Een vakantieliefde lang, 1

Ik zit op mijn balkon, in de zon. Hoog in de blauwe lucht trekt het vliegtuig een wit spoor achter zich en ik volg het met mijn ogen totdat het toestel in een vlakke, witte wolk verdwijnt. Waar die reis heengaat? Dat weet ik niet, maar ik kan er een voor mij fraaie invulling aan geven, namelijk Zakynthos, het in grootte derde eiland in de Ionische Zee, waar ik nu vier weken geleden een achtdaagse vakantie heb doorgebracht.

Op zich houd ik niet van vliegvakanties, omdat ik de auto mis. Een auto die je weliswaar ter plaatse kunt huren, maar wat meestal pittig aan de prijs is voor een week. Wat dan voor het vliegtuig pleit, is dat je in een relatief korte tijd en uitgerust op je bestemming aankomt. Want voor die vakantie was ik om 05.30 uur met Transavia vanaf Schiphol vertrokken en na een directe vlucht van drie uur en 10 minuten was ik er en zag ik onder me Zakynthos, in een zee met verschillende schakeringen van blauw, groen en wit van het water rondom het eiland. De landing werd ingezet en na een korte draai verscheen redelijk dicht naast me een heuvel met steil aflopende rotswanden en onder me de baai waar we in vlogen en waarvan het water zo rap dichterbij kwam, dat ik me afvroeg of we in zee gingen landen. Dan strand, huizen, bijna aanraakbaar zo leek het en de klap van de wielen op de landingsbaan van de Boeing 737-800.
De volgende klap kwam toen ik in de deuropening stond en de warmte me in het gelaat sloeg. Het zou even wennen worden aan de temperaturen hier.
Nadat ik mijn koffer van de bagageband had geplukt, vond ik buiten de aankomsthal meteen de hostess van de reisorganisatie, die me het busje wees dat me naar mijn verblijf bracht, een studio in het plaatsje Vassilikos op het gelijknamige schiereiland. Dat het nog een dikke vijf kwartier duurde voor ik ter plekke was, kwam omdat er meerdere adressen tussen lagen waar mede vakantiegangers gedropt moesten worden. Maar toen ik eindelijk bij mijn onderkomen afgezet was, bleek dat mijn verwachtingen die ik vooraf ervan had ter plaatste nog overtroffen werd. Dit was echt wauw! Een studio met een terras dat uitzicht bood op zee en strand en dat met enkele passen – nou ja, iets meer – te bereiken was. Binnen was het evenzo genieten van de stijlvol ingerichte kamers, met een subtiel vleugje romantiek en genoeg comfort.
Nadat ik me geïnstalleerd had, ging ik allereerst Vassilikos verkennen, dat niet zo groot was en ook niet een echt centrum bleek te hebben, maar langs de doorgaande weg was het knus met winkeltjes en diverse authentieke restaurantjes. In wat een supermarktje was te noemen, kocht ik twee flessen water en fruit. Deze spullen bracht ik eerst naar mijn studio, om daarna het strand op te gaan en met mijn blote voeten door het heldere water te lopen. Waarbij ik al snel doorhad dat het zand licht afliep in de zee, waardoor je lang grond onder de voeten had. Na een verlate, voortreffelijk smakende lunch verdiepte ik me op mijn terras bij welk bedrijf ik een auto, een jeep kon huren. Want uit de informatie die ik over het eiland had opgezocht, waren er meer dan genoeg ontdekkingen te doen die maakten dat eigen vervoer wel een must was. Na enige speurwerk kwam ik uit bij Faros Rentals in het vlakbij gelegen Argasi, die een Suzuki voor me hadden en die ik gelijk voor zes dagen liet vastleggen. Morgenochtend vroeg zouden ze de wagen bij mijn studio langsbrengen, wat ik nog eens een service vond.

Rond een uurtje of negen zocht ik het restaurant vlak bij de studio op, waarvan het terras als vanzelfsprekend uitzicht op zee bood en al drukbezet was door koppels. Als alleengaande had ik verwacht een tafeltje achteraf toegewezen te krijgen, maar nee, ik werd door de gastvrouw naar een nog vrije vierpersoons tafel aan de balustrade geleid. Met een fles Mythos voor me op tafel probeerde ik een keuze te maken uit het uitgebreide aanbod op de menukaart. Ik zat net te wachten op een serveerster om mijn bestelling door te kunnen geven, toen een vrouw mijn tafeltje passeerde en ietsje daaraan voorbij halthield bij de gastvrouw, vermoedelijk om haar te vragen of er nog plek was. Haar witte jurkje was best gedurfd, vond ik. Naast dat het aan de korte kant was, leek het me gehaakt, waarmee het de indruk gaf dat er meer te zien was dan het liet zien. In elk geval droeg ze geen beha, omdat enkel de schouderbandjes van het jurkje over haar schouders liepen. Had ze wel een slip aan? Dat liet de stof me niet weten, maar het kon natuurlijk ook zo zijn – en wat hoogstwaarschijnlijk het geval was – dat ze een string droeg. De gastvrouw schudde haar hoofd, de vrouw draaide zich om en liep mijn kant uit. Was dit niet de kans om haar aan mijn tafeltje uit te nodigen? Misschien als ik adequaat gereageerd had, maar dat niet een ‘tool’ is waarover ik beschik. Wat restte, was dat ik het idee had dat ze sliploos was. Een opwindende gedachte, waarmee ik me bezighield nadat ik de serveerster de keuze van voor- en hoofdgerecht had doorgegeven.

Het was al laat, toen ik toch nog met een glas wijn als afzakkertje mijn terras opliep. Wat kon, want wijn op bier geeft plezier, luidde de spreuk immers. Tot mijn verrassing zag ik haar van het restaurant twee studio’s verderop, in nog steeds het witte jurkje. Ze stond met één voet op het lage muurtje van het terras naar waarschijnlijk de zee te kijken, maar ze draaide zich om toen ze mij hoorde? “Santé,” knikte ze me met een in haar stem doorklinkende lach. Tot mijn stomme verwondering wist ik ditmaal eindelijk eens adequaat te reageren. “Als je wilt, er zit zeker nog een glas in de fles.” “Hmm, lekker, ik kom” en ze liep van haar terras af en over het zandpaadje naar dat van mij. “Hey,” begroette ze mij. “Ik ben Anneloes.” “En ik ben Willem,” lachte ik. “Be my guest,” wees ik naar het andere stoeltje bij het tafeltje, “en dan schenk ik binnen het andere glas in.” Om daarmee op het terras terug te keren, waar zij op me zat te wachten. Op het moment dat ik het glas voor haar neerzette, sloeg zij haar benen over elkaar en liet me daarmee in een fractie van een seconde zien dat ze daadwerkelijk geen slipje aanhad. “Eh, alsjeblieft,” keek ik haar aan en ik zag een glimlach rond haar lippen. “Dank je en nogmaals santé,” hief ze het glas op. “Proost,” pakte ik mijn glas ook op en verslikte me bijna, toen zij er met een twinkeling in de ogen op liet volgen: “Ik heb bijna nooit een slipje aan. Ik vind het namelijk aangenaam zonder en ja, soms maakt het me zelfs opgewonden.” “Juist ja,” aarzelde ik. “Maar laat je er niet door van de wijs brengen hoor,” trok ze even haar schouders op. Dat was erg makkelijk gezegd door haar, want mij kostte het enige moeite mijn aandacht van haar kruis weg te halen. Ik schraapte mijn keel. “Ben jij eh, al lang op het eiland?”
“Nee, ik ben pas laat in de middag aangekomen, dus ik moet nog zien hoe het hier is. Maar ik weet zeker dat het eiland het ontdekken waard is. Zoals dat voor meer dingen geldt.”
Daarvan kon ik er zeker één noemen en waarvan ik mijn aandacht weg probeerde te houden.
“Dus ik ga eens een scooter huren om rond te kijken.”
Daar kon ik mooi op inhaken. “Ook ik ben hier vandaag pas geland en om dezelfde reden als die van jou heb ik vanmiddag geregeld dat ik morgenochtend e een jeep geleverd krijg voor zes dagen.”
“Zo, rijke meneer hoor,” knipoogde ze met alweer die lach in haar stem.
“Nou, rijk, nee. Alleen op vakanties wil ik er wel van genieten. Maar,” gooide ik een voor mijn doen gedurfd balletje op, “ga eens mee als je wilt.”
“Wat aardig van je en daar zeg ik zeker ja op.”
Een antwoord waar ik erg blij van werd en ja, zelfs een beetje opgewonden, want wauw, een hele dag met haar aan mijn zijde op pad gaan? En misschien nog vaker nadat plots nog iets in me opkwam. “Is het wellicht iets  als je morgenochtend hier komt en ook jij je naam als mede chauffeur op het formulier laat zetten? En zonder verder verplichtingen hoor,” haastte ik me er achteraan te zeggen.
“Je maakt het steeds leuker,” lachte ze breeduit, “maar dan op één voorwaarde en dat is dat ik een deel van die autohuur betaal.”
“Oké. En als één van ons een dag of dagdeel alleen weg wil, kan dat ook, goed?”
“Deal.”
Ik vulde de glazen nog een keer, waarmee de fles leeg was en we namen met het ruisen van de zee op de achtergrond door wat we wilden zien en doen in de dagen die voor ons lagen. Met tot slot de glazen leeg verraste ze me nog een keer met “Je bent naar mijn idee op een leeftijd die geen condooms meeneemt op vakantie, toch? Maar,” grinnikte ze en stond op, “die verkopen ze zeker wel ergens op het eiland.” En met nog een “Slaap en droom lekker” liet ze me achter.
Ik volgde haar met mijn ogen, zag haar over het zandpaadje gaan, maar ze ging niet naar haar studio. Ze liep de treden naar het strand af. Ik stond op om te zien wat er ging gebeuren, wat ze van plan was. Wat ging ze nog doen? Nog even pootjebaden dus, zag ik. Ik volgde haar niet, vond het de hoogste tijd om mijn bed op te zoeken.

Met een kop koffie tussen mijn handen zat ik in de ochtendzon op de een-na-laatste tree van het trappetje dat van het terras afdaalde naar het zandpad langs de studio’s te wachten. Op degene die dadelijk met de jeep langs zou komen. En op Anneloes. Die het me vannacht lastig had gemaakt om in slaap te komen en de nacht had me onrustig makende dromen gebracht, een droom die ik me nog deels voor de geest kon halen. Ze had een gordel voorgebonden met een dildo eraan en me daarmee genomen. Geneukt, in mijn kont. Was die maffe droom soms gekomen omdat ik gisteren geen initiatief had genomen? Ik had toch immers wel iets kunnen doen? Haar kussen, strelen, likken. Gedachten die ik moest laten gaan, omdat een meneer in een korte broek en een shirt aan kwam lopen en Anneloes ook, deze keer in een stoffen jurkje in een denimblauwe kleur en met bredere schouderbandjes dan die van het witte exemplaar van gisteren. Toch durfde ik de aanname te maken dat ook daaronder de stukjes lingerie aan zowel onder- als bovenkant ontbraken. Ze droeg een schoudertasje bij zich.
De man bleek inderdaad van het verhuurbedrijf te zijn en het nodige papierwerk en financiële afhandeling waren zo gepiept, waarna er nog door hem een korte uitleg bij en over de jeep werd gegeven.
Na zijn vertrek besloten wij om meteen op pad te gaan. “Ik haal nog snel even wat spulletjes en ben daar zo klaar mee hoor,” gaf ze mij te kennen.
“Oké, dan wacht ik hier bij de jeep.” Ik keek haar na. Verlangend om meer van haar te zien en niet alleen zien, ook krijgen. Als ik maar eens een keertje enig lef durfde tonen, het initiatief nam. Eigenschappen die niet bij mij overstroomden.
Ze was inderdaad snel terug, een rugzakje over een schouder. “Zo, ik heb twee badlakens, een speeltje, zonnebrandcrème en een bikini mee, dat laatste voor het geval het volgens de zeden wenselijk is,” lachte ze. “En water moeten we onderweg kopen.”
“O, een zwembroek ja, die moet ik ook even pakken. En heb ik verder nog wat nodig?” keek ik haar vragend aan. Ze haalde met een lach haar schouders op. “Ik weet het niet en wat we niet hebben is onderweg vast wel te krijgen.”
In de studio aarzelde ik of ik de zwembroek al aan zou trekken. Ja, dat leek me handig, geen moeilijk gedoe op een strand.

Met de soft top kap van de jeep opgerold en beiden met caps en zonnebrillen op waren we er klaar voor. Ik gaf haar de sleutel.  Ze reed ons in de richting van Zakynthos Stad, wat de enige mogelijke route was om met de auto van het schiereiland af te komen. De rijstijl van haar kon ik prettig en gedecideerd noemen. Wat mij op mijn gemak om me heen liet kijken en minder op mijn gemak als ik steelse blikken wierp op het bloot van haar bovenbenen. En daartussen zat wat het jurkje amper wist te bedekken.
“Geniet je er een beetje van?”
Ik kleurde, voelde me betrapt, terwijl ze niet gezien kon hebben waar ik met enige regelmaat naar zat te kijken. Of voorvoelde ze dat?
“Ja, eh, ja. Het is eh, van een adembenemende schoonheid.”
“Ja hè? En dan hebben we pas dit stukje gezien.”
De stad naderde. “Gisteravond hè,” en ik voelde me vreemd genoeg ongemakkelijk, “toen bracht je eventjes condooms ter sprake.”
“Ja, en?” keek ze met een lach naar opzij naar me. “Heb ik je daarmee nerveus gemaakt? En heb je erna van me gedroomd?”
Ik kleurde. “Eh, ja.”
Ze grinnikte. “Vertel, wat hebben we met z’n tweeën gedaan.”
“Nee, dat zeg ik niet.”
“Kom op, doe niet zo flauw.”
Ik slaakte een zucht. “Je deed een gordel om, met zo’n dildo eraan.”
“Een strapon! En heb ik je daarmee geneukt?”
“Ja.”
“Wow, kinky hoor. Vond je het lekker? Wil je het nog een keer meemaken? Maar ik denk niet dat ze een seksshop op Zakynthos hebben hoor. Dus moet het met een kaars, een banaan of komkommer gebeuren.”
Ik zag het haar nog doen ook. “Je plaagt me.”
“Ja. Trouwens, wanneer ben jij voor het laatst van bil gegaan?”
Die overgang verraste me eventjes. “Dat zal acht maanden geleden geweest zijn? Toen is het uitgegaan met m’n vriendin.”
“O. Oké. En daarna heb je niets meer gedaan? Geen one night stand of iets anders?”
“Nee.”
“Hm. Ikzelf wel. Ik heb in die acht maanden vier keer een one night stand gehad, de laatste vijf weken geleden.” We waren even stil, beiden bij onze eigen gedachten. Ik vroeg me af met wat voor types ze haar of hun bed indook. Zou ik ook het type zijn met wie ze het wilde doen? Als ik onze gedachtewisseling juist interpreteerde, leek ik wel een kans te maken, toch?
“We stoppen zo in Zakynthos, want ik denk dat we bij een kiosk, een soort mini-winkel van sinkel die je op vrijwel iedere straathoek vindt, wel slagen voor condooms.”
“Oké,” was ik enigszins verbouwereerd, want betekende dat …
“Tenzij je het niet wilt, neuken, vanavond of strakjes op een stil strand.”
Ik zat even met de mond vol tanden, voordat ik reageerde. “Nou, en of ik dat wil. En meer, want ik wil je maar wat graag verwennen met strelingen, met tongen, met, nou ja, waarmee ik je maar kan plezieren, want dat verdient zo’n mooie vrouw als je bent.”
Weer kijk ze me van opzij kort aan. “Ik en een mooie vrouw?”
“Ja. Of heb je al een tijdje niet in de spiegel gekeken?”
“Jawel. En dan zie ik een vrouw met vetrollen op de heupen en een dikke reet.”
“Dan mankeert er wat aan je spiegel,” schudde ik mijn hoofd om die onzin van haar, “want verdorie, als er toch één iemand lekker uitziet, ben jij het.”
“Je bent bijna aan het kwispelstaarten, zo graag wil je van bil,” grijnsde ze me toe.
“En als jij niet ophoudt, krijg je slaag op de billen.”
“Hm, lekker.” Deze keer hield ze haar aandacht bij de weg. Ik dacht terug aan de droom en de gordel wat ik haar zei en die zij meteen een strapon noemde en de handeling kinky, gevolgd door de opsomming van de andere middelen die ze hier kon gebruiken bij het ontbreken van een strapon. Daarom zou het me niet verbazen als ze een pak billenkoek inderdaad lekker zou vinden.

Ze vond aan de strook die langs de kust liep een parkeerplek. Ik nam het op me haar rugtas mee te nemen en bijna meteen kreeg ik een kus op de mond. “Voor de lieve dingen die je net over me zei,” verklaarde ze. Meteen erna voelde ik haar hand mijn hand zoeken en de vingers die zich ineenstrengelden. En zo slenterden we aan de souvenirwinkeltjes voorbij. Ik liep op wolken onder de stralend blauwe en wolkeloze Griekse lucht.
Het centrum had een paar leuke winkelstraten met, naast een aanbod aan winkels met trendy en elegante artikelen in Italiaanse stijl, ook vele restaurantjes en cafeetjes. En zoals Anneloes al verwacht had, vonden we ook zo’n mini-winkel kiosk op een hoek van één van die straten en ja, de kioskhouder verkocht condooms.
Op een klein terras van een cafeetje gingen we voor een frappé, de Griekse ijskoffie. En op het terrasje maakte zij me op voorhand al warm voor het gebruik van een kapotje later op de dag door even haar benen te spreiden en me zo een iets langere blik op haar vagina te gunnen dan gisteren. Het verbaasde me niet dat er geen enkel haartje te zien was. Ik spiedde snel om ons heen om te zien dat er geen geschokte blikken onze kant opkeken. En zij stak met een vette grijns haar tong naar me uit. “En, glimlachte m’n flamoes je al toe?”
“Nou, maar ik schrok wel hoor. Dat je dat durft, zo in het openbaar.”
“De mensen verwachten zoiets niet en als ze het al in die split second zien, zullen ze eerder iets hebben van huh, zag ik dat goed? Maar kom, er is meer te zien.”
Bij de jeep liet ik haar opnieuw achter het stuur plaatsnemen, ze mocht van mij voorlopig nog een stuk verder rijden.
“Gaan we een end door langs de kust, of zoeken we een aardig strandje op om te zwemmen, misschien een bootje huren en daarmee een stil strandje opzoeken?”
Ik vermoedde wat dat laatste kon betekenen en hoewel ik een strand zelden of nooit opzoek om te zonnen, vond ik deze strandgang prima, dus reageerde ik met “Ja, laten we iets leuks zoeken.”