Voor Lynn, dagboek van mijn road trip

Voor de Prikkelzinnen van EroScripta van 21 juli 2018 is het thema “Road-Trip”, in dagboekvorm. Het verhaal mag maximaal 2500 woorden bevatten en moet erotische elementen hebben.

De bel gaat. Voor de deur staat een bezorger van DHL, hij heeft een pakketje in de hand.
“Voor mij?”
Hij lacht. “Als u Lynn Treffers bent, ja.”
Ik zet mijn krabbel voor ontvangst en aan mijn bureau in de woonkamer open ik nieuwsgierig het pakje. Tot mijn stomme verbazing zie ik dat het het dagboek van Hans is? Waarom krijg ik dat nu al? Hij is nog maar een week weg!
Bij het lezen van de eerste zinnen glijdt er een glimlach over mijn gezicht.

Dag 1

Godsamme Lynn, wat was deze eerste dag een kutdag! De afstand viel me tegen, de reistijd, de drukte op de weg. En dus raakte ik gestrest of ik op tijd de boot zou halen. Dat me dat lukte, mag een wonder heten. Ik heb je onderweg dan ook diverse keren vervloekt.
En nu, in mijn hut, vraag ik me af waarom ik ingestemd heb met jouw idee om een trip door Scandinavië te maken. Oké, jij was het die zag dat het niet meer lekker met me ging en dat ik er hoognodig tussenuit moest. Iets wat ik je na enige aarzeling moest toegeven. En omdat onze cheffin jouw mening deelde, kreeg ik die vier weken verlof. Maar verdomme Lynn, waarom persé een road trip door Scandinavië?
Vanwege de rust, de ruimte en de natuur die jou weer tot jezelf laten komen, had je jouw keuze aan mij verklaard. Met mijn suffe kop was ik er uiteindelijk morrend mee akkoord gegaan. Maar waarom was er niet een zonnige ver weg bestemming in dat koppie van je opgekomen, hm? Dan zat ik nu in een vliegtuig, genietend van het idee na de landing op een tropisch eiland te zijn, in plaats van op een boot naar Zweden te zitten.
En dan heb ik je verdorie ook nog eens beloofd om een dagboek voor je bij te houden. Nou, ik wens je er veel leesplezier bij.
Misschien ga ik straks over je dromen. En ik hoop dat we daarin eens wat anders doen dan samen lunchen of een biertje pakken in de kroeg. Van mij mag het billenkoek voor je worden. En ja, op je blote kont. Kinky, hè?

Dag 2

Ik weet niet of die droom vannacht voorbij gekomen is. Jammer, want ik had je graag eens in je blote kont gezien. Dus heb ik me dat beeld, inclusief de spanking, voor de geest gehaald. In mijn blootje staande voor de spiegel op de kastdeur. (Jij zei toch dat je een ongecensureerd verslag van me wilde zien? Nou, dan krijg je dat ook.) En ja …, de klodders zaten op het spiegelglas.

Rijd ik eindelijk om kwart voor tien van die boot af, gebaart een douanetrut me opzij en wijst me een loods in. Waar vervolgens de complete auto en bagage een beurt krijgt van haar en haar collega en nee, ik kreeg jammer genoeg niet een beurt van die twee. Die ene had me toch een lekkere reet, bijna net zo lekker als die van Agnetha destijds.
Zelfs de dop van de tandpasta werd losgeschroefd. Laat verdorie een hond in de auto en aan de bagage snuffelen! Dan was het zo klaar geweest. Maar goed, uiteindelijk mocht ik hun ‘prachtige’ land in.

Nu staat mijn tentje net voorbij Vrådal, in Noorwegen aan de oever van een meer. Oké, ik moet toegeven dat de natuur overweldigend is, het water zo helder dat ik de bodem kan zien en dat het hier zo stil is, dat ik mijn hart kan horen kloppen. Terwijl ik dus voor hetzelfde geld van mijn ligbed was opgestaan om bij de strandbar een rum/cola te halen. Nee, dan dit. Top hoor.
Het geluid van een motor, die vlak bij me stopt, laat mij het verslag voor nu stoppen.

Karin heet ze. De motorrijdster. Die me vanmiddag laat toeriep: “Hé, landgenoot! Vind je het goed als ik voor de nacht mijn tentje naast die van jou opzet?” Je raadt het al, ik vond dat best.
Het is nu bijna middernacht. Ik kijk haar blote kont na, ze moet plassen. Ja, ze is naakt en ik idem dito. We zijn na het eten namelijk nog in het meer gaan zwemmen, in ons blootje en we vonden het niet nodig ons nog aan te kleden.
Ik zal haar kort aan je voorstellen. Karin dus, 32 jaar. Niet groot, kleine borsten, aardig kontje en, viel me in het water op, om de hals een kettinkje met daaraan een sleuteltje. Ik vroeg haar naar de betekenis daarvan en als antwoord kreeg ik: “Dat is voor die man die ik mij toegang verleen.” Raadselachtig, hè? Vond ik ook hoor. De oplossing van dat raadsel zag ik toen we weer op het droge stonden.
Ha, ze komt net terug. Ik vraag haar even of ik dat ook met jou mag delen. Ze weet namelijk waarom ik hier ben en dankzij wie – ze is het overigens met je keuze van de bestemming en een road trip eens – en dat ik dit dagboek voor je bij moet houden. Ja, ze vindt het oké dat ik het je vertel.
Ze heeft twee ringetjes, door haar schaamlippen, en die zijn middels een hangslotje met elkaar verbonden. Dat is nog eens kinky, hè? O, ze vraagt of ze een kusje voor je mag achter laten. Maar natuurlijk.

Liefs, Karin

Nu ligt ze een eindje van me vandaan, in haar tentje. En nee, ik heb geen poging ondernomen om haar bij mij er in te krijgen. Komt dat omdat condooms niet op mijn vakantie-checklist staan? (Misschien dat ik die er toch maar eens op moet zetten?)

Dag 3

Ik werd vanmorgen met jou wakker, Lynn. Je droeg een spijkerbroek, met een rits van achter. Die ik onverwachts open trok en zo deels je roomwitte billen en een rood stringetje onthulde. Je rende van me weg en plots lagen we met elkaar in bed. Ik wist niet dat ook jij je van onder kaal schoor.
Je lag alleen niet naast me. Wel Karin.
We lagen nog niet zo lang in onze tenten, toen ik bij haar de rits open hoorde gaan. Ik nam aan dat ze weer moest plassen. Maar ineens hoorde ik haar zachtjes zeggen: “Slaap je al?” Op mijn ontkennende antwoord vervolgde ze met: “Wil je dan misschien mijn sleuteltje uitproberen?”
Zij bleek haar vakantie-checklist wel op orde te hebben <glimlach>.
Voordat ik het bij haar weer afsloot, hebben we het net nog een keer gedaan. Een soort van ochtendgymnastiek, zal ik maar zeggen.

Nadat zij was vertrokken, heb ook ik Vrådal achter me gelaten. Ik sta nu op een camping bij Kinsarvik, aan de Hardangerfjord. Ik ben zwaar onder de indruk van deze imposante Natuur, met een grote ‘n’, ja. Het laat mij me nietig voelen, wat daarstraks werd versterkt toen ik een ferry aan zag komen varen die zeker zo groot was als de boot waarmee ik de oversteek naar Zweden heb gemaakt, maar die zo klein leek tussen die machtige bergen.
Ja, het uitzicht is hier adembenemend. En niet alleen op de fjord.
Ik zit op mijn klapstoeltje te kijken naar het buurmeisje, dat op haar buik op een ligbed gestrekt in een boek verdiept is. De stof van haar bikinibroekje verdwijnt nagenoeg tussen haar verrukkelijke billen. Mijn aandacht voor haar moet ze delen met die voor haar moeder, die bezig is met de voorbereidingen voor het avondeten. Een leuk uitziende brunette met vet op de heupen, iets wat ik graag mag zien. Net als haar strak zittende spijkershort en de bikinitop rond een beste borstpartij. (Zal zij haar vakantie-checklist eveneens op orde hebben?)
Het gezinnetje heeft ook nog een jongen. Hij maakte dat ik bij hen mee at.

Hij vroeg namelijk wie met hem wilde badmintonnen. Zijn moeder niet, te druk met koken en zijn zus wilde niet stoppen met lezen. Op mijn “Ik?” reageerde de knul met een blije lach en een “Echt?”
Tijdens ons spelletje kwam zijn moeder met de vraag of ik met hen mee wilde eten. Wat ik leuk vond en waar ik ook ja tegen zei. En niet alleen omdat ik dan zelf niet hoefde te koken, maar omdat ze me prettig gezelschap leken. (En ja, oké, omdat ik de moeder graag van dichtbij wilde eh, bewonderen.)
Ik werd niet in dat idee teleurgesteld. Sanne en Lars bleken spontane, actieve en niet aan hun mobieltje verkleefde kids te zijn. Plus dat ik de keuze van Sanne voor ‘De vrouw in de kooi’ van Jussi Adler-Olsen waardeerde; ik ben een groot fan van de Scandinavische thriller auteurs.
En Miranda? Een hartelijke, humorvolle en goedlachse vrouw en ik kreeg de indruk een tikkeltje ondeugend. Geen man / vader? Nee en ja. Drie jaar terug was hij er met een stukken jongere blom vandoor gegaan. Nou, in mijn samen zijn met dit drietal deze avond is dat in mijn beleving een ontzettend stomme keuze van hem geweest.

Weet je Lynn, nu ik dit net heb zitten neerpennen, besef ik ineens dat ik dat mis. Een gezin, nou ja, in elk geval iemand met wie ik het leven deel, voor wie ik thuis kom.
Zullen wij dat proberen, jij en ik? Want ik mis je verdomme. Ik denk aan je, ik droom van je, ik wil je …, liefhebben. En dat met Karin vergeef je me dan wel, toch?

Dag 4

Het afscheid nemen van de buren, van Miranda, Sanne en Lars, viel me zwaar. Maar als ik nog een aantal dagen met hen op zou trekken, zou het besef van mijn alleen zijn ongetwijfeld nog zwaarder op me drukken.
Nog voordat ik de weg opdraaide, had ik op de cassettespeler het nummer gevonden dat ik wilde horen, Canned Heat, met On the road again, live op het Montreux festival.

Ik zit buiten voor een blokhut, een stopplaats waar ik heb kunnen tanken (was hard nodig, de meter stond al bijna tegen het rode vlakje aan) en net binnen een broodje en een beker koffie heb gekocht. En waar ik ben? Ik heb geen idee hoe het hier heet. Ik ben naar het noordoosten gereden en Kinsarvik en het gezinnetje liggen drie uur achter me.
Ik verlang naar je, Lynn.
Het is vandaag vrijdag, toch? Ja. Ik moest daar even over nadenken. Dus is het bijna weekend voor je. Zal ik je een berichtje sturen? Ik zie op mijn mobiel dat ik hier internetbereik heb.
Ik houd van je. Zullen we gaan samenwonen als ik terug ben?
Nee, dit kan ik niet verzenden. Ik wis het bericht en het is weg. Weg? Kut! Het is verzonden!
‘Pling’, reageert de telefoon.
Gekkie. En ik heb twee antwoorden voor je. Het eerste is: Ik ook van jou. Het tweede is: Ik zeg daar nog geen ja, maar ook geen nee op.
O, Lynn, mijn hart springt open. Ik straal. Ik …
‘Pling’.
En voor nu wil ik geen berichtjes meer van je zien! Pak je rust, kom tot jezelf en als je terug bent …
Huh?
‘Pling’.
laat ik je mijn slaapkamer zien. En nu, weg die telefoon!

Mijn tent staat op een open plekje tussen de bomen, waar tussendoor een langgerekt meer te zien is. Er is ook een tweede tent. We staan in een V-vorm ten opzichte van elkaar. En ja, ik heb alweer vrouwvolk om me heen.

Ik had net mijn mobieltje opgeborgen, toen een jonge meid op me afkwam. Of ik haar en haar vriendin een lift wilde geven. Ze hadden met een Noorse mee kunnen rijden tot aan de blokhut, waar die vrouw in de buurt woonde. Ik aarzelde, Lynn. Ze waren jong, net als Sanne. Ik schatte ze in als begin twintig. Maar verdomme, moest ik ze laten staan?
Ik mocht ze aan het einde van de dag ergens op een camping afzetten, gaf ze aan. Het is dus een stukje beboste helling langs het meer geworden.

Op zich zijn het aardige meiden hoor, maar anders dan Sanne. Gereserveerder. Introverter. En voorzichtig. Want toen het langzaamaan tijd was geworden om onze tenten op te zoeken, kwamen ze met: “Op zich vertrouwen we je wel hoor, maar we vinden het toch een prettiger idee als wij je in je tent mogen vastleggen.” Ja zeg, kom op. Ik gaf hen aan dat ik heus niets van plan was, dat ik een vriendin thuis had … En ik vind ze te jong, als ik er vroeg bij zou zijn geweest, hadden ze mijn dochters kunnen zijn.

Nu is het zover dat we inderdaad willen gaan slapen en ja, om hen een veilig gevoel te geven, ga ik met tegenzin er in mee dat zij mijn bovenlichaam met huishoudfolie omwikkelen.
En hoe het was om de nacht ‘gemummificeerd’ door te brengen? Dat laat ik je morgen weten, maar ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd hoe ik dat zal ervaren.

Een frons trekt rimpels in mijn voorhoofd. Is hij echt zo gek geweest om dat te laten doen? En waarom heeft hij, gezien het andere handschrift hierna, één van die meiden het verslag af laten maken?
Met verbazing, toenemende woede en stijgende ongerustheid lees ik verder.

We noemen onze namen maar niet, hè Lynn. Maar wat hebben we ons verder geamuseerd met je vriendje. Ach, hij liet zo lief zijn bovenlichaam omwikkelen met de folie, zijn armen langs zijn lijf. Eigenlijk was hij toen al willoos en was het voor ons geen enkel probleem om zijn korte broek en slip uit te trekken en zijn benen ook met folie te omwikkelen.

En weet je wat we toen hebben gedaan, Lynn? We hebben ons toen met hem geamuseerd. Eerst heeft de ene van ons zich laten tongen (ging pas goed na enkele dreigementen en wat zwaaien met een mes), terwijl de andere zijn pik hard zoog en daarna die paal in haar kut liet glijden en daarna deden we het omgekeerd. Zo, supergeil was dat!
Erna hebben we onze tent afgebroken, hebben de boel ingeladen en zijn naar een plaats met een treinstation gereden, waar we de auto hebben achtergelaten.
O, en mocht je hem weerzien, tongen kan hij als de beste hoor en zijn pik is best wel een ferme jongen.

Ik gil. Misselijk van angst sta ik op en ik weet nog net het toilet te halen. O, mijn god, Hans! Waar ben je! Leef je nog!
De politie. Ik moet de politie bellen. Nee, ik moet ernaar toe, met het dagboek. En ik moet naar Noorwegen, ik moet en zal je vinden.
Ik ruk mijn jasje van de kapstok, ren terug naar de kamer om het dagboek te pakken. De verpakking moet ook mee! Voor sporenonderzoek en eh … Dan schreeuw ik het uit: “Waarom heb ik je godverdomme niet naar Spanje laten gaan!”