Testen, 1. Speciaal vervoer

Omdat hij het thuiswerken zat was geweest en de gedachte bij hem post had gevat dat hij net zo goed elders ‘thuis’ kon werken, had hij een midweek doorgebracht in een van alle comfort voorziene vakantiewoning op een in de Drentse bossen gelegen bungalowpark. En op de weg terug naar huis had hij net op het snelwegstation getankt en in de shop een broodje kaas en een beker koffie gekocht. Waarmee hij naar de erna gelegen rustplaats reed, een geasfalteerde rijbaan met aan beide kanten van klinkers voorziene parkeerstroken.
Hij zette zijn wagen stil aan de linkerkant, vlak bij een picknicktafel. Iets verderop stond aan de andere kant van de rijstrook een bestelwagen stil en daarmee waren zij de enige wagens die de parkeerplaats gebruikten.

De temperatuur was aangenaam genoeg om aan de tafel onder de bomen het verlate ontbijt dan wel de vroege lunch te nuttigen. Terwijl hij het broodje weg kauwde, vroeg hij zich af wat de wagen aan de overkant kon vervoeren, omdat de achterkant dicht was, dus geen deuren had. En in de zijkant waar hij zicht op had, zat een geblindeerd raam op ongeveer anderhalve meter van de voorstoelen vandaan. Het was naar zijn idee geen normale transporter.
Zijn aandacht werd verlegd naar een Audi die over de rijbaan aan kwam rijden en een eindje achter de bestelwagen vandaan werd geparkeerd. De portieren werden geopend en de vrouw die achter het stuur vandaan kwam, deed hem de ogen opensperren waarbij de wenkbrauwen zowat zijn haarlijn raakten. Het was dan ook niet alledaags om een vrouw in een zwart leren outfit en met tot over de knieën reikende laarzen te aanschouwen. Ze schoof haar zonnebril omhoog in haar slordig zittende blonde haren, die met een elastiek in de nek samengebonden waren tot een korte staart. Ze gebaarde naar haar reisgenote, die met haar hoofd met de korte en eveneens blonde haren net boven het dak van de auto uitstak. Ze wendde de blik eventjes in de richting van de transporter en knikte. Beiden klapten daarop de portieren van de Audi toe en ze keerden zich in de richting van de voor hen geparkeerde auto.

Hoewel hij een end van hen vandaan zat, merkte hij wel op dat de rits van het rokje van de chauffeuse achterop van helemaal boven tot onderaan liep en het lipje aan de onderkant zat, omdat de rits daar een stukje naar omhoog openstond.
Toen haar metgezel in beeld verscheen op het smalle trottoir, verdwenen zijn wenkbrauwen bijkans onder de haarlijn. Haar zwarte leren outfit van hemd met lange mouwen en broek, waarvan de pijpen in de net tot onder de knieën komende paarse laarzen verdwenen, won het van die van haar reisgenote. De vrouwen verdwenen aan de zijkant van de transporter uit zijn blikveld. Waarvan, zo viel hem dan pas op, de plek van de chauffeur leeg was. Zat hij aan een daar wellicht ook aanwezige picknicktafel en had hij een afspraak met de vrouwen? Die in elk geval niet meer verschenen, jammer genoeg. Inmiddels was in zijn slip een knellende erectie opgekomen en de behoefte om daar iets mee te doen, wat hem op deze locatie niet wenselijk leek.
Hij zuchtte, in het besef dat er niet alleen hier niets stond te gebeuren, maar ook dat er thuis niemand op hem wachtte. En om een afspraak te maken met een sekswerker, bij wie zowel zij als hij een mondkapje voor moest hebben en ze de gezichten van elkaar afgewend moesten houden, was niet een aanlokkelijk seksueel uitstapje. Met nogmaals een diepe zucht stond hij op om het koffiebekertje, broodzakje en servetje in de afbakbak te deponeren. Verlangend staarde hij in de richting van de transporter, waar voorlangs de chauffeur plots verscheen. De man wierp kort een blik op hem, groette niet. Hij stapte in en startte de motor. Mooi, hup en wegwezen, zodat hij nog een laatste blik op de spannende outfit van de vrouwen kon werpen voordat hij zijn reis huiswaarts ging vervolgen.
De wagen kwam in beweging en ja, er stond aan die kant ook een picknicktafel en erachter weilanden met koeien in de verte en verder leegte. Geen vrouwen. Iets wat onmogelijk was! Immers, hij had hen niet zien doorlopen, niet naast de chauffeur in de cabine zien zitten en de Audi stond nog gewoon op z’n plek. En in het gras stonden geen bosjes of bomen waarin of waarachter zij verdwenen konden zijn en de sloot die parkeerplaats en weilanden scheidde, was te breed om overheen te springen. Dus…, kon het niet anders of de vrouwen zaten achter in die transporter. Vrijwillig? Dat leek hem stug, want wie ging vrijwillig in de laadruimte van een wagen zitten of liggen? Niemand toch? Of zij wel? Omdat ze in die outfits gekleed waren?
Toch zat het hem niet lekker. Als hij voor alle zekerheid wat foto’s met zijn mobieltje maakte, zo bedacht hij, dan had hij in elk geval iets voor de politie, mocht er iets met de vrouwen gebeuren. Waar hij niet aan moest denken.
Als hij die wagen eens een tijdje ging volgen? Thuis wachtte immers niemand op hem.
Snel diepte hij zijn telefoon uit zijn heuptas en hij maakte enige foto’s van de voorkant en zijkant van de Audi. Waarna hij in zijn auto stapte en van de parkeerplaats vandaan scheurde. Misschien was dit alles een zinloze onderneming, maar hij moest wat, al was het alleen voor zijn gemoedsrust.

Nog druk met zijn overpeinzingen reed hij fors over de toegestane snelheid op de linkerbaan van de snelweg om de transporter te achterhalen en ondertussen hopen dat die niet al een afslag had genomen.
Toch duurde het best nog een tijd voordat hij de wagen in het vizier kreeg en die vervolgens dicht genoeg naderde om er zeker van te zijn dat het de bewuste vervoerder was. En nadat hij die zekerheid had gekregen maakte hij al rijdende – foei, maar nood breekt wetten – een foto van de kentekenplaat. Gek eigenlijk dat er verder geen enkele aanduiding op de auto te zien was die verwees naar een bedrijfsnaam van de vervoerder, het type van transport waarvoor die benut werd, een webadres of telefoonnummer. Het voedde zijn idee extra dat er iets niet pluis was en dat het een juiste beslissing was de achtervolging ingezet te hebben. Restten er twee vragen. Hoelang bleef hij er achteraangaan? Want wie weet lag de bestemming helemaal in het zuiden of oosten van het land. Of nog verder weg, de grens over. Naar België, Frankrijk of Duitsland. Hoe ver ging hij? En dat bracht hem bij de tweede vraag, die aansloot op wat hij zich net als laatste had afgevraagd. Als de wagen uiteindelijk stopte, hoe ver ging hij dan? Er misschien op afstappen en de held uithangen soms? Alsof hij zo’n actiefiguur was.
Hij zag voor hem de richtingaanwijzer naar rechts aan gaan. Niet voor een afslag maar tot zijn verwondering voor de afrit naar de parkeerplaats van een wegrestaurant. Dat bevreemde hem, omdat dat vanwege de coronamaatregelen gesloten moest zijn. Het enorme terrein was dan ook nagenoeg leeg.
Ze stopten, waarbij de transporter netjes werd neergezet in een schuin op de rijstrook staand parkeervak en hij dus hetzelfde deed, maar wel met een veilige afstand van zes vakken tussen hen en voor de zekerheid liet hij de motor lopen. Wat ging er hier in hemelsnaam gebeuren? Vooralsnog dat de chauffeur uitstapte, voorlangs de wagen liep en aan de zijkant uit het zicht verdween. Om de vrouwen vrij te laten? Hier? Want er stonden geen andere auto’s bij hen in de buurt om hen over te laden of zo.

Dan verscheen de vrouw met de tot over de knieën reikende laarzen aan de achterzijde en ze beende zijn richting uit. Wat te doen? Wegrijden? Nee. Dit was immers de kans om te weten wat er loos was, als hij haar tenminste durfde aan te schieten? Alleen deed hij dat niet, want zij stopte bij zijn wagen, boog zich voorover en tikte met een blank gelakte wijsvinger op het raam aan de passagierskant. Hij liet het raam zakken en boog zich iets die richting uit.
“We hebben het idee dat je onze auto volgt. Waarom is dat?” De klank in haar stem was hard, haar blik koud.
Hij besloot er geen doekjes om te winden en recht voor z’n raap te reageren. “Omdat ik me zorgen maakte dat jullie iets was overkomen, dat jullie tegen je zin waren meegenomen.”
“Ah, wat lief van je,” lieten die woorden het ijs uit stem en ogen smelten. Ze aarzelde even, zo leek het, om er dan aan toe te voegen: “Mag ik naast je komen zitten om je in het kort uit te leggen wat we doen?”
Ze overviel hem daarmee, maar tegelijkertijd was het ook een uitnodiging die hij niet af wilde slaan, nieuwsgierig als hij was naar het waarom en ja, ook naar haar. Hij boog zich nog verder naar haar kant om zo het portier voor haar te openen. “Kom erin.”
Het instappen leverde hem allereerst meer bloot been tussen laarzen en rokje. Ze reikte hem een elleboog ter begroeting. “Hai, ik ben Sandra.” Met een glimlach gaf hij haar zijn elleboog. “En ik ben John, aangenaam.”
“Nogmaals, wat lief van je John, die bezorgdheid van je.”
“Ja joh, het leek wel tovenarij. Ik nam aan dat jullie op een bankje zaten of zo, maar niet dat jullie ineens in het niets leken opgelost.”
Ze glimlachte. “Terwijl we dus de auto in waren gegaan.”
“Ja, maar niet voorin. En achterin in een transportwagen? Dat leek me zo onwaarschijnlijk dat dat op vrijwillige basis was gegaan.”
“Wat toch zo was,” verbreedde de glimlach zich. “Want wat Tanja, de vriendin die bij me is, en ik doen is het uittesten van meubelen.”
Ze liet de rimpels van zijn verbaasde frons nog dieper worden, toen ze eraan toevoegde: “SM-meubels.”
“Eh, in die auto?”
Hij zag het niet voor zich dat ze met zijn tweeën achterin plus daarbij ook nog eens meubels in die kleine ruimte uittesten en dan ook nog eens in een rijdende auto? Als ze dat nou in een vrachtwagen deden.
Ze grinnikte. “Nee, niet in die auto. Dat doen we of in de werkplaats of in de kelder van een huis.” Ze ging even verzitten om hem beter aan te kunnen kijken en het rokje kroop daarbij verontrustend verder op. “De man waar wij heengaan ontwerpt SM-meubilair, iets wat hij uit liefhebberij doet. Daarnaast heeft hij een gewone meubelmakerij en die twee eh, activiteiten wil hij gescheiden houden voor zijn clientèle.”
Dat was iets waar John zich wel iets bij kon voorstellen.
“Voor die SM-meubels heeft hij een pagina op een website van een bevriende ondernemer. Daarop laat hij zien wat hij maakt of wat hij kan maken naar ideeën of wensen van klanten.”
“Ah,” fronste hij alweer. “Maar als een klant een wens of wat dan ook heeft, wil hij dat toch doorspreken, lijkt mij?”
“Ja,” beaamde Sandra zijn veronderstelling. “En dat gebeurt dan ergens op locatie of een heel enkele keer in zijn werkplaats, maar dan wordt diegene in een geblindeerde wagen daarheen gebracht.”
“Ah,” was opnieuw zijn gesteunde reactie. “En zo gaat dat dus eveneens met degenen die de meubels moeten uittesten?”
“Precies.” Ze kneep haar ogen iets samen. “Heb jij iets met BDSM?”
“Nee,” kleurde hij. Waarom hij daarbij kleurde, wist hij niet. Was het omdat het daar niet mee bezig zijn hem ineens zo braaf overkwam tegenover haar? “Maar ik ben soms wel bezig met kinky dingen hoor.”
“Zoals?” klonk de nieuwsgierigheid door in haar stem.
Jeetje, wat haalde hij op zijn hals? Want om die ontboezemingen te uiten tegenover haar was toch wel een ding hoor.
“Nou eh, ik vind het fijn als een vrouw op m’n gezicht gaat zitten en zij mij dwingt haar op die manier te bevredigen.”
“Oké…”
Het klonk hem in de oren dat ze dat slechts een zozo kinky iets vond.
“En een vriendin heeft me wel eens vastgebonden op bed en me zo seksueel eh, geplaagd.”
“Heb je een vriendin?”
“Nee, ik ben en woon alleen.”
“Heb je zin om met ons mee te gaan?”
Ze verraste hem daarmee compleet.
“Nou eh, nee. Want dat lijkt me allemaal veel te heftig.”
Ze haalde haar schouders op.
“Oké, maar loop dan wel even mee naar onze auto, opdat je kunt zien dat ik niet gejokt heb en dat Tanja en ik dat vrijwillig doen.”
Hij knikte, ja, dat was iets dat hij kon doen om zijn eerdere ongerustheid weg te nemen.

Met zijn ogen gericht op haar rokje liep hij achter haar aan. Oh, wat zou het wat zijn als zij die rits omhoogtrok en zij met die lekkere reet op zijn gezicht ging zitten. Dat was iets waaraan hij eigenlijk niet moest denken, omdat zijn pik gelijk enthousiast werd bij die gedachte en het te gênant was om met een zichtbare stijve bij die twee vrouwen te gaan staan.
De zijdeur van de transporter was dicht. Tanja stond tegen de zijwand geleund een sigaret te roken. Bij het zien van haar leek het of zijn erectie nog meer groeide. Jeetje, wat een duo, die twee, pfff.
“Hé, hij gaat mee?” Ze kwam van de zijwand los en nam hem nieuwsgierig op.
“Nee, want hij heeft niets met SM en hij durft dat avontuur niet aan,” gaf ze haar vriendin te kennen.
“Dat is jammer.” Ze wierp de peuk op het asfalt. “Want Thomas heeft vast wat aan spul staan waarmee we ons met hem hadden kunnen amuseren.”
“Of hij met jou?” lachte Sandra.
Hun woorden maakten hem nerveus en tegelijkertijd geil. Nee, bloedgeil.
“Schrik niet,” ging Sandra’s hand naar de handgreep van de zijdeur, “want dit is een originele wagen zoals die in sommige landen gebruikt wordt voor het vervoer van gevangenen.”
Verbouwereerd zag hij twee getraliede en door een wand van elkaar gescheiden ruimtes, met in beide een witte hard plastic stoel die voor een naar zijn idee onprettig vervoer zorgden voor gevangenen. Voor die ruimtes zaten nog twee stoelen, waarvan het onderstel in de vloer was gemonteerd. Stoelen die niet onderdeden voor comfortabele, van armleuningen en zelfs een hoofdsteun voorziene fauteuils en ongetwijfeld bestemd waren voor gevangenebewaarders.

Tanja stapte alweer in en ze ging meteen de ruimte in waarvan de traliedeur opengeschoven stond. Ook Sandra ging de wagen in en nadat Tanja was gaan zitten, sloot ze haar vriendin op achter de tralies.
“En?” keek ze hem nog één keer aan. “Heb je je nog niet bedacht?”
Vertwijfeld keek hij haar aan, omdat hij niet wist wat te doen. Het was een feit dat de kleding van die twee hem opwond, zoals ook het idee dat zij zich met hem wilden amuseren. Waarbij het vervelende was dat dat ongetwijfeld een SM gerelateerd iets werd. Zou die pijn daarvan te harden zijn? Maar zei Sandra niet ook dat hij zich misschien met Tanja mocht amuseren, wat dat dan inhield?
Was de vertwijfeling op zijn gezicht af te lezen? Want ze nam nog heel even de tijd, voordat ze eraan toevoegde: “Ik wil nu van je horen of je ja dan nee meegaat.”
Hij was eruit. “Ondanks dat het idee van SM me benauwt, zou de nieuwsgierigheid naar dat alles het winnen. En ja, als de bagage in mijn auto had bestaan uit kleding en toiletgerei, was ik met jullie meegegaan. Maar ik kan de wagen niet achterlaten met daarin mijn laptop en de aan werk gerelateerde spullen. Dus helaas,” voegde hij er wat sip aan toe.
“Als je meegaat, wordt je auto opgehaald en veilig gestald. Dat gebeurt ook iedere keer met de Audi van mij. Dat oppikken heb je dus gemist op de parkeerplaats van daarstraks.”
Het was eenvoudig als wat. Altijd als zij een uitnodiging ontving om te komen testen, stond er bij het tankstation een duo in een BMW te wachten. De bijrijder kreeg de reservesleutel van haar wagen en hij reed die naar een vlakbij gelegen dorp, waar die bij een huis werd gestald totdat zij weer van het testen terugkwam. En de BMW met daarin de bestuurder reed achter de transporter aan om in de gaten te houden dat daarmee geen gekke dingen gebeurde, zoals een mogelijke achtervolging.
“Dus die is hier nu ook?”
“Ja, die staat een eindje van jouw auto af geparkeerd en van hem kregen we een seintje dat jij foto’s van mijn Audi had gemaakt en dat je achter ons aankwam.”
“Aha.”
“En als we jouw autosleutel aan hem geven, pikt hij zijn maat op en wordt daarna ook jouw auto netjes veilig weggezet bij dat huis.”

Sandra nam de tijd om via beeldbellen hem te laten zien waar haar Audi gestald stond en wie die gereden had. Hij maakte kennis met Jim, de chauffeur van de BMW. En ja, tot slot zat hij in de cel naast die van Tanja in de rijdende transporter, op weg naar?

Wordt vervolgd