De Academie, 1

De tafel is afgeruimd en de vaatwasser is het werk aan het doen dat ik thuis zelf moet doen. Wat dat betreft ben ik jaloers op mensen die zo’n apparaat hebben staan, zoals mijn vriendin Livia. Die weer de sterren van de hemel heeft staan koken en nu met koffie en een aperitiefje de woonkamer inkomt. Ze nestelt zich bij me op de driezitsbank, in de andere hoek ervan.
“En wat steekt erachter dat je me zo verwent?” Een geamuseerde lach klinkt daarbij door in mijn stem.
Ze zet het kopje koffie dat ze net heeft opgepakt, terug op het donkere glas van de salontafel. “Ben ik dan zo makkelijk te doorgronden?” speelt een glimlach rond haar mond. “Maar oké, ten eerste was en is dat omdat het te lang geleden is dat we elkaar gezien hebben. En daarbij omdat ik je wat wil vragen. Niet voor mezelf, maar voor Mylène.”
“Hé, hoe is het met haar?”
Ze is de jongere zus van Livia. In leeftijd schelen ze anderhalf jaar en in karakter kan je bijna zeggen dat ze lichtjaren van elkaar verschillen. Waar Liv zacht en meegaand van aard is, heb ik haar zus ervaren als dwars en dwingend.
“Ze volgt een opleiding…”
“Hè?” frons ik de rimpels in mijn voorhoofd. “Ze was toch klaar met haar studie?”
“Ja, dat klopt. Alleen doet ze nu een opleiding die bij haar karakter en gevoelens aansluit, zal ik maar zeggen.” Ze gaat rechtop zitten, trekt haar benen op en ze slaat de armen er omheen. Het valt me daarbij op dat ze sneller met de ogen knippert nu ze vervolgt: “Ben jij nog steeds in eh, SM? Met pijn en onderdanig zijn en zo?”
Verbluft staar ik haar aan, want de vraag verrast me, omdat ik weet dat zij er niets mee heeft.
“Ja, hoezo?” is dan ook mijn wat aarzelende reactie. En misschien is die aarzeling eveneens ingegeven omdat het alweer enige tijd terug is dat ik iets in die richting ervaren heb.
Liv slaakt een diepe zucht. “Dat heeft met Mylène van doen.” Eventjes schudt ze haar hoofd in wat op mij overkomt als een misprijzend gebaar, voor ze verder gaat: “Voor mij is het te kolderiek voor woorden dat zoiets bestaat.” Even gaat het door me heen dat ze nu op het SM doelt en dat terwijl ik haar toch als ruimdenkend ken. “Ze volgt namelijk een op Engelse leest gestoelde en liefst drie maanden durende scholing, die haar naar eigen zeggen opleidt tot een klassiek geschoolde dominante.”
“Ik neem aan in een studio van een commerciële Meesteres?”
“Nee. Het is echt een eh, instituut.”
Ook ik zit nu even met de ogen te knipperen. Eén omdat dat totaal onbekend aan me is en het me net als dat bij Liv het geval is, tamelijk absurd overkomt. En twee, omdat ik nooit gemerkt heb dat Mylène dominante gevoelens in zich heeft. Ja, oké, dat ze altijd wel bazig op me over is gekomen, maar dat heb ik nooit gekoppeld aan SM-gerelateerd.
“Maar wat is nu de vraag in dit hele verhaal van je?” ben ik in verwarring door wat ik te horen heb gekregen.
“Naast de theoretische lessen zoals van wat ik ervan begreep over spelvormen, technieken en veiligheidsaspecten, de psyche en wat er in het lichaam van een mens zit, hebben ze voor de praktijklessen natuurlijk lesmateriaal nodig.” Ik zie de pupillen van haar ogen zich verwijden. “Slavenmateriaal dus,” haalt ze even haar schouders op. “Sorry, dat ik het zo zeg.”
“Dat is oké. Maar ik begrijp dat Mylène daarbij dacht aan mij?”
“Ja.”
“En om hoeveel lessen gaat dat dan?”
Ze wordt rood en de woorden komen bijna fluisterend over haar lippen: “Je zal dan voor een periode van een week intern in het instituut moeten verblijven.”
“Jezus,” ontsnapt er uit mijn mond. “Een week lang 24/7?”
Deze keer knikt ze slechts kort.
“Pffff,” adem ik krachtig uit. Om er dan op te laten volgen: “Daar moet ik over nadenken.”
“Dat snap ik. Maar als het je lukt om er niet al te lang over te denken. Over veertien dagen hebben ze vijf man aan materiaal nodig. Jeetje zeg, wat klinkt dat lullig.”
“Met z’n hoevelen zitten ze op die opleiding?”
“Ik geloof dat er per trimester twintig meiden in opleiding zijn. En dat er drie opleiders zijn.”
“Hm,” besluit ik, om me dan vooreerst op de koffie en het aperitiefje te storten. Want daar vraagt Mylène bij monde van Livia wat van me. Weliswaar heb ik het nodige meegemaakt in de rol van slaaf of onderdanige en dat bij diverse commerciële Meesteressen, maar dat waren altijd sessies van een uur, hooguit anderhalf uur. En oké, ik heb ooit een hele avond en nacht bij één van hen doorgebracht. Maar dat is al van heel lang geleden. En terwijl ik een glimlach achter het koffiekopje verberg, haal ik de herinner terug aan een periode dat ik één keer voor acht dagen 24/7 bij een Nederlandse Meesteres en haar vriend in Spanje ben geweest. Alleen was dat een beetje SM met haar en veel aan leuke vakantiedingen doen met hen samen. Maar ik weet nagenoeg zeker dat wat het instituut van het ‘slaven-lesmateriaal’ eist, heel anders zal zijn dan wat ik in een sessie of in die vakantie heb ervaren. En of ik dat aankan, zowel fysiek als geestelijk?
“Kan jij meer vertellen over wat van eh, het ‘lesmateriaal’ verwacht wordt?”
“Niet veel meer dan dat het.” Liv stopt, terwijl ze een vies gezicht trekt. “Gatver, wat een naar woord dat het, want het gaat wel over mensen. Maar in elk geval, wat ik van Mylène begreep, is dat zij en haar medeleerlingen het geleerde in de praktijk brengen, wat van jullie daarom incasseringsvermogen en ervaring in dat SM-gebeuren vereist.”
Iets wat ik dus al begrepen had uit haar relaas en daarom niet iets toevoegt.
“En als je al meer wilt weten, dan kan de directrice je zeker die informatie geven. Ik heb haar nummer.” Ze staat op van de bank. “Wil je nog koffie?”
“Ja, graag.”
“En vast ook nog wel een aperitiefje.”
“Ja, lekker.” Iets dat ook kan, omdat Liv bij het openen van de fles wijn voor aan tafel bij het eten al gezegd had dat ik kon blijven slapen in de logeerkamer. Of, als ik me wist te gedragen en mijn handen thuis kon houden, bij haar in bed.
Terwijl zij in de keuken het een en ander inschenkt, laat ik mijn gedachten passeren aan wat ze me verteld heeft. Twintig jonge vrouwen die in opleiding zijn en vijf slaven om het geleerde op te kunnen oefenen. Dus is mijn conclusie dat één slaaf op z’n minst vijf Meesteressen gaat ervaren in een week en wellicht zelfs allen een keer op één dag. Wow. Maar verdorie, hoe gaaf dat ook klinkt, is een hele week 24 uur per dag te doen? Iets wat ik alleen kan weten door dat te gaan ervaren. Of dus de vraag van Mylène of ik ervoor ben te polsen, naast me neerleggen. Of bij die directrice informeren wat de bedoeling is en wat ervan ons slaven verwacht wordt.
Zodra Livia met de koppen koffie en de aperitiefjes in de woonkamer terugkeert, ben ik erin zoverre uit dat ik begin om haar naar het telefoonnummer te vragen.
“Je gaat haar bellen?”
“Ja. Ik denk het wel. Nee, ik ga het doen. Na de koffie.”

Ik ben met m’n mobieltje aan de eettafel gaan zitten en Liv gaat proberen om vanaf de bank het gesprek te volgen. De telefoon gaat over.
“Met de BDSM Training Academie, met Lady Estelle.” Haar stem is gedecideerd en ik herken erin wat ze is, een Meesteres.
“Dag, u spreekt met Wouter. Via via begreep ik dat u voor een week lang mensen voor uw studenten zoekt?”
“Slaven, Woutertje. Slaven. En jij wilt daarnaar solliciteren?”
“Ja, wellicht. Maar eerst wil ik graag wat meer informatie, weten wat er van de slaven wordt verwacht, wat de bedoeling is.”
“Wij leiden onze studentes op in de klassieke SM, waarna ze, als ze de opleiding met goed gevolg hebben doorlopen, aan de slag kunnen als Meesteres. Privé met hun partner of als professional. De slaven worden daartoe zowel in de lessen gebruikt als daarbuiten, waarbij je dan kunt denken aan allerlei huishoudelijke taken tot aan mogelijke gedienstige taken die de studentes van hen verlangen en nee, geen seks. Buiten de lessen om zijn de studentes vrij om met de slaven te kunnen doen wat ze maar willen, zolang dat gerelateerd is aan wat hen onderwezen wordt.”
Met bijna ingehouden adem heb ik naar haar verhaal zitten luisteren en in flitsen van beelden haar story tot aan nu voor me gezien en die me in een staat van opwinding hebben gebracht. Ja, ik ben geil. Waardoor mijn stem enigszins schor klinkt als ik haar zeg: “Dat is tot nu een redelijk helder beeld wat u van de slaven verwacht.”
“Ik weet niet wat jij daarbij voor beeld voor je hebt, want het is geen genotvolle SM-sessie zoals jij die wellicht gewend bent. En vergis je er niet in dat 24/7 gedurende een hele week lang een hell of a job is. Maar dit tot zover. Mocht je daadwerkelijk interesse hebben, dan wil ik je op korte termijn zien om te kunnen bepalen of je slaafwaardig voor ons bent. Dus is morgen wat?”
“Eh, ja,” ben ik enigszins verrast door die snelheid. “Prima.”
“Mooi, dan wil ik je e-mailadres en zie jij de gegevens die je nodig hebt.”
En nadat ik haar dat gegeven heb, is er nog slechts het korte “Tot morgen.”
“Super, dank je dat je dat wilt doen voor Mylène,” is de dankbare reactie van Liv vanaf de bank nadat ik mijn mobieltje op tafel heb gelegd.
“Nou, eerst maar even afwachten nog of eh, hoe heet ze ook alweer?”
“Lady Estelle.”
“Ja, die. Of zij mij goed genoeg vindt als materiaal,” geef ik haar met een knipoog te kennen.
“Ik heb daar alle vertrouwen in.”

Na enkele minuten geeft mijn mobiel een piepje. Het is een binnengekomen e-mail van haar. Nou ja, een mailtje. Waarin slechts de tijd, om 10.30 uur precies word ik verwacht, adres en haar naam, Lady Estelle, vermeld staan. Een adres net over de grens. Als ik de reisplanner in Google heb geopend, zie ik dat de reistijd me 1 uur en 49 minuten kost. Dat valt me enigszins tegen, maar het is niet anders. Het betekent in elk geval dat ik zo naar bed wil.
“Is goed, ga ik gelijk met je mee,” geeft Liv me te kennen. “Wil je in de logeerkamer of slaap je bij mij?”
“Ik vind het wel plezierig om met jou mee te gaan.”
“Prima. Moet ik de wekker voor je zetten?”
“Ja, graag. Normaal ben ik vroeg wakker, maar dan zal je net zien dat ik morgen niet op tijd wakker ben.”
Liv gaat naar de badkamer om de tanden te poetsen en ik breng de spullen op de salontafel naar de keuken, waarna ik door loop naar haar slaapkamer. Nu had ik al het vermoeden dat het vooruitzicht van morgen me mogelijk een onrustige nacht gaat bezorgen. Maar waar ik geen rekening mee heb gehouden, is dat Liv niet in een shirtje en met haar slipje aan gewoon is om de nacht door te brengen, maar poedelnaakt. Wat mij doet besluiten om in ieder geval m’n slip aan te houden en op gepaste afstand op mijn deel van het tweepersoonsbed te gaan liggen.