Voor Lynn, dagboek van mijn road trip (Een herziende versie)

De bel gaat. Verdomme, lazer op, ik heb geen zin in buren of Jehova’s of wie dan ook voor de deur staat. Het was gisteren en eergisteren een gekkenhuis geweest op het werk en ik had mijn collega Hans in die hectiek gemist. Dus wil ik vandaag, op mijn vaste woensdag lekker vrij zijn dag, geen gezeik.
Ik sta op van de bank. Als ik de hoge spiegel in de hal passeer, zie ik dat ik eigenlijk zo niet open kan doen.
Voor de deur staat een bezorger van DHL, hij heeft een pakje in de hand.
“Voor mij?”
Hij bloost zowaar als zijn ogen van mijn topje en stringetje naar het etiket op het pakketje gaan.
“Als u Lynn Treffers bent, ja.”
Ik zet mijn krabbel voor ontvangst en weet zijn blik op mijn behaloze borsten gevestigd. Ik gun hem nog kort een kijk op mijn billen, voordat ik de deur sluit. Zijn dag kan niet meer stuk.
Terwijl ik de gang weer door loop, moet ik met een glimlach aan Hans denken. Wat zou hij me graag zo eens zien, vermoed ik. En misschien gebeurt dat ook een keer? Want hij is leuk en lief en aardig. Gek eigenlijk dat het nog nooit is gebeurd dat we in bed zijn beland. In de jaren dat we nu met elkaar werken, hebben we zoveel met elkaar gedeeld dat we volgens mij geen geheimen meer voor elkaar hebben.
Aan mijn bureau in de woonkamer open ik nieuwsgierig het pakje. Tot mijn verbazing zie ik dat dit het dagboek van Hans is dat hij, zoals hij me beloofd had, over zijn reis voor mij zou bijhouden. Waarom krijg ik dat nu al? Hij is immers nog maar een week weg!
Bij het lezen van de eerste zinnen glijdt er een glimlach over mijn gezicht.

Mijn eerste dag

Godsamme Lynn, wat was deze eerste dag een kutdag! De afstand viel me tegen, de reistijd, de drukte op de weg. En dus raakte ik gestrest of ik op tijd de boot zou halen. Dat me dat lukte, mag een wonder heten. Ik heb je onderweg dan ook diverse keren vervloekt.
En nu, in mijn hut, vraag ik me af waarom ik ingestemd heb met jouw idee om een trip door Scandinavië te maken. Oké, jij was het die zag dat het niet meer lekker met me ging en dat ik er hoognodig tussenuit moest. Iets wat ik je na enige aarzeling moest toegeven. En omdat onze cheffin jouw mening deelde, kreeg ik die vier weken verlof. Maar verdomme Lynn, waarom persé een road trip door Scandinavië? Waarom was er niet een zonnige ver weg bestemming in dat koppie van je opgekomen, hm? Dan zat ik nu in een vliegtuig, genietend van het idee na de landing op een tropisch eiland te zijn, in plaats van op een boot naar Zweden.
En dan heb ik je verdorie ook nog eens beloofd om een dagboek voor je bij te houden. Nou, ik wens je er veel leesplezier bij.
Misschien ga ik straks over je dromen. En ik hoop dat we daarin eens wat anders doen dan samen lunchen of een biertje pakken in de kroeg. En nee, niet neuken, hoewel die gedachte aanlokkelijk is. Eerst krijg je billenkoek van me, om mijn frustratie voor deze trip van me af te meppen. En ja, op je blote kont. Kinky, hè?

Wow Hans, dat is inderdaad kinky! Zou ik dat willen? Toelaten? Mijn hand gaat in mijn stringetje.

De tweede dag

Ik weet niet of die droom vannacht voorbij gekomen is. Jammer, want ik had je graag eens in je blote kont gezien. Dus heb ik me dat beeld, inclusief de spanking, voor de geest gehaald. In mijn blootje staande voor de spiegel op de kastdeur. (Jij zei toch dat je een ongecensureerd verslag van me wilde zien? Nou, dan krijg je dat ook.) En ja …, de klodders zaten op het spiegelglas.

Ik grijns, vind het heerlijk om te lezen dat je op me geilt. Als je terug bent … Mijn vingers beroeren mijn lustknopje, ik sluit mijn ogen en geef me voor een moment over aan mijn lust, voordat ik mijn aandacht weer op je verslag vestig.

Om kwart voor tien ben ik van die boot af en rijd ik dat ‘prachtige’ land in. Gelukkig schijnt de zon volop. Het enige wat ik mis, is een ligbed op het strand.

Ik heb Zweden rechts laten liggen en ik ben Noorwegen in getrokken.
Nu staat mijn tentje net voorbij Vrådal aan de oever van een meer. Oké, ik moet toegeven dat de natuur overweldigend is, het water zo helder dat ik de bodem kan zien. En het is hier zo stil is dat ik mijn hart kan horen kloppen.
Maar toch Lynn, en ik blijf er nog even over zeiken, was ik voor hetzelfde geld van mijn ligbed opgestaan om bij de strandbar een rum/cola te halen. Nee, dan dit. Top hoor. <knipoog>

Het geluid van een motor, die vlak bij me stopt, laat mij het verslag voor nu pauzeren.

Karin heet ze. De motorrijdster. Die me vanmiddag laat toeriep: “Hé, landgenoot! Vind je het goed als ik voor de nacht mijn tentje naast die van jou opzet?” Je raadt het al, ik vond dat best.
Het is nu bijna middernacht. Ik kijk haar blote kont na, ze moet plassen. We zijn na het eten nog in het meer gaan zwemmen en we vonden het niet nodig ons nog aan te kleden.

Ik zal haar kort aan je voorstellen. Karin dus, 32 jaar. Niet groot, kleine borsten, aardig kontje en, viel me in het water op, om de hals een kettinkje met daaraan een sleuteltje. Ik vroeg haar naar de betekenis daarvan en als antwoord kreeg ik: “Dat is voor die man die ik mij toegang verleen.” Raadselachtig, hè? Vond ik ook hoor. De oplossing van dat raadsel zag ik toen we weer op het droge stonden.
Ha, ze komt net terug. Ik vraag haar even of ik dat ook met jou mag delen. Ze weet namelijk waarom ik hier ben en dankzij wie – ze is het overigens met je keuze van de bestemming en een road trip eens – en dat ik dit dagboek voor je bij moet houden. Ja, ze vindt het oké dat ik het je vertel.
Ze heeft twee ringetjes, door haar schaamlippen, en die zijn middels een hangslotje met elkaar verbonden. Dat is nog eens kinky, hè? O, ze vraagt of ze een kusje voor je mag achter laten. Maar natuurlijk.

Liefs, Karin

Nu ligt ze een eindje van me vandaan, in haar tentje. En nee, ik heb geen poging ondernomen om haar bij mij er in te krijgen. Komt dat omdat condooms niet op mijn vakantie-checklist staan? (Misschien dat ik die er toch maar eens op moet zetten?)

Na een onrustige nacht neem ik je mee naar dag 3

Ik werd vanmorgen met jou wakker, Lynn. Je droeg een spijkerbroek, met een rits van achter. Die ik onverwachts open trok en zo deels je roomwitte billen en een rood stringetje onthulde. Je rende van me weg en plots lagen we met elkaar in bed. Ik wist niet dat ook jij je van onder kaal schoor.

Ik glimlach. Ja, Hans, ook ik heb een kaal kutje, dat op sopt vanwege je heerlijke verslag en mijn rusteloze vingers.

Je lag alleen niet naast me. Wel Karin.
We lagen nog niet zo lang in onze tenten, toen ik bij haar de rits open hoorde gaan. Ik nam aan dat ze weer moest plassen. Maar ineens hoorde ik haar zachtjes zeggen: “Slaap je al?” Op mijn ontkennende antwoord vervolgde ze met: “Wil je dan misschien mijn sleuteltje uitproberen?”
Zij bleek haar vakantie-checklist wel op orde te hebben <glimlach>.
Voordat ik het bij haar weer afsloot, hebben we het net nog een keer gedaan. Een soort van ochtendgymnastiek, zal ik maar zeggen.

Ik denk dat jij je misschien afvraagt waarom Karin besloot mij toegang te geven, omdat je zou denken dat er een diepere betekenis achter het dragen van dat slotje zit. Dat vroeg ik me ook af hoor. Haar antwoord daarop was simpel: het dragen van die ringetjes en het slotje vindt ze gewoon geil.
En o ja, wat dat andere betrof? Ze vond me een leuke vent en ze had jeuk. <grijns>

Ik voel mijn orgasme naderen. Zou dat een extra dimensie geven aan je seksuele gevoelens en beleving, piercings door je lippen? Maar een hangslotje? Misschien leuk als je iets in je kut hebt wat er niet uit mag? Een dildo of een vibrator? Kreunend kom ik klaar.

Nadat zij was vertrokken, heb ook ik Vrådal achter me gelaten. Ik sta nu op een camping bij Kinsarvik, aan de Hardangerfjord. Ik ben zwaar onder de indruk van deze imposante Natuur, met een grote ‘n’, ja. Ik voel me nietig, wat daarstraks werd versterkt toen ik een ferry aan zag komen varen die zeker zo groot was als de boot waarmee ik de oversteek naar Zweden heb gemaakt, maar die zo klein leek tussen die machtige bergen.
Ja, het uitzicht is hier adembenemend. En niet alleen op de fjord.
Ik zit op mijn klapstoeltje te kijken naar het buurmeisje, dat op haar buik op een ligbed gestrekt in een boek verdiept is. De stof van haar bikinibroekje verdwijnt nagenoeg tussen haar verrukkelijke billen. Hoe oud zal ze zijn? Achttien? In elk geval veel te jong voor me. Maar wel fraai om naar te kijken.
Mijn aandacht voor haar moet ze delen met die voor haar moeder, die bezig is met de voorbereidingen voor het avondeten. Een leuk uitziende brunette met vet op de heupen, iets wat ik graag mag zien. Net als haar strak zittende spijkershort en de bikinitop rond een beste borstpartij. (Zal zij haar vakantie-checklist eveneens op orde hebben?) Het gezinnetje heeft ook nog een jongen.

Hij vroeg wie met hem wilde badmintonnen. Zijn moeder niet, te druk met koken en zijn zus wilde niet stoppen met lezen. Op mijn “Ik?” reageerde de knul met een blije lach en een “Echt?”
Tijdens ons spelletje kwam zijn moeder met de vraag of ik met hen mee wilde eten. Wat ik leuk vond en waar ik ook ja tegen zei. En niet alleen omdat ik dan zelf niet hoefde te koken, maar omdat ze me prettig gezelschap leken. (En ja, oké, omdat ik de moeder graag van dichtbij wilde eh, bewonderen.)
Ik werd niet in dat idee teleurgesteld. Sanne en Lars bleken spontane, actieve en niet aan hun mobieltje verkleefde kids te zijn. Plus dat ik de keuze van Sanne waardeerde voor ‘De vrouw in de kooi’ van Jussi Adler-Olsen; zij bleek net als ik een groot fan van de Scandinavische thriller auteurs te zijn.
En Miranda? Een hartelijke, humorvolle en goedlachse vrouw en ik kreeg de indruk een tikkeltje ondeugend. Geen man / vader? Nee en ja. Drie jaar terug was hij er met een stukken jongere blom vandoor gegaan. Nou, in mijn beleving is dat een ontzettend stomme keuze van hem geweest.

Weet je Lynn, nu ik dit net heb zitten neerpennen, besef ik ineens dat ik dat mis. Een gezin, nou ja, in elk geval iemand met wie ik het leven deel, voor wie ik thuis kom.
Zullen wij dat proberen, jij en ik? Want ik mis je verdomme. Ik denk aan je, ik droom van je, ik wil je …, liefhebben. En dat met Karin vergeef je me dan wel, toch?

Mijn vierde dag (en ik mis je, Lynn)

Verdomme, ik jou ook, Hans. Ik besef, ik voel dat nu, nu ik je openhartige en heerlijke verslag zit te lezen. En zo gauw je terug bent …

Het afscheid nemen van de buren, van Miranda, Sanne en Lars, viel me zwaar. Maar als ik nog een aantal dagen met hen op zou trekken, zou het besef van mijn alleen zijn ongetwijfeld nog zwaarder op me drukken.
Nog voordat ik de weg opdraaide, had ik op de cd-speler het nummer gevonden dat ik wilde horen, Canned Heat, met On the road again, live op het Montreux festival.

Ik zit buiten voor een blokhut, een stopplaats waar ik heb kunnen tanken (was hard nodig, de meter stond al bijna tegen het rode vlakje aan) en net binnen een broodje en een beker koffie heb gekocht. En waar ik ben? Ik heb geen idee hoe het hier heet. Ik ben naar het noordoosten gereden en Kinsarvik en het gezinnetje liggen drie uur achter me.
Ik verlang naar je, Lynn.
Het is vandaag vrijdag, toch? Ja. Ik moest daar even over nadenken. Dus is het bijna weekend voor je. Zal ik je een berichtje sturen? Ik zie op mijn mobiel dat ik hier internetbereik heb.
Ik typ: Ik houd van je. Zullen we gaan samenwonen als ik terug ben?

O ja, verdomd, onze korte WhatsApp uitwisseling. Hoe kon ik die al vergeten zijn?

Nee, dit kan ik niet verzenden. Ik wis het bericht en het is weg. Weg? Kut! Het is verzonden!
‘Pling’, reageert de telefoon.
Mijn ogen vliegen over haar reactie: Gekkie. En ik heb twee antwoorden voor je. Het eerste is: Ik ook van jou. Het tweede is: Ik zeg daar nog geen ja, maar ook geen nee op.
O, Lynn, mijn hart springt open. Ik straal. Ik …

Dit was onze liefdesverklaring naar elkaar al!

‘Pling’.
En voor nu wil ik geen berichtjes meer van je zien! Pak je rust, kom tot jezelf en als je terug bent …
Huh?
‘Pling’.
laat ik je mijn slaapkamer zien. En nu, weg die telefoon!

En ook al mijn uitnodiging om … Oh, wat mij betreft mag je road trip verdorie voorbij zijn. Moet ik nog drieënhalve week op je wachten!

Mijn tent staat op een open plekje tussen de bomen, waar tussendoor een langgerekt meer te zien is. Er is ook een tweede tent. We staan in een V-vorm ten opzichte van elkaar. En ja, ik heb alweer vrouwvolk om me heen.

Ik had net mijn mobieltje opgeborgen, toen een jonge meid op me afkwam. Of ik haar en haar vriendin een lift wilde geven. Ze hadden met een Noorse mee kunnen rijden tot aan de blokhut, waar die vrouw in de buurt woonde. Ik aarzelde, Lynn. Ze waren jong, net als Sanne. Ik schatte ze in als begin twintig. Maar verdomme, moest ik ze laten staan?
Ik mocht ze aan het einde van de dag ergens op een camping afzetten, gaf ze aan. Het is dus een stukje beboste helling langs het meer geworden.

Op zich zijn het aardige meiden hoor, maar anders dan Sanne. Gereserveerder. Introverter. En voorzichtig. Want toen het langzaamaan tijd was geworden om onze tenten op te zoeken, kwamen ze met: “Op zich vertrouwen we je wel hoor, maar we vinden het toch een prettiger idee als wij je in je tent mogen vastleggen.” Ja zeg, kom op. Ik gaf hen aan dat ik heus niets van plan was, dat ik een vriendin thuis had … En ik vind ze te jong, als ik er vroeg bij zou zijn geweest, hadden ze mijn dochters kunnen zijn.

Nu is het zover dat we inderdaad willen gaan slapen en ja, omdat ik hen niet kon overtuigen dat ik echt niets met hen van plan was, dat ik zo niet in elkaar zat, ga ik met tegenzin er in mee dat zij mijn bovenlichaam met huishoudfolie omwikkelen. Als hen dat dan een veilig gevoel geeft? Stomme meiden.
En hoe het was om de nacht ‘gemummificeerd’ door te brengen? Dat laat ik je morgen weten, maar ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd hoe ik dat zal ervaren.

Een frons trekt rimpels in mijn voorhoofd. Is hij echt zo gek geweest om dat te laten doen? En waarom heeft hij, gezien het andere handschrift hierna, één van die meiden het verslag af laten maken?
Met verbazing en stijgende ongerustheid lees ik verder.

We zeggen onze namen maar niet aan je, hè Lynnetje? Dat snap je vast wel. Maar wat een lekker ding, dat vriendje van je. Ah, en hij liet zo lief zijn bovenlichaam in die folie wikkelen. Met zijn armen langs zijn lijf. Stom van hem hè? Want toen kon hij al niets meer doen. Je had er bij moeten zijn toen we z’n korte broek en slip uittrokken. Z’n ogen puilden zowat uit die kop van hem. Daarna hebben we ook folie om zijn benen gedaan en toen kon hij helemaal niets meer. Maar wij wel. Eerst heeft de een zich laten tongen (ging pas goed na enkele dreigementen en wat zwaaien met een mes), terwijl de ander zijn pik hard zoog en daarna die paal in d’r kut stopte. Jij hebt nog nooit geneukt met hem hè? Stom hoor, want zijn pik is best een joekel en met zijn tong laat hij de kutsappen er bij je uitlopen hoor. En we hebben hem ook leeg gepijpt. Dat vonden we wel eerlijk na een hele nacht pret met hem.  Erna hebben we onze tent afgebroken, hebben de boel ingeladen en hebben zijn auto bij een treinstation gedropt. En zijn boekje op de post gedaan. Weet je in elk geval wat je gemist hebt. Lief van ons nog hè?

Ik gil. Misselijk van angst sta ik op en ik weet nog net het toilet te halen. O, mijn god, Hans! Waar ben je! Leef je nog!
De politie. Ik moet de politie bellen. Nee, ik moet ernaar toe, met het dagboek. En ik moet naar Noorwegen, ik moet en zal je vinden.
Ik ruk mijn jasje van de kapstok, ren terug naar de kamer om het dagboek te pakken. De verpakking moet ook mee! Voor sporenonderzoek en eh … Dan schreeuw ik het uit: “Waarom heb ik je godverdomme niet naar Spanje laten gaan!”