Gooi de ogen

De weemoed is zijn duisternis,
het leven de voorbijganger,
een passant die niet groet
en hem vaak niet eens ziet staan.
Het licht komt soms van de enkeling
die hem met verlokkende klanken
uitnodigt bij haar binnen te komen
en daarna de gordijnen sluit.

Buiten het schijnsel van de lamp
staart hij donker naar de overkant,
met de handen in de zakken van zijn jas,
zonder iets te voelen, alleen
de steen waarmee hij dobbelt,
die keren dat hij niet weet wat te doen
en hij het lot laat beslissen wat het wordt.