Hoofdstuk 3: Dozen

Ik heb het weekend voorbij laten gaan zonder iets zinnigs te doen of bevrediging te zoeken. De aangeschafte spullen bij Christine heb ik in de koffer opgeborgen en de zaterdagavond ben ik niet voor de webcam gaan liggen. De zondag heb ik voornamelijk in bed gelegen. Alleen de komst van mijn meisjes, vroeg op de zondagavond, bracht me weer bij mijn zinnen.

Iedere avond na het werk kwam ik gespannen thuis, bang een nieuwe envelop op de deurmat te vinden of een briefje van Post.nl dat ze me niet thuis hadden aangetroffen en het ’s avonds opnieuw zouden proberen. Maar geen van beide trof ik aan en met het verstrijken van de week verdween meneer X naar de achtergrond, om ergens in mijn brein als een zeurderig plekje opgeborgen te zijn.
Waarna het leven van alledag zich hervatte. Op de zaterdag het gedoe van de manege en de balletschool en de zondag luieren en de rotzooi in de keuken opruimen, nadat beide dochters zonder moeder erbij pannenkoeken hadden staan bakken. Gevolgd door de normale week, de meiden naar school en ik naar mijn werk. En nog een weekend, met de bekende zaterdagse rituelen en de zondag bij opa en oma langs, ik luieren in de tuin, jongste dochter oma helpen bij een appeltaart bakken en de oudste opa helpen in de moestuin. Waarna de zondagavond het moeilijkste van de overeengekomen omgangsregeling met de kinderen kwam; één keer in de maand zijn ze namelijk een midweek bij mijn ex en zijn vriendin.

Ik ben in de keuken bezig mijn avondeten te bereiden, als de deurbel gaat. Als ik opendoe, zie ik voor de deur een man in het bekende donkere en oranje uniform, een doos in de hand en langs het trottoir de auto van Post.nl. Kut! Dit zal toch niet!
“Goedenavond, mevrouw Kramer?”
“Ja.”
“Dan is dit voor u.”
Hij scant de barcode, waarna ik de doos in mijn handen krijg gedrukt.
“Een fijne avond nog,” en met die groet draait hij zich om en loopt weg.
Ik vrees dat zijn woorden niet bewaarheid zullen worden.
Met de doos onder een arm ga ik terug naar de keuken, zet die op tafel en draai het gas onder de pannen uit. De lust om te eten is verdwenen. En eigenlijk heb ik ook geen zin om de doos open te maken, want wie weet wat die gek daar in heeft gestopt. Iets wat ik alleen te weten kom als ik die open. Ik adem diep in en uit, pak een aardappelschilmesje en snijd de bruine tape door.

De inhoud blijft vooralsnog een vraag, want die zit verpakt in een volgende doos, waarop een envelop met twee stukjes plakband op vastzit. De tekst is dwingend: Lees eerst het schrijven in deze envelop voordat je verder gaat!
Ik gehoorzaam hem. Ik scheur de envelop open en haal het getypte schrijven eruit.

Het heeft even geduurd, ik had meer tijd nodig dan gedacht, Lisette. In elk geval ben ik zover dat ik je deze week zie.
Nou, dat denk ik niet, meneer X.
Sterker nog, morgen al. In de volgende doos vind je een tweede envelop en de inhoud daarvan zal je overtuigen.
Dit is beangstigend! Mijn handen trillen als mijn ogen over de laatste regels gaan.
Instructies wat je vanavond en morgen dient te doen, lees je in het schrijven dat je straks op de bodem van de volgende doos tegenkomt.
Oké, je gaat nu uitpakken!

Mijn benen worden slap en ik moet gaan zitten omdat ik het idee heb onderuit te gaan. Dit, en ik begin te huilen, is waanzin. Ik moet iemand bellen, ik moet iemand hierbij hebben, ik … zie de woorden en de inhoud daarvan zal je overtuigen. Bedreigt hij me ergens mee? Dreigt hij mijn meisjes wat aan te doen! O, mijn God! Bevend sta ik op en ik trek met kracht de doos uit de omdoos vandaan, ram het mes door de tape. Een grotere envelop, op drie ingepakte dingen. Ik scheur de envelop open. Tussen een één keer gevouwen A4 vallen op fotopapier geprinte foto’s vandaan en ik ben in shock als ik mij op de vier foto’s zie. Ik zit naakt op het toilet in de badkamer me te vingeren. Ik lig naakt op bed met een vibrator in mijn kut. Ik sta voor de spiegel in de slaapkamer in een slipje, een bustier en witte dijhoge laklaarzen en met de zwarte pruik op. Ik lig wijdbeens op het bed in de logeerkamer met het roze staartje van dikkopje tussen mijn schaamlippen vandaan.
Ik ren naar het toilet in de hal, buig me over de pot en kokhals. Het enige wat ik er met een lege maag uit krijg is wat bittere gal.
Ik plens water in mijn gezicht uit de kraan van het toiletfonteintje en dep mijn gezicht droog met het handdoekje.
Camera’s! Er zijn camera’s in mijn huis verborgen! Ik strompel terug naar de keuken, moet onderweg een keer tegen de muur aanleunen. Dit moet een nachtmerrie zijn!

Tussen de foto’s ligt het A4tje, waarop ik nu pas tekst zie staan.
Dit zijn slechts enkele voorbeeldjes, Lisette. Tientallen heb ik klaarliggen. En ook bewegend beeld van je, Amber!
Hij gebruikt mijn webcamnaam nu zelfs!
Ik heb zo het idee dat je niet zal willen dat dat materiaal bezorgd wordt op de manege, de balletschool, je ex en je werkgever. Daarom ben ik ervan overtuigd dat je de instructies in de laatste envelop zult opvolgen.
Heb je de pakjes nog niet uitgepakt?

Ik kan niet meer, ik ben op, ik wil weg. Of laat me wakker worden uit deze nachtmerrie. Hoe komt het pakje voor me op tafel?
Ik trek aan het plakband. Vouw het pakpapier om de inhoud weg. Verdoofd staar ik naar de twee riemen om dan, met afgrijzen naar de twee stangen met elk vier in aflopende doorsnede metalen bollen te kijken die dicht bij elkaar aan één van de riemen vast zitten. Ik ben niet zo naïef om te snappen wat de bedoeling daarvan is; de ene vaginaal en de andere anaal er in. Die dingen zijn godsamme erectiepenis groot!
Het is me ook duidelijk dat de andere riem de heupriem is. Een koperen slotje, het sleuteltje steekt er uit, hangt aan een ronde knop. Die de riem in het slot zet?

Mijn keel brandt en ik heb de smaak van een dood vogeltje in mijn mond. Ik sta op, pak een glas uit de kast, laat de kraan een tijdje stromen voordat ik het glas vul. In één keer drink ik het leeg.
Twee pakjes en een brief nog, toch? En is de ellende daarna voorbij? Of begint die dan pas?