7. Aan tafel

“Wat ga jij nu nog doen?” vraagt Janet aan Lars.
Even is er een aarzeling bij hem, maar ligt hier niet de kans om haar op een wat persoonlijker vlak te leren kennen?
“Heb je al gegeten?”
“Nee, maar ik…”
“Mooi. Iets verderop zit een leuk restaurantje, waar het eten goed is en dan kunnen we gelijk doornemen wat we tot nu toe hebben en gaan doen.”
Hij bespeurt een korte twijfel bij haar, maar dan knikt ze.
“Ja, dat is wellicht niet onverstandig. Oké, ik bel mijn dochter dat ik laat thuis ben.”
De eerste info over haar private leven heeft hij hiermee al te pakken en het klonk niet alsof er nog iemand als man of vriend geïnformeerd moet worden, stelt hij tevreden vast.

*

Jennifer en Willemijn zitten in een beduidend minder genoeglijke omgeving dan de beide rechercheurs aan een tafeltje te eten. Maar vergeleken met de afschuwelijke ervaringen van gisteravond is dit in elk geval minder verschrikkelijk.
Gebeurtenissen die in hun geheugen gebeiteld staan. De ontvoering, het naakt met armen en benen wijd gespreid aan de muur geketend zijn, het moeten zien van het filmpje waarop een vrouw door enorme voorwerpen in haar vagina en anus genomen werd en op het laatst door een strop gewurgd werd? Beiden hadden het uitgegild. Er waren foto’s van hen genomen.
Na die ellende waren ze van de getraliede cel overgebracht naar waar ze nu zitten. Een kamer met twee bedden, het tafeltje met twee stoeltjes en in de ruimte ernaast een normaal toilet en een douche. Ze hadden beiden een joggingbroek en een sweater gekregen en voor de afleiding een spelcomputer, wat bladen, een puzzelboekje. Waar ze gisteren niets mee gedaan hadden, te bang en te geschokt. Zelfs van slapen was niets gekomen.
Het zal ergens in de ochtend geweest zijn, toen de twee vrouwen binnen waren gekomen.
“We hebben goed nieuws, jullie pappa’s hebben de eerste betaling al gedaan.”
Het was in elk geval niet doorgedrongen tot Willemijn, want zij kon alleen maar uitroepen: “Wat gaan jullie met ons doen!”
“Dat hangt van jullie vaders af. Als ze morgen en overmorgen ook nog netjes betalen, dan zijn jullie zaterdag vrij.”
Jennifer, met een benauwde stem: “En anders?”
De vrouw die het woord voerde, haalde haar schouders op.
“Dat willen jullie niet weten.”
Willemijn was in een hysterisch gehuil uitgebarsten. Nadat zij tot bedaren was gekomen, fluisterde Jennifer naar de vrouw: “Waarom wij?”
“Omdat door jullie te ontvoeren ik bijna op zeker de garantie had dat jullie vaders zouden betalen en daarmee boeten voor wat ze mij hebben aangedaan in mijn meest kwetsbare periode. Dat ik geen einde aan mijn leven heb gemaakt, dank ik aan haar,” knikte ze naar de andere vrouw. Om het erna over een heel andere boeg te gooien. “Maar waar we voor binnen kwamen, was om te vragen wat jullie willen eten en drinken.” Waarna er een opsomming van magnetron maaltijden en frisdranken was gekomen waaruit ze konden kiezen.

En zo zitten ze nu tegenover elkaar, Jennifer aan een pasta maaltijd en Willemijn aan cordon bleu met jus, spinazie met room en gekookte aardappels.
Ze prikt wat in haar aardappels, om dan aan haar lotgenote te vragen: “Denk je dat ze ons echt zullen laten gaan en ons niet vermoorden? Want we weten toch hoe ze eruit zien?”
“Als ze het geld binnen hebben, zijn ze weg naar een Verweggistanland, dat geen uitlevering met ons land heeft,” geeft haar tafelgenote aan, nadat ze haar hap pasta heeft doorgeslikt.
“Ja, maar toch…”
“Ga nu maar eten, zodat je niet van de honger sterft.”
“En die vrouw dan, van dat filmpje?”
Jennifer voelt de rilling langs haar ruggengraat als ze die beelden weer op haar netvlies ziet.
“Misschien wilde of kon haar vader niet betalen,” suggereert ze.
“Kunnen we die vrouwen niet overweldigen en vluchten en hulp zoeken? Ik wil naar huis.”
Jennifer schudt haar hoofd. “Nee. Want die ene vrouw blijft altijd op afstand staan en met de wapenstok die ze aan een lus om de pols hebben hangen, meppen ze ons zo in elkaar. En dan neem ik liever de gok zaterdag de deur uit te kunnen lopen dan mijn verdere leven misschien in een rolstoel te moeten doorbrengen.”
Ze legt even een hand op de onderarm van Willemijn.
“Eet nu maar en probeer te denken aan de dingen die je gaat doen als je hier uit bent.”

*

Het merendeel van de gasten zit buiten, op het terras achter het restaurant. Lars en Janet hebben een tafel binnen gezocht, zo ver mogelijk van anderen vandaan. Meteen nadat ze het biertje voor hem en een witte wijn voor haar en de menukaarten gekregen hebben, belt hij Jim met wat ze te weten zijn gekomen en het verzoek aan hem om beelden van camera’s te krijgen. Hij geeft de naam van de gracht en het tijdstip door dat de zwarte bestelwagen van de twee vrouwen voor de deur bij Birgit heeft gestaan.
Ze maken een keuze uit het menu, nemen de stand van zaken door. Op een gegeven moment bespeurt hij dat ze er niet meer bij is, dat ze in haar gedachten afgedwaald is naar iets anders. “Waar denk je aan.”
Haar antwoord verrast hem volkomen.
“Dat ik er mee moet stoppen, met deze zaak. En misschien helemaal met het politiewerk.”
“Vanwege je dochter?”
Even lijkt ze in verwarring.
“Nee, dat is het niet. Maar vergeet maar wat ik zei, ik flapte het er in een opwelling uit.”
“O nee, zo makkelijk kom je er niet vanaf. Je zit ergens mee en ik wil weten waarmee.”
Ze haalt wat nukkig haar schouders op.
“Omdat?”
“Omdat ik wil weten wat je beperkt in je werk, werk waarin je goed bent, vind ik. En omdat ik je mag.”
Deze keer is zij verrast.
“Mag? Mogen in de zin van?”
“Dat ik je graag zie. Ik heb zelfs overdacht je een keer mee te vragen om op de Kagerplassen te varen. Ik heb een motorsloep.”
Een glimlach bij haar.
“Je probeert me te versieren?”
Bloost hij nu?
“Vooralsnog als een leuk uitstapje, zonder bijbedoelingen.”
De serveerster onderbreekt deze ‘dans’ als ze met het voorgerecht aankomt.

“Stoppen,” brengt hij zichzelf terug naar een voorlopig veiliger terrein. “Waarom?”
Een aarzeling.
“Oké, omdat ik je ook mag en omdat ik je vertrouw.”
En ze begint te vertellen. Over haar Amsterdamse periode, over Sjaan, over het chateau. Hij luistert, zonder haar te onderbreken. Tijdens haar verhaal ziet hij vanuit zijn ooghoek de serveerster hun tafeltje naderen en vervolgens rechtsomkeert maken; top dat ze aanvoelt, ziet dat ze hen voor even niet moet storen.
Ze vertelt zelfs over wat ze daarstraks voelde, bij de lade in de slaapkamer van Birgit. Om te eindigen met: “En dan wil ik na het eten met je mee, wil ik jou voelen, wil ik dat je me neukt, me neemt in alle openingen.”
Ze leunt achterover in haar stoel, het teken voor de serveerster om hun kant op te komen.