Testen, 2. De kennismaking

Voor zover de veiligheidsriem hem de ruimte bood, schoof hij ongerust heen en weer op de hardplastic stoel in de krappe celruimte van de transporter. Die van origine daadwerkelijk bestemd was voor het vervoer van gevangenen, maar waar hij daarstraks op de parkeerplaats vrijwillig in was gestapt. Op weg naar een onbekende bestemming voor een evenzo voor hem onbekend spel in een SM-achtige setting met ook nog eens twee vrouwen die hij niet kende. De ene, Tanja, zat in de celruimte naast die van hem en de andere, Sandra, in een gerieflijke autostoel die voor hun cellen in de vloer vast stond. Was het de opwindende leren kleding van de vrouwen geweest die zijn geilheid dusdanig had geprikkeld om in te stappen en dit ongewisse avontuur aan te gaan? En dan was er ook nog zijn eigen auto met daarin, naast de reistas met kleding en toiletgerei, de laptop en aan het werk gerelateerde spullen, waarvan hij de autosleutel overhandigd had aan een hem onbekende man. Dus je kon je wel eens aardig in de nesten gewerkt hebben John, ging het in vertwijfeling door hem heen.
Misschien kon hij, als ze op de bestemming waren aangekomen, ongemerkt een willekeurige foto maken? Dan kon hij later wellicht, als hij weer thuiskwam tenminste, de door de camera aan de foto toegevoegde locatie terugvinden waar hij geweest was.

De transporter reed de snelweg af, wat hij kon opmaken uit het afremmen en halthouden van de wagen voor of een stoplicht of verkeer op een voorrangsweg die de bestuurder op moest. Als hij zich vanaf dit punt ging concentreren, dan kon hij wellicht later de route zelf een keer rijden, mocht dit avontuur uit de klauwen lopen. Om vervolgens verhaal te halen en de held uithangen? Hij, die al zelden of nooit tussenbeide durfde te komen bij een woordenwisseling, laat staan bij ruziemakende mensen op straat. Hooguit dat hij zo nu en dan een middelvinger opstak naar een medeweggebruiker die in zijn ogen iets verkeerds deed. Plus dat diegene dan veiligheidshalve niet dezelfde richting uitging als hij.
Met deze gedachtegangen was hij natuurlijk kwijt welke wegen de transporter was ingegaan. Nou ja, jammer dan.
Lang hoefde hij zich niet meer bezig te houden met zijn muizenissen, want de wagen kwam weer eens tot stilstand, maar trok daarna niet meer op. De motor werd uitgezet.
Sandra maakte de veiligheidsriem van haar stoel los en ze kwam overeind, waarop ze eerst de celdeur van Tanja ontgrendelde en openschoof. Die had ondertussen haar riem al losgemaakt en nadat ze uit haar cel vandaan was gekomen, was de traliedeur van zijn cel aan de beurt om hem erdoor te laten. Waarna Sandra de zijdeur van de transporter opende en uitstapte, direct gevolgd door Tanja. Als laatste kwam hij de wagen uit, die naast de toegang tot een enorme achtertuin van een ruim en twee verdiepingen tellend landhuis geparkeerd stond. Bij het hek stond een man van in de vijftig, schatte hij. Het lange peper- en zoutkleurige haar was in een staartje bijeengebonden. Zijn hele houding straalde openheid, vriendelijkheid uit. En zo was ook zijn begroeting. “Dag Sandra en wat leuk jou ook weer een keer hier te zien, Tanja. En je hebt onderweg nog een gast opgepikt, hoorde ik al. Hallo, ik ben Thomas,” knikte hij hem toe.
“Ja, dat is nieuwsgierig aagje John, die we straks maar eens gaan inwijden in de wereld van SM, hoewel hij daar niet echt naar uitkijkt, geloof ik,” grinnikte Sandra. “Ik denk dat hij voor onze outfits is gevallen.”
“Hij mag straks vóór mij vallen,” voegde Tanja er met een sardonische lach aan toe, “op zijn knieën en voor mijn gelaarsde voeten.”
“Maak hem toch niet gelijk bang, het kan een prachtontdekking voor hem zijn die hij zomaar nog eens wil herbeleven. Maar dat is voor straks,” gaf Thomas Johns plaaggeest te kennen en tot hun drieën, “want Marijke heeft de tafel al klaar voor de lunch.”

Die tafel stond in een grote eetkeuken en was gevuld met allerhande versproducten als zuivel, vleeswaren en fruit naast natuurlijk brood, broodjes en zoet beleg, waaronder pruimen- en aardbeienjam en honing, alles van lokale boerenbedrijven vandaan, aldus Thomas.
Zijn vriendin of eega of wat ze dan ook was van hem kwam de keuken binnen. Bij het zien van haar was hij opgelucht dat zij normaal gekleed ging, in een zwart truitje met korte mouwen en een V-hals, een donkergrijze korte rok en donkere kousen. Ze begroette hen en zij kwam al net zo aardig en open over als Thomas.
Ze gingen aan tafel, die ruim genoeg bemeten was om in elk geval op enige afstand van elkaar te kunnen zitten, hoewel hij besefte dat vanaf het moment dat Sandra bij hem in de auto was gestapt om te informeren of hij hen achtervolgde niet altijd alles coronaproef was geweest. Thomas en Marijke zaten aan de ene kant en Sandra, Tanja en hij tegenover hen, waarbij hij tussen hen inzat. Omdat hij best trek had viel hij met graagte aan en daarbij, zolang ze met z’n allen aan tafel zaten gebeurden er geen enge dingen ging hij vanuit. Toch ontkwam hij er niet aan dat het hierna hem bezighield. Allereerst was daar de verrassend eenvoudige reden voor dat links en rechts van hem de twee in het leer geklede vrouwen zaten en de geur van dat leer bij vlagen die van het eten overheerste. Ten tweede spookten hun opmerkingen van zonet door zijn hoofd, die van Sandra dat ze hem gingen inwijden in de wereld van SM en die van Tanja die hem op zijn knieën voor haar laarzen zag liggen. En wat had Thomas aan meubels klaarstaan om getest te worden? En had Marijke nog een rol in deze? En…, wat deed hij hier in hemelsnaam! Jezus, waarom was hij daarstraks niet gewoon naar huis gereden in plaats van achter die transporter aan?

Maar dan was het toch zover dat iedereen uitgegeten was en er afgeruimd werd door Marijke en Tanja.
“Dan is het bijna zover, hè?” gaf Thomas hem met een knipoog aan, een grimas die wellicht geruststellend bedoeld was, maar die niet als zodanig hem bereikte.
“Ja.” Er zat hem iets dwars, iets wat hij onder het eten niet had durven vragen, omdat aan tafel het onderwerp SM helemaal niet ter sprake was gekomen. “Maar wat ik me ineens afvroeg, is waarom Marijke en jij zelf niet die meubels van je uittesten?”
“Dat doen we ook, maar soms moet of wil ik weten hoe een andere gebruiker de werking van het meubel of attribuut ervaart. En die beleving ervan vind ik belangrijk om zowel van de dominante als de onderdanige te horen en te zien. Begrijp je dat een beetje?”
“Ja, ik geloof van wel. En daar gebruik of benut je Sandra en Tanja voor? Want zij zijn…?”
“Sandra is hier geregeld te gast, ja. Zij is een vriendin en klant tegelijk, want ze neemt zo nu en dan meubilair en gebruiksartikelen van me af voor haar studio. En ze is ook een promotor van mijn spullen naar anderen als ze hoort dat die iets nodig hebben of wensen.”
Zijn verhaal maakte eindelijk een stukje voor hem duidelijk.
“En vaak neemt zij Tanja mee, maar ook anderen heeft ze wel bij zich.”
Thomas stond op van tafel. Sandra was, zonder dat hij zich er echt bewust van was geweest, al van tafel verdwenen. Dus was hij de laatste die opstond. Maar dat ging niet van harte.

Ze gingen de tuin in, Thomas voorop en Marijke was degene die de rij, samen met hem, sloot.
“Nerveus?” vroeg ze hem, terwijl ze de deur afsloot.
“Ja. Ik sta eh, niet te trappelen.”
“Je kijkt gewoon hoe het toegaat en misschien prikkelt dat je om ook iets uit te proberen,” en ze wreef even in een waarschijnlijk als geruststellend bedoeld gebaar met een hand over zijn bovenarm.
Aan het einde van de enorme en fraai met planten en heesters begroeide tuin stond een door bomen uit het zicht onttrokken schuur, die ooit mogelijk als stal in gebruik was geweest? De drie voor hen waren al de deur door. Marijke gebaarde hem voor te gaan.
Hij had geen idee wat hij binnen kon verwachten. Stonden daar allerlei angstaanjagende SM-meubels uitgestald, klaar voor gebruik?
In verwarring door het onverwachte liet hij zijn ogen door deze eerste ruimte gaan. Langs de muren en her en der door de ruimte verspreid stonden of lagen planken, balken, pallets en metalen buizen en stangen. En voor één muur een werkbank en apparatuur. Dit was vast nog niet de ruimte waar het gebeurde.
“Dit wil ik je laten zien,” richtte Thomas zich tot Sandra en hij wees naar iets verderop in de ruimte. “En Marijke gaat de honneurs waarnemen als gewillig model.” Gedrieën liepen zij naar iets waar hij slechts een verticale buis op een V-vormig onderstel van twee buizen in zag. En o ja, ergens halverwege die rechtopstaande buis stak een stuk hout uit. Nou, als dat SM moest gaan worden?
Tanja stootte hem aan. “Kom, laat ik je de ruimte hierachter zien, waar Thomas vast enkele modellen van zijn kunnen heeft staan. Dan kan je je een beetje een beeld vormen. En nee, je hoeft niet te schrikken, ik zal niets met je doen. Nog niet,” grinnikte ze er achteraan.
Of hij die behoefte had om te kijken, vroeg ze hem niet. En wat dat laatste betrof, hoopte hij nog steeds dat ze dat niet meende, maar hem daar gewoon mee zat te jennen.
Ze schoof de toegangsdeur naar de achterliggende ruimte open. Hij sloot de deur niet weer toe. Het gaf hem een geruster gevoel contact met de anderen te houden, al was dat dan niet visueel.
Er stonden niet zoveel spullen, maar ze hadden in elk geval een meer herkenbare vorm voor hem, waarbij niet alles de bedoeling ervan duidelijk was. Oké, een soort van stoel met riemen eraan, daarvan snapte hij dat iemand erop vast geriemd kon worden. Maar waarom de zitting geen middengedeelte had, ontging hem. En evenzo wat het doel was van de in een komvorm gebogen stroken metaal, die tussen twee stangen net boven de grond en in het midden onder de zitting vast zat, ontging hem. De uitleg kwam van Tanja.
“Een slaaf of slavin legt het hoofd daarin, het riempje tussen die stangen wordt rond de hals gezet en eh, dan is het afwachten wat en of er iets van degene die op de stoel vast zit vandaan komt.”
Het duurde even voordat het kwartje viel wat ze bedoelde, om vervolgens te reageren met een welgemeend “Gatver! En dat gebeurt dan echt?”
Ze haalde haar schouders op. “Dat kan. Maar het kan ook net zo goed een mindfuck zijn, wat niet ongebruikelijk is in het BDSM.”
Hij fronste. “En waar staan die B en D voor?”
“Die staan voor Bondage and Discipline, dus het vastbinden en straffen, maar even simpel gezegd.”
“Oké.”
Het volgende object deed hem denken aan de massagetafel van zijn masseuse. Alleen had die van haar geen riemen om iemand aan de bovenarmen, onderbenen en romp vast te leggen en kreeg je op deze ongetwijfeld geen ontspanningsmassage van de rug en schouders. Zoals ook de rustgevende Oosterse klanken uit de cd-speler vandaan vast en zeker ontbraken.
Vlak naast deze tafel stond een met rood en zwart kunstleer beklede ‘doos’ op de grond, met één open zijde, waar net zo’n komvorm in hing, maar dan van leer en boven in een rond gat werd door haar met een bijna onverholen enthousiasme omschreven als “Dit is een queening chair of in goed Nederlands dus ook wel een befstoeltje genoemd.” Dit was nou een meubeltje waar hij als liefhebber van een smakelijke vrouwenkont graag met zijn hoofd in zou liggen, als er tenminste geen riemen aan hadden gezeten die ongetwijfeld hierbij ook weer dienden om iemand vast te leggen.
“Bespeur ik voor het eerst iets van interesse bij je?” lachte Tanja met een zacht, onderdrukt en laag keelgeluid.
“Nou,” verzuchtte hij, “met jouw kont boven me zie ik me er wel in liggen hoor.”
“Ohhh, je begint naughty gedachten te krijgen.” Haar ogen twinkelden er zelf ondeugend bij, terwijl ze hem aankeek. En in haar stem klonk vermaak door: “Alleen moeten slaafjes zoiets wel eerst verdienen.”
“Maar dat kan toch ook gewoon als jij geil bent?” wierp hij daar tegenin.
Haar ogen flonkerden. “Het is de hoogte tijd dat ik je meeneem naar beneden. Kom, geven we het hiernaast even door.”

Waar hij, zo gauw hij achter haar de werkplaats weer binnen ging, een geschrokken “Jezus!” slaakte. Want waar hij zich daarstraks nog had afgevraagd hoe de verticale buis, op het V-vormige onderstel gemonteerd, iets met SM van doen kon hebben, werd hem dat ten volle door Marijke getoond. Dit was niet alleen afgrijselijk en verwerpelijk, maar hij vond het ook een onaangenaam tafereel om naar te kijken. Want haar enkels waren dus met leren boeien vastgezet aan de uiteinden van de buizen die onderaan, net boven de vloer, die V vormden. Dat maakte dat zij, naakt – op de donkere kousen na – vol zicht bood op haar onbehaarde en licht openstaande vagina. Schokkender was dat bijna halverwege de verticale stang een plat stuk metaal uitstak met daarop een blok hout in een omgekeerd V-vorm. Daar zat ze met haar blote bilspleet op en omdat haar polsen achter de verticale stang bij elkaar gebonden waren, helde haar bovenlichaam naar achter en dat maakte ten eerste dat ze zo gedwongen was om op een onbetamelijke manier haar spleet te tonen. En ten tweede zorgde de op die manier vastgezette houding ervoor dat het voor haar niet mogelijk was om omhoog te komen en dus kon het niet anders dan dat een ontzettend pijnlijke bilspleet opleverde. Maar misschien het meest schokkende was wat ze haar gezicht hadden aangedaan, waarvan de hals/nek gevangen zat in een vierkant houten blok. Haken aan elastiek trokken haar mondhoeken zover naar achteren dat haar mond tot een smalle spleet getrokken werd en een derde haak zat in haar neusgaten en dat elastiek trok over haar hoofd heen de neuspunt op en sperden die holtes zo wijd open.
“Ik kan begrijpen dat dit” en hij zag Thomas naar de hulpeloze Marijke wijzen, “er absurd voor jou uitziet en wellicht dat je het zelfs als laakbaar beschouwt, maar weet dat zij hier echt waar plezier aan beleeft en er zelfs genot uit haalt.”
Hij schudde in ongeloof zijn hoofd, terwijl hij zijn ogen opnieuw naar de hulpeloze Marijke keerde.
“Ik geef je een paar tellen de kans het haar te vragen,” deed Sandra een duit in het zakje en ze liep op hun slachtoffer af, waar zij haar van de mondhoekhaken bevrijdde. “Kom dan,” keek ze om naar hem.
Bedeesd deed hij een paar passen naar voren. Verbeelde hij het zich, of was haar opwinding te ruiken? Hij keek haar in de ogen die, zo viel hem hier pas op, blauwgroen waren en hij zag daar in elk geval geen angst of wanhoop in. Eerder trots? Hoe was dat te rijmen met wat haar werd aangedaan?
“Is het oké wat ze met je doen?” was wat hij in de gauwigheid als vraag wist te bedenken.
“Ja,” klonk het volmondig. Ze opende haar mond om nog iets te zeggen, maar Sandra duwde iets van metaal in Marijkes mond en bijna meteen sperde het ijzer die wijd open.
Achter hen klonk de stem van Tanja. “Zal ik hem maar mee naar beneden nemen? En daar kwam ik toch al voor binnen, om dat te vragen.”
“Ja, dat is goed,” gaf haar vriendin haar te kennen. “Voorlopig zijn we nog wel even zoet met haar en als ik nog wat van jou wil, haal ik je wel.”
“Oké.” En met een por in zijn rug: “Kom, dan gaan wij ons beneden amuseren.”

Wordt vervolgd