Een aparte belevenis, 2

“Super dat je meegaat,” is Petra’s reactie. “En ik ben zeer benieuwd wat je ervan vindt.”
Nou, dat ben ik zeker, want ik heb geen flauw idee wat ik kan verwachten. Alleen al het feit om daarstraks van Renate te horen dat ze onder haar driekwart broek een luierbroekje en een luier aan heeft verraste me al. Om nog maar te zwijgen toen ik hoorde dat Petra met haar meegaat als haar mommy?

Renate blijkt op loopafstand van het café te wonen. Onderweg naar haar huis krijg ik nadere uitleg van haar.
“In de fetisj scene heet het adult baby wat ik doe, afgekort tot AB. Het is een etiketje wat je opgeplakt krijgt.” Ze haalt even haar schouders op en schudt kort haar hoofd.
“Maar voor jou is dat anders?” moedig ik haar aan, benieuwd naar hoe zij er tegenaan kijkt.
“Voor mij is het iets waar ik me prettig bij voel, veilig. Ik kan alles uit handen geven, hoef me nergens zorgen over te maken. Er wordt voor me gezorgd, ik word gepamperd.”
“Hê?” is mijn korte, niet begrijpende reactie.
“Ik vind het fijn om me thuis als kind te gedragen en als kind behandeld te worden. Je ziet het dadelijk wel en dan zal het je duidelijk worden.”
“Oké.”

Ik weet niet wat ik verwachtte, maar als we de voordeur van haar flat door gaan, oogt alles heel gewoon. Een gezellig ingerichte woonkamer met een open keuken, gescheiden van de kamer door een eetbar.
“Maak het je makkelijk,” knikt Petra naar de zithoek, “dan kleed ik kindje even om en zie je ons dadelijk weer.”
‘Kindje’ knipoogt naar me en beiden lopen terug de hal in. Ik laat mijn ogen door de kamer dwalen. Wat ik echt een juweel vind is een brede vitrinekast van donker hout met maar liefst zes deurtjes en achter ieder deurtje zes vakjes, waarvan een belangrijk deel is gevuld met een bonte verzameling van wat waarschijnlijk herinneringen aan vakanties zijn. Op de salontafel waardeer ik een vaas waarin een grote bos witte en paarse bloemen staat te pronken. En aan de muur achter het tweezits bankje herken ik Marilyn Monroe op een canvas doek, met onder haar afbeelding de tekst WILD & FREE.  Ik zie dat het een artwork van Stephan Evenblij is. In de richting van de keuken zie ik een kleiner werk van hem, waar Betty Boop in netkousen  en iets voorover gebogen in een jurkje op staat en zie ik het nu goed, piept er een luier onder het jurkje vandaan? Verdomd, ja.

Ik wil net gaan zitten als ik de meiden weer hoor aankomen. Stomverbaasd staar ik naar Renate die een metamorfose heeft ondergaan. Ze heeft een roze jurkje aan met pofmouwtjes die, net als de onderkant van het jurkje, afgezet zijn met strookjes witte kant. Wat het extra kinderlijk maakt zijn de afbeeldingen van Hello Kitty en beertjes. Het jurkje weet net aan wat eronder zit te bedekken. De eerdere elastiekjes van de staartjes zijn vervangen door strikjes. Ze is verdorie zo echt een klein meisje geworden. Gelukkig praat ze nog wel normaal als ze me vraagt: “Wil je mijn kamer zien?”
“Ja hoor, graag,” en ik sta op om met haar mee te gaan. Petra komt achter ons aan. Zo gauw Renate de deur naar haar kamer open doet, slaak ik een “Hè?” uit de grond van mijn hart.
Voor me ligt een kinderkamer en deels ook babykamer met alles erop en eraan, alleen zijn de meubels op grote mensen formaat.
“Kom maar verder hoor, dan laat ik je alles zien.”
Met een wat ongemakkelijk gevoel loop ik met haar op.
“Dit is mijn kast met mijn kleertjes.”
Ze opent de kastdeuren en ik zie hemdjes liggen en jurkjes hangen en dingen die ik niet thuis kan brengen.
“Body’s en rompertjes,” verklaart Petra me.
De meeste van katoen, maar ik zie ze ook van pvc, die waarschijnlijk gevoerd zijn met iets, gezien de omvang ervan.
“En hier in de hoek mijn bedje.”
Een groot uitgevallen ledikant dus, met aan drie kanten spijlen en aan de vierde kant is het hekwerk omlaag geklapt.
“En hierop kan mamma me verschonen als ik een ongelukje heb gehad,” en haar hand gaat even over het plastic van het verschoningskussen op de commode.
Ze trekt al de laatjes onder de commode open.
“In deze liggen mijn luierbroekjes en in deze luiers. Maar in dat kastje daar heeft mamma nog veel meer hoor. Dunne en dikke en stille, maar ook met geluid.”
“Met geluid?” kijk ik Petra verwonderd aan, die in de lach is geschoten.
“Ze bedoelt dat sommige luiers een krakend geluid maken. Wat te maken heeft met het door de fabrikant gebruikte pvc buitenlaag van de luier.”
“Aha,” komt het wat onnozel uit mijn mond.
Renate staat al bij het volgende meubel, de kinderstoel. Ze wipt er op en gaat zitten. Ik heb nu zicht op een rood transparant luierbroekje rond een dikke luier.
Petra schuift een blad over de zijkanten van de stoel, waardoor Renate achter het blad geborgen zit. Ze legt haar onderarmen er op, haar handen om de rand.
“En hier krijg ik mijn hapjes of flesje.”
“En als ze lastig is, zet ik haar polsen vast met polsboeien,” vult Petra aan. “En daar in de hoek staat een box waar ik haar ook in op kan sluiten. Zoals je ziet heeft deze in tegenstelling tot een normale box ook spijlen aan de bovenkant.”
Ze schuift het blad weer van de stoel af en zet dat ernaast, op de grond. Renate wipt alweer van de stoel af.
“En dit is mijn paard.”
Ze zit er al op, een hobbelpaard!
“Ben je toe aan een bak koffie of iets anders?” grijnst Petra me toe.
“Ja, heel graag. Ik moet hier even van bijkomen hoor. Ongelooflijk.”

We zitten in de woonkamer, ik op de tweezitter, Petra op een draaifauteuil en Renate met gekruiste benen op een kussentje op de grond. Petra en ik met een koffie voor ons op de salontafel en Renate heeft een zuigfles met een sapje voor zich op de grond staan.
“En, wat vind je ervan?” vraagt mijn vriendin aan me. “Drink je haastig je koffie op en ren je daarna gauw weg? Of blijf je nog om met ons mee te spelen of te kijken?”
“Om met je eerste vraag te beginnen, ik eh was overdonderd door haar kamer. Jeetje, ik had echt geen idee dat jullie dat zover doorvoeren. Ongelooflijk.”
En terwijl ik me haar kamer weer voor de geest haal, schud ik mijn hoofd, om er nogmaals aan toe te voegen: Ja, ongelooflijk.”
“Voel je je er ongemakkelijk bij?” kijkt Renate me, benieuwd naar mijn reactie aan.
“Pfff,” blaas ik. “Ik vind het wel heel bijzonder. Maar wat ik al eerder tegen je zei, ieder zijn of haar ding hoor en als jij je hier prettig bij voelt, prima.”
“Toch is dat geen antwoord op haar vraag,” doet Petra een duit in het zakje.
“Oké, ik voel enige gêne als ik zo naar je kijk,” richt ik me weer tot Renate. “Want verdorie, ik weet dat je een volwassen vrouw bent, met alles wat je tot een vrouw maakt, terwijl ik ook naar een kind zit te kijken. Ik moet dat even in dat koppie van me een plek geven.”
Met een guitig lachje kijkt ze me aan, terwijl ze de zuigfles oppakt en de speen in haar mond stopt.
“Goed, en wat de andere vraag betreft?” hoor ik Petra vragen.
“De andere vraag?”
“Ja. Of je weg wilt of dat je nog blijft.”
“Ik blijf nog wel, hoewel ik geen idee heb wat verder de bedoeling is.”
“We kunnen lekker kletsen en kindje kind laten zijn. Ze moet straks nog wel wat eten en waarschijnlijk moet ze nog verschoond worden. Maar misschien wil je zelf wel ervaren wat Renate voelt.”
“Hè, hoe bedoel je?”
“Dat ik je ook een luier en broekje omdoe en iets erover aantrek.”
“Nee.” Ik kijk van haar naar Renate en schud mijn hoofd. Ik in een luier en een pakje? Kom op zeg. En waarom kruipt er dan ergens vandaan de vraag op hoe dat zal voelen?
“Ah, toe joh,” komt Renate, “ervaar het gewoon eens, geef je over aan de beschermende zorg van mamma en merk hoe de zorgen en de boze buitenwereld van je afglijden. En vind je het niks, dan heb je het toch eens ervaren.”
Maar ik wil dat niet ervaren, ik ga toch niet naast Renate op de grond kind zitten zijn?
“En Petra zei me dat jij open staat voor dingen die onbekend aan je zijn,” voegt ze er nog aan toe.
“Dus?” lacht mijn vriendin me toe.
“Pfff,” ontsnapt het alweer aan me.
Petra voelt dat ik aarzel, dat ik wellicht nog maar een klein zetje nodig heb. Ze staat op uit de stoel en steekt haar hand naar me uit.
“Kom.”
Ik schud mijn hoofd, maar sta verdorie wel op. Direct pakt zij mijn hand vast.
“Goed zo, kom maar met me mee.” En naar Renate: “En jij blijft hier, ja?”
“Ja, mammie,” lacht ze, van oor tot oor stralend.