De herontdekking van het leven

Het was een broeierig warme dag geweest en nog hing de warmte op dit tijdstip, het was even na zeven uur in de avond, in de lucht. Achteraf bezien had hij de wandeling beter voor gezien gehouden, besefte hij. En zittend op een bankje op een pleintje tegenover een voor driekwart gevuld terras verlangde hij naar een koele blonde, die hem best zou smaken. Maar dan zat hij alleen aan een tafeltje en het glas bier zou er wel in gaan, maar ervan genieten in z’n eentje? Het was ook om die reden dat hij nooit meer een restaurant, theater of museum bezocht of op vakantie ging. Iets wat ze met z’n tweeën geregeld hadden gedaan en vaker wilden gaan doen, toen hij enkele jaren geleden met vervroegd pensioen was gegaan. Het plan was geweest om een kampeerbusje te kopen en dan maandenlang door het zuiden van Europa te gaan reizen, Frankrijk, Spanje, Italië en wie weet welke landen nog zouden volgen in dat rijtje. Het was er niet van gekomen, omdat een kwaadaardige hersentumor er niet meer dan zes maanden voor nodig had gehad om haar van dit aardse bestaan te laten gaan. Daarmee was hij in een niet te beschrijven leegte en in een peilloos verdriet terechtgekomen en dat was iets waar hij zonder iemand om zich heen nauwelijks mee om wist te gaan. Want toentertijd hadden ze er bewust voor gekozen om geen kinderen te nemen en maanden voordat bij haar werd vastgesteld dat ze ongeneeslijk ziek was, waren ze verhuisd naar helemaal de andere kant van het land. Voor ruimte, groen en weg van de drukte. Contacten waren daardoor verwaterd en in de periode van haar wegkwijnen was hij alleen maar bezig geweest om er te zijn voor haar.
De stem van een vrouw haalde hem uit zijn sombere overpeinzingen, hij had haar niet eens zien aankomen. “Mag ik erbij komen zitten?”
Hij knikte, terwijl hij omhoogkeek naar wie voor hem was verschenen. In haar rode jurkje hing een boezem waar hij voor een moment met ontzag naar keek, voordat zijn blik verder naar boven ging. Naar haar gezicht, dat vriendelijk, maar ook enigszins bezorgd oogde.
“Ja hoor, neem plaats.” Waarom ze hier wilde zitten en niet koos voor het bankje een eind verderop, boeide hem niet. Hij was allang blij met iemand naast hem met wie hij mogelijk een gesprekje aan kon knopen. Die aanzet daartoe kwam meteen al bij haar vandaan. “Je kwam wat aangedaan op me over.” Verbouwereerd keek hij opzij. “Was dat zo te zien?” Ze knikte. “Ja. En je hoeft me er niets over te vertellen hoor, maar als het je oplucht, bied ik je een luisterend oor.”
Was het hoe ze op hem overkwam, open, vriendelijk, of was er de opluchting dat hij zijn verhaal eens kwijt kon. Hoe dan ook, hij begon. “Ik ben alleen en daarmee bedoel ik ook echt alleen en dat remt me in dingen doen, dingen die ik vroeger dus wel deed, samen met mijn vrouw.” En hij vertelde over zijn vervroegde pensionering en over de plannen die ze hadden, een kampeerbusje kopen en daarmee rondtrekken.” Ze gaf geen commentaar en reageerde ook niet door te hummen of zo, maar op haar gezicht kon hij aflezen wat ze hoorde en wat dat met haar deed. Nadat hij zijn verhaal had gedaan, knikte ze, waarna ze voor zich wees en zei: “Vertel me eens, wat zie je.”
Even keek hij verwonderd opzij, om dan voor zich te kijken. Hij snapte weliswaar niet wat ze daarmee wilde of beoogde, maar oké. “Ik zie een terras, waarop mensen aan tafeltjes zitten, in welke samenstelling dan ook en ze zitten te praten, te drinken, te genieten.” Hij keek opnieuw opzij. “Bedoelde je zoiets?”
Ze schudde ietsjes haar hoofd heen en weer. “Nah, niet helemaal. Kijk nog eens goed en vertel me nogmaals wat je ziet en zeg me ook wat je voelt.”
Wat miste hij? Want was er soms iets bijzonders aan of op het terras te zien? “Eh, de mensen die verstandig zijn, hebben de schaduw van de parasols of de bomen opgezocht. Een enkeling zit aan de koffie, het merendeel aan een verkoelende dronk. Limonade, witte wijn, biertje, een ijskoffie.”
“En wat voel je?”
Tja, wat voelde hij daarbij. Dat hij … Ineens had hij het, hief zijn arm op en stak de wijsvinger van zijn rechterhand voor zijn borst langs haar richting uit. “Ik voel dat wij, als we hier nog even zitten, de kans hebben een zonnesteek op te lopen of flauw te vallen wegens uitdroging en dat we daarom maar eens rap naar de overkant moeten gaan en een tafeltje opzoeken.”
Haar lach was uitbundig. “Op zo’n manier ben ik nog nooit versierd.”
Het lukte hun zowaar een tafeltje aan de zijkant van het terras te vinden, in de schaduw van een lommerrijke boom en kort erna had zij een droge, witte wijn en hij z’n koele blonde voor zich staan. Ze proostten. Kletsten. Wisselden zo de dingen uit, waardoor ze elkaar wat beter leerden kennen. Bijvoorbeeld dat ze beiden hielden van uit eten gaan. Van musea bezoeken, waarbij zijn voorkeur uitging naar moderne kunst en die van haar lag bij de oude meesters. Van vakanties, waarin de cultuur, de natuur, de bewoners en bezienswaardigheden van een land centraal stonden. Dat hij dus weduwnaar was, zonder kinderen. En dat zij gescheiden was en een zoon en een dochter had. Dat zij van koken hield en dat zij nog werkzaam was, als directiesecretaresse. Dat zij Brenda heette en van een vrije dag en daarmee een lang weekend genoot. En van zijn gezelschap, wat hem goed deed en als muziek in de oren klonk. Wat hem nog blijer maakte, was haar vraag: “Heb je al gegeten, Evert?” Waarna ze wat later een stukje verderop in een tapas bar en restaurant hun samenzijn verlengden.
Na het eten begeleidde hij haar naar huis, ze woonde op loopafstand van het plein vandaan en ook was het zijn richting uit, tenminste, naar de bushalte. Bij haar voordeur aangekomen maakte ze hem helemaal blij met de vraag of hij nog een koffie wilde. “Of wat anders, ik heb ook wijn of een biertje in huis.” Maar na de biertjes op het terras en in het restaurant ging hij toch voor de koffie. Waar een ander onderwerp naar voren kwam dat de beide tafels nog niet gepasseerd was.
“Hoe sta je tegenover nudisme? Want ik ga wel eens naar een naaktstrand en ook wil ik altijd nog eens in het buitenland een naturistencamping te bezoeken.” Het was een vraag die hem voorkwam dat ze hem vaker wilde zien. En goh, had hij iets tegen bloot? Nee, dus was zijn reactie dan ook dat hij daar niet afwijzend tegenover stond. “Misschien dat het een optie is om eens met een kampeerbusje in het zuiden op avontuur te gaan? Frankrijk, Spanje?” “En dan op blootcampings staan ook? Wanneer gaan we?” lachte ze. Meende ze dat laatste, samen weggaan en vakantie vieren? “Nou,” fronste hij, “dat kan wel duren, want ik las onlangs dat er geen kampeerwagens meer te huren zijn voor de zomervakantieperiode,” zo moest hij haar, en daarmee zichzelf eveneens, teleurstellen. “Toch zou ik een poging kunnen wagen.” Weer moest ze lachen. “Je hebt me nog niet bloot gezien, misschien trek je dat niet.” Waarop ze de sluiting van haar jurkje openritste en ze het kledingstukje over haar hoofd uittrok.
Ze had niet eens een beha om! Dat hem dat niet eerder was opgevallen. En wat een borsten. Die kwamen bijna tot aan haar navel. Het waren, als hij het oneerbiedig zou zeggen, hangers. Hangtieten. Fraai? Nee. Bijzonder? Ja.
“En dan biecht ik je gelijk nog iets op,” keek ze hem ietwat onzeker aan, “want beter nu dan later. Ik vind het zo nu en dan heerlijk om deze jongens – en ze tikte even tegen haar borsten aan – af te binden of te laten afbinden.” Ze zuchtte. “Kinky hè? En als je nu weg wilt rennen, dat mag hoor.” “Afbinden?” “Ja, met touw, bondagetouw.”
Dat moest hij even laten bezinken en hij kon zich er ook geen beeld bij vormen. “En eh, wat is daar dan eh, de lol van?” Ze lachte. “Het geeft geen lol, maar het geeft mij een kick. Het voelt zo wauw, zo lekker aan.” Hij keek naar haar, in verbazing. Wat een ontboezeming. Wat een mens. Wat een vrouw. Die op haar beurt hem vorsend aankeek. “En, wat vind je ervan? Als je weg wilt, begrijp ik dat. Als je wilt blijven, trek ik mijn slip uit en gaan we naar bed, als je ook zin hebt tenminste.”
Deze keer was hij het die lachte. “Ik neem aan dat je met dat naar bed gaan niet bedoelt dat we gelijk gaan slapen?” Ze grinnikte. “Nee, dat doen we daarna.” En ze trok haar slip uit.

Het was avond. De zon, nog net niet verdwenen achter de horizon, zette de lucht in een goudgele gloed. We liepen hand in hand terug over het semi-maagdelijke, schone en rustige strand van Mazagón in de richting van de ruïnes van de uitkijktoren, die van Romeinse oorsprong is. Om vandaar het pad omhoog te nemen naar de camping Doñana, waar in ons kampeerbusje een fles voortreffelijke Spaanse rosé koud had staan liggen en op ons wachtte om open gemaakt te worden. En met dadelijk een tapas-borrelplankje erbij was deze eerste avond hier helemaal top. En morgen gingen we de beschermde omgeving rondom de camping verkennen, die in het hart van het natuurreservaat Doñana lag. We zaten hier echt in een paradijs midden in de natuur en zoals de hele provincie Huelva hier, in de regio van Andalusië, ons tot nu had betoverd.
Onder de luifel, op de bistrostoeltjes, klonken we op het leven. Ons leven, dat ons in het achter ons liggende jaar een herontdekken van liefde en seksualiteit had gebracht en nog zovele andere dinge had laten ontdekken, zien, beleven, voelen.