daar wilde hij dan nog wel in meegaan. Maar de onzin die ze erna had gezegd, dat was lulkoek geweest.
Hij keerde met de lege pul, waarvoor een bedrag aan statiegeld was gevraagd, terug naar de bar en liet die nogmaals vullen en weer aan de statafel was hij in zoverre gekalmeerd dat hij weer oog had voor de omgeving en voor de vrouwelijke bezoekers en zij die figureerden in hun middeleeuwse kledij, waarvan hem opnieuw opviel dat daarbij lijfjes en korsetten bijna standaard kledingstukken waren. Iets wat hij wel waarderen, want wow, wat werden daarmee de borsten fraai samengeperst en omhooggeduwd.
Na het twee bier wilde hij een toilet aandoen, voordat hij hier weg zou gaan en terug naar zijn vakantieadres. Navraag bij de barman leerde hem dat hij toiletwagens bij de toegang tot het terrein kon vinden. Op weg daar de uitgang voelde het raar tussen zijn benen. Alsof er iets tussen bewoog. En groeide. Verdomme, het zou toch niet zo zijn dat? Nee, dat kon niet waar zijn. Maar de weg terug naar de toegang werd behoorlijk ongemakkelijk en hij was dan ook opgelucht toen hij één van de toiletten binnen kon gaan. Waar hij zijn korte broek en slip liet zakken en hij tot zijn afgrijzen bemerkte dat zijn pik gekromd naar achter tussen zijn benen zat en erger, dat hij die niet naar voren kon brengen. Die kromming hield zijn geslacht in de buurt van zijn bilspleet en was daar op geen enkele manier vandaan te krijgen! En hoe moest hij plassen? Kon hij dat nog steeds, als gewoonlijk, zittend op het toilet doen?
Hij ging op de bril zitten en ging met zijn linkerhand voelen waar de eikel zat. Verdomme, hoog tussen de bilspleet dus. Dat betekende dat het een natte kliederboel kon worden en dus trok hij voor de zekerheid zijn T-shirt op.
Het kostte flink wat papier van de rol om het toilet weer droog te krijgen.

De dagen werden weken en het was nauwelijks tot niet te doen met die ‘bananenpik’ tussen zijn benen. Die was in rust al veel dikker en groter dan wat hij eerder had en dat gaf al meer dan genoeg problemen. Bij het zitten zat dat ding in de weg, bij het lopen schoof die irritant heen en weer tussen zijn bilspleet, met soms een erectie tot gevolg. Wat iedere keer gebeurde als hij net als voor deze pik-ellende een vrouw of meid spotte die iets had van zichzelf of aan kleding dat hem prikkelde. En zo’n erectie was geen feest, want de al dikke en grote pik werd een keer zo dik en groot en ja, met mazzel ging die dan tot bovenaan de bilspleet en met pech passeerde die met pijn en moeite zijn kontgat. En omdat hij niet altijd stil kon blijven staan totdat die weer ‘verslapte’, stimuleerde hij ongewild die ‘banaan’ tot aan klaarkomen toe. Bah. En wat ook bah was en bleef was het plassen en dat andere. Dat laatste ging min of meer nog redelijk bij ‘ruststand’, het urineren deed hij zo vaak als mogelijk in de douchecabine.
Uiteindelijk nam de zin in het spotten van vrouwen en meiden en daarmee de lust af en verdween het geil zijn en de geile gedachten en fantasieën. En op een dag besefte hij dat zijn geslacht weer normaal was, als vroeger. En functioneerde als voorheen. Alleen de geilheid was blijvend verdwenen.