Hij heeft de lach aan zijn kont hangen
en muziek maken kan hij ook.
Als de klanken van zijn saxofoon
mijn ziel beroeren
en me meenemen in een weemoed
van afscheid nemen,
iets dat bijna altijd pijn doet
het vaarwel,
een laatste groet …
Gezichten komen aan me voorbij
en nee, jullie namen noem ik niet
mijn lieve vriendinnen van destijds,
want sommigen van jullie zie ik nog,
van een afstandje bekijkend
en met hetzelfde verlangen als toen.
Het applaus klinkt en haalt me terug
bij de laatste klanken van de saxofoon.
Mijn prikkelende fantasieën 