De Academie, 6

Het vervolg van dag 1, de middag

We lunchen, de beide meiden aan een tafeltje, ik op de grond. Gelukkig met normaal belegde boterhammen op een bord. En erna gaan we naar boven voor de toegezegde sessie.
De SM-ruimte op de zolder verrast me. Ik ben bij heel wat Meesteressen geweest en heb heel wat ruimtes gezien, van groot tot slaapkamerklein en van een eenvoudige tot uitgebreide inrichting, maar zo royaal en volledig als hier? Het enige wat jammer is, is dat de studentes van die stomme schooluniformen aanhebben. Waarom hebben ze in de lessen niet iets aan van leer of rubber? Nou ja, ik ben al lang blij dat Mylène en haar bi-vriendin Esther niet van die platte schoentjes dragen zoals diverse studentes hier en mijn mentor ook. Nee, dan die van Esther, die kunnen me bekoren. Zalmroze rond enkel en wreef en de neus en de hiel en de hoge naaldhak zijn glanzend zwart. En de donkere panty trekt me ook meer aan dan de vele blote benen die onder de saaie grijze plooirokjes vandaan komen.
Eerder, beneden in de toiletruimte, ben ik bevrijd van de ketting en zijn het oogmasker en de penis gag van het leren hoofdmasker gehaald. De metalen halsband hebben ze om gelaten en vanaf het begin draag ik nog steeds de pols- en enkelboeien.
Nadat ik zoals betaamt de neuzen van hun schoenen heb gekust, is het actie en reactie, iets wat een spel zo leuk maakt. En beiden komen nu al professioneel op me over, wat mij betreft zijn ze al geslaagd voor hun tentamen of examen of wat ze hier ook doen op de Academie. Ik begin vastgezet met mijn rug tegen het Andreaskruis aan. Daarna andersom. Strafbankje. En een sensatie die ik niet eerder heb meegemaakt, aan een draaibaar rad! Waar zij mij bij een eerste draaibeweging nog horizontaal hangen, hang ik bij de volgende echt onderste boven en krijg ik voor even te zien dat Mylène een zwarte slip aanheeft en bij Esther kijk ik natuurlijk tegen het kruis van de donkere panty aan, maar waar doorheen het wit van haar slip te zien is.
En uiteindelijk het genot? Dat komt als Esther me vraagt: “Ben je wel eens geneukt door een fucking machine?” Ik weet waar ze op doelt, maar heb die nog nooit ervaren. Het ding wordt tevoorschijn gehaald en op de grond neergezet. Ikzelf mag ook op de grond gaan liggen en mijn pols- en enkelboeien worden met koorden vastgezet aan in de vloer verzonken ringen. Mijn anus wordt ingevet, de van een condoom voorziene vleeskleurige dildo in een formaat normaal in positie gebracht en jeetje zeg, daarna is het echt een wauw-gevoel om door zo’n machine geneukt te worden. Het is alleen jammer dat ik de handen niet vrij heb om me af te kunnen trekken en dat de meiden wat dan ook gebruiken om me tot een climax te brengen. Wat me later nog eens extra moeilijk wordt gemaakt, als zij mij aan het voeteneinde van een hemelbed tussen de staanders vastzetten en ze naakt op bed elkaar liefhebben en Mylène met een strapon om haar vriendinnetje neukt. En nadat zij is klaargekomen, ik de kunstpik in m’n mond geduwd krijg “zodat je haar heerlijke sappen kunt proeven”. Is er dan geen klaarkom genot voor mij? Jawel. Als ze een oogmasker op het hoofdmasker hebben vastgezet en ik niet kan zien van wie de handen zijn die me aftrekken. Of misschien doen ze het beurtelings. En ik zie niet dat ze mijn ontlading opvangen. In een glaasje, wat ik zie als het oogmasker weer af is en ik voor de derde keer vandaag zaad te proeven krijg, waarvan dus twee keer van mezelf en die andere van slaaf nummer 2. Waarbij ik weer ril bij de gedachte daaraan. Het hoofdmasker wordt verwijderd, de metalen halsband en de pols- en enkelboeien blijven om.

Eenmaal weer afgedaald staat Alice me op te wachten. Ik ‘mag’ mee naar de les nursing, wat aardig kan zijn, maar eerlijk gezegd heb ik het een beetje gehad. Zonet vroeg ik namelijk aan Esther hoe laat het was en met haar antwoord dat het drie uur was, schrok ik. Want verdorie, vanaf acht uur ben ik hier en dat betekent dus dat ik al zeven uur intensief gebruik word. En hoelang staat dat dadelijk weer te gebeuren? En spelen Alice, Mylène en Esther alle drie een rol? Want ook die laatste twee doen mee, of althans, volgen ons naar het leslokaal. Waar ons een opleidster in een wit jurkje staat op te wachten. Dat het niet oogt als een klaslokaal, maar eerder een behandel- of onderzoeksruimte lijkt, laat me een echte gynaecologenstoel zien. En daar maak ik al heel snel kennis mee, als Esther allereerst aan me vraagt of ik die al ken en op mijn ontkennende antwoord lacht ze: “Mooi, dan ervaar je eens hoe wij ons voelen als we wijdbeens in de stoel liggen.”
“Maar wat komt er eerst?” vraagt de opleidster. “Dat een slaaf anaal schoon is,” geeft Alice erg enthousiast aan. “Zal ik één zak vullen? Of gelijk twee?”
“Doe eerst eentje en een plug erin, want ik moet en dus hang ik het trechtertje erboven,” is de reactie van Mylène daarop. Ik heb geen idee waar ze het over heeft, maar het lijkt me in ieder geval niet prettig.
“Dan leg ik hem vast op de behandeltafel,” vult Esther het duo aan.
Ik weet niet of dat vast gelijk betekende of letterlijk was. Hoe dan ook heeft ze me wat later op een met skai bedekte tafel liggen en mijn pols- en enkelboeien vastgehaakt aan ringen die aan de zijkanten ervan rondom geschroefd zitten. Dat de tafel multifunctioneel is, bewijst Mylène als ze een stalen stang eraan vastzet ter hoogte van mijn hoofd. Daaraan twee dwarsstangen die op de uiteinden een horizontale ring hebben. Ze draait die stangen tot boven mijn hoofd en plaatst in de onderste een donkerrode plastic trechter. Aan de kant van mijn onderlichaam rijdt Alice een standaard naar de tafel en zie ik aan een haak de grote, rode zak al hangen die bol staat van het vocht dat erin zit. Het is me ook duidelijk waar de slang aan de onderkant en waaraan het witte kraantje en de canule zit, dadelijk ingaat. Dat is zover als Mylène het lokaal weer in komt, met in haar hand een fles waarin ik een lichtgele inhoud zie en als dop wat een speen is? Terwijl Alice de canule mijn anus inbrengt, laat Mylène de ring met trechter zakken totdat het uiteinde ervan in mijn mond zit. In de andere ring plaatst ze omgekeerd de fles met het gele vocht. Aan de andere kant van me voel ik de warme vloeistof mijn darmen in lopen. Kort erna proef ik wat er uit die fles vandaan komt: dat is overduidelijk lauwwarme urine! Om de tafel staan de drie meiden en de opleidster het geamuseerd aan te zien. Waar de zak aan de standaard langzaam minder bol wordt, bolt mijn buik juist op. Angstig kijk ik naar de rubberen waterzak, want veel meer kan ik niet hebben. Waarschijnlijk heeft de opleidster m’n blik gezien, want ze ziet me aan en zegt: “Nog een half litertje, schat ik.” Pfff, kreun ik in mijn gedachten, terwijl ik nog steeds de inhoud van de geleegde blaas van Mylène slik.
Eindelijk verdwijnt de slang uit mijn kontgat en meteen wordt die vervangen door een plug, die er meedogenloos in gaat en opgeblazen wordt! Plagend duwt Esther op mijn buik. “Hmm, hoeveel maanden ben je al?”
Pas als de fles boven me leeg is, word ik losgemaakt, gaat de plug eruit en moet ik me naar het toilet haasten om me te legen. “En blijf zitten totdat je het idee hebt echt leeg te zijn,” zegt de opleidster me, terwijl ze de toiletdeur sluit. Het gevoel alles aan vocht kwijt te zijn duurt, want telkens als ik opsta, voel ik alweer aandrang. Als ik weer in het lokaal verschijn, moet ik de gynaecologenstoel op, de benen in de standaards en nadat m’n onder- en bovenbenen vast zijn gezet met riemen, gaan mijn polsboeien met een hangslotje aan elkaar en worden boven m’n hoofd met koord vastgezet.
“In deze training zou ik jullie laten zien hoe je een slaaf meer en meer toegankelijk maakt,” zijn de voor mij niet geruststellende woorden van de docente tot de studentes. Ongerust zie ik haar blauwe latex handschoentjes aantrekken. Ze pakt een krukje en zet dat voor de stoel en dus tussen mijn gespreide benen neer. Ze pakt een flacon waarin glijmiddel blijkt te zitten en ze smeert dat in een flinke hoeveelheid rond mijn anus. Waarna ze een vinger in mijn kontgat stopt. Twee vingers. Drie. Ik zucht. “Ontspan je, want dadelijk gaat mijn hele hand erin.” Ik schrik. Nee, dat gaat toch niet gebeuren?
De vingers en duim worden bij elkaar gebracht tot een taps toelopend geheel en gaan zo weer in de richting van, duwen ertegen, dringen naar binnen. Totdat het brede deel van de hand de toegang heeft bereikt en ik met een luid en duidelijk “Auww” laat weten dat dat niet gaat. Er wordt glijmiddel aan toegevoegd. “Ontspan je,” geeft ze me nogmaals aan, “want hoe dan ook, mijn hand gaat erin.” Ik sluit mijn ogen, steun, kreun, vloek. En dan, verdomd, zit die hand er daadwerkelijk in. Ik zie alleen haar pols nog maar. Haar vingers spelen in mijn darmen en nu de pijn verdwenen is, voelt het niet eens onaardig aan. En eigenlijk voelt dat gefriemel zelfs lekker aan.
“Wie wil het ook proberen?” trekt de opleidster haar hand terug. Of ik er blij mee ben dat ze alle drie enthousiast reageren?
Alice is de eerste die plaatsneemt. Haar hand lijkt me smaller, of is het omdat ik al voorgerekt ben? In elk geval gaat die van haar er redelijk makkelijk en zonder al te veel pijn in. De hand van Esther is breder. Daardoor gevoeliger. “Ga er eens dieper mee in?” zegt de opleider die naast haar staat toe te kijken. Dat is niet aan dovemans oren gericht. Ze laat de onderarm tot halverwege naar binnen gaan. “Als het goed is voel je enige weerstand en ga je van de dunne de dikke darm in.” Als uiteindelijk ook Mylène haar beurt heeft gehad, heb ik het gevoel dat er wel een hoofd mijn sluitspier kan passeren.

Het is etenstijd geworden en ik mag, samen met mijn lotgenoten, aan een ronde tafel aan het diner. Alleen gaat dat natuurlijk niet zo simpel als gedacht, of gehoopt. De polsboeien worden aan elkaar gekoppeld middels een ketting van drie schakels. Mijn rechter aan de linker van mijn buurman en zo rond, totdat mijn linker aan de rechter van mijn andere buurman zit. En probeer zo maar eens te eten. Dat vraagt afspraken. Wie brengt eerst zijn hand naar de mond, of snijdt het vlees, enzovoorts. Maar ondanks dus een heel gedoe, zijn we allang blij met een fatsoenlijke maaltijd.

Als we klaar zijn met het eten en weer los zijn van elkaar, staat mijn mentor Mara achter me. “Ik zal je eindelijk je onderkomen voor de nacht laten zien en mag je me straks ook vertellen hoe je dag is geweest.”
Mijn verblijf blijkt een langwerpige cel te zijn, met een heuse traliedeur en binnen een smal ijzeren ledikant met erop een met skai beklede matras en een dekbed. Achter in een chemisch toilet, een wasbak en een plankje met een tandenborstel en tandpasta. Eronder, aan haakjes, een washandje en handdoekje. En het is cel 3, met links en rechts ervan de andere vier.
“Een wel erg simpel onderkomen,” concludeer ik hardop. “Ja, maar na zo’n vermoeiende dag denk ik dat je gauw genoeg de slaap vat,” is mijn Mio optimistisch. Dat zou inderdaad zomaar kunnen zijn, als ik de dag overdenk en zittend op de rand van het bed met haar naast me die met haar deel.
Het is zeven uur als Mara me achterlaat in de cel en de deur achter zich in het slot doet. Ik ga op het matras liggen, want wat kan ik anders? Het valt me nu pas op dat de randen van het ledikant net als bij de eerdere behandeltafel ogen heeft die hier in het metaal vast zitten. Dus zou ik ook vastgelegd kunnen worden wanneer ik, ja wat, stout ben geweest? Ongehoorzaam?
Ik hoor mensen de gang in komen. Nummer 1 passeert mijn cel met een mij onbekende Mio. Zo worden de andere cellen kort erna ook gevuld en zijn we weer met z’n vijven bijeen. Nou ja, wel door de muren van de cellen gescheiden, maar we kunnen met elkaar communiceren.

Het vervolg van dag 1, de avond

Ik doezel weg, totdat ik daaruit ruw word gestoord als mijn celdeur opengaat en de blondine, de Mio die ik bij de eerste kennismaking met de andere slaven heb gezien, in de deuropening staat. Zij was het die één van ons meenam om als puppy gebruikt te worde, herinner ik me. Ik hoop niet daar ook voor gebruikt te worden, sterker, ik had de hoop de avond en nacht in m’n cel te kunnen doorbrengen, omdat ik op ben. Ze haakt een zware en lange ketting aan mijn halsband. “We zijn nog toe aan een verzetje,” en ze neemt me mee de gang door en de trap op naar boven. Naar een kamer op de eerste verdieping, waar op de bank eveneens twee aan mij bekende gezichten op onze komst zitten te wachten. Het zijn de studente met het zwarte haar dat tot bijna aan haar middel reikt en de donkerblonde Mylenna die die haren deels achter op haar hoofd heeft samengebonden met een elastiekje en ze is ook degene waar ik weg van ben.
Door een in het plafond verankerd oog gaan twee koorden in eenzelfde lengte tot bijna aan de grond toe naar beneden. De ketting wordt losgehaald, waarna mijn polsen achter mijn rug met tape worden vastgebonden door de blondine, terwijl Mylenna en de zwartharige erna het ene uiteinde van de touwen achter m’n scrotum vastknopen. Het doel ontgaat me, want wat gaan ze dan doen met het andere einde? Nou, met z’n drieën eraan trekken dus, totdat het touw strak staat en mijn balzak de penis die niet in erectie, want moe van deze dag, opduwt tot een horizontaal standje. Mijn bekoorlijke Mylenna komt achter me staan en trekt me aan mijn haren achterover, terwijl de twee anderen aan de touwen blijven trekken waardoor ik gedwongen word om op m’n tenen te gaan staan. De meiden hebben de grootste lol om mijn angstige kreten. Als mijn benen beginnen te trillen en me nauwelijks weten te houden, laten de meiden de koorden vieren en laat Mylenna mijn haren los. Ze voeren dit spelletje nog een aantal keren uit, totdat ik niet meer kan en ze de tape loshalen en ik op de grond liggend mag bijkomen. Ik krijg nog een glas water van hen te drinken – wat bijna een godendrank voor me is – en erna brengt de blondine me weer terug naar mijn cel. Ik vergeet niet haar te bedanken en nog voordat ze de celdeur dicht heeft en op slot gedaan, lig ik op het matras en onder het dekbed, doodop.

Een week later

Op de zondagochtend ben ik in alle vroegte naar huis gereden en na een rit van iets langer dan twee uur ben ik weer thuis en gelijk duik ik mijn bed in. Om er pas halverwege de avond niet uitgeslapen, want nog steeds moe, uit te komen.
Dat ik de periode van een week in Luxemburg heb doorstaan, mag een wonder heten. Want de dagen na dat eerste intensieve etmaal waren van eenzelfde heftige gehalte. En om juist dat dag in dag uit te ervaren, maakte dat het me zwaarder en zwaarder viel en er op de woensdag zelfs een gesprek met Lady Estelle nodig was om me de rit als lesmateriaal uit te laten zingen.
Maar ondanks dat het afmattend was, moet ik toegeven dat het ook bijzonder was om mee te maken en zelfs dat ik in de lessen dingen heb opgepikt die ook voor mij leermomenten waren. Ik heb het gedaan, het was soms boeiend, zeker vermoeiend en wat in ieder geval vaststaat voor me, is dat het eenmalig was.

En heeft het me nog iets opgeleverd? O ja, want de zaterdagavond hebben de meiden met wie ik bijna dagelijks omging, Mara mijn mentor, Alice die inderdaad een jongere zus van Mara bleek te zijn, de brillenvrouw Karin, Mylène die me via haar zus Livia voor het Academie-avontuur had uitgenodigd, haar bi-vriendinnetje Esther en de woest aantrekkelijke Mylenna, een afscheidsfeestje voor me georganiseerd. Wat ik erg tof van hen vond.
En heeft het me nog iets meer opgeleverd? Ja, glimlach ik. Over twee weken, als de opleiding voor dit trimester erop zit, haal ik Mylenna op van de Academie.