Misschien was het niet zijn geestesgesteldheid waar iets aan mankeerde, maar er gebeurde duidelijk iets met zijn geest. Het was alsof die werd …, weggezogen.
“Ik heb je gewaarschuwd wat er met mannen gebeurt die toch op zoek gaan naar hun liefje.”
Het was de stem van de vrouw in het huisje, die van catwoman.
“En nu ben ook jij op weg naar de plaats der verdoemden.”
Bijna meteen na haar woorden zag hij beneden zich zes witte versteende identieke beelden van manspersonen in een kring tussen de bomen staan. Naakt en rechtop en met de armen langs het lichaam, de handpalmen naar voren. Een moment later zag hij hen om zich heen staan en hij wist daarmee dat hij één van hen was geworden.
***
Vijf weken later
Annette was alweer een weekje thuis. Ze miste Martin, maar niet in de verontrustende zin dat ze melding moest of wilde maken van zijn verdwijning. Het leek wel alsof haar geest voor een deel was achtergebleven bij de priesteressen. En met name bij Darcy en Enid, die haar tijdens het verblijf in het bos van om en nabij een maand hadden voorbereid en klaargemaakt voor de offerande. Ze had in de loop van de tijd begrepen dat het niet hun namen waren die ze bij de geboorte hadden meegekregen, maar Keltische namen die Duister en Ziel betekenden. Het was wellicht toeval geweest dat juist zij aan haar gekoppeld waren, maar hoe dan ook hadden die twee haar in de tot dusver onbekende wereld van pijn en vernedering ingewijd. Met dus het uiteindelijke doel om ‘geofferd’ te worden aan de Grootmeesteres.
Misschien hadden Martin en zij nooit naar het huisje in het dal moeten afdalen. Waar ze in de resten van wat ooit een schuur was geweest het door het weer verweerde ondergoed hadden zien hangen. Terug bij de kampeerbus was zij het liefst vertrokken, doch de argumenten van Martin om dat niet te doen waren steekhoudend geweest om toch op die plek te overnachten.
Ergens na middernacht was ze uit een diepe slaap wakker geworden. Slaapdronken had ze de achterklep van de bus geopend, ze was uitgestapt en in het bleke licht van de maan was ze in trance de helling afgedaald naar het huisje. Waar ze bij het schuurtje was opgewacht door een vrouw in een donkere cape, voor wie ze als in een droom en zonder enige tegenwerping uit de kleren was gegaan. Haar zwarte behaatje en stringetje waren bij de andere lingerie gehangen, waarna de vrouw haar mee het huisje had in genomen. En daar had ze haar verteld wat haar te wachten stond, iets wat ze ook zonder protest had aangehoord. Ze was simpelweg van de wereld geweest. Betoverd, behekst. Na de uitleg van de vrouw in de cape was Darcy binnen gekomen en zij had haar meegenomen naar een huis elders in het bos. Waar ze verbleef en voorbereid werd voor de offerande. Het juiste moment daarvoor had te maken met de stand van de hemellichamen.
De pijn werd toegebracht middels zweepslagen op hoofdzakelijk de rug, de borsten, de buik en de billen en het kunnen hebben en doorstaan van die pijn was gedoseerd opgevoerd. Het slaan met de zwepen was niet de enige lichamelijke pijn, want haar vagina en anus werden meer en meer opgerekt door fallussen van gladgepolijst hout en siliconen.
Het vernederende aspect was dat ze Darcy en Enid, maar ook andere priesteressen niet alleen diende in het huishouden, zoals schoonhouden van het onderkomen en koken, maar tevens in de persoonlijke verzorging en noden, als wassen, manicure, nagels lakken en bevrediging van hun lusten.
Niet eerder had ze iets in pijnbeleving of seksualiteit met vrouwen ervaren. En in de periode in het bos, in het huis nagenoeg dagelijks. Hoe de lichamelijke pijn niet alleen te harden was, maar zelfs op een bepaald level genot en soms bevrediging bracht, kon ze niet verklaren. Kwam dat omdat ze in een andere wereld leefde, in misschien een andere dimensie? En die pijn, dat genot, dat miste ze dus meer dan dat ze Martin miste.
Ze vond het dan ook jammer toen de avond van de offerande kwam. Op een open plek in het bos werd ze aan een pentagram vastgebonden en gepenetreerd door een dildo op een stok. Waarna ze bij toerbeurt werd gegeseld door vijf priesteressen en uiteindelijk als laatste door de Grootmeesteres, die doorging tot haar offer haar orgasme ‘offerde’.
Na afloop werd ze door de Haar naar de plaats van de verdoemden geleid, waar ze de uitleg kreeg waar die beelden voor stonden.
“Iedere vrouw die geofferd is, mag één van de beelden kussen. Dat beeld, en wellicht zit daar dan je lief in, kan door die kus weer naar de levenden teruggebracht worden,” gaf ze Annette aan. “Ik zeg bewust kan, want als een beeld drie keer niet gekust is, dan gaat die persoon voor altijd over naar de eeuwigheid.”
Ze keek de beelden langs of iets, hoe klein dat detail misschien ook was, kon verraden welke van de beelden er als laatste was neergezet en dat die dus Martin moest zijn. Maar er was niet iets te ontdekken en zo werd het een kus op goed geluk. Een kus die haar niet haar geliefde terugbracht, maar wel een man van middelbare leeftijd. Die dolblij was het leven weer in te kunnen.
***
Hij zag haar aan komen lopen, begeleid door de Grootmeesteres. Zijn Annette in haar fraaie naaktheid, haar begeleidster in de rode cape die haar onderscheidde van de anderen.
Kon hij maar op een of andere manier duidelijk maken aan zijn vriendin welk beeld hij was. Maar in zijn versteende staan kon hij enkel toezien hoe zij hem voorbijging, om uiteindelijk een beeld schuin tegenover hem levend te kussen. Waarmee hij besefte dat hij hierna nog twee kansen had om gekust te worden en zo niet, dan …
Mijn prikkelende fantasieën 