“En houd je ogen open! Ik wil je onzekerheid en je angsten kunnen aflezen, je vertwijfeling of ik inderdaad de inhoud van het condoom in je mond leeg.”
Ik was bang ja, ik hoefde en wilde het zaad van haar lover niet proeven en al helemaal niet slikken! Maar ik kon en mocht er immers niets tegenin brengen?
Ze grijnsde. “Ik zal je het antwoord verklappen en dat luidt ja.”
De vingers die het onderaan dicht hielden, bracht ze naar de top, waar duim en wijsvinger zich samen knepen en langzaam langs het condoom naar beneden gleden.
“En of je vervolgens zijn sperma zal slikken. Maar vanzelfsprekend doe je dat, omdat ik dat wil.”
Ik voelde me ellendig. Dit wilde ik niet, dit was me een stap te ver, te kinky, te pervers.
Het rubber zat al tussen de mondklem en met afschuw bemerkte ik hoe de inhoud op mijn tong terecht kwam. Ik proefde … Wat was dat? Het leek me een papje van maïzena? Maïzena, vermengd met halfvolle melk?
Ze schaterde het uit.
“Kostelijk om je reactie te zien, mijn slaafje. Is het een lekker papje?”
Het lukte me iets dat klonk als een ‘ja’ uit mijn opengesperde mond te laten komen.
“Of valt het je tegen wat je van me hebt gekregen en had je liever echt het zaad van mijn lover geproefd, hm?”
Ik durfde het aan om even mijn hoofd te schudden.
“Wedden dat je dat wel wilt? Als hij zijn zaad in mijn kut of kont heeft gespoten en jij die leeg en schoon mag likken? Want jij hebt toch alles voor me over? En al heb je dat niet, dan voer je dat toch braaf uit, zoals ik van je eis, weet je nog?”
Ik knikte.
Ze kwam van mijn borst omhoog, draaide zich om en kroop zover achteruit totdat ik haar onderlichaam boven mijn gezicht had. Onder normale omstandigheden zou het zicht op deze heerlijkheden mijn pik ongetwijfeld hebben doen verstijven.
“En altijd draag je de angst bij je wat er in mijn mind omgaat en wat voor perverse of morbide fantasieën ik nou weer op je wil uitleven. Zoals ook nu weer.”
Ze rechtte haar rug. Haar vingers pakten mijn tepels beeld.
“Want wat gaat ze nu doen, hm? Gaat ze soms in mijn mond pissen? Of ranziger, poepen?”
Paniek. Dat met het condoom was een mindfuck geweest, maar als het deze keer niet zo was, als ze daadwerkelijk ging doen wat ze zei?
“Of ik duw mijn kontgaatje op je mond en pers er een enorme wind uit die je wangen laat opbollen en het gas daarna door je neus laat ontsnappen. Heb je er dubbel genot van.”
Ze kneep in mijn tepels.
“Want je ging daarnet de fout in door je hoofd in een nee te schudden. En dan breng ik je even in herinnering dat je meteen en zonder tegensputteren uitvoert wat ik van je eis. Weet je nog?”
Ze zette haar nagels venijnig in mijn tepels. Ik kreunde, steunde er een ‘ja’ uit.
“En anders was het over en uit voor je. Dus?”
Het bleef stil en in angstige spanning keek ik op naar haar kut en aarsgat, bang voor wat er mogelijk uit één van de twee zou komen.
Ze kwam omhoog en stapte van de tafel af, bevrijdde me van de mondklem en ging op de bank zitten, naast mijn hoofd.
“En dus was dit voor deze keer een waarschuwing voor je. Uitvoeren, doen en achteraf valt er over te praten of iets een volgende keer heel misschien niet meer zal gebeuren. Duidelijk?”
“Ja Meesteres.”
En weer laat je geen nee horen, sprak het stemmetje me ontstemd toe. Hoe lang nog laat je met je sollen? Hoever laat je haar gaan?
“Jammer dat ik niet hoefde. Want dat had je natuurlijk graag geproefd en geslikt, uit welk gat het ook was gekomen, toch?”
“Ja Meesteres.”
Pfff! verzuchtte mijn stemmetje.
Ze grinnikte. “Liegbeest. Ik zag de opluchting wel op je gezicht hoor, toen ik boven je weg en van de tafel afstapte.”
Wat kon ik daarop antwoorden? Dat ik oprecht blij was dat ik niets aan poep of pies over me heen, of erger, in mijn mond had gekregen?
“Maar wellicht lukt het me als ik wat gegeten en gedronken heb? En dus mag je mij trakteren op een lunch.”
Ze stond op, wierp het condoom in een bij de picknickplek geplaatste afvalbak en maakte de touwen los waarmee ik vastlag.
“Trek je shirt en spijkerbroek aan en ja, je onderbroek laat je uit.”
Terwijl ik me aankleedde, borg zij de gebruikte spullen op in de koffer. Ze klikte de leiband los van mijn halsband, gespte ook die los en die verdwenen eveneens in de koffer.
“Doe je enkelboeien af en berg ze op.”
Er kwam geen bevel om de polsboeien af te doen. Ik durfde de reden daarvoor niet te vragen, bang haar te ontstemmen.
“Zet de koffer maar weer achterin en dan gaan we.”
“Eh,” aarzelde ik, “de halsband en boeien houd ik om?”
“Wat denk je?”
“Ja dus.”
Ik nam aan dat ik die straks in de auto wel mocht af doen, voordat we bij het lunchadres waren gearriveerd.
Niet goed wetende wat ik met mijn slip aan moest, legde ik die maar naast de koffer neer.
Onderweg hield iets anders me bezig en na enige aarzeling besloot ik het haar te vragen.
“Toen ik daar zo op die tafel lag, was u niet bang voor wandelaars die langs konden komen?”
“Was jij daar bang voor?”
“Ja, daar was ik zeker benauwd voor. En het zou een bepaald confronterend beeld voor hen zijn geweest.”
“Ja.”
En daar liet ze het bij. Zou ze echt altijd schijt hebben aan wat andere mensen van haar vonden, in hoe ze er bij liep of wat ze aan het doen was?
Ze reed de wagen terug naar de verharde weg. Het bosrijke gebied zei me niets. Gek, want zover van onze stad kon het niet vandaan zijn. En de uitspanning waar we kort erna waren, was me ook onbekend. Het zag er leuk en lommerrijk uit, zo tussen de bomen. Er stonden weinig auto’s geparkeerd, maar wel aardig wat fietsen gestald. Het terras zat bijna vol.
“Draai je rug naar me toe. Polsen op de rug.”
Klikte ze iets vast tussen de ringen van de boeien?
“Oké, stap uit, we gaan lunchen.”
Ik wilde mijn handen van m’n rug halen, wat dus niet ging; de polsen zaten aan elkaar vast! Het kostte me daarom de grootste moeite het portier te openen. En in plaats van dat zij dat voor me deed! Nee, mevrouw stond grijnzend te wachten aan de passagierskant, totdat ik zover was.
Maar nam ze me echt zo mee het terras op, met de polsen op mijn rug geboeid?
Ja, natuurlijk loser. En dat ga je toch alweer o zo braaf doen?
Ik volgde haar, met klapperende knieën. Hoe passeerde ik al die mensen op weg naar een tafeltje, zonder dat ze zagen dat ik eh, geboeid was? En als ze er opmerkingen over maakten? En …, verdomme, als zij een beetje doorliep en niet treuzelend om zich heen keek welk tafeltje we zouden nemen?
Ik was blij toen ik eenmaal zat. Schichtig keek ik om me heen. Wat zat die mevrouw ginds tegen haar man te smoezen? En waarom zaten die man en die vrouw verderop te grinniken? Toch was er niemand die onze kant opkwam om verhaal te halen. Ik ontspande enigszins.
De enige die ons wel naderde, was een serveerster, met twee kaarten in de hand.
“Goedemiddag. U wilt lunchen?”
“Ja, graag zelfs,” lachte Julia. “Ik moet hoognodig – en ze keek mij heel even met een grijns aan – iets gevuld hebben.”
Ze nam de kaart aan van de serveerster en ja, gelijk voelde ik me een ontzettende lul door niet de voor mij bedoelde menukaart van haar aan te nemen. Bevreemd keek ze me even aan, om die dan maar voor me neer te leggen.
“En wilt u alvast wat drinken?”
“Ja. Heb je een rosé biertje misschien?”
“Nee, dat hebben we niet. Ik heb wel een witbiertje voor u, een Gulpener Korenwolf of een Hoegaarden.”
“Doe me de Korenwolf maar en heb je voor hem misschien – en ze knikte mijn richting uit – ranja met een rietje?”
Jezus, wat was dat nou weer? En hoe vernederend!
Een mooi moment om er eindelijk de brui aan te geven?
“We hebben grenadine, is dat goed?”
“Prima.”
“En wil hij dat zoet, of halfzoet?”
De serveerster wendde zich niet eens meer tot mij!
“Doe maar halfzoet, het mag zelfs bijna waterig zijn.”
“Ga ik voor zorgen.”
Ik deed een poging om mijn Meesteres niet boos aan te kijken.
“Kijk niet zo verongelijkt. Het moet toch een feest voor je zijn om vandaag weer bij mij te mogen zijn? Te genieten van mijn kinky spelletjes en zelfs het voor even geboden zicht op mijn lustopeningen?”
“Ja Meesteres,” antwoordde ik zachtjes en lafhartig.
“Nou, kijk dan wat vrolijker.”
Ze pakte de menukaart op en bestudeerde die. Ik hoopte dat het straks, bij die bestelling, niet net weer zo’n vertoning werd als net.
De serveerster kwam aan met de drankjes. Het witbiertje, wat mij ook prima zou smaken, en een heel licht gekleurd glas grenadine. Met een rietje en, pfff, zo’n gekleurd papieren parasolletje op de rand van het glas.
“Heeft u een keuze kunnen maken?” wendde ze zich tot Julia.
“Ja. Ik ga voor de salade met gebakken kip en spekjes.”
“En wilt u daar wit of bruin brood bij?”
“Doe maar bruin. En heb je er een lepel bij? Dan kan ik hem zo nu en dan ook een hapje geven.”
Dat … kon ze niet serieus menen. Ik liet me toch strakjes niet als een kind voeren?
O, nee?
“Ga ik voor zorgen.”
Ze pakte de kaarten van tafel en keek me daarbij aan. Had ze een spottende grijns op haar gezicht? Of verbeeldde ik me dat?
Mijn prikkelende fantasieën 