Offerande 1

Annette reed hun kampeerbusje over de bochtige weg omhoog. In een langzaam tempo, want de motor moest stevig aan de bak op deze klim. Maar het was ook omdat Martin en zij na een lange dag een rustplek voor de nacht zochten.
“Kijk,” wees hij.
“Ja, ik heb het ook gezien.”
De bocht die ze naderden had aan de buitenkant een ruime parkeerplek van zwarte steenslag en vandaar ging een pad het bos in.
“Proberen maar?” opperde ze.
“Ja. En we zien wel of het kan en of het wat is.”

Hoewel wildkamperen niet toegestaan was, probeerden ze het toch waar mogelijk en als ze hier, uit het zicht van de weg konden staan en verder niemand tot last waren?
Ze karde de bus probleemloos het pad op en ze hobbelden het af tot het na enkele honderden meters stopte bij een gedeelte dat steil afliep. Ze zette de wagen stil en de motor uit.
“Prima zo, toch?”
“Ja, mee eens.”
Ze stapten uit. Martin liep naar de achterkant van de bus, waar hij de klep omhoog deed en hij het deel met het keukenblokje onder het slaapgedeelte vandaan uitschoof. Hij wilde net het gasflesje op het tweepits kooktoestel aansluiten, toen Annette hem riep.
“Kom eens kijken.”
Ze stond op het smallere deel van het pad en wees naar beneden.
“Daar, tussen het groen, het dak van een huis, zie je?”
Hij moest echt de blik focussen, voordat hij het ook zag.
“Moeten we kijken of het bewoond is, om mogelijk gezeik voor te zijn?” opperde ze.
“Ja, dat moeten we maar doen,” was hij het met zijn vriendin eens.

Bij de nadering van het huisje zagen ze al dat het slecht onderhouden was, om niet te spreken van een bouwval. De verf op de houten muren en de lak van de kozijnen en van de luiken was afgebladderd, de dakpannen groen uitgeslagen, de ramen vuil. De luiken waren niet toe en ze tuurden door een raam, waar achter een doorgezakte leren bank en fauteuil op een tot op de draad versleten vloerbedekking hen liet vermoeden dat ze naar de woonkamer keken.
In de kamer ernaast een tweepersoonsledikant met er op een groezelige donkerbruine sprei.
“Mocht hier nog iemand wonen…,” huiverde Annette, om dan Martin te horen vloeken die de hoek al om was gegaan.
“Godsamme! Wat is dit voor een creepy iets?”
Toen ze hem gevolgd was, zag ze waar hij naar stond te kijken en waar hij op doelde met zijn zonet gespannen uitroep. Aan geblakerde, vermolmde balken die op nog twee stukken muur steunden van wat ooit een schuurtje was geweest, hing ondergoed. Aan de aanslag was te zien dat het er al lange tijd hing. Ze telde zo gauw twee slips en zes beha’s.
Hun ogen vonden elkaar en zij las in die van hem verbazing en bezorgdheid. Voor haarzelf kon ze daar angst aan toevoegen.
“Het zal toch niet zo zijn dat hier ergens vrouwen liggen?” dwaalden haar ogen over de grond en vervolgens naar het huis: “Of daar in een kelder opgeborgen zijn?”
“Een nieuwe soort van Dutroux? Dat lijkt me toch niet,” fronste hij.
“Het is verdomme geen wasgoed dat netjes opgehangen is, Martin! En het is ook niet van één vrouw.”
“Niet?”
“Nee. Ik zie zo al dat de cupmaten verschillen.”
Aarzelend deden ze wat stappen dichterbij, maar ze bleven toch op nog gepaste afstand staan.
“Ik denk zelfs dat het om zes vrouwen gaat.”
Ze probeerden te bedenken waarom het vrouwenondergoed hier hing of achtergelaten was, maar ze konden geen logische verklaring ervoor vinden. Net zomin voor waar Martin mee was gekomen: “Waarom ontbreken van vier van de zes vrouwen het slipje?”

Terwijl hij de resterende ramen langs ging om te kijken of de ruimtes erachter misschien enig licht op dit vreemde gebeuren konden werpen, maakte Annette foto’s van de resten van het schuurtje met de lingerie en van het huisje en de omgeving.
De ramen brachten geen andere verrassingen. Een slaapkamer met twee eenpersoons bedden tegenover elkaar en net als bij de eerste slaapkamer waren deze ook voorzien van een morsige sprei. En een keuken, waar op het aanrechtblad drie koffiemokken stonden en een vuil glas. De deur zat op slot, maar hij had geen idee of die pas of lang geleden voor het laatst open was geweest.
Weer boven ontstond er even een discussie over vertrekken, iets wat Annette het liefst wilde. Of blijven, waar Martin een voorstander van was. Om de simpele reden dat de schemer niet al te lang meer op zich liet wachten. Als ze dan nog een andere plek moesten zoeken in wellicht al het duister… Ze gaf zich gewonnen, onder voorwaarde dat vannacht de deuren van de bus op slot gingen en de ramen en het hefdak dicht.
Wat geen harden was, want de nachttemperatuur verschilde nauwelijks van die van de dag en zo bleef het hefdak open.

***

Martin werd wakker met een lichte hoofdpijn. Iets waar hij bijna nooit last van had. Kwam dat soms door de geur van…, ja, van wat? Van lavendel? In ieder geval was het iets bloemigs. Nog slaapdronken tastte hij naast zich om te vragen of Annette het ook rook. Maar de plek naast hem was leeg, stelde hij vast toen hij de ogen opende. En de achterklep stond open.
Was ze een ommetje aan het maken?
Hij kroop van het matras de bus aan de achterkant uit en keek op het pad beide richtingen af, maar geen Annette te zien.
Was ze soms naar beneden gegaan om nog een keer daar te kijken en wellicht nog wat foto’s te maken? Hij riep haar naam, maar er kwam geen reactie. Wat raar.
Hij schoot z’n bermuda, een T-shirt en sneakers aan en hij daalde af naar het huisje in de kom tussen de beboste hellingen, waarbij hij nogmaals haar naam schalde. Als ze al bij het huisje was, moest ze hem allang gehoord hebben.
Nou ja, hij was toch bijna beneden, kon hij net zo goed nog even kijken of er iets veranderd was. En dat was er! Aan de vermolmde balken van wat het schuurtje was geweest hingen twee nieuwe stukjes lingerie, een zwart behaatje en stringetje die hij meteen herkende als die van Annette!