De therapeute, 2

“De behandeling in het correctiecentrum …” Ze zakte iets onderuit in haar stoel, waarmee het zomerjurkje een stukje optrok en mijn ogen zich weer op haar kruis richtten. Het slipje was onmiskenbaar van nylon.
“Ik kan je daar niet te veel over vertellen, omdat daardoor het effect van de behandeling weg is. Wat ik je erover kan zeggen is dat je daar in die week de enige cliënt bent en jij dus van je behandelaar en haar wisselend team van vrouwen de volle aandacht krijgt …”
Omdat ze stil viel, liet mijn blik haar kruis los. Ik zag een glimlach rond haar lippen en ook een glinstering in haar ogen?
“En zij je een op maat toegesneden behandeling laten volgen die jou van je extreme wensen en daarmee internetverslaving afhelpt en jij je daarna op andere interesses kunt richten.”
Ik bloosde, haar glimlach verbreedde zich.
“Denk er nog eens rustig over na, terwijl ik je voor een moment alleen laat.” Ze kwam uit haar stoel omhoog. “Ik moet even naar het toilet.”
Naar het toilet? Daarvoor mocht ze mij wel…
“En nee, vergeet het maar waar je aan denkt,” grinnikte ze.
Ik kleurde dieper rood en was blij dat ze de kamer verliet. Poeh, was het zo duidelijk geweest wat het woordje toilet bij me teweegbracht? Of had ze dat vermoed? Pfff. In elk geval was ik graag met haar meegegaan en …, mijn tong als toiletpapier mogen gebruiken? Dennis, denk ergens anders aan, laat je pik weer in ruststand komen!

Het duurde geruime tijd voordat ze terug kwam. Ze keek opgewekt, wat een duidelijk andere gemoedstoestand was dan waar ik in verkeerde. Ik voelde me een vies, pervers ventje dat ja, hulp nodig had.
Ze nam plaats in de fauteuil, deze keer de benen en voeten bij elkaar.
“En, heb je een besluit kunnen nemen, Dennis?”
“Ja. Ik ga voor dat correctiecentrum.”
Ze knikte goedkeurend.
“Dat is een verstandige beslissing van je.”
Of dat inderdaad zo was, moest ik nog maar afwachten. Het zou weliswaar mooi zijn als ik van mijn internetverslaving afkwam, maar…
“Ben ik daarna ook mijn verlangen kwijt om een keertje echt te ervaren …?”
“Hoe het is om het onderlichaam van een vrouw boven je gezicht te zien en te wachten totdat zij op je gezicht of in je mond piest of poept?” vulde zij voor me aan.
Wat klonk dat ineens smerig uit haar mond.
“Of in een luier rond te lopen en die vol te poepen en te piesen? Of een vrouw met een luier om dat te zien doen?”
Ik had de neiging om mijn vingers in mijn oren te stoppen, maar ja, ja, ja, daar gingen mijn verlangens naar uit.
“En als het goed is, is het antwoord daarop ja. Dus …?” en ze keek me fronsend aan.
Waarop ik haar niet begrijpend aankeek.
“Ga je er honderd procent voor? Of hoor ik een aarzeling?”
“Nee. Ik ga ervoor.”
“Goed. Dan ga ik je dadelijk bij haar aanmelden. Houd er rekening mee dat zij een paar weken aan voorbereiding nodig heeft. Vanavond of uiterlijk morgen denk ik dat je bericht van mij krijgt wanneer je in het centrum verwacht wordt.”
“Oké …”
“Mooi. En weet je, Dennis, ik geloof in therapie die iets toevoegt. Voor de cliënt, maar ook voor mezelf, om zo een beter inzicht te krijgen in de beleving van mijn cliënten. Waar hij of zij vervolgens weer baat bij kan hebben.”
Ik knikte, hoewel het me ontging waarom ik deze toelichting van haar kreeg.
“Volgende week bijvoorbeeld krijg ik iemand met een luierfetisj.”
“Een vrouw?” liet ik me ontvallen.
“Nee,” glimlachte ze, “maar verder mag en wil ik daar niet over uitweiden.”
Dat snapte ik.
“En omdat ik iemand tegenover me heb met ook een voorkeur daarvoor, help jij mij wellicht  om enig inzicht te krijgen wat er bij jou daaromtrent leeft.”
Ze spreidde haar benen en mijn ogen gingen weer eens naar haar kruis. Mijn adem stokte.  Verdomd, zag ik dat nou echt? Had ze een luier om?
“En ik bespeur al een reactie bij je,” grinnikte ze.
Ik begreep dat mijn groeiende erectie haar niet ontging.
“Ik zal wel het effect van wat dit – en ze wees even op haar kruis – bij je teweeg brengt, in mijn rapportage naar het centrum meenemen.”
Iets wat me op dit moment een zorg zou zijn. Ik was nieuwsgieriger of er meer kwam dan het alleen laten zien van.
“Omschrijf me eens wat dit verder met je doet, wat je hoopt dat er gebeurt?”
“Nou …,” begon ik, zonder haar in de ogen te kijken, omdat ik mijn blik niet los kreeg van het stukje luier dat ze me toonde, “ik hoop sowieso dat ik iets meer ervan te zien krijg.”
Ze kwam overeind uit haar stoel, trok het jurkje iets op en liep naar de archiefkast, waarmee zij mij ongeveer de helft van de luier toonde. Ik zat op het puntje van mijn fauteuil en kwijlde nog net niet. Wat was dit een geil! Van de kast liep ze naar de met skai beklede tafel en ging daar op zitten.
“Ja?” en ze keek me aan, met een licht spottende blik?
Ik had geen idee hoe ver ik kon gaan, maar …
“Als ik, als u …,” maar ik durfde me toch niet verder uit te spreken.
“Ja? Wat als ik, of als jij?”
“Als ik op die tafel mag liggen en als u …, op mijn gezicht gaat zitten?” voegde ik er zachtjes aan toe.
“Kom maar, ga maar liggen,” en ze kwam van de tafel af.
Ook ik kwam van mijn stoel omhoog, wist me staande te houden, want ik zakte zowat door mijn hoeven van de opgekropte spanning en opwinding. Ging dat echt gebeuren? Ging zij echt met die luier om op mijn gezicht zitten?
Bij de tafel keek ik haar met ongeloof aan. “Waarom…?”
“Omdat je na je weekje weg er waarschijnlijk van genezen bent? Dus wil ik je dit pleziertje nog gunnen, plus, zoals eerder gezegd, om mij meer inzicht te geven in wat er bij mijn cliënten speelt.” Ze klopte met een hand op de tafel. “Kom, ga liggen.”
Eenmaal gestrekt volgde ik hoe zij op de tafel klom, voorzichtig overeind kwam, ging staan en haar voeten naast mijn gezicht neerzette en mij zicht bood op de luier. Die ik vervolgens op me af zag komen dalen. Op het moment dat de plastic buitenlaag mijn gezicht raakte en zich er met een hoorbaar krakend geluid van het pvc op neerzette, ging me er toch een scheut van geilheid door me heen. Owww, wat was dit een genot! En al bleef het hierbij, dan nog was dit een super beleving voor me.
Na korte tijd kwam ze overeind.
“Helaas voor je moet ik het hierbij laten, maar ik zal de luiersluitingen voorzichtig los halen en de luier afdoen en dan mag jij die wat mij betreft om hebben en daarmee onder je kleding naar huis gaan. Maar dan wil ik wel een verslagje van je wat je gedaan hebt, wat je voelde, nou ja, je begrijpt wat ik van je wil lezen.”

Met de luier om nam ik afscheid van haar.
“Bedankt voor wat je me hebt gegeven, daarstraks op de tafel en voor wat ik nu om heb en ik stuur nog een mailtje over wat ik ervaren heb.”
“Graag gedaan en ik vind het leuk dat je er blij mee bent. En voor straks, in het centrum, heel veel sterkte.”
Dat laatste klonk me ineens beangstigend in de oren. Maar hé, dat was een zorg voor later. Van dit moment en wat er op volgde, ging ik volop genieten.