Geprikkeld 4

Als ik mijn ogen open doe, is het al licht achter de gordijnen. Hoewel dat niets zegt over de tijd natuurlijk. Want hoe laat gaat de zon ’s ochtends op? Om vijf uur, half zes? Toch probeer ik de getraliede toegang, maar het tijdslot houdt die nog gesloten.

Ik moet plassen. Kan de luier dat er nog bij hebben? Want voordat ik vannacht eindelijk in slaap viel, heb ik er al een flinke in laten lopen.
Het was een verrassende actie van haar geweest om mij, voordat we gingen slapen, als een klein kind een luier om te doen. Wat op zich van haar kant bezien een logische actie was, met haar slaafje opgeborgen in een kooi en zelf niet in haar nachtrust gestoord willen worden.
Ik glimlach als ik aan de twee woordjes denk die net aan mijn gedachten passeerden: haar slaafje. Dat maakt, ondanks de benarde positie waar ik in lig, mij tot een gelukkig mens. Ik heb een Meesteres! In elk geval voor minimaal twee weken. En als het aan mij ligt voor een veel en veel langere tijd.
Zal zij al wakker zijn? En nu met dat heerlijke voluptueuze en naakte lijf ook aan mij liggen denken? Ik voel een erectie opkomen bij de gedachte aan die volle billen daar ergens boven me. En wat daarmee ook opkomt, is de behoefte om me af te trekken. Iets wat niet kan met die dikke luier om en ook wat niet mag zonder toestemming van Nienke. Die zich overigens, voordat ik de kooi in moest, wel vlak voor mij neus naar een bevredigend orgasme toewerkte.

Ik probeer de traliedeur nogmaals, maar nope. Ik doe mijn ogen dicht. Als ik ze weer open doe, schrik ik, omdat ik het idee heb dat ik opnieuw in slaap ben gevallen. Is het slot al open? Ja verdomme.
Haastig schuifel ik uit mijn onderkomen, kom overeind. Het dekbed weet Nienke niet geheel meer te bedekken, haar rug en billen zijn bloot naar mij gekeerd. Ik sluip de slaapkamer uit, de hal door, de keuken in. Waar ik op de wandklok zie dat het al kwart over acht is. Kut. Want ik moet alles nog opzoeken.
Het koffiezetapparaat staat op het aanrecht. Gelukkig een normale. Maar waar bewaart ze de koffie? Waar vind ik de koffiefilters? De sinaasappels en de pers? Het brood? Pfff. Nerveus trek ik kastjes en lades open. En dan moet ik nog plassen ook, ik weet het echt niet meer op te houden.
Gelukkig weet ik alles redelijk snel te vinden en terwijl de koffie doorloopt, pers ik eerst twee sinaasappels uit, waarmee ik een glas voor driekwart weet te vullen. Nog eentje dus. Dan de boterhammen. Moest er nou boter op? Ja toch? De kaas vind ik gewikkeld in een bruin papier in de koelkast en moet ik met een kaasschaaf te lijf gaan. Waarna ik tot slot weifelend naar de drie potjes met verschillende jams kijk. Moet ik haar vragen wat ze wil of maak ik die keuze voor haar? Ik besluit tot het laatste.
Ik zet alles op een dienblad dat uitklapbare poten heeft en met een laatste blik op de klok loop ik om vier minuten over half negen terug naar de slaapkamer. Waar ik het blad voorzichtig op het nachtkastje zet.
“Nienke,” roep ik zachtjes. “Wakker worden, het ontbijt staat klaar.”

Ze opent haar ogen en het eerste wat ze doet is een blik op de wekker werpen. Pas daarna begroet ze me met een “Goedemorgen, mijn slaafje.”
Geen reactie op het te laat zijn?
Ze komt omhoog, schudt het kussen op en leunt daarin achterover tegen de opstaande wand aan het hoofdeinde.
Ik zet het dienblad over haar bovenbenen heen.
“Eet smakelijk,” wens ik haar en talm dan, niet wetende wat er nu van mij verwacht wordt.
“Je mag in de keuken iets voor jezelf klaarmaken,” geeft ze me aan.
“Mag ik dan eerst het luierbroekje uit en de luier afdoen in de badkamer? Want ik heb er al twee keer in moeten plassen.”
“Nee,” is haar reactie. “En hop nu, naar de keuken.”

Waar ik aarzel om koffie te nemen, want om mijn blaas te vullen en strakjes nog eens moeten plassen? Maar zonder koffie kan ik de dag nou ook weer niet starten. Erbij een boterham met kaas. Die ik beide nuttig, gezeten op een houten stoeltje aan een keukentafeltje. En ik alle tijd heb om me af te vragen wat de dag me zal brengen. Omdat ik daar geen flauw idee van heb, is het op zich een nutteloze bezigheid.
Ik was af wat ik af kan wassen en berg alles op waar ik het vandaan heb gehaald. Daarmee net klaar hoor ik Nienke aankomen. Ze heeft het dienblad zelf meegenomen. Ze is naakt.
“Ah,” klinkt het goedkeurend. “Dat zie ik graag, eigen initiatief als dat kan en mag. Dat is een eigen inschatting. Maar mag je gelijk ook als regel toevoegen aan wat ik van je verwacht.”
Ze zet het blad op het aanrecht.
“En daar voeg ik gelijk nog iets aan toe. Als we buiten zijn of als er bezoek is, gedraag jij je als man. Geen slaafs of kruiperig of onderdanig gedoe. Als ik het anders van je verwacht, geef ik je dat aan.”
“Oké, duidelijk.”
“Mooi. Jij gaat de woonkamer een beurt geven, afstoffen en zuigen en ik ga me opmaken en aankleden. De spullen vind je in de halkast.”

Omdat de woonkamer aan de straatkant is, ga ik er niet geheel op mijn gemak in bezig. Als ik vlakbij het raam kom, moeten passanten aan de overkant van de straat me in mijn blote bast en mijn luier zien, mochten ze naar boven kijken. Maar het is zaterdag en nog redelijk vroeg.
Hoewel ik niet zo van het poetsen en schoonmaken ben, vind ik de opgedragen klus niet echt vervelend, omdat ik kennis maak met haar spullen, die ik aanraak en kan bekijken, wat iets intiems heeft. Toch ben ik blij als de klussen geklaard zijn.
Als ik de stofzuiger opberg, is ook Nienke klaar. Ze heeft een witte driekwart legging aan en daar overheen een lange witte blouse met een geborduurd bloemmotief.
“Hier heb je het sleuteltje waarmee je het slotje van je broekje kan openen en in de badkamer kan je je verschonen. En denk erom dat je van je pik afblijft, hè? Daarna zie ik je in de woonkamer.”
Opgelucht om dadelijk van de natte lap rond mijn onderlichaam af te zijn, verdwijn ik.

Vanonder schoon en ook van boven opgefrist kom ik bij haar terug. Ze staat op van de bank.
“Goed, je hebt alle kamers gezien, op eentje na en die laat ik je nu zien. Oorspronkelijk een tweede slaapkamer of logeerkamer, maar nu mijn werkkamer.”
Ik heb geen idee wat voor werk ze doet, maar neem aan dat ze buitenshuis werkt en dat ze in die kamer een bureautje heeft staan met een laptop of pc. Het is een verkeerde aanname, zo blijkt als ik achter haar naar binnen ga. Het is een ingerichte SM ruimte. Oké, niet groot en daarom beperkt in wat ze er in kwijt kan. Maar met een Andreaskruis, een draaibaar rad, een takelinstallatie, een bondage-, dan wel spankingbankje en een stoel kan ze er aardig uit de voeten met haar slaafje. Wat ik dus nu van haar ben.
Ze doet me polsboeien om, waarna ze me onder de takel plaatst. Ze laat die zakken, hangt er een stang met aan de uiteinden ogen aan, haakt mijn boeien daaraan vast en ze takelt me omhoog, zover dat ik nog net op mijn tenen sta.
Van een rek pakt ze een venijnig uitziende zweep.
“Zo, dan ga ik je billen eens van een mooi patroontje voorzien en in de tussentijd ga jij mij de regels opnoemen die ik je gegeven heb.”
Oei. Weet ik die allemaal nog?
“En om je te helpen, het zijn er acht tot nu toe.”
Acht?
“Goed, begin maar. Doe ik dat ook.”
En de eerste striemende slag raakt mijn ene bil al. Oef!
‘Eh, ik adoreer je, of je nu gekleed of ongekleed bent.”
Twee snelle slagen achter elkaar, op dezelfde bil.
“Ik behaag je, ook seksueel,” kreun ik.
De andere bil is aan de beurt.
“Ik kom niet klaar, tenzij met je toestemming.”
Ik pauzeer even met de opsomming, om me in te stellen op de slagen, de bijtende pijn – wat een klote venijnige zweep is het – en in een poging de andere regels op te roepen.
“Ik tel de slagen niet. Ik gedraag me als man op straat en in het bijzijn van anderen. En eh…”
“Je hebt nog drie te noemen, slaafje. Je gaat me toch niet teleurstellen dat je het nu al niet meer weet?”
“Communicatief zijn,” kreun ik. “En, en, oh, sorry Nienke, ik weet het niet meer.”
“Eigen initiatief en het me naar de zin maken?” helpt ze me met de resterende twee, terwijl ze door blijft gaan met het bewerken van mijn billen.
“En, wat voel je nu?”
“Pijn, Meesteres. O shit, sorry, Nienke bedoel ik.”
“Is dat alles?”
“Nee, o nee. Ik vind het een genot om dit voor je te moeten ondergaan,” weet ik er kermend aan toe te voegen.
“Liegbeest,” grinnikt ze en ze komt voor me staan.
Ze heeft daarin gelijk, want de tranen staan me in de ogen.
“Oké, genot was niet het juiste woord. Mag ik dat vervangen door eer?”
Ze pakt me bij de tepels, trekt ze naar zich toe, rolt ze tussen haar vingers, terwijl haar ogen zich in die van mij boren. Ik durf mijn ogen niet neer te slaan of weg te draaien. Ze lachen, die ogen van haar. Ik lees de pret er in af.

Ze laat de takel zover zakken dat ik weer op mijn voeten sta.
“Vanavond ga ik je weer overhoren, maar dadelijk gaan we eerst de weekendboodschappen doen. En je weet het, buiten als …?”
Ik knik. “Ja. Als man mee.”
“Precies. Maar om je toch te laten herinneren wat je van me bent, heb ik iets voor onder je kleding.”
Ze trekt latex wegwerphandschoenen aan. Uit een ladekastje haalt ze een cleaner waarmee ze iets steriliseert? Ik begin een vermoeden te krijgen wat het is. En als ze met een metalen ring aan komt zetten, waar ze eerst mijn ballen er één voor één doorheen haalt en erna mijn penis, weet ik hoe laat het is; ik krijg van haar een kuisheidskooitje om! Ik heb zoiets nooit eerder om gehad, toch herken ik het van de plaatjes. Maar wat is de bedoeling van dat slangetje, dat ze naast het kooitje in haar hand houdt?
Ze schuift de ene kant ervan door een uitsparing in het midden van de kooi van dat deel wat rond mijn eikel gaat. Ze schroeft het aan het dopje op de top vast aan het kooitje.
“Ken je dit?”
“Het kooitje wel, dat ben ik een keer op het internet tegengekomen, maar dat slangetje?”
“Dat is een urethra plug. Je hebt ze in een kortere versie, maar de lange vond ik leuker. Deze gaat liefst honderdvijfendertig millimeter je pisbuis in.”
Ik kijk benauwd.
“Maar hij is hol, dus je kunt gewoon plassen.”
“Moet je dat dan niet constant met dat ding in? Ik bedoel, loopt het er niet gewoon uit?”
“Nee. Dan moet het slangetje een flink stuk langer zijn en in je blaas uitkomen hoor, als van een katheter.”
Met angst en beven laat ik haar de plug mijn pisbuis in brengen. Het voelt raar aan om die indringer naar binnen te voelen gaan, maar het is niet pijnlijk en ook niet echt naar.
Ze bevestigt het kooitje aan de ring en sluit het geheel met een sleuteltje vast en onwrikbaar aan elkaar.
“Ik ben soms wel vergeetachtig waar ik het sleuteltje gelaten heb,” grijnst ze.
“O, ik bewaar het dan wel voor je.”
Ze schatert. “Ja, dat had je gedacht,” en ze steekt haar tong naar me uit.

Ze haakt mijn polsboeien los en ze bevrijdt me ervan.
“Trek je kleren aan en dan gaan we de deur uit.”
“Gaan we ook even bij mijn huis langs voor schone kleren?”
“Nee. Je wast ze vanmiddag maar en bovendien, als we terug zijn laat ik je of naakt zijn of ik trek je iets aan of stop je ergens in.”

Beneden geeft ze mij haar autosleutels met de simpele opdracht: “Jij rijdt.”