Hoofdstuk 8: De kennismaking met X

Vooralsnog komt er weinig van een ontsnappingsplan terecht. De deuren hebben weliswaar een ouderwets slot, die je dus met een sleutel met een baard opent. Maar hoe ik die zonder sleutel open zou moeten krijgen? Ik ben de hele ruimte door geweest, maar heb niets kunnen vinden wat ik er in kan steken om te pogen ze uit het slot te krijgen. Het enige wat me rest in hem zien te vermurwen om me vrij te laten, een kans die ik als nihil beschouw, of om hem op enig moment te overmeesteren. Hoe? Geen flauw benul nog. Maar als ik een kans krijg, zal ik die zeker benutten. Want dat mijn verblijf van lange duur is, realiseerde ik me toen ik in mijn zoektocht in een ladekastje onder de wastafel niet alleen van alles aan zeep, tubes tandpasta, lotions en dergelijke tegenkwam, maar ook een paar doosjes tampons.
En zelfs een paar dingen om me te vermaken. Een televisie aan het voeteneinde van het bed, op een draaibare poot, zodat ik ook vanaf het bankje of de fauteuil kan kijken. In het open kastje achter de bank boeken. Thrillers, waar ik een liefhebber van ben en enkele biografieën,  van Femke Halsema, Remco Campert, Nelson Mandela en de nieuwe tsaar, Vladimir Poetin. En nog iets waarvan ik niet weet wat ik ermee moet, een elektrische schrijfmachine die op het bureau staat. Ik had geen idee dat die nog bestonden.

Als ik naar Utopia zit te kijken, om te ontsnappen uit deze realiteit en om mijn gedachten te stoppen, meen ik te horen dat een sleutel in één van de deuren wordt gestoken. Ik veer op. En ja, de deur naast het aanrecht gaat open.
Hij is groot. En breed. Lang, peper- en zoutkleurig haar in een staartje. Zwarte broek, zwart overhemd, zwarte schoenen.
Ik sta op.
“Draai je om.”
In een paar stappen is hij bij me.
“Handen op je rug.”
Handboeien sluiten zich om mijn polsen.
“Draai je maar weer om.”
Ik kijk naar hem op, hij is een kop groter dan ik.
“Wat wil je van me,” fluister ik met tranen in mijn ogen.
“Ik wil jou.”
Zijn ogen – staalblauwe – boren zich in die van mij.
“Vanaf het moment dat ik je foto naast je column zag, dacht ik: wauw, dat is een lekker wijf. En toen ik je een keer bij de krant zag, ik moest iets afgeven aan de balie, kwam jij voorbij in die leren broek van je en wist ik, die moet ik hebben, met haar wil ik verder, goedschiks of kwaadschiks.”
Geschift, totaal gestoord. Iemand die in een psychiatrische kliniek thuis hoort.

“En toen heb je camera’s in mijn huis opgehangen?”
“Ja.” Een glimlach. “Je moet eens weten hoe  makkelijk het is om met een plastic of metalen strip een deur open te krijgen is.”
Dan flitst er iets door me heen en dat moet ik van hem weten.
“Mijn dochters? Heb je die ook op foto’s ge…”
“Nee. Ik heb ze wel eens de badkamer in zien komen om te gaan douchen, maar naar hen ging mijn interesse niet uit.”
Zal dat waar zijn? Ik moet hem op zijn woorden geloven, hij zal me niet op zijn laptop laten neuzen om te bewijzen dat hij niets van hen heeft.
“Maar je kunt me hier toch niet altijd vast houden?”
Stom!
En ja, met een glimlach haalt hij dan ook zijn schouders op.
“Hoezo niet? Er is niemand die mij aan jou kan koppelen hoor. En bezoek komt hier niet.”
Heel even hangen zijn woorden tussen ons in.
“Dat was ook niet mijn bedoeling, alleen is dat aan jou.”
Niet begrijpend kijk ik hem aan.
“Als jij besluit dat jij ook met mij verder wilt. Ik kan je boven, of waar je ook wilt, een mooi en goed leven bezorgen. Samen met je dochters.”
Mijn hart krimpt samen, ik mis hen, moet er niet aan denken hen nooit weer te zien.
“Leuke meiden, de oudste heel spontaan, haar zusje  is wat geremd.”
“En als ik nee zeg? Niet verder met je wil?”
Owww Lisette, plaats je alweer zo’n stomme vraag.
“Ik heb alle geduld van de wereld.”
En dan zit ik voor altijd hier? Waar zitten mijn ontsnappingsmogelijkheden?
“Wat zit er achter die twee deuren?” knik ik in de richting van het bankje.
“Ah. Kom maar mee.”
Hij loopt voor me uit, opent de linker deur en doet een stap opzij.
“De luchtplaats. Als je je weet te gedragen, mag je daar zo nu en dan op om buitenlucht te happen.”
Ik ga aan hem voorbij. Het is een plaatsje van ongeveer één bij twee meter. Boven me, op zo’n tweeëneenhalve meter, ligt een rooster van dikke ijzeren spijlen. In het schijnsel van de bijna volle maan aan een onbewolkte hemel zie ik de zijmuur van het huis, een roodpannen dak en aan de andere kant de toppen van een paar bomen.
Zou het rooster op te tillen of los te wrikken zijn?
“Kom je weer binnen?”
Hij doet de deur in het slot.
“En achter die?” knik ik naar de andere deur.
“Dat wil je niet weten en daar wil je ook niet in. Daar kom je in terecht als ik boos op je ben, als je je misdragen hebt en je gestraft moet worden.”
Ik voel een rilling langs mijn ruggengraat lopen. Die gast is echt gek.
“Waarom heb je me geboeid?”
Want dat moet me niet altijd gebeuren als hij binnen is. Ik moet me vrij kunnen bewegen, mocht ik een kans zien om weg te komen.
“Omdat ik je nog niet vertrouw.”
Hij komt voor me staan. Onverwachts pakt hij me bij mijn tepels beet.
“Ik lees de angst in je ogen en het verlangen om er vandoor te gaan.”
Hij rolt mijn tepels tussen zijn vingers.
“Auww,” kreun ik.
“Is het niet?”
“Owh, ja,” steun ik.
O, kut, waarom beaam ik dat nou?
“Goed zo, ik waardeer je eerlijkheid.”
Hij laat mijn tepels los en draait me om, bevrijd me van de boeien en doet een stap achteruit.
“Nou Lisette, leuk om even zo samen kennis te hebben gemaakt. Ik laat je voor nu weer alleen en wens je vast voor straks een goede nachtrust.”
Ik heb me weer omgedraaid naar hem.
“Heb je trouwens nog iets nodig, wil je nog iets te eten of te drinken?”
“Ja!” en dan zachter, “Ja, als je iets van fris voor me hebt en misschien nog een broodje?”
“Is een Sprite goed?”
Ik knik.
“En wat wil je morgen? Koffie of thee?”
“Thee graag.”
“En als ontbijt? Yoghurt met muesli?”
“Ja, dat is goed.”
Hij keert zich om en loopt naar de deur naast het aanrecht, opent deze om naar boven te gaan. Waar de vrijheid is!
Zal ik, flits het door me heen?