De Academie, 4

Het vervolg van dag 1

Mio Mara verdwijnt door een deur tegenover het schandblok. Het duurt niet lang of ze komt alweer terug, met drie zwepen in de handen waaronder een bullwhip, zie ik. Zoals ik ineens ook vanuit een ooghoek een beweging rechts van me zie en als ik mijn hoofd in die richting draai, heb ik drie studentes in beeld. Die Mara uitbundig begroeten. “Ohh, nieuw speelgoed”, “Gelijk goed bezig, Mara”, en eentje: “Mag ik meedoen, Mara?” Die gelijk reageert: “Ja hoor. En als je er nog een paar zwepen bij pakt, Alice. Dan maken we er een heerlijk feest van voor nummer 3.”
Ze heeft dezelfde donkere kleur haar als van Mara, stel ik vast als m’n ogen haar volgen naar de deur waarachter vandaan mijn mentor de zwepen vandaan haalde. En qua bouw en lengte verschillen ze ook nauwelijks, ze zouden een tweeling kunnen zijn. Als ze weer tevoorschijn komt, heeft ze een zweep met één strook en een zweep met diverse stroken in een hand. Nou, dat belooft wat voor me.
Mara, die zich achter me heeft opgesteld, begint alvast mijn billen op te warmen. Waarbij ik de indruk krijg dat het echt een opwarmen is. Zoals het feitelijk hoort, omdat je erna meer kan hebben dan. Voor me vraagt Alice Mara wat de reden is dat ik gelijk in het blok gezet ben. “Omdat het een stijve kreeg toen ik het vertelde wat er zoal in het tuinhuis kan gebeuren.” Ik ben ook dus geen hij meer, maar gedegradeerd tot het. En steeds bij ‘het’ komt de slag van de zweep harder neer op mijn billen. “Dus ik heb het beloofd die geilheid er gelijk uit te slaan.”
Alice, die nog steeds voor me staat, richt zich tot mij. “Je geilt dus op meiden die met elkaar spelen? Of op meiden in schooluniform? Welke van de twee wordt het, 3?” Haar zwepenvrije hand gaat aan de voorkant van haar plooirokje naar beneden, naar de zoom. En tilt die op, zover dat ik net haar slip te zien krijg. Die wit is. Ze maakt het me knap moeilijk, om wat ze doet en vanwege de vraag. “Ik eh, misschien kwam het door alles tot dan toe, Mio Alice.”
“Ah, je bent dus constant een geil slaafje. Dan hebben we er een hele week plezier van om dat eruit te krijgen,” richt ze die laatste woorden tot Mara, laat het rokje zakken en ze loopt gelijk weg van me, om het blok heen. En dan begint het, twee zwepen die op mijn bovenbenen, billen en rug terecht komen in een afwisselend ritme, waarop ik me niet weet in te stellen. Ik kronkel, probeer soms weg te draaien, vloek binnensmonds en een enkele keer hardop en ik moet hen op een gegeven moment om genade vragen.
“Goh, wat een watje, want eigenlijk vroeg hij het veel te snel, hè Alice?” klinkt de spot in de stem van Mara door, terwijl ze het blok ontsluit en openklapt. “Ja, daar moet deze week echt verbetering in komen, maar dat zal ons wel lukken.” Voordat ze verdere plannen gaan maken, komt er een andere studente de binnenplaats op. Ze draagt een zwarte panty, is het eerste dat me opvalt. Verder dat ze superkort, zwart haar heeft dat in een boog langs haar oren gaat en die dus vrijlaat. En dat de punt van de stropdas niet eens tot haar navel reikt, omdat de das in een kromming over haar flinke rondingen gaat.
“Hoi meiden. Ik ga het nummer 3 van jullie meenemen, omdat boven de kennismaking met de andere nummers gaat plaatsvinden.”
“Oké,” reikt Mara het leren lusje van de ketting van de halsband aan haar over. “We komen het later wel weer tegen.”
“Ja. Maar jij gaat niet mee? Want je bent ook haar mentor, toch?”
“Ja, klopt en nee, ik ga niet mee, ik moet naar Lady Estelle.
“Oké.” Met een ruk aan de ketting gaat ze me voor naar de deur waardoor ik vanmorgen de binnenplaats ben opgeleid. In de hal neemt ze me nabij de voordeur mee de trap op naar de bovenliggende verdieping. Ze voert me een kamer in, waar drie lotgenoten op hun knieën op de vloer zitten met de ruggen naar een ijzeren ledikant, met op een dun matras drie studentes keuvelend met elkaar de wachttijd doorbrengen. “Zo, we zijn voor nu compleet, nummer 5 is met toestemming pas aan het einde van de ochtend hier.” En tegen mij: “Op je knieën ernaast jij.” Ik heb de anderen snel in me opgenomen. Degene die het verst van me afzit, heeft net als ik ook een zwart masker om. Die daarnaast heeft niets wat zijn gelaat verbergt. Die naast hem en waar ik naast moet knielen, heeft een zwart stoffen masker met ooggaten om. Achter hen en nadat ik naast diegene ben geknield ook achter mij, staan ronde metalen bakken, zoals die voor de hond of kat. Maar wat daar de bedoeling van is of kan zijn? Ze haakt de ketting los van de halsband en vanuit mijn ooghoek zie ik hoe ze die op een hoog tafeltje naast de deur neerlegt en er vandaan een elektrische vliegenmepper pakt en daarmee achter ons komt staan. Wat is ze verdorie van plan daarmee te doen?
“Staan jij,” port ze mij in de rug en zo gauw ik daar gehoor aan heb gegeven, slaak ik een gil en gooi ik in een schrikreactie mijn handen en armen omhoog als de onder spanning staande draden van het metalen rooster van de vliegenmepper mijn rechterbil raakt, meteen gevolgd door de andere bil. De meiden op het bed gieren het uit van het lachen. De hoofden van de geknielde slaven draaien zich mijn kant uit, maar Zwarthaar corrigeert hen gelijk met haar: “Voor je kijken, jullie!” Jeetje, dat was best heftig, hoewel mijn reacties eerder van de schrik waren dan dat het een pijnlijke ervaring was. Als ik weer op mijn knieën zit, zijn de anderen één voor één aan de beurt. Omdat zij weten wat er staat te gebeuren, is hun response een stuk gematigder. Als we allen aan de beurt zijn geweest, moeten we ons omdraaien en de metalen voederbakken met de mond oppakken. De meiden op het bed joelen en de twee die aan de buitenkant zitten gooien iets naar ons toe. Het lijken me gewone koekjes, maar je weet het maar nooit, is wat ik in de korte tijd al geleerd heb. We moeten met de bakken tussen onze lippen naar onze eerdere positie draaien en ze voor ons neerzetten. Waarop we overeind moeten komen. De blondine van het trio staat op van het matras, met in de hand een pak koekjes, waarvan er zonet al enkele naar ons toe zijn geworpen. En waarvan zij bij ieder van ons er eentje in de mond duwt. “Dan kan één van jullie alvast aan het idee wennen dat één iemand straks mijn puppy is.” O mijn god, laat mij dat niet zijn, ondanks dat het ‘bazinnetje’ er lekker uitziet, want dat is zeker. Hoewel het gelijk ook de angstig makende vraag oproept wat de andere drie dan te wachten staat. Als ze achter ons staat, hoor ik haar zeggen: “En jij wordt het,” gevolgd door een hoorbare pets op waarschijnlijk zijn billen. Het zijn in elk geval niet die van mij. De slaaf met het oogmasker is degene die uit de rij wordt gehaald.
Zwarthaar komt voor de resterende drie van ons staan en ook de twee overgebleven studentes voegen zich bij haar. Ze richt zich tot de andere zwartharige, van wie het sluike haar tot bijna aan haar middel reikt. “Voor de les ‘zwepen en ander slagmateriaal’ mag je één van die twee kiezen,” geeft ze haar medestudente de keuze, “omdat nummer 3 even genoeg voor de kiezen heeft gehad daarstraks.” Waar ik haar voor die afwijzing dankbaar ben. Het wordt de slaaf zonder gezichtsbedekking, waarmee wij beiden met het masker overblijven, voor? Net als we dat te horen krijgen, komt mijn mentor binnen en ze fluistert eerst Zwarthaar en daarna de overgebleven studente iets in de oren. Die laatste steekt haar vinger op. “Mag ik?” roept ze wel erg enthousiast. “Prima,” reageert Zwarthaar en ze richt zich tot mijn lotgenoot naast me. “Dan ga jij met mij mee voor de les ‘nursing’.
“En jij,” grijnst mijn mentor, “gaat met ons beiden mee voor de les ‘wat te doen met bronstige slaafjes’, hoewel dat niet tot het standaard lesmateriaal behoort. Het hoort eerder thuis bij de lessen ‘humiliation’.” Ik vraag me met enige vrees af of dat onder de noemer plezierige les zal vallen. Ze pakt de ketting van de hoge tafel en haakt die weer aan mijn halsband. In haar ogen zie ik pretlichtjes als ze me zegt: “Mylenna en ik gaan met volle teugen van jouw neukpartijtje genieten.” Een neukpartijtje? Suggereert ze daarmee dat ik seks met iemand ga hebben? “Dus kom.” En ze trekt me mee de deur uit, gevolgd door de donkerblonde Mylenna, die die haren deels achter op haar hoofd heeft samengebonden met een elastiekje. We gaan een flink aantal deuren verder voordat ze bij eentje stopt en die opent. Zal het de slaapkamer zijn van Mira? Nee dus. Het is een kamer met een dressoir, een kleed op de grond voor een driezitsbankje en met haar rug tegen de bank geleund zit tot mijn afgrijzen een vrouw met strogeel haar in haar blote kont op de plankenvloer, de armen in wat misschien een uitnodigend gebaar voor moet stellen licht gebogen vooruit. Ze is een sekspop. Terwijl Mara de ketting loshaakt en me ook ontdoet van de halsband, sleept Mylenna de pop alvast naar het kleed, waar ze haar op de rug neerlegt. Ze heeft de benen licht gespreid en de gaten die haar vagina en kontgat voor moeten stellen, glinsteren van vermoedelijk een glijmiddel. Mara pakt een blisterverpakking met een condoom van de armleuning van de bank en ze scheurt de verpakking open. Mylenna neemt mijn ballen en pik in de handen. Haar gezicht is vlakbij bij masker, haar lippen zijn vaneen en haar tong glijdt erlangs. Ze maakt kussende en kreunende geluiden terwijl haar handen me daar beneden stimuleren. En hoewel ik ertegen vecht, krijg ik een erectie.
Mara neemt de plaats van haar studiegenoot in en rolt het condoom om mijn pik af. Ze grijnst als ze me toefluister: “Laat ons maar eens zien hoe het geile slaafje de liefde bedrijft. En zorg ervoor dat het condoom dadelijk gevuld is met je zaad.”
Ik doe de twee passen naar de pop en terwijl ik tussen haar benen neerzak, moet ik echt een opwindende seksbelevenis voor de geest halen omdat ik anders mijn erectie niet vast weet te houden. Wat het met me doet om bekeken te worden tijdens mijn eh, handelingen kan ik niet inschatten. Ik voel er op dit moment, tussen de benen van de pop gezeten, een lichte gêne bij. Omdat, ja, waarom? Omdat ik het met een opgeblazen pvc-vrouw moet gaan doen? En twee aangeklede vrouwen toekijken? Nou ja, laat ik mijn pik maar in dat de vagina voorstellende gat steken, voordat mijn erectie weg is. Ik sluit mijn ogen en neuk Mylenna, die ik leuker vind dan Mara. Of zal ik die dadelijk in haar achterste nemen? Het zijn die gedachten die me toch genoeg opwinden om een stijve te behouden. En als ik mijn hoogtepunt voel naderen en mijn ogen open, zie ik het gezicht van de pop bij iedere stoot op mijn gezicht afkomen en waarom me dat het extra zetje geeft om mijn zaad te lozen? Geen idee.
Er klinkt gejuich vanaf de bank als zij merken dat ik klaargekomen ben. Als ik me terugtrek uit de vagina vandaan, is Mara al bij me. Ze duwt mijn lid neer en haalt het condoom ervan af, zodanig dat er geen zaad verloren gaat. De basis houdt ze tussen duim en wijsvinger vast. “Ga op je knieën zitten en doe je mond open. En houd die open!” Ook Mylenna staat nu bij ons, een grijns op haar gezicht. Die nog breder wordt als ze toekijkt hoe Mara met de andere hand de top van het condoom ook beetpakt, om het daarna omgekeerd boven mijn gezicht te houden. En ja, hoe haar duim en wijsvinger vervolgens de basis loslaten en die vanaf de top het zaad, mijn zaad naar beneden persen en mijn kakement laat ingaan. “En doorslikken.”
“Lekker?” staat Mylenna naast mij te genieten van mijn ongelukkige blik. “Smaakt vast naar meer, hè? Misschien dat de andere slaven je vol kunnen spuiten. Zie je het al voor je, hoe ze om je heen staan, zich aftrekken en dan …” Haar grijns gaat over in een schaterende lach en ook Mara doet daarin mee. Ik deel hun vreugde beslist niet, gruw bij de gedachte alleen al om de mannen masturberend om me heen te hebben staan en bijna klaar om te spuiten. Gatver.
Als ze uitgeschaterd zijn, vraagt mijn mentor aan haar medestudente wat haar les dadelijk is. “Vervolglessen in vernedering. Zal ik drie daarvoor meenemen?”
“Ja, graag.” En naar mij: “Dan zie ik je waarschijnlijk vanmiddag weer een keertje en zo niet zoek ik je in je cel nog even op voordat ik ga slapen.”
“Eh,” kijk ik aarzelend van de ene naar de andere Mio. “Is er ook een koffiepauze? Want ik zou eigenlijk wel een kopje lusten.” Ze kijken elkaar hoofdschuddend aan. “Hij denkt zeker dat hij in een café of zoiets zit,” acteert Mara verbaasd. “Ja, of in een hotel met roomservice,” speelt Mylenna mee in die verbazing. “Maar op zich vind ik het voor ons wel koffietijd,” is het mijn mentor die doorgaat met plagen.
Iets later zitten de dames aan een tafeltje achter een Senseo en zit ik op handen en knieën naast het tafeltje met voor me de bekende metalen bak, gevuld met water en ja, dat ik dus als een hond of kat op moet lebberen. En ik begin me af te vragen wat ik me in hemelsnaam op de hals heb gehaald door ja te zeggen tegen een verblijf hier en dat ook nog eens voor liefst een periode van een hele week. En dat dankzij Mylène, de jongere zus van Livia. Die laatste is een vriendin van me en haar zusje ‘studeert’ hier. En het stomme is dat ik haar altijd wel een bazig typetje heb gevonden, maar nooit heb ik gemerkt of zelfs vermoed dat dat kleintje iets van dominantie gevoelens in zich had. En heeft dus, want ergens op de Academie loopt ze rond. Het zal ongetwijfeld een kwestie van tijd zijn dat ze me opzoekt, neem ik aan. Als ik hier dan nog ben, want verdorie, met die heerlijke geur van koffie boven me vandaan heb ik de neiging het voor gezien te houden. Oké, in het schandblok staan en met de zwepen krijgen, is zeker mijn ding. Maar voor de rest, mwah.
De dames zijn uitgekletst als ze de koffie op hebben en Mara weet ik waar heengaat en ik Mio Mylenna moet volgen naar een les over vernedering. Joepie, maar niet echt dus.