6. Terug in de tijd

Omdat de bezetting op het wijkbureau minimaal is, was er een basisteam op het hoofdbureau geformeerd, waar Janet nog steeds de leiding over heeft.
Naast Janet, Lars en Lex is het team uitgebreid met Henk Ammers, een oudgediende en zeer ervaren rechercheur, Jim Engels, een jonge gast die als de computerdeskundige mag worden aangemerkt en Lotte Haringa, roepnaam Lotje, omdat ze met haar één meter vijfenzestig niet tot de grootsten behoort. En nee, ze is bepaald niet van lotje getikt, ze beschikt over een sterk analytisch vermogen.
Ze waren in de ochtend bij elkaar geweest, maar omdat er nog weinig concreets was, bleef het beperkt tot een korte meeting en een voorlopige verdeling van taken.
Lex ging langs bij de forensische patholoog, Henk zou proberen of de herkomst van de boeien en de koorden te traceren waren en of de profielen van de twee op de PD gevonden afdrukken van waarschijnlijk laarzen iets konden opleveren. Lotte bezocht met de ouders van Birgit het vennetje waar hun dochter was gevonden en zou trachten iets meer over haar bezigheden en mogelijke vrienden en vriendinnen te weten te komen. En Jim ging een bestand aanmaken, toegankelijk voor de teamleden en waar straks alle relevante gegevens in verzameld werden.
Lars bracht zijn chef Sabrina op de hoogte en hij zou in het begin van de avond met Janet de buren van Birgit langs gaan. En Janet zelf wilde vooraf het appartement zien en doorzoeken, nog voordat mensen van het Forensisch team morgen naar mogelijke sporen zochten.

Ze staat net langs de gracht geparkeerd als ze een telefoontje krijgt.
“Met Lotte. Ze hebben haar auto gevonden, op een parkeerplaats bij een fitnesscentrum in Leiden. Gaan jullie daar langs?”
“Nee. Ik ga zo haar appartement nog een keer door en daarna gaan Lars en ik bij haar buren langs. Kan jij of één van de anderen dat oppikken?”
“Ik ga er wel langs.”
“Ben je nog iets van de ouders te weten gekomen?”
“Nee, niet echt. Ze konden in elk geval niets vertellen over met wie ze omging of wat zij in haar vrije tijd uitspookte.”
“Oké. Ik hoor het wel van je als je bezoek iets oplevert.”

Ze verbreekt het politiezegel. Met de sleutel die ze van Birgits ouders hebben gekregen, opent ze de voordeur en gaat naar binnen. Eerst neemt ze kamer voor kamer op haar gemak in zich op, om een beeld te vormen en om te zien of zij als vrouw dingen opvalt die mannen wellicht over het hoofd zien.
Er slingert geen troep rond, het ziet er opgeruimd uit, maar niet kil of onpersoonlijk. In het wandmeubel staan geen boeken, maar ze leest wel, want op de salontafel liggen drie romans van de bibliotheek vandaan. Aan de wanden een ingelijste filmposter, secretary staat in witte letters over het zwarte, strak gespannen rokje of jurkje van een voorover gebogen vrouw die met haar handen de enkels van haar in naad nylons gestoken benen omklemt. Rechts van haar, ter hoogte van de knieën, de tekst Assume the position. Gek dat ze de mannen hier niet over heeft gehoord.
Omdat ze de film niet kent, googelt ze het op haar mobieltje.
“Oké …” mompelt ze, als ze de korte info leest. Als Lee Holloway op zoek gaat naar een baan, kan ze al snel aan de slag als secretaresse bij een advocatenbureau. Wat begint als een doodgewone – bijna saaie – bijbaan, resulteert al gauw in een spannende (lees: SM) relatie. Het lijkt erop dat nu met deze poster en hoe ze haar aangetroffen hebben op de plaats delict en de spullen die Lex en Lars in haar slaapkamer hebben gevonden ze het bijna in de SM hoek moeten gaan zoeken. Ze werpt een blik op het andere kunstwerk, een modern werk in felle kleuren dat haar niet tegenstaat, voordat ze in de richting van de slaapkamer gaat.
Die ze voor het laatst heeft bewaard, omdat … ze de confrontatie met de kleding in de kast en de spullen in de lades heeft uitgesteld, bang voor wat die voor reacties bij haar teweeg kunnen brengen? Ja, moet ze voor zichzelf toegeven.

Voorzichtig, bijna bang het aan te raken, bevoelt ze de leren en latex kleding. De geur van het leer en het rubber zijn licht bedwelmend en voeren haar mee naar België, naar de spannende ruimtes onder het chateau en naar wat Jeroen daar met haar heeft gedaan, hoe hij van haar genot heeft ervaren en zij van hem.
De inhoud van de onderste lade versterken die gevoelens als ze de zweepjes, de boeien en het masker ziet liggen. Ze probeert de gedachten aan hem en aan het chateau van zich af te laten glijden, om zich vervolgens bewust te worden dat de kunstpenissen en overige speeltjes haar in een andere gemoedsaandoening brengen. Het gemis van seksuele bevrediging door een lekkere vent, door een aardige man. Het voelen van een heerlijke, stevige, stijve pik.
Ze heeft verdorie niet eens een vibrator in de lade van haar nachtkastje liggen om, als ze zich ligt te bevredigen, die als een stimulerend extraatje te benutten.
Aarzelend pakt ze één van de kunstpenissen op die een redelijk normaal formaat heeft. Ze laat haar hand langs de schacht gaan. Als ze die eens ergens anders langs laat gaan? Niemand die daar achter zal komen. Haar hand gaat naar de rits van haar spijkerbroek. Om dan, met een kreetje van schrik de kunstpik te laten vallen als het geluid van haar mobieltje de stilte verbreekt.
“Met Lars. Ik dacht, ik bel je even dat ik er ben, in plaats van aan de deur aan te bellen en je daarmee een hartverzakking bezorgen.”

“Heb je nog iets bijzonders gevonden?” vraagt hij als ze de deur voor hem heeft geopend en hij de hal binnen stapt. “Je hebt een kleur van opwinding.”
“Nee. Ik eh, misschien heb ik net te lang voorover gebogen gestaan. Een volgende keer is het wellicht verstandiger om door de knieën gaan.”
“Ja, zeker in het geval als je wat moet optillen. Maar wat had je aandacht?”
“Niks bijzonders. Maar wat ik wel bijzonder vond,” verlegt ze zijn aandacht, “is de poster in de woonkamer, waar ik jullie niet over heb gehoord.”
“Die van die secretaresse?”
“Ja. Ik heb even gegoogeld wat voor film dat was.”
Ze zoekt het gelijk opnieuw op haar mobieltje op.
“Lees maar even.”
Hij fluit zachtjes, terwijl hij haar de telefoon teruggeeft.
“Er begint wel erg veel van SM aan haar te kleven,” fronst hij, om dan een knikje met zijn hoofd te geven. “Goed werk van je, je aandacht voor die poster.”
“Dank je.” Zij knikt naar de voordeur. “Zullen we de buren gaan doen?”

Het appartement naast haar wordt bewoond door twee jonge meiden, studentes. Die niet gek veel weten te vertellen. Ze hadden geen contact met haar, op een kort algemeen praatje of een goedendag na als ze elkaar op de trap tegen waren gekomen. En nee, mensen hadden ze bij haar nooit naar binnen zien gaan, op haar ouders na.
“We hebben haar wel eens twee keer in een taxi zien weggaan, Suus,” merkt degene die zich voorgesteld heeft als Jo op. “Wat we raar vonden.”
“Want?” vraagt Lars.
“Nou, omdat ze een autootje heeft. Dus waarom zou je dan een dure taxi nemen?”
“Had ze dan iets bijzonders aan, aan kleding of had ze iets bij zich?” wil Janet weten.
“Nee, gewoon een spijkerbroek en shirtje. Wel had ze die keren een weekendtas bij zich.”
“Misschien ging ze op reis, een weekendje weg?” suggereert Lars.
“Nee, want binnen de twee uur was ze dan weer terug met een taxi.”

Op weg naar beneden zegt Janet: “Denk jij aan waar ik aan denk?”
“Prostitutie?”
“Met een sausje van SM erover dan.”
“Zou kunnen, maar laten we niet te voorbarig zijn met conclusies trekken.”

De buur beneden haar is een dame op leeftijd, niet echt goed te been meer.
“U bent hier gisteren ook al geweest,” kijkt ze Lars meteen aan.
“Dat klopt,” glimlacht hij. Mooi, denkt hij daarbij, een oplettende burger, wie weet wat hen dat brengt.
Beiden slaan beleefd de aangeboden koffie af. Op de vraag of zij wel eens mensen bij Birgit langs heeft horen gaan, komt een voor hen verrassend antwoord.
“Nooit eigenlijk, behalve haar ouders. Die heb ik een paar keer gezien. Aardige, lieve mensen. En u natuurlijk,” glimlacht ze naar Lars. “Met die andere man. En daarvoor, in de ochtend, twee vrouwen.”
“Twee vrouwen? En die gingen bij haar langs?” buigt Janet zich in haar stoel iets naar voren.
“Ja. Misschien vriendinnen. Ze hadden in ieder geval een sleutel van haar voordeur.”
Ze heeft nu ook de volle aandacht van Lars.
“Hadden ze iets bij zich?” vraagt hij haar.
Ze schudt haar hoofd. “Nee. Maar toen ze weggingen, droeg de ene een weekendtas en de andere een zwarte tas.” Ze slaat een hand voor de mond. “Waren het soms inbrekers? Maar ze hadden toch de huissleutel?”
Ze stellen haar gerust.
“Heeft u nog gezien waar ze heengingen? Liepen ze over de gracht weg of…”
“Nee, ze stapten in een auto, zo eentje als waar de slotenmaker in reed, maar dan een zwarte.”
“Een bestelwagen,” constateert Lars.
“Kunt u de vrouwen omschrijven?” is Janet nu heel benieuwd.
“Dat denk ik niet, ze hadden van die capuchons op waarmee je zo vaak jongelui ziet lopen, meestal jongens trouwens.”
“Hoodies,” bromt Lars.
“Maar u weet zeker dat het vrouwen waren?” vraagt Janet.
“Meiske, ik weet echt wel hoe vrouwen er uit zien hoor. En deze hadden echt borsten onder hun hemdjes.”

Als ze buiten op de gracht staan, gaat Janets mobieltje. Ze kijkt op het scherm en voordat ze opneemt, zegt ze tegen Lars: “Lotte.”
Tijdens het vrij lange gesprek, waarbij er door Janet weinig wordt gezegd, overpeinst Lars de informatie die ze van de buren hebben gekregen. Het taxigegeven is interessant. De meiden wisten zeker dat het wagens van de Taxi Centrale Leiden waren en dus is het de moeite om te kijken of er ritgegevens beschikbaar zijn. En nog interessanter natuurlijk is het bezoek van de twee vrouwen aan Birgits woning. Jim mag gaan kijken of de bestelbus op camerabeelden te vangen is.
“Prima werk van je,” hoort hij Janet zeggen. Haar ogen schitteren als ze hem aankijkt.
“Lotte heeft achterhaalt dat Birgit zo’n drie keer in de week dat fitnesscentrum bezoekt en dat ze geregeld met een andere vrouw traint, als die er op hetzelfde moment is. Maandagavond was dat het geval. Zij is iets eerder weggegaan als Birgit en toen ze naar buiten liep, kwam er over het parkeerterrein een vrouw aanlopen, die gelijk weer terugliep toen een andere vrouw riep “Nee, dat is ze niet.” En die vrouw die haar terug riep, stond bij een donkere bestelbus.”