De date – Een onfrisse surprise

Op weg naar huis gingen mijn gedachten uit naar de ontmoeting met Julia. Er was het ‘yes’ gevoel dat ik een date had met een zeer appetijtelijke vrouw die de moeite van het aanzien meer dan waard was. Ze was iemand die geilheid uitstraalde. En ze wist me tot dingen aan te zetten die ik niet voor mogelijk had gehouden. En juist dat benauwde me. Weliswaar was ik op die datingsite terecht gekomen in de hoop daarop iemand te vinden die invulling kon geven aan mijn wens om stoutere dingen te beleven. Maar was zij daarin niet veel te extreem voor me?
Ja, dat is ze waarschuwde een stemmetje in me. Welk normaal denkend mens gaat in een koeienvlaai zitten omdat zij dat van je verlangt?
Eiste.
Nog erger, ja.
Dat was wel een punt, de eis van haar dat iets zonder discussie werd uitgevoerd en waaraan ook onmiddellijk gehoor moest worden gegeven. Daartegenover stond dat ik nieuwsgierig was in hoeverre ik mee ging in haar bizarre verlangens en eisen. Ik kon me daarbij al een grens bedenken, namelijk haar schoonlikken als ze gepoept had.
Waarop je niet een expliciet nee hebt laten horen, toen ze je daarnaar vroeg.
Dat was een op woorden vangen van haar kant!
O. Dus als ze dat daadwerkelijk van je verlangt, dan geef je daar braaf gevolg aan?
Opnieuw wist ik daar geen nadrukkelijk nee op te zeggen. Misschien dat ik in mijn adoratie voor haar zelfs over mijn grenzen heen ging? Of, en dat zou ook kunnen, dat ik op een gegeven moment niet meekon in haar eisen en dan …, stopte onze verhouding waarschijnlijk. Maar hé, zover was het nog niet en vooralsnog verlangde ik naar het volgende weekend en het weerzien met haar. Waarbij ik geen idee had of dat de zaterdag of de zondag werd.

De vrijdag checkte ik geregeld mijn telefoon of ik soms de melding gemist had dat er een sms’je van haar binnen was gekomen. En met het voorbij gaan van die dag begon ik me al zorgen te maken dat ze met liet barsten, dat ze het toch niet met me zag zitten. Totdat om half elf dan eindelijk het verlossende berichtje binnen kwam.
Morgen om 10 uur precies ben je op het parkeerterrein van Van der Valk. De koffer zet je naast je neer. Reageer enkel met een OK.
En die twee letters stuurde ik braaf als boodschap retour.

Van boven en van onder zorgvuldig geschoren reed ik om tien voor tien het parkeerterrein op. Dat behoorlijk vol stond. Aan de kant van het terras en op het middenstuk was geen enkele plek beschikbaar. Pas op het gedeelte met zicht op de langs het parkeerterrein lopende weg waren nog plekken vrij.
Waar zou zij zijn? Bij Van der Valk binnen? Of zat zij in haar wagen, van waaruit zij mij in de gaten kon houden? Ik keek in mijn binnenspiegel en besefte dat ik slechts zicht had op een klein gedeelte van het terrein. Kon ik de auto snel even andersom zetten?
Een ping meldde dat ik een berichtje binnen had. Het was van Julia. Nerveus opende ik het sms’je.
Je maakt de koffer open en bovenop andere spullen liggen een halsband en pols- en enkelboeien (de kleinere zijn voor de polsen en dus de grotere voor je enkels). Die doe je om en als dat gebeurd is, wacht je naast je auto, met het koffertje in je hand. De code van het linker slot is 5 4 3, die van het rechter 2 1 0.
Stond die cijferreeks symboliek voor een aftellen naar de start van een nieuw spel?
Mijn handen trilden en het kostte me daarom enige moeite om de raderwieltjes op de juiste cijfercombinatie te krijgen. Hoopte ik. Hoewel? Want mocht de koffer hiermee open kunnen, dan stortte ik me weer in een ongewis avontuur.
Dat wil je toch? Daarom ben je hier naartoe gereden in plaats van thuis te blijven.
Ja …
De koffersluiting klikte open en ik kon het deksel omhoog doen. Ik schrok bij het zien van de wel erg brede leren boeienset en halsband. En aan die laatste zat ook nog eens een ketting bevestigd, met aan het eind zo’n lus om die vast te houden!
Ik pakte de set uit de koffer en wierp even een benauwde blik om me heen, want als er mensen aan kwamen lopen, kon ik nooit zo snel die spullen aan het oog onttrekken.
Alsof dat er nog toe doet. Dadelijk sta je toch voor lul naast je auto.
Ja, pfff en ik voelde hoe het zweet me uitbrak.
Met een angstige, maar ook nieuwsgierige blik keek ik kort naar de verdere inhoud. In de gauwigheid ontwaarde ik een mondknevel, touw, klemmetjes en in elk geval twee zwepen, de ene met een vijftal stroken, de andere tot één streng gevlochten. Jeetje, als ze van plan was om dat allemaal te gaan gebruiken? Maar wie A zegt …
Ik sloot de koffer, deed de boeien en halsband om, sloot even mijn ogen, haalde diep adem en stapte uit. Naast de auto keek ik schichtig om me heen.
Owh, laat alsjeblieft niemand deze kant opkomen. En laat ook de arriverende of weggaande auto’s me zo snel mogelijk passeren. Behalve dan die van Julia. Of kwam ze dadelijk aanlopen om me vervolgens mee naar binnen te nemen bij Van der Valk? Bij die gedachte piste ik zowat in mijn broek.

Een Range Rover kwam aanrijden. Tot mijn opluchting zag ik Julia achter het stuur zitten. Ze liet het raampje aan de passagierskant zakken.
“Zet de koffer achter de passagiersstoel en stap daarna naast me in.”
Geen goedemorgen of zo, alleen die twee korte bevelen. Zwijgend opende ik het achterportier, zette de koffer achter ‘mijn’ stoel neer, waarna ik bij haar instapte.
Wat me direct opviel, was dat haar kledingkeuze deze keer normaal was. Wit, strak T-shirt en een bruin suède rokje met drukknoopsluitingen voor; de onderste twee zaten niet dicht.
“In het dashboardkastje ligt een bril, zet die op.”
Het leek een zonnebril, alleen was er niets door te zien en ook de brede zijkanten schermden het zicht zijwaarts af. Als een blinde zat ik naast haar.
Ik merkte dat ze niet rechtsaf sloeg en dus ging ze niet de snelweg op, maar nam ze de provinciale weg. Ze volgde die een tijdje, om daarna af te slaan en dat gebeurde daarna diverse keren, waarna ik mijn poging opgaf om te onthouden waar zij haar auto heen stuurde. Op een gegeven moment begon de wagen te schudden en te bonken en daarmee vermoedde ik dat ze een zandweg opreed. Die ze een redelijke tijd volgde. Eindelijk stopte ze de wagen en mocht ik de bril af zetten.
Rechts van me zag ik een vennengebied en links een groenstrookje, omzoomd door bos. In het midden van die kleine open ruimte stond een picknicktafel.
“Zet de koffer op die bank en kleed je uit.”
Ze stapte uit en ook ik verliet de wagen, een zorgelijke trek op mijn gezicht. Want was dit een plek om uit de kleren te gaan? Wat, als er wandelaars op het pad langskwamen en mij in mijn naaktheid zagen? En dat niet alleen, want ook nog eens ‘versierd’ met een halsband, pols- en enkelboeien? Mijn knieën knikten.
Ik zette de koffer neer op de houten plank die onlosmakelijk vastzat aan en deel uitmaakte van de picknicktafel.
Ik kreeg zowat een hartverzakking toen ze de koffer opende en mij het bevel gaf om op mijn rug op de tafel te gaan liggen. Meende ze dat echt?
Haar woorden van vorige week resoneerden in mijn geest. Ik eis en de ander voert dat uit of ondergaat het zonder morren, meteen, zonder discussie.
Nou ja, misschien kon ik me achter de tafel verbergen, mocht ik mensen aan horen komen. Ze pakte een koord uit de koffer. Ze was toch niet van plan …?
“Je gaat me toch niet …?”
“Zwijg!” klonk ze kortaf.
Ze maakte mijn boeien inderdaad vast aan de poten van de tafel! Binnen de kortste keren lag ik met de armen en benen gespreid op het tafelblad.
“Ken je dit?”
In haar hand hield ze een metalen ding omhoog, dat me niets zei.
“Nee…, Meesteres.”
Het was voor het eerst dat ik haar zo noemde.
Ze glimlachte.
“Ach, wat boeien en een stuk touw toch doet met mijn ‘speeltje’. Ben ik ineens Meesteres. Och, dat klinkt me wel aardig in de oren ook, dus houdt dat er voorlopig maar in, slaafje.”
Ze liet de betekenis daarvan tot me doordringen, voor ze vervolgde: “Dit is een mondsperder en die zorgt ervoor dat je dadelijk je mond niet meer dicht kunt doen.”
Wat was daar in godsnaam de bedoeling van? Dat ik mijn mond zonet niet mocht opendoen, kon in begrijpen. Maar dat ik die niet meer dicht kon doen?
Terwijl het ding richting mijn gezicht naderde, opende ik mijn mond al een stukje. Ze bracht de klem tussen mijn lippen. Ik voelde hoe opstaande randjes achter mijn voortanden zaten. Ze drukte een knop aan de zijkant van de beugel in en mijn mond werd opengesperd. Wijd! Waarmee ik ook nog eens letterlijk sprakeloos was geworden.
Via de bank klom ze op het tafelblad en ze plaatste haar voeten aan weerskanten van mijn hals. Ze was sliploos.
“Ik heb een verrassing voor je, slaafje.”
Ging ze op mijn gezicht zitten om zich te laten beffen? Dat leek me voor haar geen pretje om met haar kut op de klem te zitten. En voor mij ook niet trouwens. Kon ik wel ver genoeg mijn tong uitsteken? Ik probeerde het even.
“Ha, je hebt er al zin in, zie ik, terwijl je nog niet eens weet wat je van me krijgt. Maar ik ga je dat nu verklappen.”
Ze bracht een hand naar de voorkant van haar rokje, bracht die onder haar rokje.
“Vlak voor vertrek heeft mijn lover me een heerlijke neukbeurt gegeven. Deze keer was dat met condoom, wat een speciale bedoeling had.”
Ze keek op me neer met een brede grijns op haar gezicht. Haar hand frummelde tussen haar benen.
“Ik heb het condoom namelijk voor jou meegenomen én de inhoud voor je op temperatuur gehouden in mijn kutje.”
Haar hand kwam weer onder het rokje tevoorschijn, mét een condoom tussen haar vingers. Ze zakte door haar knieën en ging op mijn borst zitten. Ze hield het boven mijn gezicht en het was duidelijk voor mij dat het een gebruikt exemplaar was. En gevuld! Ze keerde het kapotje om, waarbij ze met de vingers van haar ene hand het bij de top vasthield en de vingers van de andere de onderkant dicht hielden.
Ik schudde mijn hoofd. Ze ging toch niet de inhoud ervan … Nee!
Haar ogen schoten vuur.
“Pas op, hè? Je gaat niet dwars liggen doen!”
Ik stopte mijn woordeloze protest, sloot mijn ogen.
“Ogen open!”
Haar handen bracht ze dichter bij mijn opengesperde mond. Als ze echt van plan was de inhoud van het condoom in mijn mond te legen, was er geen ontkomen aan!
De tranen stonden in mijn ogen, biggelden langs mijn wangen.