Hoe dan ook, ik voelde me er niet lekker bij. Te vaak naar mijn zin had Julia haar schijnbare voorliefde voor poep en pies uitgesproken. Vorige week, tijdens het roeien was ze er al over begonnen. Of ik haar schoon zou likken als ze naar het toilet was geweest. En daarbij was zowel de voorkant als de achterkant ter sprake gekomen. En vanmorgen, toen ik op de picknicktafel gebonden lag en zij met haar onderlichaam boven mijn gezicht kwam, was er ook de suggestie dat ze het wel wilde, maar niet kon. Omdat ze niet ‘gevuld’ was of iets dergelijks, dat had ze toch gezegd?
En zonet dus de mededeling dat ze naar het toilet moest. Waarvan ook de serveerster gebruik mocht maken. Gingen zij dat op een echt toilet doen, terwijl ik moest toekijken? Of, ik slikte en werd al misselijk bij de gedachte, werd ík soms het toilet?
Ik liep het terras op naar Julia toe, die me al van afstand met een vorsende blik zat op te nemen. Dichterbij gekomen stak ze haar hand uit.
“En?”
Zwijgend legde ik de sleutel van de woning van de serveerster in de palm van haar hand.
“Ah, je hebt lef getoond. Mooi. En dan gaan we nu maar die kant op, het is gelukkig vlakbij. Gelukkig voor mij dan,” grijnslachte ze er achteraan.
Ik begreep waar ze op doelde.
Onderweg zat ik erover na te denken wat ik strakjes ging doen. Datgene weigeren wat me waarschijnlijk stond te wachten?
Ja, natuurlijk ga je dat doen! Je bent toch hartstikke gestoord als je je aan zoiets overgeeft?
En als ik me wel aan haar overgaf? Ik gruwde bij de gedachte om haar pis en misschien ook shit over me heen te krijgen. De meest verschrikkelijke beelden passeerden mijn geestesoog.
Maar … op zich was zoiets natuurlijk zo voorbij. Een kwestie van een paar minuten en het was eh, geloosd. Daarna onder de douche. Dus hoe erg kon het zijn om eventjes in die waanzin van haar mee te gaan?
Erg! Zoiets is … mensonterend!
De auto stopte in een met klinkers bestrate weg met aan beide kanten oude rijtjeswoningen. Het viel me op dat de meeste kleine voortuintjes er goed verzorgd uit zagen.
“We zijn er.”
Daar had ik al een vermoeden van.
We stapten uit en ze liep naar de overkant van de straat, naar een woning met nummer 69.
Een mooi nummer voor facesitting, flitste het door me heen. Alleen moest ik daarvoor nog de nodige ellende doorstaan, vreesde ik.
Ze ging me voor, een lange en smalle hal in.
“Kleed je uit,” gaf ze aan, meteen nadat ik de deur achter me dicht had.
Ik volgde haar bevel gedwee op. Zij stond tegen de deurpost geleund van wat het toilet moest zijn, want ik zag onder de deurklink de halve boog met daarin de witte kleur, ten teken dat die niet bezet was.
Eenmaal naakt kwam het bevel: “Op je knieën.”
Ze opende de deur, wenkte me nader en ze ging naar binnen. Het was inderdaad het toilet.
Ze draaide zich om, trok haar rokje omhoog en ze nam op de bril plaats.
“Kom voor me zitten.”
Ze greep me bij de tepels en rolde die zachtjes tussen haar vingertoppen. Het was een te dragen pijn voor me.
“Ik vind dat jij je facesit vanavond al verdiend hebt.”
Ik keek haar in de ogen, durfde die niet lager te laten gaan. Was dit ook weer een mindfuck van haar?
“Omdat je geen nee hebt gezegd tegen mijn opdracht, daarstraks op het terras. Want je was bang voor wat je mogelijk te wachten stond, is het niet?”
“Ja, Meesteres.”
Mijn ogen gingen naar beneden toen ik haar plas in het toilet hoorde neerkomen. Ze scheurde een papiertje van de rol en depte haar schaamlippen droog. Ze stond op, liet haar rokje zakken.
“Wil je nog even kijken of ruiken wat je gemist hebt?”
Ik had die behoefte niet echt, maar als ik haar daarmee kon plezieren? Ik kroop iets verder naar voren en ik zag haar goudgele urine.
Prachtig, gezien, klaar.
“Je mag je wel over de pot heen buigen, hoor. Het hoeft niet zo van een afstand bekeken te worden.”
Terwijl ik mijn hoofd tot aan de brilrand liet zoeken, voelde ik haar benen aan weerskanten van mijn bovenlichaam. Waarom kwam ze over me heen staan? Bijna direct erna merkte ik haar onderlichaam tegen mijn achterhoofd. Waarmee ze godsamme simpelweg mijn hoofd de pot induwde!
“Zo, nu kun je het goed in je opnemen.”
Wat bijna letterlijk was, want mijn voorhoofd en neus zaten in het vocht. Angstig zoog ik door mijn mond lucht naar binnen. Ze ging toch niet m’n gezicht er helemaal in duwen? Nee dus, gelukkig niet, want ze kwam alweer omhoog en trok me aan mijn haren overeind. Met de andere hand veegde ze het nat over mijn hele gezicht uit.
“Zo, kun je voor even de geur van mijn heerlijke champagne bij je houden.”
“Dank u, Meesteres,” was de enige reactie die ik durfde te geven, bang om anders misschien nog een keer in haar pis geduwd te worden.
“Ga weer op je knieën en dan mag je nu met me mee naar het speelkamertje van Saskia.”
Ik kroop achter haar aan. Wat was in hemelsnaam een speelkamertje?
Het was een nagenoeg lege kamer. In een oogwenk zag ik twee lage leren fauteuils aan de raamkant, verder nog iets wat me een vierkant object leek, maar dat afgedekt was door een zwart velours kleed. Maar waar ik flink van schrok was een lange, rechthoekige, lage, getraliede eh, kooi? De hoogte ervan was misschien een dertig centimeter? En de lengte menslang.
Julia pakte de bovenkant beet en die bleek scharnierend open te kunnen klappen.
“Kom overeind en ga er op je rug in liggen, je hoofd die kant op.”
Ik durfde geen nee te schudden, maar om te zeggen dat ik stond te trappelen om er gevolg aan te geven?
Ik stapte over de rand heen en zag dat de kooi van onder geen traliewerk had, maar voorzien was van een bodem bedekkende laag die afgewerkt was met een zwarte skai bekleding.
“Je nek leg je in die halve ring.”
Ik ging liggen, waarbij mijn hoofd uit de kooi stak. Mijn achterhoofd rustte op een licht in een boog lopende harde hoofdsteun. Ze klapte de bovenkant dicht, waarmee de andere helft van de ring om mijn hals sloot.
De kooi was krap. Mijn armen, die ik gestrekt langs mijn lichaam had, raakten het traliewerk aan de zijkanten. Boven mijn borst zat amper een tien centimeter ruimte. En of dat alles nog niet genoeg was, zette Julia mijn nog steeds van boeien voorziene polsen ergens aan vast.
“Goed, mij zie je vanavond weer en zo dadelijk zal Saskia de liefdevolle zorgen voor je van me overnemen.”
En met een sardonische lach liep ze naar de kamerdeur.
“O ja, als ik jou was zou ik haar braaf gehoorzamen in wat ze van je verlangt, want Saskia kan zeer onplezierig worden als iets niet naar haar zin is of gaat. Je bent dus gewaarschuwd.”
De deur klapte toe. Ik probeerde omhoog te komen, rukte aan mijn boeien. Dit meende ze niet! Waarom gaf ze me weg? En waarom bleef ze er niet bij? En …, was Saskia nog erger dan ‘mijn’ Julia?
<Zullen we ooit weten hoe dit afloopt?>
Mijn prikkelende fantasieën 