Ik keer terug naar wie ik was
in de hoop dat ik hervind
wat ik kwijt ben
Het geluid van de deurbel haalt me van deze regels vandaan die ik net op het scherm van de laptop heb staan en waar ik iets onderuit gezakt op zat te ‘kauwen’. Ik voelde dat er iets fraais kon ontstaan, maar nu, poef, ben ik dat gevoel kwijt. Kut, resoneren de letters van dat woord in mijn hersenpan. Ik duw ruw de bureaustoel naar achteren, sta op en been met grote passen naar de hal om te kijken welke ongenode gast mij uit mijn poging tot schrijven heeft gehaald.
Met mijn gezicht dat op onweer staat trek ik de voordeur open, waar de vrouw aan de andere kant van de deur de donderwolk rap laat verdwijnen. Wow, wat een spetter kwijlt mijn brein. Ik luister naar de woorden die aan haar lippen passeren. “Hai. Ik heb met je buurvrouw Elise afgesproken, maar ik ben veel te vroeg hier en ik moet me toch nodig. Kan ik bij jou plassen?”
Ja hoor, ik open mijn mond wel even voor je. “Tuurlijk, kom binnen,” doe ik een pas opzij. Ze is leuk zomers gekleed, vind ik. Het polkadot hemdje is donkerblauw en de stippen wit en dat kleurt mooi bij het lichtblauwe, gebleekte spijkerrokje. En daaronder vandaan laat ze me een stevig onderstel zien. “Het is de tweede deur aan je linkerhand.”
Met een opgelucht “Dank je,” schiet ze het toilet in en sluit de deur.
“Wil je dadelijk een mok koffie of een kopje thee?”
“Owh, een koffie is wel lekker.”
“Oké, ga ik voor ons zetten.”
Ik blijf iets voorbij de deur staan wachten tot ik het klateren van de straal in de pot hoor. Het windt me op en als ik mijn ogen sluit zie ik haar voor m’n geestesoog zitten. Pas als het geluid mindert, loop ik op mijn kousenvoeten door naar de keuken, die door een eetbarretje van het woongedeelte wordt gescheiden.
Het water druppelt nog maar net door het koffiefilter als ze binnenkomt en in de lach schiet als ze de aangeklede etalagepop aan de hoek van de eetbar ziet staan. “Hé, hallo daar,” zegt ze de pop gedag. En naar mij: “Je had dus al gezelschap en nog eens uitdagend erotisch ook?”
Het is een opmerking die ik snap, omdat het bronskleurige suèdelook mini-jurkje zeker niet een alledaagse dress is. “Nou,” grinnik ik, “dat valt mee hoor, want Laura is nogal stram in de ledematen.”
“Ah,” staat ze al naast de pop om het jurkje van dichtbij te bewonderen, “ze heeft zowaar een naam.” Om met pretlichtjes in de ogen mij aan te kijken. “En welke naam zou jij mij geven?”
Het is een verrassende vraag, waar ik haar gek genoeg na een seconde een antwoord op weet te geven. “Amanda.”
“O, wat mooi. En je hebt het bijna goed. Ik heet Lieke,” zegt ze me met een knipoog. “En hoe kom jij bij die naam. Heb je soms mooie herinneringen aan haar?”
Ik schud mijn hoofd. “Nee. Het was de eerste die in me opkwam en ik vond die bij je passen. Maar Lieke is ook prima hoor,” geef ik haar een knipoog retour.
“Je hebt het voor een man alleen, oké, samen met Laura dan, gezellig ingericht, Ruud,” loopt ze de woonkamer in. Haar conclusie dat ik hier alleen woon, heeft ze af kunnen lezen aan het houten en met de hand beschilderde naambordje naast de voordeur.
“Dank je.”
“Was je aan het werk?” wijst ze naar de laptop op mijn bureau.
“Nee. Nou ja, ik deed een poging om een gedicht neer te zetten.”
“Mag ik kijken?”
“Ja.”
Ze gaat zitten en raakt even het toetsenbord aan, vast omdat het scherm op zwart is gegaan.
“En weet je wat je kwijt bent?” kijkt ze me over de rand van het beeldscherm aan.
“Nee.”
“Hm,” staat ze op en keert terug naar de eetbar. Waar mijn neus nu een fascinerende fruitig-frisse geur opvangt. “Je ruikt lekker.”
“Dank je. Het is Creed van Aventus for Her, mocht je het ooit voor me willen aanschaffen,” lacht ze. “Maar om op je schrijfsel terug te komen, heb je een idee hoe ver je terug moet keren?”
“Nee, ook dat niet. Maar het wordt maar een gedicht hè? Wat heb je in je koffie?”
“Niets, ik drink het puur.” Ze neemt in de kamer op één van de krukken plaats aan de bar en nadat ik de mokken heb ingeschonken blijf ik in de keuken er tegenaan geleund staan.
“Toch wil je er iets mee zeggen,” blijft ze erop doorgaan. “En misschien heb je het onbewust al gevonden in Laura, dat wat je kwijt bent.”
“Huh?”
“Misschien wilde je als puber zo nu en dan een vrouw of meisje zijn. Heb je vroeger nooit iets aangetrokken van je moeder? Een corselet of step in met de jarretelles eraan vast? Want dat heeft ze vast nog gedragen. Of van een zus, een buurmeisje of vriendinnetje een behaatje of slipje gejat?” Waarna ze een wijsvinger naar me uitsteekt. “Ha, je kleurt. Vertel.”
Bij de door haar uitgesproken woorden moeder en corselet was ik gelijk in de tijd terug bij het witte corselet met rits en de haakjes en oogjes sluiting en de vier stretch jarretelles eraan van mijn moeder en ja, dat ik uit de kast haalde en aantrok toen zij en pa een dagje bij familie op bezoek waren. En jaren later heb ik wel eens iets van waslijnen vandaan getrokken en met de buit als een haas er vandoor gegaan, om pas thuis te bezien wat ik precies had meegenomen. Op één keer na, toen ik wist dat ik een badpak te pakken had.
Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik vertel je niets, maar geef toe dat er een kern van waarheid zit in je verhaal. Alleen dat ik daarmee soms een meisje wilde zijn niet, nee, dat vind ik onzin.”
“Maar het aanhebben van die lingerie deed wel iets met je.”
“Het was opwindend, ja,” reageer ik wat korzelig.
“En nu projecteer je dat op Laura, door haar die dingen aan te trekken die jij graag ziet en die iets met je doen.”
“Nah, dat vind ik kort door de bocht hoor.” Ik pak de mok op en neem een slok koffie. Ik ben er wel klaar mee met wat ze aankaart.
Zij trommelt met haar vingers op het tafelblad, om vervolgens met iets anders te komen. “Ik wil je een keer mee uitnemen als mijn vriendin, want ik denk dat je dat eens wilt meemaken.”
Onthutst staar ik haar aan. Met haar stappen? Ja, dat lijkt me superleuk. Maar met haar mee uitgaan als haar vriendin? Is ze soms ineens van lotje getikt? Als ze dat zonet al niet was.
“Je bent slank, je hebt denk ik een maatje 38 en je hebt fijne gelaatstrekken. Bij elkaar ideaal om je door mij tot een mooie vrouw te transformeren. Denk er maar eens over na.”
Uit haar schoudertasje pakt ze een pen en een stukje papier. Ik kijk zwijgend toe hoe ze er iets op neerkrabbelt en als ze daar klaar mee is, schuift ze het naar me toe. Ik lees:
Ik keer terug naar wie ik was
in de hoop dat ik hervind
wat ik kwijt ben geraakt,
de vrouw die ook in mij zit
en die zij mij terug kan geven.
En eronder een 06 nummer.
Zij heeft, terwijl ik het krabbeltje las, haar telefoon geopend en haar vingers vliegen kort over het scherm, waarna ze het toestel dichtklapt en samen met de pen weer in haar tasje stopt.
“Laat het bezinken en als je dat avontuur aan wilt, bel je me maar. En dan bedank ik je voor het gebruik van je toilet en de koffie en ga ik nu Elise opzoeken, want zij is thuisgekomen.”
Ze staat gelijk van de barkruk op. Ik loop met haar mee naar de voordeur, waar zij mij nog even over haar schouder heen aankijkt. “Misschien vind je je terug, Ruud.” Nog steeds van mijn stuk sluit ik de deur achter haar goddelijke figuur.
Terug in de keuken gooi ik het papiertje met haar gekrabbel in de afvalbak en ik loop door naar de woonkamer, waar ik achter de laptop ga zitten. Hoe kan het, vraag ik me af, dat zij een koppeling heeft weten te maken tussen Laura en mijn interesse in, of zeg maar mijn geil zijn op vrouwenondergoed toen? En nog. Maar hoe zij vervolgens erbij komt dat ik eens als vrouw met haar mee wil? Wat een nonsens. Want dat ik ’s avonds heel soms iets aantrek uit de garderobe van Laura vandaan maakt van mij geen travestiet of crossdresser. Dat is iets wat ik een enkele keer gewoon leuk vind om te doen.
Dan dringt zich iets anders aan me op. Wat kan de reden zijn dat zij van een man een vrouw wil maken om mee uit te nemen als ze gewoon met vriendinnen kan stappen? Maar ik kan peinzen wat ik wil, ik weet er geen zinnige verklaring voor te geven. Wat ook niet van belang is, omdat ik toch niet van plan ben me daaraan over te geven. Dus laat ik het verder rusten.
Ik keer terug naar de drie regels die op mijn laptop staan. Wat moet daar verdorie op volgen?
De zin wat ik kwijt ben schuurt. Wat ben ik dan kwijt? En wat zoek ik eigenlijk? Wat wil ik… De veiligheid en saaiheid van thuis, met Laura om me te plezieren door zich zo nu en dan te laten verkleden? Een enkele keer wandelen en ergens wat drinken en/of eten met een vriend? Genieten van het gezelschap van een leuke meid? Met wie ik alleen mee kan als ik meega in die in mijn ogen perverse wens van haar? Ik zucht, sluit mijn ogen en ik zie tegen die gesloten luiken mijn jonge ik in een crème corselet voor de spiegel staan.
Mijn prikkelende fantasieën 