Julia tilde haar biertje op.
“Proost, slaafje. Op een genoeglijke maaltijd en op wat daarna komt.”
“Proost Meesteres,” reageerde ik zachtjes, want de omliggende tafeltjes hoefden niet ook nog eens deelgenoot te worden van mijn en haar status.
“Goed, ik weet dat jij je glas niet kan optillen, maar je kunt op z’n minst een teugje, of heet zoiets een zuigje in dit geval, uit je glas nemen.”
Ik boog me voorover, nam het rietje in mijn mond en zoog iets van de ranja naar binnen. Die inderdaad erg waterig was. Zij nam ondertussen een slok van het heerlijk uitziende witbiertje. Nadat ze haar glas weer op tafel had gezet, vroeg ze me: ·“Wat zou je graag willen dat ik met je doe, straks, vanavond, vannacht? Waar verlang je naar, naar welke geneugten gaan je gedachten uit?”
Haar vraag verraste me. Tweeledig. Ten eerste impliceerde die dat ik ook vannacht bij haar was en het dus niet alleen bij vandaag bleef. Zag ik daar tegenop? Eerlijk gezegd wel ja. Want als ze door ging met haar ‘spelletjes’ als in het bos en hier op het terras, was het bepaald geen aanlokkelijk idee. Het was me al met al heftig genoeg en of ik het aan kon om nog meer te ervaren? Aan de andere kant vond ik het gek genoeg iedere keer weer spannend en naast de angst voelde ik ook iets van een seksuele spanning. En eerlijk gezegd was ik benieuwd naar hoe ver ze me kon krijgen, in hoeverre ik me aan haar kon overgeven.
Ten tweede bood ze me een keuze. Ik mocht iets kiezen wat me leuk leek dat ze met me ging doen. Of ik met haar? Zou dat ook een optie zijn?
“Kan ik ook iets aangeven wat ik niet zou willen?”
“Nee. Ik breng je nog een keer in herinnering wat ik daarover heb gezegd tijdens de picknick, vorige week. Achteraf is er de mogelijkheid om eventuele bezwaren aan te voeren, die al dan niet worden geaccepteerd voor een volgende keer. Wat voor vandaag dus alleen geldt voor het geboeid gelegen hebben op de picknicktafel.”
Ik knikte, ik wist het. Wat me terug bracht bij wat ik kon bedenken dat zij met mij kon doen en wat ik zelfs als leuk, fijn of prettig kon ervaren. Mijn gedachten gingen naar vorige week, toen ik de keuze kreeg om klaar te mogen komen op óf haar slipje óf op haar billen. Als ik deze keer haar mocht likken? Of zou dat een te brutale wens zijn? Maar haar vraag bood me die mogelijkheid, toch?
“Eh, mag ik dan als beloning voor deze dag u likken?”
Een grijns verscheen op haar gezicht.
“Mijn oksels?”
“Nee,” reageerde ik geschrokken.
“Hoezo nee? Je gaf toch niet aan wat je wilde likken? Of had je in je perverse gedachte een lagere streek op het oog voor je tong? Mijn kut zeker? Of mijn kontgat? Hmmm.”
“De lagere, Meesteres,” kleurde ik.
“Oké, goed. Dan ga ik vanavond op je gezicht zitten.”
Of dat helemaal was wat ik voor ogen had? In elk geval maakte het idee me wel geil.
De serveerster kwam aan met de salade, waar Meesteres gelijk op aanviel.
Ze at de eerste happen met smaak, zag ik. En o, wat zou ik graag met haar meedoen, want ook ik voelde mijn maag knorren.
Zij pakte de lepel op en stak die tot mijn verbazing in haar mond. Om de lepel er weer uit te halen met een hap gekauwde salade erop. Ze stak die mijn richting uit.
“Mond open.”
In een niet durven weigeren opende ik mijn mond, terwijl mijn ogen heen en weer schoten om te zien of er mensen naar ons keken. De tussen haar kaken geprakte hap verdween bij mij naar binnen.
Dit was zo vernederend, ik werd als een baby of peuter gevoerd!
Julia keek me met een spottende grijns aan.
“En? Lekkere salade, hè? Met als extra touch, om het wat smeuïger voor je te maken, het speeksel van je Meesteres.”
“Ja, lekker.”
Ze grinnikte.
“Dat klinkt al weer niet overtuigend, slaafje. Net als daarstraks in het bos. Je vindt het toch wel leuk met me, hè? Ik doe tenslotte m’n uiterste best het je naar de zin te maken.”
“Dat waardeer ik ook ten zeerste, Meesteres.”
Liegbeest, reageerde deze keer mijn stemmetje. Het verdere commentaar drukte ik weg, want ik kreeg de volgende voorgekauwde hap voedsel in mijn mond gebracht.
Eigenlijk interesseerde het me al niet meer of er mensen ja dan nee keken. Misschien dachten ze dat ik achterlijk was, of hulpbehoevend. En zolang ze geen verhaal kwamen halen, berustte ik in haar ‘spel’.
Waar gelukkig een einde aan kwam, toen de salade op was.
Nadat de serveerster had afgeruimd en met een bestelling van deze keer een witbiertje voor mij en een ice tea voor Meesteres weg was, stond ze op. Ze kwam achter me staan.
“Buig eens iets voorover, dan haak ik de musketon los en kun je dadelijk gewoon van je biertje genieten.”
“Dank u, Meesteres,” klonk ik deze keer oprecht en dankbaar.
Ze ging weer tegenover me zitten.
“Herinner je je ook nog van vorige week dat een beloning pas wordt gegeven, nadat je aan één van mijn kinky wensen hebt voldaan?”
Daar stond me inderdaad iets van bij.
“En dus moet je je facesit nog verdienen.”
“Dat is niet eerlijk!” protesteerde ik. “Ik mocht iets kiezen wat ik leuk vond, waar ik van kon genieten.”
Ze haalde met een scheve lach haar schouders op.
“Je had kunnen weten, of op z’n minst vermoeden, dat er iets tegenover zou staan.”
“En wat is dat dan?”
“Dat merk je dadelijk wel, na onze drankjes.”
Het maakte dat ik, nadat de bestelling op tafel stond, minder genoot van mijn biertje en ook geen haast had om mijn glas te legen. En trouwens, ook Meesteres nam alle tijd voor haar ice tea.
Maar er was geen ontkomen aan dat de bodems van de glazen in zicht kwamen. En dus?
“Ga naar binnen en vraag aan de serveerster de sleutel van haar huis, omdat je Meesteres naar het toilet moet. En vergeet niet te zeggen dat ook zij er gebruik van mag maken.”
Verbouwereerd keek ik haar aan. Was ze gek geworden of zo? En waarom zou in hemelsnaam de serveerster niet van haar eigen toilet gebruik mogen maken? Wat was dat voor onzin?
Ze boog zich naar me toe en haar ogen sperden zich open.
“Zeg het maar slaafje, of je kiest voor de facesit vanavond, of je weigert en je weet wat dat betekent. Exit, einde van onze date.”
Ik schoof mijn stoel naar achter en stond op.
En, en? Wat doe je?
Ik liep het café/restaurant binnen. Ik zag haar achter de bar staan, bier tappend. Met lood in de schoenen liep ik op haar af.
Ze nam me nieuwsgierig op.
“Zeg het maar.”
Van haar kant klonk dat simpel, maar een reactie daarop van mijn kant?
“Ik eh, moest van haar – en ik knikte even in de richting van het terras – vragen naar de sleutel van je huis.”
“O?”
“Ja. Omdat zij naar het toilet moet.”
Ging ze de eigenaar waarschuwen dat er een gevaarlijke gek binnen was gekomen?
“En eh, ik moest ook zeggen dat jij er ook gebruik van mag maken.”
“Zeg haar maar dat ik daar heel graag gebruik van ga maken. Over een kwartier zit mijn dienst er op, over een half uur ben ik dan thuis. Zeg haar dat maar. En als je een momentje hebt?”
Ze diepte een sleutel uit haar schortje op, hurkte en opende een kastje achter de bar. Ze kwam weer omhoog met een schoudertasje in de hand. Ze haalde er een sleutel uit en overhandigde me die.
Ik snapte er helemaal niets van. Waarom ging dit zo makkelijk? Kenden ze elkaar soms?
Mijn prikkelende fantasieën 