De erfenis, 4.

Roos voelt hoe even het riempje van de ballgag wordt aangetrokken om gelijk erna losser aan te voelen. Een stem fluistert in haar oor: “Je houdt je mond toe, anders gaat de bal meteen je mond opnieuw in, begrepen?”
Ze knikt en ze zal beslist gehoorzamen, blij de bal kwijt te raken. Maar er zijn zoveel vragen! Waarom is ze ontvoerd? Heeft dat van doen met die erfenis van Suus? Hebben zij gisteren in Starkenburg de verkeerde mensen gepolst? En ze gaan haar vast martelen, want waarom is ze anders geboeid en gespreid?
Als ze van de gag bevrijd is, beweegt ze haar kaken heen en weer. Met een knappend geluid komt het normale gevoel al snel terug. Kort erna wordt ze ook van het oogmasker bevrijd en ze weet dan een kreet van schrik niet in te houden. Een paar passen van haar verwijderd staat een vrouw die een puntmasker draagt, zo’n masker als van de Ku Klux Klan, een zwarte. Wil ze niet herkend worden? Is ze soms lid van een geheim genootschap? Waar die wijnboer heel kort aan refereerde? En zal ze dan nu in een kelder onder het huis aan de Schlossstraβe zijn?
Ze concentreert zich weer op die eng geklede vrouw. Een witte beha draagt haar borsten die groot zijn. Daaronder heeft ze een zwart korset waarvan de jarretelles vleeskleurige kousen ophouden. Die nauwelijks zichtbaar zijn door de dij hoge laarzen. Een slip draagt ze niet, de kut is behaard. Maar wat Roos echt zorgen maakt, is de zweep die ze in de handen heeft en die ze herkent als een bullwhip. Zie je wel, ik ga gemarteld worden, flitst het door haar heen.
“Je vriendin heeft net een filmpje gekregen van hoe jij erbij staat,” klinkt haar stem gedempt vanachter het masker.
“Nee,” kreet Roos, gevolgd door een zachter geuit: “Waarom?”
“Om haar te overtuigen dat zij gaat doen wat ik van haar verlang en ook van jou overigens.”
Degene die haar bevrijd heeft van gag en masker verschijnt in beeld. Opnieuw slaat Roos een kreet van schrik. Ook deze vrouw draagt een gezicht bedekkend masker, maar dit is een leren boerka-achtige. Met een rits van neus naar de borst. De ritssluiting is voor de helft open en toont roomwitte borsten, die worden samengeperst door een leren korset. Voor de rest is ze meer decent als dat KKK mens voor haar, want een plooirokje bedekt haar kruis. Maar wat wellicht het meest opvallend is aan deze ‘bedrijfskleding’ is de cape die bijna tot op de grond reikt en van buiten van zwarte en van binnen van rode stof is. Zij heeft in haar rechterhand een rijzweep. Ze stelt zich op naast de andere vrouw, die doorgaat met de reden en daarmee het doel van het filmpje: “Je vriendin gaat de erfenis accepteren, dus het huis hierboven aan de Schlossstraβe.”
Dus haar vermoeden zonet was juist, beseft Roos.
“Ook worden zowel zij als jij lid van onze loge en tevens word jij ingezetene van Starkenburg, omdat jij in het huis komt te wonen, als huurder.”
Dat mens is gek, want geen haar op d’r hoofd die eraan denkt om in dit dorp te gaan wonen.
“Maar ook word je beheerder, degene die alles regelt en verzorgt als de loge bijeenkomt.”
Roos schudt d’r hoofd, waar haalt dat mens die onzinnige gedachtegang vandaan.
“En jij begint binnen onze loge als novice, waarna je na verloop van tijd, als je een bepaald traject hebt doorlopen, meesteres wordt en later misschien zelfs grootmeesteres. Maar dat is pas na jaren en jaren.”
Gestoord, dat is dat KKK-figuur tegenover haar en waarschijnlijk ook dat boerkafiguur naast haar.
“Vooralsnog is het wachten totdat je vriendin de verklaring van acceptatie heeft opgestuurd en die geëffectueerd is door de rechtbank en zolang ben jij onze gast. Jula hiernaast mij is voor die periode jouw meesteres en zij zal jou installeren en inwijden.”
“En wie ben jij dat je…” spuwt Roos vuur.
Er klink een lach vanachter het masker vandaan. “Ik ben Ursula Kleemann, voor even nog de Hoge Priesteres van deze loge.”
“Dat, dat kan niet, want je bent, jij bent toch dood?”
“Ja, en al gecremeerd ook.” Waarna zij zich omdraait en de ruimte verlaat.

***

De vrouw tegenover Suzanne in de hotellounge heeft net het mobiele nummer van Suus in haar mobieltje opgeslagen en bergt dat weer op in haar schoudertasje.
“Goed, u weet wat u te doen staat, Frau Klemann.” Ze staat uit de fauteuil op. “Van onze kant gaan wij ervoor zorgen dat de rechter van het Amstgericht uw papieren spoedig afhandelt en ik contact u op als ik u hier terug verwacht voor de inschrijving van u en uw vriendin in de vereniging en in het gemeenteregister. Tot dan.”
Suzanne is niet opgestaan. Ze geeft geen reactie naar de vrouw die van haar vandaan loopt en de lounge uitgaat. Ze zit simpelweg aangedaan in haar fauteuil. Tranen druppelen over haar wangen. Niet van woede, maar van onmacht en bovenal van verdriet over de benarde situatie waarin ze haar vriendin heeft gebracht. Verdomme, ze kan haar toch niet zo achterlaten? Kan ze gokken dat ze haar in het huis in de Schlossstraβe hebben opgesloten? En dat zij vannacht een poging gaat ondernemen haar te bevrijden? Maar wat als ze daar niet zit maar elders? En zij erachter komen dat ze heeft ingebroken? Wat zijn dan de stappen van de ontvoerders en van de vrouw die net weg is gegaan? Wat zijn dan de consequenties? Ze zucht, omdat ze weet dat ze geen andere keus heeft dan naar boven gaan en inpakken en de reis naar huis maken. In haar eentje.
Ze veegt de tranen van haar gezicht en vraagt aan de receptioniste de rekening op te maken. Ja, helaas, ze moet eerder weg en vanzelfsprekend mogen de twee niet afgenomen nachten ook op de factuur.

Op de kamer pakt ze eerst haar tas in, om zich daarna over de spullen van haar vriendin te buigen. Had ze die niet mee moeten of kunnen geven aan de vrouw die zonet bij haar was? Want verdorie, Roos heeft immers alleen haar sportkleding en ondergoed dat ze vanmorgen aanhad. En wie weet hoelang ze in die kelder opgeborgen moet zitten voordat alles geregeld is. Opnieuw schieten de tranen haar in de ogen.

***

“Is zij echt Ursula Kleemann?”
“Ja. Maar vergeet haar maar, ze bestaat niet meer. En binnenkort wordt er een nieuwe Hoge Priesteres of Priester gekozen.”
Jula brengt de spanning van de voetboeien af, gaat door de knieën en ze begint die boeien los te maken.
“Waarom moet ik hier gaan wonen en novice of zo worden. Ik wil dat allemaal helemaal niet, ik weiger dat.” Ze begint zachtjes te huilen.
Jula is klaar met de enkelboeien losmaken en staat weer op. Ze pakt Roos’ tepels tussen beide duimen en wijsvingers en rolt de tepels heen en weer. Die kreunt, “Auww” en zucht, “Ohhh”. Want verdomme, ze vond dat altijd al lekker als er met haar tepels gespeeld werd en ze kan dat ook niet verbergen voor Jula, hoezeer dat haar ook tegenstaat.
“Ach kijk toch eens, het sletje vindt dit lekker. En dit?” Ze zet de tepels klem tussen de vingers en trekt eraan, zover dat de borsten mee uitgetrokken worden. “Owwwhh” kreunt Roos.
Jula lacht. “Ik verheug me op de tijd die ik krijg om je in te wijden.” Ze laat de tepels los en één hand vergrijpt zich aan haar flamoes, terwijl haar vlammende ogen zich in die van de nog steeds met de armen gespreide Roos boren. “En je bent biseksueel, hm?” Een vinger gaat er daar bij haar naar binnen. Die hijgt. “Ja,” steunt ze. De vingers verdwijnen en er wordt nu met de rug van de hand tegen haar kut geslagen. “Ik ga een boel lol aan jou beleven.”
En laat dat nu net iets zijn waar Roos diepe twijfels over heeft, vooral omdat ze zeker weten de kont tegen de krib gooit om te voorkomen dat ze hier in Starkenburg in een duistere sekte verdwijnt. En als het haar lukt, zal ze zeker aan haar belagers ontsnappen. Maar vooralsnog is ze in de macht van haar vijand.
Die de armen van haar zover laat zakken dat ze Jula’s bevel kan opvolgen om op haar knieën te gaan zitten. Eerst verdwijnt ze achter haar uit zicht, waarna een gerammel van kettingen klinkt en ze kort daarop ermee weer in beeld verschijnt. Shit, beseft Roos als ze er de boeien aan ziet zitten. Als ze die dadelijk om heeft, zal ontsnappen schier onmogelijk worden.
Als eerste komt er een boei om haar hals, gevolgd door die om de polsen die de leren versies vervangen. Tot slot volgen die om de enkels en alle zijn vanaf die om de hals verbonden met de zware ijzeren kettingen. Die ervoor zorgen dat ze, als ze weer eenmaal overeind mag komen, niet helemaal rechtop kan staan.
“Dan ben je nu wel klaar voor de rondleiding.”

***

Met de tassen in de bagageruimte geborgen klapt Susanne de achterklep dicht. Voordat ze instapt, kijkt ze een keer omhoog naar de overkant, waar ze vermoedt dat daar haar vriendin gevangen wordt gehouden en ze fluistert naar de wijnranken: “Ik kom zo gauw als mogelijk terug, Roos. Dat beloof ik je.” En voor de zoveelste keer op deze ochtend laat ze haar tranen lopen.
Ze stapt in om de vier uur lange rit huiswaarts in eenzaamheid te maken.