12. Stroom-versnelling?

Janet is naakt. Nou ja, bijna naakt, als je de brede riem om haar middel niet meetelt en waar haar polsen aan de boeien van die riem vastzitten. Ook rond haar enkels zitten boeien, die met een korte ketting met elkaar verbonden zijn, zodat ze zich alleen schuifelend kan voortbewegen. Ze zit op één van de britsen in een cel. De twee vrouwen hebben zich voorgesteld, als Sandra en Pascalle. Hun echte namen? Misschien, maar Janet betwijfelt het. Op haar vraag of zij de moordenaars en ontvoerders waren, had ze van Sandra de reactie gekregen: “Wij stellen hier de vragen en jij geeft ons strakjes de antwoorden,” waarmee ze haar achter hadden gelaten in deze cel. Hadden de anderen hier ook in gezeten en lagen zij nu ergens vermoord en gedropt?

*

De vrouwen stappen bij Charlotte binnen, die stuk is. Niet zo gek, want ze bevindt zich al zo’n zesendertig uur in haar benarde positie tussen de kabels, zonder eten en nog steeds gevuld met de joekel van een dildo in haar vagina en de forse buttplug in haar anus. Alleen het vocht in het reservoir boven de speen is zo nu en dan aangevuld met de urine van de vrouwen.
“Zo, je mag verhuizen naar een andere ruimte.”
Het zal Charlotte een zorg zijn. Het enige wat ze wil, is verlost worden van die dingen in haar onderlichaam en eten en kunnen poepen. Maar de opnieuw ingebrachte smeekbedes worden vooralsnog genegeerd.

Totdat ze in de andere ruimte is, waar de dildo en plug tot haar opluchting verdwijnen. Maar waar ze, gebonden aan een stoel met een V-vormige zitting, klemmen op haar tepels en op haar schaamlippen krijgt, waaraan draden zijn verbonden. De angstige vragen waar ze mee zit, kan ze niet stellen door de leren mondprop.
Pascalle verlaat de ruimte, Sandra leunt tegen de muur, een telefoon in de hand. Gaan ze haar strakjes weer martelen? Met nieuwe, misschien nog grotere voorwerpen? En hoelang moet en kan ze dat alles nog doorstaan? Wanneer laten ze haar gaan? Als ze haar ooit nog laten gaan.

Pascalle komt weer binnen, met aan een halsband en ketting een naakte vrouw die geboeid achter haar aan schuifelt. Sandra komt van de muur af.
“Ik zal je even voorstellen,” richt ze zich tot de vrouw. “Dat daar is Charlotte en zij laat mij als het goed is jou de antwoorden geven op mijn vragen.”
Ze houdt de telefoon omhoog.
“Ik wil allereerst weten hoe je deze ontgrendelt en wat de pincode ervan is.”
Pascalle bevrijdt Charlotte van de mondprop, waarna ze zich over een tafeltje buigt, waarop een zwart kastje staat. Ze staat even aan wat knopjes te draaien en een moment erna ontsnapt er aan Charlotte een afgrijselijke kreet die bij Janet door merg en been gaat. Als het gekrijs stopt, richt Sandra zich opnieuw tot Janet.
“Dat was even een korte kennismaking met stroom, nog maar op een kwart van de sterkte toch, Pascalle?”
Een bevestigend “Ja” van haar kant.
“De telefoon open ik met een vingerafdruk,” is Janet de volgende met een reactie. Ze wil niet dat de vrouw op de stoel gemarteld wordt voor haar al dan niet gegeven antwoorden.

*

Pieter Overland draait nog steeds snikkend zijn laptop op het bureau om naar de tegenover hem zittende rechercheurs. Uit een lade haalt hij een cd tevoorschijn die hij aan Henk geeft.
“Kijk maar,” geeft hij hen aan.
Henk geeft de cd aan Lotte, hij is niet zo handig met computers. Zeer benieuwd wat er komen gaat, kijken ze naar het scherm.
“Ohhh,” is de uitroep van Lotte.
“Mijn dochter. Jenny,” huilt Pieter zachtjes, wetende wat de vrouw en man als eerste in beeld hebben gekregen.
“Verdomme, dat is Birgit,” is een volgende reactie van Henk vandaan. En na een tijdje: “En u heeft betaald?”
“Ja. De laatste factuur is een uur geleden overgemaakt.”
“Weet u wie hier achter kan zitten?” is de vraag van Lotte. “Want u kent Birgit van iets van vijf jaar geleden.”
Het gesnotter is gestopt, met roodomrande ogen kijkt hij haar aan.
“Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed dat het Sandra is.”
“En wie is Sandra en waarom vermoedt u dat zij het is?” moedigt Lotte hem aan verder te gaan.
“Ik en twee anderen, Hendrik-Jan en Charlotte – bij die naam wisselen de rechercheurs even een snelle blik – zochten elkaar op voor eh, seksuele spelletjes. Op enig moment wilden we er nog een vrouw bij en zo kwamen we bij Birgit via een contactadvertentie. Destijds een kinky studente, iets waar wij ons ook in konden vinden.”
Even is hij stil en staart in de verte.
“En hoe past Sandra in dat geheel?” spoort Henk hem aan verder te gaan.
“Birgit wist voor een volgende keer een leuke toevoeging, zei ze. Een vriendin, die bij haar in de buurt woonde en ook studeerde, zou ze proberen over te halen om een keer mee te gaan.”
“En dat was Sandra?”
“Ja.”
“En zij zou achter de moord en de ontvoeringen zitten? Waarom?” vraagt Lotte zich hardop af.
“Ja.” De stem van Pieter is bijna zo zachtjes dat de beide rechercheurs zich op hun stoel voorover buigen. “Sandra was in transitie. Ze had net vrouwelijker vormen gekregen en borstjes. We hebben haar over een tafeltje gebonden en misbruikt. En niet alleen met onze eh, penissen, maar ook met allerhande dildo’s enzo.”
“Weet u meer over Sandra? Een achternaam, waar ze woonde of vandaan kwam?” kijkt Henk hem met nauwelijks te verbergen afkeer aan.
“Ik weet alleen dat ze een vroegere buurjongen van haar en haar ouders was.”
“Birgit en hij woonden naast elkaar?” veert Lotte op.
“Ja.”
“Jij neemt de cd mee,” staat Henk op en wijst naar Lotte. “Ik bel Janet,” en meteen beent hij de kamer uit.

*

Uiteindelijk krijgt hij via het bureau Lars te pakken.
“Lars, met Henk. Luister. Lotte en ik zijn heel wat te weten gekomen bij die Overland.” En kort samengevat vertelt hij over de beelden die ze gezien hebben en wat de man er nadien aan toegevoegd heeft ter verklaring.
“Verdomd goed werk, ik bel de ouders van Birgit,” en gelijk verbreekt hij de verbinding. Om gelijk naar de ouders van Birgit te bellen. Hij krijgt de moeder aan de lijn, die bevestigt dat hun buren een dochter, Emma, en een jongen hadden die Sander heette en dat hij en Birgit geregeld met elkaar omgingen. En ja, als het goed is, wonen hun oude buurtjes nog steeds daar.
Tien minuten later is Lars al onderweg. Boerenland, een kleine boerderij. Sandra’s ouders blijken er nog te wonen en ze zijn thuis. Als hij heeft verteld wie hij is en hij wat wil weten over hun zoon, reageert de man bars: “Ik heb geen zoon.” Hij draait zich om en loopt bonkig de kamer uit.
“Hij heeft het nooit kunnen accepteren of aanvaarden,” zucht zijn vrouw. Haar ogen staan triest. “Toen Sander rond zijn vijftiende erover begon, dat hij in een verkeerd lichaam zat, vond mijn man dat maar idioterie. Maar hij zette dus door, het was hem menens en hij ging naar de VU. Toen hij in een jurkje thuis kwam en met het verhaal kwam dat hij medicijnen voor die verandering had gekregen, heeft mijn man hem de deur gewezen.”
Een traan blinkt in de hoek van haar linker oog.
“Omdat Sander, die zich al Sandra noemde, zich niet door mij gesteund voelde, was ze klaar met ons.”
“En u heeft hem, haar daarna niet meer gezien?”
“Nee.”
“Heeft u nog een foto van hem, in zijn tienerjaren?”
“Jawel.”
Ze stond op en haalde onderuit en helemaal achterin een koekblik uit de keukenkast. Ze rommelde er in, om met een foto naar tafel terug te keren. Een jongen met een zacht gezicht dat omlijst werd door blond haar tot op de schouders had met een treurige blik in de camera gekeken. Maar Lars is er blij mee, omdat het joch recht in de camera kijkt.
“Mag ik deze foto meenemen?”
“Als ik die terug krijg?”
“Jullie hebben toch ook nog een dochter? Hoe is het contact daarmee?”
“Die is helaas ver weg, helemaal in Canada. We skypen, zo heet dat toch?”
“Ja. Heeft zij nog contact met Sandra, voor zover u weet?”
“Nee, dat weet ik niet.”
Met de foto en het telefoonnummer van hun dochter keert hij terug naar Den Haag. Waar hij één van de computerboys vraagt om de foto te verouderen naar een dertigjarige man en of die dan ook nog eens veranderd kan worden hoe hij er als vrouw uit zou zien op die leeftijd. De man belooft zijn best te doen en hem over een half uurtje de resultaten te brengen.