De challenge, dag 1

Om vijf voor tien reed hij de straat in waaraan rechts eengezinswoningen uit waarschijnlijk de dertiger jaren en ertegenover een park. Annemarie den Oudsten woonde bepaald niet verkeerd, was zijn oordeel. Een andere conclusie was dat zijn vanmorgen gekozen zwarte overhemd met lange, maar wel opgerolde mouwen achteraf niet echt een geweldige keuze was geweest. Het zweet dat naar zijn idee van alle kanten onder het latex korset vandaan kwam, tekende zich in vochtplekken op het katoen van zijn hemd af. Had hij verdorie maar een reserve shirt meegenomen.
Tussen de huisnummers 8 en 10 was een parkeerplek vrij. Met een opgelaten gevoel stapte hij uit en liep het stukje terug, naar het tweede huis vanaf de hoek. Waar hij het hek opende dat hem toegang gaf tot de entree naar de voordeur. Het geluid van het grind onder zijn schoenen liet haar ongetwijfeld zijn komst al weten. Omdat hij de vriendinnen van Suzanne niet kende, was hij zeer benieuwd hoe Annemarie eruit zou zien. Tegelijkertijd was hij benauwd wat hem te wachten stond, wat ze met hem voorhad om te gaan, om te moeten doen. Hij hoopte maar dat de uit te voeren opdracht zou meevallen.

Ze was slank, had zijn lengte, lang sluik asblond haar en door haar linker neusvleugel had ze een zilverkleurig ringetje. Kortom, een alleraardigst persoon om te zien, met een verrassende keuze in kleding: een visnet catsuit, een zwart leren bustier en hotpants. De enkellaarsjes met een naaldhak pasten niet echt bij het zomerse weer vond hij, maar stonden wel bij het geheel van wat ze aanhad. Een catsuit is kruisloos toch, was een gedachte die bij hem opkwam. Ze stelden zich in de hal aan elkaar voor, waarna ze hem voor ging de trap op, naar boven! Naar haar slaapkamer nog wel.
“Laat me eerst maar eens zien wat voor een mooi korset je aanhebt, Johan.”
“Moet eh, alles uit?” Normaal had hij geen problemen om bij een vrouw uit de kleren te gaan, maar met een het latex korset aan voelde hij toch enige gêne.
“Ja. En daarna heb ik wat anders ervoor in de plaats.”
Zwijgend trok hij het weinige wat hij aanhad uit.
“Wow, wat een gaaf korset,” monsterde ze zijn ‘dwangbuis’ enthousiast.
Over de aanvulling daarop was hij aanmerkelijk minder uitgelaten. Aan de andere kant van het bed pakte ze van een stoel vandaan een witte slip van gebloemd kant, een zwarte jurk met een wit schortje en witte sokjes, die ze onder handbereik op het bed legde. Als eerste reikte ze hem de slip aan.
“Het is niet een schone hoor, ik heb deze vanmorgen na het opstaan pas uitgetrokken na die twee dagen gedragen te hebben.” Ze keek even naar zijn kruis en lachte. “Maar ik zie dat je dat niet erg vindt. Wat is dat toch, dat vele van jullie mannen kicken op gedragen slipjes?”
Hij haalde z’n schouders op, terwijl hij snel de slip aantrok in de hoop de opkomende erectie te verbergen voor haar.
“Waarom moet ik die kleding aan?” wees hij naar de jurk en het schortje.
“Omdat je als mijn dienstmeisje dadelijk beneden gaat schoonmaken.”
“Dus dat is je opdracht voor mij?”
“Ja. Leuk hè?” lachte ze.
“Hm.” Daar had hij wel een andere mening over.
Ze hielp hem in het diensterjurkje en trok de rits van achter omhoog. Waarna hij op haar bed gezeten de kousjes aantrok en zij weer van de andere kant een paar zwarte pumps van suède met hoge naaldhakken haalde.
“Ik ben benieuwd of je hierop kan lopen.”
Dat was hij ook, maar wat hem vooralsnog verbaasde was dat het hem lichtelijk opwond om haar slip, het jurkje en de schoenen aan te moeten. Dat had hij niet kunnen bedenken.
“Goed, dan gaan we naar beneden. En doe in hemelsnaam voorzichtig op de trap, houd je stevig vast aan de leuning hoor.”
Hij stond op en wankelde even op de hakken om dan, tot zijn en haar verrassing er in een redelijk elegante pas de kamer uit te lopen. De trap was even een dingetje, maar eenmaal beneden ging het lopen op de hoge hakken hem ook wederom goed af.
“Je loopt er beter op dan sommige vrouwen doen,” was de reactie van Annemarie.

Op de grens van de woonkamer en de keuken nam ze zijn taken door.
“Goed Johanna,” gaf ze hem met een brede grijns te kennen, “in de woonkamer ga je eerst stoffen en daarna zuigen. Dan wil ik dat je de ramen achter van zowel in de kamer hier als in de keuken van binnen en van buiten lapt. En tot slot neem je de kastjes in de keuken af, maakt het gastoestel en het fornuis schoon en op het einde doe je de afwas. Ja?”
“Ik sta niet te trappelen, want ik ben niet zo van het schoonmaken en poetsen en zo.”
“Maar je moet wat voor het eerste sleuteltje overhebben hè?”, grijnslachte ze. “De spullen vind je daar, in die hoge keukenkast en ik ga aan m’n bureau ook aan het werk. En o ja, om eventueel gemekker van je niet te hoeven aanhoren, heb ik dit nog voor je.”
Ze liep naar het bureau dat halverwege de woonkamer tegenover het zitgedeelte stond en pakte uit een lade een rubberen bit, dat werd vastgehouden tussen twee ringen, waaraan riempjes om het vast te zetten in de nek.
“Mond open.” Haar ogen twinkelden van de pret. En hij gehoorzaamde. Wat moest-ie anders? In elk geval niet het risico lopen om op het end het sleuteltje niet te krijgen.

Terwijl Annemarie aan het bureau plaatsnam en haar laptop opende, zocht hij in de kast de benodigde spullen op, te beginnen met een stofdoek.
Terug in de woonkamer vroeg hij zich dan pas af of de vitrage aan de straatkant afdoende het zicht op hem afschermde. Iets wat hij betwijfelde, zodat hij in eerste instantie zich opgelaten zijn taak van huishoudelijke hulp startte. Om na enige tijd zijn schouders erover op te halen, want hé, als iemand hem al zou zien, was dat zijn probleem niet. Hij woonde hier niet en niet één van de buren kende hem. Dus mocht er al iemand aanstoot aan nemen, dan was dat het probleem van haar aan dat bureau.
Eigenlijk was het best intiem vond hij, om al haar spulletjes aan te raken, ze op te tillen om eronder te kunnen stoffen en de diverse voorwerpen eveneens stofvrij te maken. Zouden de echte huishoudelijke hulpen ook dat gevoel kennen?

Pas toen hij aan het stofzuigen was, drong het tot hem door dat hij niet voorover diende te buigen, omdat die houding maakte dat hij kwijlde. Zolang hij maar rechtop stond en bewoog bleef hem het vernederende en ook lastige speeksellekken bespaard. Daarbij kwam dat hij na verloop van tijd het bit aardig zat begon te worden. De rest trouwens eveneens, omdat het dragen van de hakken zo langzaamaan ook geen pretje meer was. Dat vrouwen die de hele dag aan konden hebben, op konden lopen! Verder was het aanhebben van de jurk gewoon stom en het korset? Dat nog steeds zo strak om zijn lichaam zat, benauwd maakte bij te veel inspanning en hem deed zweten, nou ja, dat was iets waar Annemarie hem niet van kon verlossen, maar het bit? Daarom vond hij, klaar met de woonkamer, het een poging waard om daarvan verlost te worden. Hij ging naast de bureaustoel staan en met een geluid dat meer leek op dronkenmanslallen trok hij haar aandacht. Door op het bit te wijzen en een wegwerpgebaar te maken, hoopte hij haar duidelijk te maken wat hij van haar verlangde.
“Je wilt het bit uit?” keek ze naar hem op. Hij knikte. “Oké.” Ze schoof de stoel naar achteren en stond op. “Dan ga ik koffiezetten en doen we dadelijk aan de eettafel een bakkie, heb je even pauze.” Ze passeerde hem, met een tikje op zijn kont. Dat zou in een echte werkrelatie een ongewenste intimiteit zijn, of kunnen zijn, bedacht hij. Hoewel de situatie waarin hij op dit moment verkeerde, daar ook veel van weghad. Wat het ook was, het tikje viel in elk geval niet in de categorie ongewenst, grimaste hij.
Hij liep achter haar aan naar de keuken, waar hij het raampje daar en het raam in de deur nog moest lappen. Ook van buiten, net als die van de woonkamer. Maar daar had hij toch zijn bedenkingen bij. Oké, daarstraks, in het begin dat hij in de woonkamer aanving, stapte hij op een gegeven moment over het gezien worden en die gêne heen. Toch was het zo gekleed het terras op gaan en zichtbaar zijn voor overburen en naaste buren andere koek.  Dan moesten die aan de overkant wel op de bovenverdieping zijn en toevallig naar buiten kijken en die van hiernaast over de schutting of ook van boven bij toeval een blik in de tuin van hun buurvrouw werpen.
“Kom je?” riep Annemarie hem. Ze stond bij de eettafel, waarop alles voor het koffiedrinken klaarstond. Ze kwam achter hem staan en gespte het riempje dat het bit vasthield los. Bevrijd daarvan zette hij zich opgelucht op een eetkamerstoel neer. En aan koffie was hij ook toe.
“En, wat vind je van de opdracht en hoe kijk je naar de komende twee dagen?”
“Tja, zoals ik eerder aangaf is schoonmaken niet mijn ding, maar op deze manier gedwongen en dat door deze mooie opdrachtgever is het te doen hoor. Maar als ik de andere dagen ook moet poetsen, pfff.”
“Misschien hebben zij hele andere opdrachten,” hield ze voor even de moed bij hem in, om er met een grijns aan toe te voegen: “Of ze zijn nog erger.”
“Kan dat?” lachte hij voorzichtig. Zou zij weten wat er nog volgde? Ze gaf daar in ieder geval geen uitsluitsel over.
Na de koffie bleef de bit gelukkig achterwege en om haar niet uit te lokken die alsnog weer in te brengen, stapte hij zonder bezwaren op te werpen met de emmer, zeem, wisser en een bezwaard gemoed het terras op. Waar hij, eenmaal klaar, niet door buren aangeroepen was. Of één van hen hem wel gezien had?
De laatste klus kostte hem niet al te veel tijd. En al met al was hij tegen half twee klaar.

“Dan gaan we het boven afsluiten,” gaf ze hem te kennen. Waar hij zich mocht bevrijden van de hoge hakken en de sokjes. Ze trok de rits voor hem naar beneden, zodat hij de jurk uit kon trekken.
“De slip houd je aan en om ervoor te zorgen dat je er geen vieze dingen mee doet, heb ik nog wat voor je.”
Uit de la waar ze eerder deze dag de bit vandaan toverde, kwam er deze keer een metalen iets uit tevoorschijn, dat hij met argwaan bekeek.
“Dit zorg ervoor dat je kuis blijft en heet dan ook niet voor niets een kuisheidskooitje,” lachte ze uitbundig. En niet alleen je plasser gaat erin,” wees ze dat deel aan, “en ik zeg dat bewust, omdat je door het gaatje in het uiteinde gewoon kan plassen. En je ballen gaan in dit andere gedeelte. Wat vind je ervan? Fraai hè?” Net als eerder kon hij haar enthousiasme niet delen.
Nadat ze zijn pik en ballen gevangen had gezet, trok ze de rits van haar hotpants neer en liet die langs haar benen tot op de grond zakken. Wat hij buiten voor de deur, bij aankomst, al vermoed had, bleek waar te zijn: de catsuit was kruisloos.
Ze ging op de rand van het bed zitten en spreidde haar benen. “Op je knieën jij en dan mag je voor nu je tong nog laten werken. En zorg ervoor dat die me klaarkrijgt!” voegde ze er min of meer dreigend aan toe. Dit was een taak die hij zeker niet vervelend vond om uit te voeren en met graagte zette hij zich neer tussen haar benen en stak hij zijn tong uit naar de glimlach van haar vochtig glanzende verticale lippen.

Het zat erop, hij kon – bijna – weer naar huis terug. Onder protest, maar waar ook geen lieve moeder aan hielp: over de slip en korset kreeg hij een witte stretchbroek en een eveneens wit hemdje aan. Sandalen met een laag hakje completeerden het geheel en zo moest hij bij haar de deur uit. En daarin moest hij ook de volgende dag naar de tweede vriendin van Suus!
Wat hij verder meekreeg van Annemarie waren zijn kleren en schoenen in een tas van de AH, het eerste sleuteltje dat hem na de derde opdracht uit het korset liet bevrijden en het adres en de naam van de kwelgeest nummer twee.