15. Playa de Arena

“Ik ga naar Leiden,” roept Lars met een gespannen ondertoon naar de anderen. “Janet is in het appartement van Birgit, krijg ik net op het Whatsappje door. Ik houd jullie op de hoogte.”
En weg is hij in zijn wagen, met sirene en zwaailichten aan.

Je vindt haar bij Birgit thuis. Een berichtje dat niets zegt over hoe hij haar zal aantreffen. Is ze dood? Leeft ze nog? En als ze … Het heeft geen zin om over de als-vragen na te denken. Hij zal moeten wachten tot hij er is om het te weten.

Op de gracht waar haar appartement aan ligt, zet hij de sirene uit. Langs het water is geen parkeerplek vrij, zodat hij zijn wagen asociaal deels op het trottoir moet zetten. Om gemor van andere weg- en trottoirgebruikers te voorkomen, laat hij de zwaailichten aan staan. Omdat hij geen sleutels heeft, pakt hij uit de laadruimte een breekijzer.
Hij tuurt door het venster van de oude benedenbuurvrouw en hij ziet dat ze al op is gestaan om te zien wat er loos is voor de deur. Druk gebarend laat hij haar weten dat ze de entree tot de appartementen open moet doen. De zoemer klinkt, hij duwt de deur open, schreeuwt naar het dametje dat hij zo bij haar langs komt en stormt naar boven, waar hij het ijzer tussen deur en deurpost zet en met bruut geweld de toegang forceert.
In de slaapkamer vindt hij haar. Ze ligt op haar buik op bed en leeft, want ze beweegt. Nou ja, voor zover mogelijk. Omdat ze om de enkels touw heeft dat aan het voeteneinde om de poten vastzit, een halsband waarvan de ketting aan het hoofdeinde rond waarschijnlijk een lat van de lattenbouw gaat en een dwangbuis rond haar bovenlichaam.
Meteen is hij naast haar op bed en ziet dat ze blind en monddood is door een oogmasker en een mondknevel. Gauw gespt hij beide riempjes los en bevrijdt haar ervan.
“Water,” klinkt het schor, terwijl ze met haar ogen knippert door het licht na de duisternis. Hij spurt naar de keuken en keert met een glas water terug, maakt de halsband om haar nek los, tilt haar bovenlichaam omhoog en tegen zich aan, waarna hij haar met kleine teugen laat drinken.
Als de dorst gelest is, is voor even de politievrouw in haar terug.
“De bestelbus heeft een ander kenteken.” Ze noemt het hem. “En wat ik van hen begreep is dat ze in de buurt overnachtten en vandaag het land uit zouden vliegen.”
Even is ze stil, fronst, om er dan nog aan toe te voegen: “Met een vliegtuig.”
Hij glimlacht. “Ja, dat zullen ze vast niet met een luchtballon doen.”
Verongelijkt kijkt ze hem aan, hij geeft haar een kus op haar voorhoofd en voegt er teder aan toe: “Ik houd zo zielsveel van je, lieverd en ik ben zo blij dat ik je levend aantref.”
Waarna ook hij weer politieman is. “Ik bel even met Lex en daarna bevrijd ik je helemaal.”

“Met Lars.”
“En? Leeft ze?”
“Ja, ze leeft en is redelijk oké. Luister, de twee vrouwen hebben in de buurt van Leiden de nacht in waarschijnlijk een hotel doorgebracht en vandaag nemen ze een vlucht naar het buitenland. We nemen maar de gok dat die vanaf Schiphol gaat. Ik wil daarom dat jullie daarheen gaan en wie weet hebben we de mazzel hen te pakken. De bus heeft overigens een ander kenteken.” Hij geeft het door.
“De tekenaar is hier en we hebben van beide vrouwen een goed portret gekregen. We gaan gelijk weg.” En Lex heeft de verbinding al verbroken.

*

Onderweg heeft Lex de leidinggevende van het team marechaussee, Jeroen Seijdel, op de hoogte gesteld van hun komst, het waarom daarvan en het kenteken en merk en type van de bus doorgegeven.
Vlak voordat ze bij Schiphol zijn, krijgt hij een belletje terug.
“Seijdel hier. We hebben de bus op lang parkeren getraceerd, dus ze waren of zijn nog hier. Ik heb na laten kijken welke vluchten naar buiten Europa zijn gegaan of gaan en op die laatste heb ik de aandacht van mijn mensen laten vestigen.
“”Prima werk. Wij zijn er bijna en dan zien we je zo.”

Terwijl Jim, met kopietjes van de tekeningen van de twee vrouwen uitgedeeld, met een aantal mensen de beelden van de bewakingscamera’s in de gaten houdt, struinen Lotte, Lex en Henk ieder apart en vergezeld van een zwaar bewapende marechaussee door de vertrekhal van de intercontinentale vluchten.

*

Pascalle stond niet te trappelen bij het idee om Janet in het huis van Birgit te droppen.
“Waarom dat risico nemen, terwijl we bijna veilig zijn.”
Maar Sandra was niet om te praten geweest.
“Als we het doen zoals ik gezegd heb, is het risico minimaal.”
En zo had Pascalle die deze keer de chauffeuse mocht zijn de bus een eindje voor de toegang tot de appartementen stopgezet. Sandra was uitgestapt en had de toegangsdeur geopend, Pascalle had de bus de stoep opgereden, zodanig dat de ruimte tussen de zijdeur van de bus en de deur van het complex minimaal was. Sandra had niet gewacht tot Janet op haar benen stond, maar haar zo de bus uit de hal ingesleurd. En terwijl zij Janet voetje voor voetje de trap op liet gaan, zette Pascalle de bus een eind verderop langs de gracht en een schietgebedje naar boven zond dat de buren niets hadden gemerkt.

Janet was op het bed in de slaapkamer neergelegd en daaraan vastgelegd, waarna Pascalle het welletjes vond en Sandra maande om weg te gaan. Waar ze gehoor aan had gegeven en zo waren ze zonder door politiewagens achtervolgd te zijn of aan de kant te worden gezet bij Schiphol aangekomen. Waar de bus op het terrein van lang parkeren werd neergezet en de vrouwen de bagage overhevelden naar de auto van Pascalle, die ze daar acht dagen eerder hadden achtergelaten.

*

Lars maakt de touwen rond haar enkels los en bevrijdt haar van de dwangbuis.
“Wil je douchen?”
“Ja, graag, want voor mijn gevoel ben ik te vies om aan te pakken en naar mijn idee moet het matras doordrenkt zijn van mijn zeik.”
“Oké. Dan ga ik even langs de buren hoe het kan dat ze niets gehoord of gezien hebben en ons niet gealarmeerd hebben.”
Waarvoor een simpele verklaring, gegeven door de oude benedenbuurvrouw.
“Omdat ik slecht sliep, heb ik daarvoor pilletjes gekregen van de huisarts en sindsdien slaap ik als een roos, inspecteur.”
“En de buurmeisjes van eh, Birgit?”
“Zij zijn vrijdagochtend vertrokken voor een vakantie naar één van die Griekse eilanden. Kos, kan dat?”
“Ja, dat kan.”

Weer terug boven, waar Janet al afgedroogd in de slaapkamer voor de kledingkast staat, geeft hij haar aan waarom er geen actie van de buren kwam. Ze haalt haar schouders op.
“Mazzel voor de twee vrouwen dus en pech voor mij.”
Ze trekt wat kledingstukken uit de kast totdat ze vindt wat haar aanstaat. Bij de geopende lade met lingerie aarzelt ze. Is het niet te intiem om een slipje en beha van haar aan en om te doen? Ja, besluit ze dan en ze trekt de rok en het hemdje aan zonder iets eronder aan.
“Breng je me thuis?”
“Ja.”

*

Sandra en Pascalle staan bij de gate te wachten tot het boarden begint, wat elk moment staat te gebeuren.

In het toilet van één van de restaurants hebben ze de blonde pruiken eindelijk afgezet. Het is voor hen weer even wennen om zichzelf en elkaar te zien, Sandra met haar zwart geverfde halflange haar en Pascalle met haar donkerbruine haren tot op de schouders.

Aan de controle bij de douane waren ze probleemloos voorbij gekomen op de valse Belgische paspoorten, Sandra als Chloé Maes en Pascalle als Yasmine Mertens. Ze hadden een flinke duit gekost, maar waren het dus waard.

Als de Airbus van Eurowings zich om 14.05 uur losmaakt van de gate zien ze elkaar met een schittering in de ogen aan.
“Op naar een mooie toekomst in Punta Cana, schat van me,” zegt Sandra zachtjes tegen haar vriendin.
“Op naar onze droom aan de Playa de Arena en de diepblauwe zee, lieverd,” kaatst Pascalle retour.
Nog geen vijf minuten later brullen de motoren op volle sterkte en maakt de Airbus snelheid op de startbaan om die dan en daarmee het vliegveld van Düsseldorf achter zich te laten.