A dirty mind is a Joyce forever, 1.

De plaatsnaamborden op de stations snellen aan hem voorbij zonder dat hij zo gauw kan zien welke namen erop genoemd staan. Iets wat hem niet boeit ook. Het gaat hem immers alleen om de stopplaats die de trein om 10.23 uur aandoet en waar als het goed is zij hem met haar auto op het stationsplein staat op te wachten. Wat over een klein half uur zover is, laat zijn horloge hem zien als hij er voor de zoveelste keer in korte tijd en met toenemende nervositeit op kijkt. Want hoe zal deze eerste fysieke kennismaking gaan tussen hem, de dominant die hij denkt te zijn, maar die nog onervaren op dat gebied is en zij, de ervaren sub? Is dat iets waar hij zich druk over moet maken? Misschien wel, omdat hij zich er onzeker bij voelt. Want wat als hij niet bij machte is haar zijn wil op te leggen? Of als hij haar niet kan geven waar ze naar verlangt of wat ze verwacht te krijgen? Hij zucht, doet de ogen dicht en denkt voor even terug aan hoe het is gekomen en gegaan tot nu toe.

In een groep op Facebook, waar alleen de leden kunnen zien wie lid is en lezen wat geplaatst wordt, was hij in een bericht een felle opmerking van haar tegengekomen op een misplaatste stelling van een dominant. Hij had haar reactie geliket en daarop gereageerd. Via Messenger kreeg hij daarop dezelfde dag een leuke response van haar. Daaruit was een bijna dagelijkse vriendschappelijke chat ontstaan, waarin geleidelijk BDSM ter sprake kwam. En zij was het die met het voorstel was gekomen dat hij bij haar langs mocht komen om te bezien of hij iets van dominantie in zich had. En zo was hij in alle vroegte op weg gegaan naar haar, Joyce.

Als hij de stationshal uit loopt, verwacht hij haar op het plein te zien, maar al wie er is, geen Joyce. Zal er een misverstand zijn over het tijdstip van aankomst? Hij checkt zijn Messenger op de telefoon, maar de aankomsttijd staat er toch echt goed vermeld. Net als de afspraak dat ze hem hier op het plein zal oppikken.
Het zal toch niet zo zijn dat ze zich op het laatste moment bedacht heeft? Dat ze benauwd is geworden om een avontuur aan te gaan met een nog onervaren dominant en man die ze niet eerder in het echt heeft ontmoet? Nee, dat is iets wat hij niet gelooft, daarvoor was hun chat te amicaal, bijna intiem.
Toch onzeker nu drentelt hij voor het stationsgebouw heen en weer, terwijl de tijd verstrijkt. Dan scheurt een auto het plein op, een lichtblauwe en wat gebutste Opel Astra, waarvan de kentekenplaat hem laat zien dat het al een oudje is. Achter het stuur ziet hij een zwaaiende en lachende Joyce zitten. Als de wagen bij hem tot stilstand is gekomen, springt ze eruit en roept gelijk al terwijl ze er omheen loopt: “Oh, sorry Lars, ik was thuis nog bezig met opruimen en ik heb daarbij de tijd niet goed in de gaten gehouden.” Bij hem schudt ze haar kastanjerode krullenbos naar achter, voordat ze hem drie zoenen geeft, één op iedere wang en de laatste vol op zijn mond. Waarna ze hem met glanzende ogen aankijkt. “Je hebt toch niet lang op me hoeven staan wachten?”
Is ze bewust te laat gekomen of is ze inderdaad de tijd vergeten? Moet, kan hij daarop gepast reageren? Hij aarzelt slechts kort, drukt haar dan tegen het voorportier en plaatst zijn handen tegen de dakrand, aan weerskanten van haar schouders.
“Te druk met opruimen? De tijd niet in de gaten houden? Je bent gewoon te laat hier en wat betekent dat?”
Ze lacht. “Dat je even hebt moeten wachten.”
“Ja, ook. Maar dat betekent dus dat je dat op je boterham krijgt.”
Haar ogen glinsteren. “Mag ik dan het beleg kiezen?”
Pfff, wat een dondersteen. Wat moet hij daarmee aan als ze zo blijft?
“Ja, jij mag het ‘beleg’ kiezen, alleen zal de keuze straks heel beperkt zijn.”
“Tussen zoet of hartig zeker?”
“Nee, tussen hartig en hartig. Het zoet is alleen voor zoete meisjes.”
“Maar ik ben een heel zoet meisje.”
“Nee, je bent een stout, brutaal en uitdagend meisje.”
Met nog steeds een twinkeling in haar ogen kijkt ze hem aan. “Ja, dat ben ik allemaal. Erg hè?’
Hij zucht. “Stap maar in en breng me naar je huis, ik heb trek in koffie.”
Meteen duikt ze onder zijn linkerarm door en loopt opnieuw om de auto heen. Hij opent het portier aan zijn kant en stapt in. Bijna meteen zit zij al naast hem.
Terwijl ze van het trottoir weg rijdt, zegt ze: “Ik ben heel benieuwd wat deze dag brengt.”
Ja, anders hij wel.
“Ben je nerveus?” blikt ze even opzij naar hem.
“Eerlijk? Ja. Ik vind het best spannend.”
“Dat zal best, maar het gaat vast goed komen.”
Tijdens de rit heeft hij genoeg tijd om haar in zich op te nemen, alleen nu niet enkel van de paar foto’s die ze op Facebook heeft staan. Hij vindt haar grappig, leuk, mooi. Ze heeft een klein beetje een wipneus, volle lippen en als ze lacht, wat ze geregeld doet, heeft ze kuiltjes in de wangen. Door de stof van het strak zittende truitje priemen haar tepels, wat erop wijst dat ze geen beha draagt. Zal ze ook geen slip aanhebben? Maar die vraag blijft vooralsnog gissen, omdat de jeans dat niet verraadt.
En wat hij prettig vindt, is haar rijstijl. Sportief, maar beheerst en goed anticiperend op het overige verkeer.
Als ze de Opel het parkeerterrein van een flatgebouw oprijdt, begrijpt hij dat ze er zijn.

Hij kijkt tegen een flat aan van vier woonlagen en met portiekwoningen die, zo vermoedt hij, in de vijftiger jaren gebouwd is. Als ze de auto geparkeerd heeft, gaat ze hem voor naar het laatste portiek. “Het is even een klim, want ik woon bovenin, op de hoek.”
“Oké.” Hij volgt haar de trappen op, met zicht dus op de achterkant van de jeans, die een niet onappetijtelijke kont verbergt. Jammer misschien dat hij zich vandaag in een dominante rol moet bewijzen, speelt even die gedachte op. Of kan een dominant zijn sub ook op zijn gezicht laten zitten voor een lekkere facesitting? Waarschijnlijk niet hè?
Hij probeert zijn gedachten opnieuw naar dominantie te sturen, waarbij hij zich nu afvraagt of zijn optreden bij het station nou zo sterk was. Misschien moet hij bij het binnengaan van haar flat zich meteen even bewijzen?
Ze opent de deur en gaat hem voor naar binnen. “Ik zet gelijk de koffiepot aan en terwijl de koffie doorloopt, laat ik je het huis even zien.”
Nog voor hij de deur helemaal dicht heeft, grijpt hij haar bij de haren beet. Ze slaakt een kreet van schrik, of wellicht van pijn. Hij dwingt haar naar de grond tot ze op de knieën zit en trekt haar hoofd naar achter. Met flonkerende ogen kijkt hij nu op haar neer en geeft op docerende toon weer: “Zal ik eerst koffie voor u zetten en u daarna het huis laten zien? Op een vragende
manier dus en dan wacht je netjes op mijn reactie. Is dat duidelijk?”
“Ja, dat is me duidelijk.”
“Dus?”
“Vindt u het goed dat ik eerst koffie voor ons zet en u dan mijn netjes opgeruimde flat laat zien?”
Hoewel hij het idee heeft dat het niet helemaal correct is wat ze zegt, laat hij haar haren los.
“Mag ik dan nu opstaan om naar de keuken te gaan voor de koffie?”
Bespeurt hij iets van een lach in haar stem?
“Eh, nee. Je doet dat maar kruipend.”
Ze draait zich op haar knieën om en gaat hem op handen en knieën voor de hal door naar de keuken. Met voldoening dat hij dit bereikt heeft, loopt hij haar achterna. Daar aangekomen vraagt ze of ze op mag staan “want anders is het moeilijk koffie zetten hoor.”
“Ja dat mag. Voor even.”
Hij gaat het balkonnetje op en ziet hoe aan de overkant van de weg de bebouwing gestopt is. Achter de bomen langs de weg enkele volkstuintjes, weiland en daarachter bos. De flat staat dus duidelijk aan de rand van de wijk en van de stad. Ze woont daarmee niet onaardig. Is het misschien een idee om later, vanmiddag of zo, iets te gaan doen in dat bos? Als hij de koffie ruikt, draait hij zich om en gaat weer naar binnen. Ze staat tegen het aanrecht geleund en ze kijkt hem onderzoekend aan. Uitdagend misschien ook.
“En, gelijk koffie of eerst een rondleiding?”

“Laat eerst maar je flatje eens zien.”
Ze duwt zich van het aanrecht af en keert zich al naar de deur naar de hal toe, als hij reageert: “En ook dat doe je kruipend.”
“Oké, maar dan doe ik wel eerst mijn jeans uit, want die is net nieuw.”
Hoewel hij beseft dat haar taalgebruik bepaald niet des subs is, laat hij dat voor wat het is, omdat daarmee de vraag beantwoord wordt wat ze er onderaan heeft. Of niet dus. En dat laatste, niets dus, blijkt het geval. Met zinnelijk genoegen ziet hij toe hoe de jeans langs haar benen naar beneden gaat en ze vervolgens ongegeneerd haar kaalgeschoren vulva toont, met daarboven een keurig bijgehouden landingsbaan. Ze draait hem haar fraaie billen toe, gaat erna door de knieën en kruipt voor hem uit.

Bij de eerste deur in de hal komt ze met haar bovenlichaam omhoog. Hij reageert gelijk. “Je blijft voorover! Je brengt een hand omhoog naar de deurklink en opent die zo.”
Ze laat haar bovenlichaam zakken totdat ze weer met de handen op de vloer ‘staat’. Dan pakt ze met één hand de deurklink vast en opent de deur voor hem. “Dit is het toilet en tevens ook de badkamer.”
Hij gaat aan haar voorbij en stapt naar binnen. Recht tegenover de deur het toilet, links ervan een wastafel met erboven het gebruikelijke plankje, hier gevuld met potjes, tubes, flacons en wattenschijfjes. Daarboven een kastje met op de beide deurtjes een spiegel. Er tegenover een douchecabine. Alles ziet er spic en span en opgeruimd uit.
Hij stapt de badkamer uit en zij kruipt hem voor naar de volgende deur. Erachter laat zich de woonkamer zien, waar hij gelijk van onder de indruk is. Op de vloer liggen oude houten lange planken die in een zachte, roodbruine kleur gebeitst zijn. Het zitgedeelte wordt gevormd door een strakke 3-zits stoffen bank, een fauteuil waarvan het leer ouderdomsbarstjes laat zien. Tegenover de bank een ronde poef en ertussen een robuuste, van bielzen gemaakte salontafel.
Aan de kant van de parkeerplaats staat voor het raam een houten tafel met een gebutst blad. Aan beide lange zijden van de tafel staan drie houten stoelen met rechte rugleuningen en op de zittingen liggen kussentjes. In de hoek bevindt zich een schuinstaande kast met erin haar pc op een uitschuifblad. Ervoor een bureaustoel met armleuningen en wieltjes. Maar kicken vindt hij de schommel op de grens van woon- en eetkamer. Het is een echte, dus gewoon een plankje aan twee ijzeren kettingen. Hij gaat erop zitten, en ja, natuurlijk moet hij ook even schommelen. Joyce, op veilige afstand, glimlacht. “Lekker is dat hè? Het werkt ook zo ontspannend om zo nu en dan eventjes lekker te schommelen. En een extra plus is dat voor stoute spelletjes de schommel eraf kan,” voegt ze eraan toe met een stem waarin hij verlangen denkt te bespeuren. Dit is in elk geval ook iets om over spelmogelijkheden na te denken.

Als ze hem voorkruipt naar de hal om de laatste kamertjes te laten zien, meent hij het tussen haar schaamlippen te zien glinsteren. Zal hij, mag hij…? “Stopt eens even jij.” Heel kort is er toch zijn aarzeling, maar dan haalt hij een middelvinger tussen haar lippen door. En ja, ze is nat. Een lichte kreun die voorbij haar andere lippen ontsnapt, laat hem weten dat ze geil is! Hij geeft haar een lichte tik op de ene bil. “En, wat heb je nog meer voor me?”
“Behalve een natte kut?”
“Nou?”
“Ook een vochtige en hete mond.”
“Ik doelde op de rest van het huis!”
“Eh, deze kamer dan nog.” En terwijl ze de klinkt naar beneden trekt, hoort hij de lach in haar stem door klinken. Het is dan ook haar slaapkamer, die naast een 3-deurs spiegelkastenwand voor de rest nagenoeg wordt gevuld door een tweepersoonsbed. De mogelijkheid om hier wat met haar te doen is beperkt, beseft hij. Ja, hij kan haar op bed vastleggen, maar dan?
Als laatste rest een kleine logeerkamer, waarin vanwege de beperking in ruimte een stapelbed staat.
“Oké, dit was je huis?”

“Ja, meer is er niet.”
“Nou, ik vind het echt mooi hoor. Het is knus, gezellig en warm ingericht.”
“Dank je, dat vind ik leuk om te horen, Lars.”
“Mooi, haal dan nu maar koffie, ik heb alles erin.”
“Eh, mag ik, als ik de koffie heb ingeschonken, lopend terug naar de kamer?”
“Ja,” moet hij lachen. “Anders gaat het ook niet lukken, denk ik.”
Terwijl zij nog een keer naar de keuken kruipt, gaat hij de woonkamer in. Zijn keuze valt op de makkelijke fauteuil. Even later komt ze al met de koffie binnen. Als ze de mok voor hem heeft neergezet, vraagt ze, met iets van lichte spot in je stem? “Waar mag ik zitten?”
“Dat maakt mij niet uit.” Ai, fout, beseft hij op het moment dat hij het, bijna gedachteloos, zegt. Pfff. Maar meteen herstelt hij zich, net op het moment dat zij een stap doet in de richting van de bank.
“Je mag zelf kiezen of je links of rechts van me op de grond wilt zitten.”
Bespeurt hij even een glimlach op haar gezicht? Een beetje meesmuilend? Zo van haha, had ik je bijna tuk?
Ze gaat aan de rechterkant van de fauteuil, met de kont op de zijkant van het ene bovenbeen, de onderbenen opgetrokken naar de billen en één hand laat ze op de grond steunen.
“Heb je ook spulletjes in huis? En dan doel ik dus op SM-spulletjes, hè?”
“Ja, dat heb ik. Een setje polsboeien en enkelboeien. Bondagekoord. Een mondbal die je met een riem in de nek vastzet. En zo nog het één en ander.” Er volgt even een pauze. Dan: “Al die dingen liggen in zo’n verrijdbare plastic speelgoedkist onder mijn bed.”
“En dat vertel je me nu pas? Waarom heb je me dat daarstraks al niet gezegd?”
Ze grijnst. “Omdat je het huis wilde zien.”
“En dan sla je gewoon over waar ik voor kom?”
“Voor mij toch?”
Hij moet nu iets ondernemen, want ze daagt hem uit en zij speelt met hem in plaats van hij met haar. “Ga je polsboeien halen. Heb je ook slotjes?”
“Ja. Moet ik die kruipend of lopend halen?”
“Lopend. En ik wil je hier binnen de vijftig tellen terugzien. En ik tel snel.”
Ze komt overeind. Zo gauw ze staat, begint hij: “1, 2, 3…” Als zij bij de kamerdeur is, is hij al bij de 7. Ze laat de deur open.

Pas als hij haar hoort aankomen, doet hij alsof hij nog steeds aan het tellen was. “43, 44, 45. Je bent in elk geval tijdig terug. Leg de slotjes maar op de tafel en doe de boeien bij je om.”
Terwijl ze de boeien om haar polsen bevestigt, verrast ze hem met: “Ik wil één ding zeggen voordat je met me begint. Als er zich iets mocht voordoen wat me niet bevalt of niet goed gaat naar mijn idee, dan geef ik dat aan en stop je daarmee. Oké?”
Hij staat op, komt voor haar staan. Grijnst. Voorafgaand aan dit SM-avontuur heeft hij zich voorbereid en heeft hij enige BDSM-kennis opgedaan, weliswaar een theoretische, maar toch. Dus is zijn reactie wellicht een verrassende voor haar als hij zegt: “Nee, daar ben ik niet mee akkoord. Als er namelijk iets is dat je niet kan handlen, dan vraag je om genade. En mocht je mij of datgene wat ik doe zat zijn, dan zeg je stop en is het over en uit.”
“Ha,” reageert zij lachend, “je hebt je huiswerk gemaakt, goed hoor.”
“Ja hè?” lacht ook hij nu. Maar vervolgt serieus: “Ik ga wel met je mee in wat je net zei, dat als ik echt iets niet goed doe, je dat aangeeft, simpelweg om ongelukken te voorkomen.”
“Goed, dan verstaan we elkaar in deze en geef ik me in het volste vertrouwen aan je over.”
“Super, daar ben ik blij om en ik heb er reuze zin in.”
“Ik ook en ik ben benieuwd wat je allemaal van plan bent.”
“Mooi. Om te beginnen trek je je truitje uit.”
Het verbaast hem niet eens dat ze daaronder geen beha draagt. Iets wat misschien ook niet echt nodig is, maar wellicht wel verstandig. Hoe het ook zij, haar borsten zijn stevig en zeker vol genoeg om er touw om te binden.
“En nu ga je op de schommel zitten.”
Terwijl zij plaatsneemt, pakt hij de twee slotjes van tafel.
“Armen omhoog.”
Hij zet de polsboeien één voor één vast aan de kettingen van de schommel, zo ver omhoog dat haar armen gestrekt zijn.
“Mooi,” bekijkt hij het resultaat even op een afstandje. “En dan ga ik nu eens kijken wat voor aardigs je allemaal in die kist van je hebt zitten.”
“Have fun,” lacht ze. “En o, in de rechterkast staat een mand met nog wat speeltjes en ook in de lade van het nachtkastje ligt nog wat.”
“Dank voor je toegevoegde informatie, maar of je leuke speeltjes hebt verdiend? Hm.” En met die woorden laat hij haar achter.