1. De afrekening

“Ze is aan het bijkomen.”
Is het de stem van een vrouw? Heeft die het tegen haar? Nee, vast niet. En als dat wel zo is, komt ze er niet bij, zij blijft hier, in haar wattenwereldje.
“Moet ik haar al omhoog tillen?”
Alweer dat mens. Irritant hoor, laat haar lekker in haar roes.
“Nee. Ik wil dat ze alles bewust meemaakt.”
Een andere stem. Die in haar wattenhoofd een laatje opent, maar alweer sluit voordat er iets uit komt. Zeurderig blijft een willen weten hangen.
Misschien moet ze toch haar ogen maar eens open doen? Alleen willen haar oogleden er niet aan meewerken. Ze werken daarentegen nu als een doek voor een korrelige film in zwart/wit, waarin zij een fitnesscentrum uit komt en over een verlaten en schaars verlicht parkeerterrein naar haar auto loopt. Tussen haar wagen en een zwarte bestelbus stapt een vrouw naar voren. Die gebaart naar haar en roept dat haar autootje aan de zijkant ingekrast is. Ze wijst naar de onderkant van het achterportier. Ze bukt om de schade op te nemen, maar ziet niets. Ze voelt een steek in haar nek, als van een wesp. Waarna het haar zwart voor de ogen wordt.

Hoe kan het dat ze onderuit is gegaan? Heeft ze fanatieker getraind als anders? Ja. Heeft ze daarmee te veel van haar lichaam gevraagd? Dat lijkt haar niet plausibel. Toch is ze onderuit gegaan. En vervolgens naar een ziekenhuis gebracht of vervoerd?

Het besef dringt door dat ze wil weten waar ze is, maar bovenal hoe het met haar is. Ze voelt dat ze op haar buik ligt. Als ze zich op haar zij wil rollen, lukt haar dat niet. Nu pas merkt ze dat ze haar benen en armen niet kan bewegen. Ligt ze vast? De benen gespreid en de polsen bijeen op de rug gebonden?

“Ze komt bij.”
Het is de eerdere stem. Van een verpleegster? Ze opent de ogen. Als ze haar hoofd optilt, kijkt ze tegen een door het zwarte latex van een broek bedekte kruis aan. Hallucineert ze, is dit een bad trip of is dit echt?
“Goed, lift haar maar op,” klinkt de haar alweer bekende stem ergens vanachter hen vandaan, maar nog steeds versuft weet ze die niet thuis te brengen.
Handen grijpen haar onder de oksels en moeiteloos tilt de vrouw haar bovenlichaam ver omhoog langs wat een latex catsuit is, ziet ze. Waar is ze in hemelsnaam in terecht gekomen?

Ze voelt hoe haar polsen naar achteren worden getrokken, aan haar billen voorbij en het lijkt of er bijna gelijktijdig ook iets aan haar paardenstaart trekt.
De vrouw laat haar voorzichtig iets zakken, om haar dan los te laten. Ze slaakt een kreet van schrik en pijn als ze nu omhoog wordt gehouden door een koord dat aan haar polsen trekt en ook één aan haar staart, wat haar dwingt om het hoofd rechtop te houden.
Als de vrouwelijke krachtpatser met een vals klinkende lach van haar vandaan stapt, ziet ze in haar ooghoeken een enorme passpiegel schuin voor haar staan en als ze haar hoofd iets opzij weet te brengen, ontsnapt er deze keer een ijselijke kreet over de lippen nu ze ziet hoe ze erbij ligt!

Op een met zwart skai beklede lange tafel. Naakt. Een brede riem net boven haar billen houdt haar onderlichaam vast op het blad. Twee touwen trekken haar rug in een holle, ondraaglijke pose. De ene aan haar gebonden polsen, de andere gevlochten door haar paardenstaart. Een derde touw hangt er losjes in een boog bij, vanaf waar de andere twee samen komen naar de strop rond haar nek! En op de tafel, tussen haar wijde gespreide benen, een apparaat waaruit twee stangen steken met op de uiteinden knoerten van kunstpenissen.

“Zo, deze keer is het míjn beurt om met jou te spelen, Birgit.”
Die stem. Nu weet ze van wie die is, nog voordat ze Sandra in de spiegel vanuit de schaduw aan de achterkant van de tafel vandaan ziet komen. Ze heeft net als haar vriendin ook een catsuit van latex aan, deze in een rode kleur.
Hoe lang is het geleden dat ze elkaar hebben gezien? Op z’n minst zal dat vijf, misschien zelfs zes jaar terug zijn en met dit weerzien heeft ze het bange vermoeden hoe het met haar af gaat lopen.
“En reken maar dat ik van iedere minuut, nee, dat ik van iedere seconde tot aan het einde toe ga genieten.”
Sandra’s hand pakt in het voorbijgaan aan de tafel eventjes het slap hangende koord beet en ze geeft er een rukje aan, waardoor Birgit de strop wat strakker aangetrokken voelt worden.
Als zij voor Birgit staat, kijken ze elkaar in de ogen. Die van Sandra glinsteren.
“Ruik je die heerlijke geur van latex? En brengt je die niet gelijk weer terug naar toen, hm?”
Ze legt even een hand onder de kin van haar vroegere vriendin.
“En weet je wat ik ruik?”
Ze maakt een snuivend geluid.
“De geur van jouw angst. En dat is terecht, mijn arme Birgit.”
Met een tikje tegen de wang van haar slachtoffer doet ze een stap opzij en ze wijst naar haar in het zwarte latex gestoken compagnon in het kwaad.
“Dit is mijn goede vriendin Pascalle en zij gaat dadelijk filmopnamen maken van het spel.”

In de spiegel volgt ze Sandra tot aan het neukapparaat, waar ze haar ziet stoppen en een ernaast staande flacon ziet oppakken. Ze schroeft de dop er af en ze houdt die omgekeerd boven haar blote billen.
“Ik zal het je niet als al te onprettig laten ervaren en de pikken iets toegankelijker maken voor je.”
Birgit voelt het glijmiddel in haar bilnaad lopen en naar beneden, naar haar vagina glijden. Ze ziet hoe ook beide kunstpikken worden ingevet.

De flacon wordt teruggezet en het geluid van een motor klinkt door de ruimte. Sandra neemt twee afstandsbedieningen in de handen en Birgit kan alleen maar toekijken hoe de dildo’s haar vagina en kontgaatje naderen en hoe die haar, met een schreeuw van wanhoop en gegil van pijn, penetreren.

Ze wordt geneukt. Door de vaginale in een rap stotend tempo. Door de anale trager, maar ook dieper gaande. Ze heeft het idee dat beide openingen tot bloedens toe zijn opengescheurd. Ze jankt, gilt, vloekt en smeekt Sandra om genade als die voor haar verschijnt, een sardonische lach op het gezicht.
“Nee, geen genade, Birgit. Maar wees niet benauwd, je bent bijna van deze ellende af en als ik de touwen doorsnijd waarmee je vastligt, dan is het voorbij voor je. Dat weet je, hè?”

Ja, ze weet het en ze hoopt vurig dat het geen lijdensweg wordt, geen op wurgseks lijkende worsteling.

“Oké Pascalle, neem je positie in en zorg ervoor dat je echt alles in het laatste shot vangt.”
Sandra neemt achter de tafel plaats en in de schaduw daar is alleen het silhouet te zien. Haar vriendin neemt een plek in schuin voor Birgit en een eind van de tafel vandaan. Ze kijkt door de lens, schuift nog een paar keer op, steekt dan een duim omhoog.
“Ik tel af van drie naar één, ja?” hoort ze Sandra roepen.
Nogmaals gaat de duim van Pascalle omhoog.

Birgit sluit haar ogen.

“Drie. Twee. Eén!”
Twee touwen laten los en als Birgit voorover schiet, trekt de derde zich strak , waarmee het voor haar voorbij is als de strop haar nek breekt. Morgen zou zij eenendertig zijn geworden.